Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-517/16/KM
z 20 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z póżn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2016 r. (data wpływu 21 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 1 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2016 r. został złożony wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w trybie art. 89b ust 1 ustawy.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej jako: Wnioskodawca), prowadzi działalność m.in. w zakresie kontroli pomieszczeń ładunkowych, nadzoru nad stanem towarów, procesu przeładunkowego, magazynowania i transportu, a także badania jakości towarów.

W styczniu 2014 r. kontrahent Wnioskodawcy wystawił na jego rzecz fakturę dokumentującą świadczenie usług wynajmu siły roboczej. Na fakturze wskazana została data sprzedaży - grudzień 2013 r. oraz termin zapłaty 30 dni od daty wystawienia faktury. Przedmiotowa faktura została częściowo opłacona przez Wnioskodawcę w ten sposób, że jeszcze przed jej wystawieniem wpłacał on zaliczki na poczet wynagrodzenia za świadczenie tychże usług. Także po jej wystawieniu Wnioskodawca uiścił część należności dokonując kolejnych płatności na poczet tejże faktury.

Z uwagi na problemy finansowe Wnioskodawca nie uregulował w całości i w terminie należności wynikającej z przedmiotowej faktury. W związku z powyższym, w zakresie w jakim nie uregulował faktury, Wnioskodawca skorygował koszty uzyskania przychodu w ten sposób, że pomniejszył je o kwotę płatności z tytułu faktury za najem siły roboczej, w zakresie w jakim ta nie została uregulowana.

W maju 2014 r., Wnioskodawca zawarł ze swoim kontrahentem umowę nowacji, na podstawie której strony zgodnie postanowiły, że z dniem zawarcia tejże umowy następuje zamiana zobowiązania handlowego wynikającego z przedmiotowej faktury na zobowiązanie wekslowe, a w rezultacie następuje umorzenie (uregulowanie) zobowiązania handlowego i wykreowanie zobowiązania wekslowego, zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego. Przy zawarciu tejże umowy Wnioskodawca wręczył swojemu kontrahentowi weksel własny opiewający na kwotę pozostałej do uregulowania części należności za opisaną powyżej fakturę dokumentującą usługi najmu siły roboczej.

Po zawarciu umowy nowacji Wnioskodawca nie ujął w kosztach uzyskania przychodu kwoty wskazanej na wekslu.

W związku z powyższym opisem zadano m. in. następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca miał obowiązek skorygować odliczenie podatku naliczonego wykazanego na przedmiotowej fakturze w związku z nieuregulowaniem należności w terminie?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie miał on obowiązku skorygowania odliczenia VAT, bowiem uregulowanie należności wynikającej z faktury na świadczenie usług najmu siły roboczej nastąpiło przed upływem 150 dni licząc od upływu terminu płatności wskazanego na tejże fakturze.

Stanowisko Wnioskodawcy wynika z następujących argumentów.

Zgodnie z art. 89b ust 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej świadczenia usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na tej fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl ust 1a tegoż artykułu przepisu powyższego nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

Zgodnie z art. 89b ust. 2 ustawy o VAT w przypadku częściowego uregulowania należności, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności, a przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Jako że ustawa o VAT, podobnie jak ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia „uregulowanie należności”, w ocenie Wnioskodawcy w tej kwestii w całości należy podzielić ustalenia dotyczące wykładni tego pojęcia na gruncie ustawy o CIT wskazane we wniosku.

Zauważyć należy, że pojęcie „uregulowanie” nie zostało zdefiniowane ani w ustawie o CIT, ani też w innych ustawach podatkowych. Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia. Termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującą wygaśnięciem zobowiązania. Na powyższe rozumienie terminu „uregulowanie” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić – uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkujące wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania. Tym samym, pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca, w szczególności w art. 15b ustawy o CIT, powinno być interpretowane szeroko, a więc powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również wydanie weksla.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe, weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy - Prawo wekslowe, Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska). Płatnicza funkcja weksla polega na realizowaniu zobowiązań płatniczych przez wręczenie weksla, zamiast zapłaty z tytułu zawartych transakcji gospodarczych. W obrocie gospodarczym weksel jest używany jako środek pokrywania zobowiązań płatniczych. W tym kontekście, w ocenie Wnioskodawcy, wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu „uregulowanie”.

