2016.10.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-654/16-3/HD
z 7 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej otrzymanego w formie darowizny prawa ochronnego na znak towarowy, które stanowi prawo własności przemysłowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej otrzymanego w formie darowizny prawa ochronnego na znak towarowy, które stanowi prawo własności przemysłowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, nie prowadzi działalności gospodarczej.

Obecnie mąż Wnioskodawczyni planuje restrukturyzację stworzonego przez siebie przedsiębiorstwa. Wdrażany projekt sukcesji obejmuje dokonanie darowizny przez męża Wnioskodawczyni na jej rzecz znaku towarowego. Darowizna w istocie będzie obejmowała prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym (dalej: Znak Towarowy).

Darowizna Znaku Towarowego potwierdzona będzie w formie aktu notarialnego i Wnioskodawczyni, zgodnie z umową darowizny, nabędzie Znak Towarowy do majątku osobistego.

Z uwagi na przepis art. 33 pkt 9 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583) Znak Towarowy, będący przedmiotem darowizny, stanowić będzie prawo własności przemysłowej przysługujące mężowi jako darczyńcy i należeć będzie do jego majątku osobistego.

W związku z darowizną Znaku Towarowego, Wnioskodawczyni stanie się jego właścicielem i wystąpi o ujawnienie swoich praw do Znaku Towarowego do UP RP.

Wnioskodawczyni nie planuje wykorzystywać Znaku towarowego w celach zarobkowych, nie ujawni go również w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz nie będzie dokonywała od tego Znaku towarowego odpisów amortyzacyjnych.

W przyszłości może okazać się, że Wnioskodawczyni przystąpi do spółki komandytowej (dalej: Spółka). Wnioskodawczyni może przenieść tytułem darowizny do Spółki Znak Towarowy z majątku osobistego. Na dzień wniesienia Znaku Towarowego do Spółki, Znak Towarowy będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość Znaku Towarowego będzie przekraczała 3.500 zł.

Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Znak towarowy będzie używany w Spółce na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wobec Wnioskodawczyni powstanie jakikolwiek przychód podatkowy w związku z dokonaniem darowizny wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku towarowego na rzecz Spółki, w której jest wspólnikiem?
Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od nabytych przez Spółkę praw do Znaku towarowego, stosownie do jej udziału w zysku Spółki?
W jaki sposób należy ustalić wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku towarowego nabytego w drodze umowy darowizny przez Spółkę?

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 i 3.

W zakresie pytania nr 1 – wniosek rozpatrzony będzie odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w zakresie pytania drugiego – Wnioskodawczyni jako wspólnik, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, stosowanie do jej udziału w Spółce, odpisy amortyzacyjne z tytułu amortyzacji Znaku towarowego otrzymanego przez Spółkę na podstawie darowizny. Odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę mogą zostać kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodów na poziomie jej wspólników jeśli spełnione zostaną przesłanki umożliwiające dokonywanie amortyzacji, o których mowa w art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem jej art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Treść art. 22b ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika zatem z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji, możemy zaliczyć prawa własności przemysłowej (tj. wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe i prawa ochronne na te znaki, oznaczenia geograficzne, topografie układów scalonych), o ile zostały przez podatnika nabyte, są zdatne do gospodarczego wykorzystania, ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca przewiduje zatem dwa sposoby wejścia w posiadanie przez podatnika składników majątkowych podlegających amortyzacji – wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a-22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości.

Przeniesienie własności w drodze darowizny należy uznać za „nabycie”, w rozumieniu art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez podmiot obdarowany.

Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte przez podatnika prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy – Prawo własności przemysłowej.

Jednocześnie zważyć należy na fakt, iż w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, zamierza przekazać w formie darowizny Spółce, w której jest wspólnikiem zarejestrowany Znak towarowy.

Przekazany do Spółki w formie darowizny Znak towarowy posiada prawa potwierdzone przez Urząd Patentowy i w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji. Ze względu na fakt, iż przekazanie Znaku towarowego następuje w formie darowizny, nie mają zastosowania w stosunku do Wnioskodawczyni (u której z tytułu darowizny Znaku towarowego nie powstaje przychód) negatywne przesłanki zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych nabytych nieodpłatnie zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni może zatem dokonać – pomimo, iż po jej stronie nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń – odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od nabytych przez Spółkę praw do Znaku towarowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w zakresie pytania trzeciego – podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wartość rynkową Znaku towarowego z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określałaby tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Stanowisko powyższe potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej:

Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB1/415-1020/11-2/EC;
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/1/415-454/14/JS;
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/1/415-453/14/JS.

Kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawczyni oraz dla pozostałych wspólników Spółki będą odpisy amortyzacyjne ustalone w oparciu o udział wspólników w zysku Spółki, obliczone od wartości początkowej przekazanego w drodze darowizny Znaku towarowego, którą stanowić będzie wartość rynkowa z dnia nabycia lub wartość wskazana w umowie Spółki.

Stanowisko powyższe potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej:

Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-946/12-3/AA;
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-231/14-2/AA;
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-231/14-3/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Przy czym, w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.),
wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know-how, które spełniają następujące warunki:

zostały nabyte,
nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres ich używania przekracza rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Prawa, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, normuje ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy – Prawo własności przemysłowej na warunkach w niej określonych udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe.

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ww. ustawy), przy czym może nim być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 ww. ustawy). Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ww. ustawy).

Na podstawie art. 144 ustawy Prawo własności przemysłowej wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, wydaje, z zastrzeżeniem ust. 2, decyzję o odmowie jego udzielenia (art. 145 ust. 1 tej ustawy). Natomiast zgodnie z art. 147 ust. 1 ww. ustawy Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego, jeżeli nie stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150 ustawy). Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ustawy). Ponadto prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 ustawy). Zgodnie z art. 162 ust. 6 ustawy – Prawo własności przemysłowej, powyższy przepis stosuje się odpowiednio do praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne.

Uzyskanie przez podatnika prawa ochronnego na znak towarowy, potwierdzonego wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, skutkuje kwalifikacją ww. znaku – w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 – ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kategorii wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji podatkowej. Decyzja ta bowiem tworzy podmiotowe prawo używania znaku towarowego i oznaczania nim towarów i usług jako bezwzględne prawo majątkowe. Prawo ochronne jest więc wyłącznym prawem podmiotowym o czasowej i terytorialnej skuteczności. Oczywiście muszą zostać spełnione również pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa wartości niematerialnych i prawnych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sposób ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przy czym, w myśl art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Przy ustaleniu wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych w postaci prawa ochronnego na znak towarowy zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidujący możliwość określenia jego wartości początkowej według wartości rynkowej z dnia nabycia, o ile umowa darowizny nie określa ich wartości w niższej wysokości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w wyniku planowanej przez męża Wnioskodawczyni restrukturyzacji jego przedsiębiorstwa, Wnioskodawczyni otrzyma w drodze darowizny prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym (dalej: Znak Towarowy). Darowizna Znaku Towarowego potwierdzona będzie w formie aktu notarialnego i Wnioskodawczyni zgodnie z umową darowizny nabędzie Znak Towarowy do majątku osobistego. Znak Towarowy, będący przedmiotem darowizny, stanowić będzie prawo własności przemysłowej. W związku z darowizną Znaku Towarowego, Wnioskodawczyni stanie się jego właścicielem i wystąpi o ujawnienie swoich praw do Znaku Towarowego do UP RP. Wnioskodawczyni nie planuje wykorzystywać Znaku towarowego w celach zarobkowych, nie ujawni go również w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz nie będzie dokonywała od tego Znaku towarowego odpisów amortyzacyjnych. W przyszłości może okazać się, że Wnioskodawczyni przystąpi do spółki komandytowej (dalej: Spółka). Wnioskodawczyni może przenieść tytułem darowizny do Spółki Znak Towarowy z majątku osobistego. Na dzień wniesienia Znaku Towarowego do Spółki, Znak Towarowy będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość Znaku Towarowego będzie przekraczała 3.500 zł. Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Znak towarowy będzie używany w Spółce na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro otrzymane przez Wnioskodawczynię w formie darowizny prawo w postaci prawa ochronnego na znak towarowy stanowi przedmiot prawa własności przemysłowej w rozumieniu ustawy Prawo własności przemysłowej – to może zostać uznane za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy ustaleniu wartości początkowej opisanego we wniosku Znaku towarowego nabytego w drodze darowizny, który w świetle powołanych przepisów może stanowić wartość niematerialną i prawną w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej w formie spółki komandytowej – zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidujący możliwość określenia jego wartości początkowej według wartości rynkowej z dnia nabycia, o ile umowa darowizny nie określa jego wartości w niższej wysokości. Odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej Znaku towarowego mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o ile będą dokonane zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli opisane we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawczyni i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników. Chcąc uzyskać interpretację winni oni osobiście lub za pomocą ustanowionego pełnomocnika zwrócić się do właściwego organu o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie i uiścić związaną z tym opłatę.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto, wskazać należy, że zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 maja 2016 r., o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 846), przepis art. 14na ustawy zmienianej w art. 1 ma zastosowanie do interpretacji indywidualnych wydanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin