Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP2.4512.828.2016.1.KK
z 10 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2016 r. (data wpływu 8 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uwzględnienia przez Miasto po centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług jego jednostek organizacyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uwzględnienia przez Miasto po centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług jego jednostek organizacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 29 września 2015 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej także: Trybunał lub TSUE) wydał wyrok w sprawie C-276/14 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów (dalej jako: Wyrok TSUE). W Wyroku TSUE stwierdzono, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe, nie mogą być uznane za podatników VAT, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności. W dniu 26 października 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał natomiast uchwałę o sygn. akt I FPS 4/15 (dalej jako: Uchwała), w której stwierdzono, że także zakłady budżetowe nie mogą być uznane za podatników VAT, gdyż nie spełniają kryterium samodzielności. W efekcie, pojawiła się konieczność dostosowania samorządowych rozliczeń VAT do tez przedstawionych w Wyroku TSUE i Uchwale. Wyżej wspomniane dostosowanie będzie polegać na scentralizowaniu rozliczeń VAT w jednostce samorządu terytorialnego. Po centralizacji, podatnikiem VAT będzie wyłącznie Gmina Miasto (dalej jako: Miasto, Wnioskodawca), które w swoich rozliczeniach będzie zbiorczo ujmować obroty swojego Urzędu Miasta, a także wszystkich jednostek budżetowych. Natomiast jednostki budżetowe i zakłady budżetowe, które dotychczas były zarejestrowane jako podatnicy VAT, przestaną być podatnikami dokonującymi samodzielnych rozliczeń VAT.

Dnia 16 grudnia 2015 r. Ministerstwo Finansów wydało komunikat w sprawie przesunięcia terminu centralizacji rozliczeń VAT w samorządach - http://www.finanse.mf.gov.pl /pl/web/bip/ ministerstwo-finansow/wiadomosci/komunikaty/-/asset_publisher/6Wwm/content/id/5129036 (dalej jako: Komunikat). Zgodnie z treścią Komunikatu, jednostki samorządu terytorialnego są zobligowane do przeprowadzenia centralizacji rozliczeń VAT w terminie do 1 stycznia 2017 r. Termin ten jako data graniczna centralizacji VAT został również potwierdzony w Specustawie VAT.

Obecnie, zgodnie z założeniami, planowana centralizacja rozliczeń VAT Miasta ma nastąpić z dniem 1 stycznia 2017 r. Do tego momentu, Miasto i jednostki budżetowe zarejestrowane jako podatnicy VAT, pozostają formalnie odrębnymi podatnikami. W strukturze organizacyjnej Miasta, jako jednostki budżetowe funkcjonują m.in.:

• Dom Pomocy Społecznej „D. K. i P. Z. S.”;
• Dom Pomocy Społecznej „D. K.”;
• Dom Pomocy Społecznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od 1 stycznia 2017 r., tj. od momentu scentralizowania rozliczeń VAT Miasta i jego jednostek budżetowych, Miasto powinno uwzględniać w swoich rozliczeniach VAT transakcje realizowane przez:

• Dom Pomocy Społecznej „D. K. i P. Z. S.”;
• Dom Pomocy Społecznej „D. K.”;
• Dom Pomocy Społecznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, od 1 stycznia 2017 r., tj. od momentu scentralizowania rozliczeń VAT Miasta i jego jednostek budżetowych, centralizacja rozliczeń VAT Miasta nie obejmuje jednostek:

• Dom Pomocy Społecznej „D. K. i P. Z. S.”;
• Dom Pomocy Społecznej „D. K.”;
• Dom Pomocy Społecznej.

Zgodnie z art. 3 Specustawy VAT, jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r. Stosowanie do art. 2 pkt 1 Specustawy VAT, ilekroć w ustawie jest mowa o jednostce organizacyjnej - rozumie się przez to:

1. utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządową jednostkę budżetową lub samorządowy zakład budżetowy,
2. urząd gminy, starostwo powiatowe, urząd marszałkowski.