Stanowisko takie prezentowane jest przez organy podatkowe, przy czym przykładowo wskazać można na interpretację indywidualną z dnia 2 czerwca 2015 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o numerze IBPBI/2/4510-284/15/KP, w której organ potwierdził, że wydanie weksla stanowi uregulowanie zobowiązania w rozumieniu art. 15b ust. 4 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy na skutek zawartej przez niego z kontrahentem umowy nowacji i wręczenia kontrahentowi weksla, doszło do uregulowania zobowiązania handlowego wynikającego z wystawionej faktury. Na miejsce wygasłego zobowiązania z tytułu zapłaty ceny za świadczone usługi powstało bowiem nowe, odrębne zobowiązanie z tytułu wystawionego weksla. Opisana powyżej sytuacja stanowi odnowienie zobowiązania (nowację) w rozumieniu art. 506 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa. Na gruncie opisanego powyżej stanu faktycznego, strony zgodnie postanowiły, że w celu umorzenia zobowiązania z tytułu zapłaty ceny za świadczone usługi wynajmu siły roboczej, dłużnik - Wnioskodawca - spełni na rzecz wierzyciela świadczenie wynikające z zobowiązania wekslowego. Zdaniem Wnioskodawcy takie zdarzenie rodzi skutek w postaci „uregulowania” pierwotnego zobowiązania na gruncie art. 15b ustawy o CIT. Podkreślić także należy, że w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 506 § 2 K.c, wprowadzający domniemanie, zgodnie z którym w razie wątpliwości wręczenie wierzycielowi weksla nie należy traktować jako nowację. Przepis ten bowiem odnosi się jedynie do przypadków, w których nie da się precyzyjnie określić motywów wręczenia weksla przez dłużnika. W analizowanej sprawie intencje stron, a w szczególności to jaki skutek ma odnieść wręczenie weksla, wynika bezpośrednio z treści zawartej umowy nowacji.

Skoro tak, to w dniu zawarcia umowy nowacji i wręczenia weksla doszło do uregulowania należności wynikającej z przedmiotowej faktury. Jako że do zawarcia umowy nowacji i wręczenia weksla doszło przed upływem 150 dni od dnia upływu terminu płatności oznaczonego na fakturze, Wnioskodawca nie był zobowiązany do dokonania korekty w zakresie odliczenia podatku VAT naliczonego a wynikającego z otrzymanej od kontrahenta faktury dokumentującej świadczenie usług najmu siły roboczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 780 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 89a ust 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust 1a ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Jak stanowi art. 89a ust 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym w 2014 r., tj. w okresie którego dotyczy przedstawiony we wniosku stan faktyczny), przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
   
2. (uchylony)
   
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust 1:
   
   
   
1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
   
2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
   
   
4. (uchylony)
   
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona,
   
6. (uchylony).
   

Stosownie do treści art. 89a ust 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (89a ust. 4 ustawy).

Wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika (89a ust 5 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust 7 ustawy, przepisów ust 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Z kolei z treści art. 89b ust 1 ustawy wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy).

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca nie uregulował w całości i w terminie należności wynikającej z faktury wystawionej w styczniu 2014 r. (data sprzedaży - grudzień 2013 r. oraz termin zapłaty 30 dni od daty wystawienia faktury). W maju 2014 r., Wnioskodawca zawarł ze swoim kontrahentem umowę nowacji, na podstawie której strony zgodnie postanowiły, że z dniem zawarcia tejże umowy następuje zamiana zobowiązania handlowego wynikającego z przedmiotowej faktury na zobowiązanie wekslowe. Przy zawarciu tej umowy Wnioskodawca wręczył swojemu kontrahentowi weksel własny opiewający na kwotę pozostałej do uregulowania części należności za opisaną powyżej fakturę dokumentującą usługi najmu siły roboczej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii, czy zapłata wekslem własnym za zakupione usługi stanowi uregulowanie należności, w myśl przepisów VAT, a tym samym, czy Wnioskodawca wystawiając weksel własny, będący zapłatą za zakupione usługi nie będzie zobowiązany do dokonania w trybie art. 89b ust. 1 ustawy korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury VAT.

