Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB1.4511.1011.2016.1.KS1
z 7 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r, poz 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2016 r. (data wpływu 21 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, wydatków na eksploatację oraz wydatków na ubezpieczenie samochodu wykorzystywanego w jednoosobowej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, wydatków na eksploatację oraz wydatków na ubezpieczenie samochodu wykorzystywanego w jednoosobowej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej. W ramach powyższej pełni dyżury w szpitalu, w tym dyżury pod telefonem (dojazd na wezwanie), świadczy usługi w poradniach na terenie miasta a także pełni funkcję lekarza podczas zawodów sportowych odbywających się na terenie całej Polski.

Ze względu na charakter świadczonych usług Wnioskodawca musi być na miejscu ich wykonywania o ściśle określonej porze lub też dotrzeć tam w możliwie najkrótszym czasie. Podstawowym i niezbędnym środkiem lokomocji Wnioskodawcy jest samochód osobowy, ujęty jako środek trwały.

Wnioskodawca posiada także drugi samochód - terenowy, który pełni funkcję samochodu prywatnego, niewykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże w związku ze zmianą miejsca pobytu pojawiła się konieczność wykorzystywania powyższego samochodu do dojazdów do pracy. Wynika to z faktu, iż posesja Wnioskodawcy zlokalizowana jest na uboczu wsi położonej kilkanaście kilometrów od miasta a dojazd do niej stanowi jedynie polna droga, która w niesprzyjających warunkach atmosferycznych staje się nieprzejezdna dla samochodu osobowego.

W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca rozważa ujęcie również samochodu terenowego w ewidencji środków trwałych.

Obydwa samochody będą służyły Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej bez ryzyka braku środka transportu w przypadku niesprzyjających warunków atmosferycznych czy też uszkodzenia lub konieczności serwisowania któregokolwiek z nich. Za posiadaniem dwóch samochodów przemawiają nie tylko względy logistyczne ale także ekonomiczne - mniejsze auto jest bardziej efektywne kosztowo, szczególnie w przypadku dojazdów na zawody sportowe odbywające się w różnych częściach Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z ujęciem drugiego samochodu w ewidencji środków trwałych wydatki związane z jego eksploatacją, wydatki na ubezpieczenie a także jego amortyzacja będą stanowiły koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z eksploatacją drugiego samochodu, w tym wydatki na jego ubezpieczenie (w ustawowych granicach) a także jego amortyzacja będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r (Dz. U. 2012, poz. 361 z późn. zm.) (dalej: UPDOF) Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 UPDOF.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków związanym z określonym składnikiem majątku, w tym przypadku samochodem terenowym za koszt uzyskania przychodu jest w istocie jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia jego źródła,
• nie może być wymieniony w art. 23 UPDOF wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Wydatki związane z eksploatacją drugiego środka transportu nie zostały wymienione w art. 23 UPDOF, zatem przepisy nie ograniczają możliwości wykorzystywania w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej większej ilości samochodów.

Zgodnie z doktryną decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Zatem w świetle przedstawionego stanu faktycznego, w którym zarówno pierwszy samochód - osobowy jak i drugi samochód - terenowy są realnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej a warunek celowości oraz związku z osiągnięciem przychodów jest spełniony brak jest przeszkód prawnych aby Wnioskodawca w prowadzonej przez siebie praktyce lekarskiej wykorzystywał obydwa samochody.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że po ujęciu drugiego samochodu w ewidencji środków trwałych kosztami uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowych środków trwałych wykorzystywanych w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (do wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 4 UPDOF). Również wydatki związane z eksploatacją omawianych samochodów, po ich właściwym udokumentowaniu a także wydatki związane z ubezpieczeniem (do wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 47 UPDOF) będą stanowiły koszty podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Jednocześnie należy wskazać, iż samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych oraz ilości zakupionych środków transportu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku samochodu osobowego, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem samochodu, a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie samochodu osobowego i jego eksploatację do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Brak jest przeszkód prawnych aby podatnik w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywał kilka samochodów osobowych, o ile jest to uzasadnione rodzajem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Jeżeli zatem charakter prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (np. jej rozmiar, sposób wykonywania usług itp.) uzasadnia wykorzystywanie w tej działalności gospodarczej dwóch środków transportu (samochodów), to (co do zasady) wydatki związane z tymi pojazdami - w ustawowych granicach - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Powyższe oznacza, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio - poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Definicja środka trwałego - dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych - zawarta została w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Z kolei w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej. W ramach powyższej pełni dyżury w szpitalu, w tym dyżury pod telefonem (dojazd na wezwanie), świadczy usługi w poradniach na terenie miasta a także pełni funkcję lekarza podczas zawodów sportowych odbywających się na terenie całej Polski. Podstawowym i niezbędnym środkiem lokomocji Wnioskodawcy jest samochód osobowy, ujęty jako środek trwały. Wnioskodawca posiada także drugi samochód - terenowy, który pełni funkcję samochodu prywatnego, niewykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej. W związku ze zmianą miejsca pobytu pojawiła się konieczność wykorzystywania powyższego samochodu do dojazdów do pracy. Wynika to z faktu, iż posesja Wnioskodawcy zlokalizowana jest na uboczu wsi położonej kilkanaście kilometrów od miasta a dojazd do niej stanowi jedynie polna droga, która w niesprzyjających warunkach atmosferycznych staje się nieprzejezdna dla samochodu osobowego. Wnioskodawca rozważa ujęcie również samochodu terenowego w ewidencji środków trwałych. Obydwa samochody będą służyły Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na względzie przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy należy wskazać, że jeżeli w istocie drugi samochód jest samochodem osobowym wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ww. samochodu do wysokości limitu wskazanego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z eksploatacją ww. samochodu, o ile wydatki te zostaną właściwie udokumentowane, z uwzględnieniem ograniczenia dotyczącego zaliczania do kosztów uzyskania przychodu składek na ubezpieczenie tego samochodu.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.