W tym miejscu należy zauważyć, że w projekcie Specustawy VAT z dnia 14 stycznia 2016 r. (dalej: Projekt Specustawy VAT) odmiennie zdefiniowano jednostkę organizacyjną. Zgodnie z definicją zawartą w Projekcie Specustawy VAT, przez jednostkę organizacyjną rozumie się:

1. utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządową jednostkę budżetową lub samorządowy zakład budżetowy,
2. powstałą z mocy prawa jednostkę budżetową, podporządkowaną jednostce samorządu terytorialnego.

Z porównania obu wskazanych powyżej definicji wynika wniosek, że w Specustawie VAT ustawodawca świadomie wyłączył z zakresu definicji jednostki organizacyjnej powstałe z mocy prawa jednostki budżetowe, podporządkowane jednostce samorządu terytorialnego. Oznacza to, że takie jednostki nie są objęte centralizacją VAT (art. 2 pkt 1 w związku z art. 3 Specustawy VAT).

Takie stanowisko wydaje się potwierdzać treść pisma Ministra Finansów z dnia 19 września 2016 r., PT10.054.5.2016.WLI.422E. Minister Finansów, odpowiadając na interpelację 5872 z dnia 12 września 2016 r., wskazał że: „Podporządkowanie” jednostki budżetowej powinno być analizowane w świetle kryteriów wyznaczonych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 Gmina Wrocław. W wydanym wyroku Trybunał dokonał oceny podporządkowania wykonywania działalności gospodarczej poprzez analizę czy podmiot wykonuje działalność we własnym imieniu, na własny rachunek i własną odpowiedzialność oraz czy ponosi związane z prowadzeniem działalności ryzyko gospodarcze.

W ocenie Trybunału ,,W niniejszej sprawie z postanowienia odsyłającego wynika, że jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego wykonują działalność gospodarczą powierzoną im w imieniu i na rachunek Gminy Wrocław oraz że nie odpowiadają one za szkody spowodowane tą działalnością, ponieważ odpowiedzialność tę ponosi wyłącznie gmina. Ze wspomnianego postanowienia wynika również, że owe jednostki nie ponoszą ryzyka gospodarczego związanego z rzeczoną działalnością, ponieważ nie dysponują własnym majątkiem, nie osiągają własnych dochodów i nie ponoszą kosztów dotyczących takiej działalności, bowiem uzyskane dochody są wpłacane do budżetu Gminy Wrocław, a wydatki są pokrywane bezpośrednio z tego budżetu. Zatem, jak też stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w składzie powiększonym, gminę taką jak Gmina Wrocław i jej jednostki budżetowe, w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym, należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT.” (pkt 37-39 wyroku Trybunału).

Minister Finansów zauważył jednak, że nieco odmiennie może kształtować się status Domów Pomocy Społecznej: „W odniesieniu natomiast do Domów Pomocy Społecznej, Domów Dziecka czy Powiatowych Urzędów Pracy uprzejmie informuję, że status tych podmiotów będzie uzależniony od formy organizacyjnej, w jakiej będą działać te instytucje. Jeśli instytucje te będą miały status jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego, utworzonych przez jednostkę samorządu terytorialnego, powinny zostać objęte centralizacją rozliczeń w VAT.

Jeżeli natomiast instytucje te, nie będą miały statusu jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego, utworzonych przez jednostkę samorządu terytorialnego, nie powinny być objęte centralizacją rozliczeń VAT. Podmioty te będą dokonywać rozliczeń w podatku VAT tak jak dotychczas - na ogólnych zasadach, z wyjątkiem tych korzystających ze zwolnienia w podatku VAT na podstawie art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.)”.

Przedmiotowe jednostki zostały utworzone:

• Dom Pomocy Społecznej „D. K. i P. Z. S.” na mocy decyzji Wojewody (...) z dnia 15 września 1983 r. nr (...);
• Dom Pomocy Społecznej „D. K.” na mocy decyzji Wojewody (...) z dnia 19 czerwca 1996 r. nr (...);
• Dom Pomocy Społecznej na mocy decyzji Wojewody (...) z dnia 30 grudnia 1988 r. nr (...).

