Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.178.2016.2.AG
z 14 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia z dnia 2 marca 2016 r. (data wpływu 3 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 maja 2016 r. (data wpływu 1 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 maja 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.178.2016.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 19 maja 2016 r., a doręczono w dniu 24 maja 2016 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 1 czerwca 2016 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 30 maja 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, rozlicza się z podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi ratownictwa medycznego. Pracuje na zasadzie kontraktu podpisanego z firmą … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w …. Karetki pogotowia ratunkowego stacjonują w …. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy jest zarejestrowana w Jego miejscu zamieszkania w …, oddalonej od miejsca stacjonowania karetek około 14 km.

Wyjazd do miejsca, w którym znajdują się karetki oraz wyjazd w celach ratownictwa medycznego, Wnioskodawca traktuje jako podróż służbową i wylicza diety, zgodnie z rozporządzeniem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podróży służbowej. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza diety (wyliczone ww. sposób) związane ze zwiększonymi kosztami wyżywienia podczas wyjazdu służbowego, do wysokości przewidzianego w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty dojazdu z miejsca prowadzenia działalności (z …) do miejsca, gdzie znajdują się karetki, Wnioskodawca wlicza do kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktur za zakupione paliwo. Samochód, którym Wnioskodawca dojeżdża do miejsca stacjonowania karetek jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności.

Podróż służbowa dokumentowana jest drukiem „Polecenie wyjazdu służbowego” i na tym druku następuje rozliczenie diet.

W piśmie z dnia 30 maja 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że usługi ratownictwa medycznego świadczy wyłącznie na rzecz … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Działalność prowadzi w miejscu zamieszkania. W miejscu zamieszkania wystawia faktury sprzedaży, wykonuje inne prace biurowe, m.in. sporządza i wysyła przelewy bankowe dotyczące działalności (ZUS, Urząd Skarbowy i dla innych kontrahentów), przygotowuje dokumenty dla biura rachunkowego, dokształca się z ratownictwa medycznego (czyta podręczniki z dziedziny medycznej, korzysta z internetu – czyta artykuły dotyczące ratownictwa, itp.).

Usługi medyczne Wnioskodawca świadczy osobiście, nie zatrudnia pracowników. Usług ratownictwa nie zleca osobom trzecim.

Ponadto Wnioskodawca podał, że w bazie w … znajduje się od 1 września 2012 r. jedna karetka, a od 1 maja 2016 r. dwie karetki, w … - jedna karetka. Podczas dyżuru Wnioskodawca obsługuje tylko jedną z trzech karetek znajdujących się w bazie. Usługi ratownictwa świadczy na terenie województwa … w powiatach: … (wszystkie gminy) i … (tylko gmina …). Karetka podstawowa znajdująca się w … swoim zasięgiem obejmuje cały powiat …, a specjalistyczna – powiat … i gminę … w powiecie …. Karetka podstawowa z … obejmuje zasięgiem powiat … i gminę … w powiecie …. Najdalsza odległość pracy karetek obejmuje teren około 55 km od miejsca ich stacjonowania.

Wnioskodawca świadczy usługi podczas dyżurów 12 godzinnych, które mogą być łączone. Zmiany obejmują godziny: 700 - 1900 oraz 1900 - 700. Karetki po wykonaniu każdej usługi medycznej wracają do miejsca wyczekiwania (bazy) i tam oczekują na kolejne wezwanie. Nie występuje przerwa w wykonywaniu usług.

Podczas świadczenia usług ratownictwa medycznego Wnioskodawca ponosi zwiększone koszty wyżywienia. Zwiększone koszty wyżywienia polegają na tym, że Wnioskodawca nie może stołować się w domu, przez ponad 12 godzin (i więcej) przebywa poza miejscem prowadzenia działalności. Naliczone diety z tytułu zwiększonych kosztów działalności dotyczą tylko Wnioskodawcy, ponieważ działalność prowadzi On jednoosobowo i nie zatrudnia pracowników.

Wnioskodawca nie uzyskuje przychodów z innego tytułu. Nie pracuje na podstawie umowy o pracę, ani umowy zlecenia. Jedynym źródłem Jego przychodów jest opisana działalność gospodarcza. Wnioskodawca dodał, że informacja dotycząca wyliczania kosztów dojazdu z miejsca prowadzenia działalności do miejsca gdzie znajdują się karetki do kosztów uzyskania przychodów jest tylko dodatkową informacją i nie oczekuje wydania w tym zakresie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo rozliczając diety z tytułu podróży służbowych w wysokości limitów i zaliczając je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności w zakresie ratownictwa medycznego?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wymienionej ustawy. Wydatki dotyczące podróży służbowych nie są wymienione w tym artykule, w związku z czym mogą zostać uznane jako koszty uzyskania przychodu, jeśli ich poniesienie ma związek z osiąganymi przychodami i są odpowiednio udokumentowane. Usługi, które świadczy Wnioskodawca są wykonywane w ramach odbywanych podróży służbowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późń. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powyższego kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym – wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być on należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących  w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższy przepis wskazuje, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego, czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza miejscowością, w której znajduje się siedziba przedsiębiorcy lub stałe miejsce wykonywania działalności.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Wskazać przy tym należy, że zgodnie z § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety.

Podkreślenia również wymaga fakt, że ustawodawca nie upoważnił organów podatkowych do rozstrzygania, kiedy odbywana podróż ze względu na cel i wykonywanie zadania będzie podróżą służbową. Pojęcie podróży służbowej zostało bowiem zdefiniowane w przepisach prawa pracy. Zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej świadczy osobiście usługi ratownictwa medycznego, na podstawie kontraktu podpisanego z firmą … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w …. Działalność prowadzi w miejscu zamieszkania, tam wystawia faktury sprzedaży, wykonuje inne prace biurowe, m.in. sporządza i wysyła przelewy bankowe dotyczące działalności, przygotowuje dokumenty dla biura rachunkowego, dokształca się z ratownictwa medycznego. Z miejsca zamieszkania dojeżdża do miejsca (bazy) stacjonowania karetek pogotowia ratunkowego. Podczas dyżuru Wnioskodawca obsługuje tylko jedną z trzech karetek. Najdalsza odległość pracy karetek obejmuje teren ok. 55 km od miejsca ich stacjonowania. Usługi ratownictwa medycznego Wnioskodawca świadczy podczas dyżurów 12 godzinnych, które mogą być łączone, w godzinach: 700 - 1900 oraz 1900 - 700. Karetki po wykonaniu każdej usługi medycznej wracają do bazy i tam oczekują na kolejne wezwanie. Nie występuje przerwa w wykonywaniu usług.

Podczas świadczenia usług ratownictwa medycznego Wnioskodawca ponosi zwiększone koszty wyżywienia, co związane jest z tym, że Wnioskodawca przez ponad 12 godzin (i więcej) przebywa poza miejscem prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro usługi ratownictwa medycznego wykonywane są przez Wnioskodawcę poza miejscem prowadzenia działalności gospodarczej/miejscem zamieszkania i są to wyjazdy związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet za czas podróży krajowych, do wysokości wskazanej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.