Powołany powyżej przepis art. 89b ust 1 ustawy nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 89a ust 1a ustawy regulującym rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ustawodawca wskazuje, że „nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (…)”. Termin „należność uregulowana w jakiejkolwiek formie” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony. Oznacza to, że nabywca towarów i usług może dokonać płatności w dowolnej formie, która spowoduje wygaśnięcie roszczeń dostawcy bądź usługodawcy do zapłaty ceny za towary lub usługi.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282, z późn. zm.), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz.

W myśl stanowiska doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy – Prawo wekslowe, [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska).

Weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla. Zatem, wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu „uregulowanie”.

Natomiast jak stanowi art. 506 § 1 i § 2 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016r., poz. 380 ze zm.), jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

W razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Dotyczy to w szczególności wypadku, gdy wierzyciel otrzymuje od dłużnika weksel lub czek.

Uregulowanie należności przez wręczenie weksla jest możliwe, jeżeli ww. zdarzeniu towarzyszyć będzie zawarcie umowy, zawierającej zgodę na przyjęcie zapłaty wekslem. „W takim wypadku dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania pierwotnego i do powstania abstrakcyjnego zobowiązania wekslowego” (M. Czarnecki, L. Bagińska, Prawo wekslowe. Komentarz 2008).

Z powyższego wynika, że wręczenie weksla własnego zgodnie z poświadczeniem stron co do jego funkcji, jest formą uregulowania zobowiązania handlowego. Wierzytelność z tytułu należności handlowej przestaje istnieć, a w jej miejsce powstaje zobowiązanie wekslowe.

Nowacja zobowiązania, tj. zamiana zobowiązania handlowego Wnioskodawcy na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem własnym stanowi formę uregulowania zobowiązania w momencie wystawienia weksla.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że zapłata za pomocą weksla jest formą uregulowania należności z tytułu zawartych pomiędzy stronami transakcji gospodarczych, co implikuje, że wręczenie weksla spowoduje wygaśnięcie zobowiązań finansowych. Wystawienie weksla powoduje bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty określonej sumy w przyszłości, która widnieje na wystawionym wekslu. Oznacza to, że czynność wręczenia weksla własnego (wprowadzonego do obrotu gospodarczego) wierzycielowi powoduje, że wierzyciel zostanie zaspokojony. W takiej sytuacji nastąpi wygaśnięcie roszczeń finansowych wobec dłużnika.

Jak wskazał w opisie sprawy Wnioskodawca, w miejsce tego zobowiązania powstanie nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z art. 506 § 1 K.c. Wystawienie weksla własnego, który ma spełnić funkcję płatniczą stanowi odnowienie w rozumieniu przepisu art. 506 § 1 K.c. i powoduje wygaśnięcie zobowiązania wynikającego z faktury VAT dokumentującej zakup usługi i powstanie nowego zobowiązania z weksla. Wygaśnięcie poprzedniego zobowiązania jest równoznaczne z uregulowaniem należności, gdyż wystawienie weksla powoduje, ze wierzyciel zostaje zaspokojony, tak jakby otrzymał stosowną zapłatę. Zapłata za fakturę wekslem własnym oznacza umorzenie zobowiązania handlowego wynikającego z tej faktury i powstanie zobowiązania finansowego z weksla. Zapłata wekslem w niniejszym stanie ma skutek taki, jak zapłata gotówką.

Przypomnieć należy, że z instytucji nowacji wynika, że na jej skutek dłużnik zobowiązuje się względem wierzyciela za jego zgodą spełnić inne świadczenie niż to, do którego był dotychczas zobowiązany, ewentualnie świadczyć wprawdzie to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. Innymi słowy, zmiana polegać może bądź na zmianie przedmiotu świadczenia, bądź na zmianie tytułu (źródła, podstawy prawnej) zobowiązania.

Zatem zapłata wekslem własnym za zakupione usługi stanowi uregulowanie należności w myśl przepisów VAT, a tym samym Wnioskodawca wystawiając - w terminie wskazanym w art. 89a ust. 1a ustawy, tj. w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze - weksel własny, nie był zobowiązany do dokonania w trybie art. 89b ust. 1 ustawy korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z danej faktury za zakupione usługi.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z póź. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.