Zgodnie z Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 1998 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia wykazu instytucji i jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych właściwym ministrom i centralnym organom administracji rządowej, wojewodom i innym terenowym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowanych, przekazywanych określonym jednostkom samorządu terytorialnego (Dz. U. nr 165, poz. 1203) i załącznika nr 2, wymienione jednostki, tj.:

• Dom Pomocy Społecznej „D. K. i P. Z. S.”;
• Dom Pomocy Społecznej „D. K.”;
• Dom Pomocy Społecznej,

przekazane zostały z dniem 1 stycznia 1999 r. Miastu na prawach powiatu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 cyt. artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454), jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

W myśl art. 4 ww. ustawy, jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

Jak stanowi art. 2 pkt 1 tej ustawy, przez jednostkę organizacyjną rozumie się:

1. utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządową jednostkę budżetową lub samorządowy zakład budżetowy;
2. urząd gminy, starostwo powiatowe, urząd marszałkowski.

Powiat, w rozumieniu ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 814, z późn. zm.), jest jednostką samorządu terytorialnego. Posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest właścicielem mienia i innych praw majątkowych oraz samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu powiatu.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym, organami powiatu są rada powiatu i zarząd. Zarząd jest organem wykonawczym powiatu (art. 26 ust. 1 powołanej ustawy), który – w myśl art. 33 tej ustawy – wykonuje zadania powiatu przy pomocy starostwa powiatowego oraz jednostek organizacyjnych powiatu, w tym powiatowego urzędu pracy.

Na mocy art. 91 ustawy o samorządzie powiatowym, prawa powiatu przysługują miastom, które w dniu 31 grudnia 1998 r. liczyły więcej niż 100 000 mieszkańców, a także miastom, które z tym dniem przestały być siedzibami wojewodów, chyba że na wniosek właściwej rady miejskiej odstąpiono od nadania miastu praw powiatu, oraz tym, którym nadano status miasta na prawach powiatu, przy dokonywaniu pierwszego podziału administracyjnego kraju na powiaty.

Stosownie do art. 92 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym, funkcje organów powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje:

1. rada miasta;
2. prezydent miasta.

Jak stanowi art. 92 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym, miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie.

W myśl postanowień art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Artykuł 6 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Według art. 7 ust. 1 pkt 6 powyższej ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w szczególności zadania własne obejmują sprawy pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930, z późn. zm.), pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

W myśl art. 2 ust. 2 ww. ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka.

Zgodnie z art. 6 pkt 5 powołanej ustawy, jednostką organizacyjną pomocy społecznej jest regionalny ośrodek polityki społecznej, powiatowe centrum pomocy rodzinie, ośrodek pomocy społecznej, dom pomocy społecznej, placówka specjalistycznego poradnictwa w tym rodzinnego, ośrodek wsparcia i ośrodek interwencji kryzysowej.

Stosownie do treści art. 17 ust. 1 pkt 11 i 16 ustawy o pomocy społecznej, do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy organizowanie i świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi oraz kierowanie do domu pomocy społecznej i ponoszenie odpłatności za pobyt mieszkańca gminy w tym domu.

Na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej, do zadań własnych gminy należy prowadzenie i zapewnienie miejsc w domach pomocy społecznej i ośrodkach wsparcia o zasięgu gminnym oraz kierowanie do nich osób wymagających opieki.

Zgodnie z art. 22 pkt 3 i pkt 4 ustawy o pomocy społecznej, do zadań wojewody należy: wydawanie i cofanie zezwoleń lub zezwoleń warunkowych na prowadzenie domów pomocy społecznej oraz wydawanie i cofanie zezwoleń na prowadzenie placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w tym prowadzonych na podstawie przepisów o działalności gospodarczej a także prowadzenie rejestru domów pomocy społecznej, placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w tym prowadzonych na podstawie przepisów o działalności gospodarczej, placówek zapewniających miejsca noclegowe oraz jednostek specjalistycznego poradnictwa.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 i 6 ustawy o pomocy społecznej, osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Rada gminy określa, w drodze uchwały, szczegółowe warunki przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi, oraz szczegółowe warunki częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat, jak również tryb ich pobierania.

Ponadto zgodnie z art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających, zwanych dalej „mieszkańcami domu”.

Na mocy art. 57 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, domy pomocy społecznej mogą prowadzić, po uzyskaniu zezwolenia wojewody:

1. jednostki samorządu terytorialnego;
2. Kościół Katolicki, inne kościoły, związki wyznaniowe oraz organizacje społeczne, fundacje i stowarzyszenia;
3. inne osoby prawne;
4. osoby fizyczne.

Zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej wydaje wojewoda właściwy ze względu na położenie domu (art. 57 ust. 2 ww. ustawy o pomocy społecznej).

Decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej (art. 59 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej).

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, przyznanie świadczeń z pomocy społecznej następuje w formie decyzji administracyjnej.

Dnia 1 stycznia 1999 r. weszła w życie ustawa z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. z 1998 r., Nr 133, poz. 872, z późn. zm.), w której określono zasady i tryb wprowadzenia w życie ustaw:

1. z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa,
2. z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie,
3. z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym,
4. z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa,
5. z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa.

Na podstawie art. 147 ust. 1 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668, z późn. zm.), zwanej „ustawą kompetencyjną”, jednostki samorządu terytorialnego, w zakresie nie objętym art. 145 i 146 przejmują z dniem 1 stycznia 1999 r. mające siedzibę na obszarze tych jednostek instytucje i jednostki organizacyjne, w tym mające osobowość prawną, podległe lub podporządkowane właściwym ministrom lub centralnym organom administracji rządowej, wojewodom lub innym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowane, wykonujące określone w niniejszej ustawie zadania jednostek samorządu terytorialnego, z wyjątkiem komend, inspektoratów i innych jednostek organizacyjnych stanowiących aparat pomocniczy kierowników służb, inspekcji i straży.

Zgodnie z ust. 2. tego artykułu, Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wykaz instytucji i jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych właściwym ministrom i centralnym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowanych, które na podstawie niniejszej ustawy są przekazywane określonym jednostkom samorządu terytorialnego.

W świetle ust. 3 ww. artykułu, Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wykaz instytucji i jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych wojewodom i innym terenowym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowanych, które na podstawie niniejszej ustawy są przekazywane określonym jednostkom samorządu terytorialnego.

Na podstawie art. 147 ust. 2 i 3 ww. ustawy, wydane zostało Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 1998 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia wykazu instytucji i jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych właściwym ministrom i centralnym organom administracji rządowej, wojewodom i innym terenowym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowanych, przekazywanych określonym jednostkom samorządu terytorialnego (Dz. U. nr 165, poz. 1203)

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że - wbrew stanowisku zawartemu we wniosku - Domy Opieki Społecznej, o których w nim mowa, winny zostać objęte centralizacją rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług, gdyż funkcjonują w strukturze organizacyjnej Gminy Miasta jako jego jednostki organizacyjne będące jednostkami budżetowymi.

Należy podkreślić, że dla powyższej kwestii kluczowe jest rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14, w którym stwierdził m.in. „Poprzez swoje pytanie sąd odsyłający w istocie dąży do ustalenia, czy art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, mogą być uznane za podatników VAT, w sytuacji gdy nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie”.

W rozstrzygnięciu tym TSUE orzekł, że: „Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie”.

Co prawda powyższy wyrok odnosi się do gminnych jednostek budżetowych, jednak jego rozstrzygnięcie ma również zastosowanie do powiatowych jednostek budżetowych, z uwagi na praktycznie takie same uwarunkowania faktyczne i prawne.

Skoro okoliczności sprawy nie wskazują, żeby Domy Opieki Społecznej, o których mowa we wniosku, będące jednostkami organizacyjnymi Gminy Miasto na prawach powiatu, o charakterze jednostek budżetowych posiadały samodzielność działania, to – uwzględniając wnioski płynące z przywołanego orzeczenia TSUE - należy stwierdzić, że nie mogą być uznane za odrębnych od Gminy Miasto podatników podatku od towarów i usług. W konsekwencji - podlegają od dnia 1 stycznia 2017 r. centralizacji rozliczeń, tj. Gmina Miasto ma/będzie miała obowiązek uwzględnić je w swoich rozliczeniach składanych dla potrzeb podatku od towarów i usług. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że nie zostały one utworzone Gminę Miasto, ale otrzymane w związku z reformą administracji publicznej związaną z reformą ustrojową państwa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.