2017.04.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.86.2017.1.IL
z 12 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2017 r. (data wpływu 3 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 marca 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa pracowników w imprezach sportowo-rekreacyjnych i kulturalno-oświatowych organizowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 31 marca 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa pracowników w imprezach sportowo-rekreacyjnych i kulturalno-oświatowych organizowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2016 r. w jednostce oświatowej organizowano dla pracowników i emerytów zgodne z ustawą o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych imprezy z działalności sportowo-rekreacyjnej i kulturalno-oświatowej. Kierownik jednostki za imprezę sportowo-rekreacyjną przedstawiał faktury, w których w nazwie towaru lub usługi widniała usługa gastronomiczna i wynajem sali za spotkanie kulturalno-oświatowe -. „organizacja spotkania kulturalno- oświatowego”.

Po zakończeniu tych imprez kierownik jednostki oświatowej w celu opodatkowania nie przedstawiał listy uczestników, biorących udział w danej imprezie, tłumacząc, że nie jest w stanie przypisać uzyskanego przychodu pracownikom, ponieważ nie może określić liczby osób biorących w nich udział, gdyż spotkanie było otwarte i nie robił listy uczestników. Organizowane imprezy z ZFŚS sportowo-rekreacyjne zapewniają wypoczynek, miłe spędzanie wolnego czasu, zaspokajają wewnętrzną potrzebę ruchu, aktywizują pracowników, propagują wśród nich zdrowy styl życia, rozwijają umiejętność współdziałania z pracownikami, oraz budują pozytywne relacje między nimi. Natomiast organizowane z ZFŚS imprezy kulturalno-oświatowe mają na celu zapewnienie rozrywki oraz miłe spędzanie czasu wolnego, kształtowanie, rozwijanie potrzeb związanych z kulturą i sztuką, oraz wiedzą o społeczeństwie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy pracownik uczestniczący w imprezach obejmujących działalność sportowo-rekreacyjną i kulturalno-oświatową organizowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych uzyskuje przychód ze stosunku pracy, w związku z tym czy powinno się pobrać od niego podatek dochodowy?

Czy prawidłowe jest podzielenie kosztu imprezy na osoby biorące w niej udział i od kwoty dofinansowania pomniejszonego o kwotę określoną, w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pobrać podatek?

Zdaniem Wnioskodawcy pracownik uczestniczący w imprezach obejmujących działalność sportowo-rekreacyjną i kulturalno-oświatową organizowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych uzyskuje przychód i powinno się pobrać od niego podatek dochodowy.

Wnioskodawca uważa, iż prawidłowe jest podzielenie kosztu imprezy na osoby biorące w niej udział i od kwoty dofinansowania powinien być pobrany podatek dochodowy.

Ponadto Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kierownik jednostki powinien dostarczyć listę osób uczestniczących w imprezie kulturalno-oświatowej i imprezie sportowo-rekreacyjnej. Wnioskodawca podnosi, iż zgodnie z art. 21. ust.1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Z wniosku wynika, że w 2016 r. w jednostce oświatowej organizowano dla pracowników i emerytów zgodne z ustawą o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych imprezy z działalności sportowo-rekreacyjnej i kulturalno-oświatowej. Kierownik jednostki za imprezę sportowo-rekreacyjną przedstawiał faktury, w których w nazwie towaru lub usługi widniała usługa gastronomiczna i wynajem sali za spotkanie kulturalno-oświatowe -. „organizacja spotkania kulturalno- oświatowego”.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w imprezie kulturalno-oświatowej oraz sportowo-rekreacyjnej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że przeprowadzona analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium-wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę dla swoich pracowników imprez obejmujących działalność sportowo-rekreacyjną i kulturalno-oświatową sfinansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - mających na celu zapewnienie wypoczynku, miłe spędzanie wolnego czasu, zaspokajanie wewnętrznej potrzeby ruchu, aktywizowanie pracowników, propagowanie wśród nich zdrowego stylu życia, rozwijanie umiejętności współdziałania z pracownikami, oraz budowanie pozytywnych relacji między nimi, zapewnienie rozrywki, kształtowanie, rozwijanie potrzeb związanych z kulturą i sztuką, oraz wiedzą o społeczeństwie -

nie będzie stanowić dla pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści), a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Skoro, imprezy te mają charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w spotkaniach jest dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkanie organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w imprezach organizowanych przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

Zatem po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, konsekwencją uznania, że udział pracowników w imprezach sportowo-rekreacyjnych i kulturalno-oświatowych nie stanowi dla nich przychodu jest brak możliwości objęcia wartości tego świadczenia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych wymienionych w art. 21 ww. ustawy. Nie można bowiem zwolnić z opodatkowania czegoś co nie stanowi przedmiotu opodatkowania. W tej sytuacji rozpatrywanie stosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy, stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin