Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-252/13/16-S/JG
z 9 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 26 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 2345/13 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1819/14 – stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 10 maja 2013 r. (data wpływu do BKIP w Lesznie 27 maja 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów – jest prawidłowe,
• określenia stawki amortyzacyjnej – jest bezprzedmiotowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2013 r. Wnioskodawca złożył do Urzędu Skarbowego wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów oraz określenia stawki amortyzacyjnej.

Pismem z 21 maja 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego, na podstawie art. 14b § 6 oraz art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w zw. z § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) przesłał przedmiotowy wniosek Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie (data wpływu do tut. Organu 27 maja 2013 r.).

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca świadczy usługi transportu kolejowego towarowego przy użyciu własnych wagonów i lokomotyw. Pojazdy eksploatowane są na podstawie Dokumentacji Systemu Utrzymania, z której wynika m.in. obowiązek przeprowadzania okresowych napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów. Do końca 2012 r., zgodnie z ustawą o rachunkowości i ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, remonty te odnoszone były jednorazowo w koszty. Począwszy od 01.01.2013 r. Spółka prowadzi księgi rachunkowe stosując Międzynarodowe Standardy Rachunkowości.

Zgodnie z MSR 16, pkt 14, nakłady ponoszone od 2013 r. w związku z realizacją napraw głównych i rewizyjnych lokomotyw i wagonów, Spółka wykazuje jako komponent, czyli istotny element majątku trwałego. Wartość tych remontów rozliczana jest bilansowo na obciążenie nakładów na środki trwałe w budowie, a następnie ewidencjonowana jako oddzielny składnik majątku i amortyzowana do następnego znaczącego remontu, przez 4 lata.

Stosownie do art. 15 ust. 4d–4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zamierza jednorazowo potrącać je w dacie poniesienia, a ich amortyzacja nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodu.

W piśmie uzupełniającym z 6 sierpnia 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) Wnioskodawca doprecyzował opisane zdarzenie przyszłe i wyjaśnił, że:

• wykazywane jako komponent naprawy główne i rewizyjne lokomotyw i wagonów nie spełniają definicji środka trwałego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16a ust. 1), gdyż nie są kompletnym i zdatnym do użytku środkiem transportu; wartość tych napraw Spółka zamierza jednorazowo potrącać w dacie poniesienia,
• dla celów rachunkowych wartość tych napraw, zgodnie z MSR 16, pkt 14, wykazywana jest jako komponent i amortyzowana do następnego znaczącego remontu.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo zamierza jednorazowo rozpoznawać wydatki na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów w kosztach uzyskania przychodu? Jeżeli stanowisko Spółki zostałoby uznane za nieprawidłowe, to jaką stawkę amortyzacji podatkowej należałoby przyjąć dla napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów?

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane przez Spółkę lokomotywy i wagony są przez nią wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług transportu kolejowego. Jednak nie można ich powiązać bezpośrednio z konkretnymi przychodami. Remonty ich służą utrzymaniu zdolności produkcyjnej majątku trwałego Spółki i nie wiąże się z nimi żadne świadczenie o charakterze ciągłym. Czynności te prowadzą do odtworzenia stanu pierwotnego środka trwałego, a dla celów podatkowych amortyzacji podlegają kompletne i zdatne do użytku środki trwałe, na co sposób ewidencjonowania nie ma żadnego wpływu.

Zgodnie z tabelą amortyzacji, stanowiącą załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lokomotywy i wagony Spółka amortyzuje podatkowo przy zastosowaniu stawki 7%, przez 14 lat, natomiast w tabeli tej nie ma wyszczególnionych komponentów i w związku z tym podanej dla nich stawki amortyzacji.

O konieczności przeprowadzenia remontu, zgodnie z Dokumentacją Systemu Utrzymania, decyduje upływ ustalonego czasu (zasadniczo 4-5 lat) lub przekroczony wcześniej przebieg pojazdu (400 tys. km). Wnioskodawca zakłada 4-letni okres amortyzacji, jeżeli jednak określony dla danej lokomotywy limit kilometrów zostanie przekroczony przed upływem tego czasu, może zaistnieć konieczność szybszego przeprowadzenia remontu. Spółka nie jest więc w stanie precyzyjnie przewidzieć okresu użytkowania danego komponentu.

W związku z tym, stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty te jako pośrednio związane z przychodami powinny być potrącane w dacie ich poniesienia, a zgodnie z art. 15 ust. 4e, momentem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto go w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 28 sierpnia 2013 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-252/13-5/JG, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów,
• bezprzedmiotowe – w części dotyczącej określenia stawki amortyzacyjnej.
  
  

W ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, że skoro Wnioskodawca zdecydował się rozliczać koszty napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości w czasie, to wydatki te powinny być w tym samym czasie kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto uwzględniając wyjaśnienia Wnioskodawcy, że wykazywane jako komponent naprawy główne i rewizyjne lokomotyw i wagonów nie spełniają definicji środka trwałego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16a ust. 1), gdyż nie są kompletnym i zdatnym do użytku środkiem transportu – kwestię dotyczącą określenia stawki amortyzacyjnej uznano za bezprzedmiotową. Stawki amortyzacyjne wskazane w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą bowiem stawek dla środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Pismem z 16 września 2013 r. Spółka wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z 14 października 2013 r. nr ILPB3/423W-61/13-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 22 listopada 2013 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 17 grudnia 2013 r. nr ILPB3/4240-80/13-2/BN.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał w dniu 26 lutego 2014 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 2345/13, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził, że istotą sporu w rozpoznawanej sprawie jest kwestia czy wydatki na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów wykorzystywanych przez stronę skarżącą w zakresie świadczenia usług transportu kolejowego mogą być rozpoznane jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Takie stanowisko reprezentuje strona skarżąca, natomiast według stanowiska Ministra Finansów, skoro Spółka zdecydowała się na rozliczanie napraw rewizyjnych i głównych zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości w czasie, wydatki te powinny być w tym samym czasie kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy, tj. stanowić będą koszt uzyskania przychodów w momencie jego zaewidencjonowania w jakiejkolwiek formie w księgach rachunkowych Spółki – staną się kosztem uzyskania przychodu dopiero w momencie ujęcia ich w księgach, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o rachunkowości.

Sąd orzekając w niniejszej sprawie podkreślił, że podstawą materialno-prawną rozstrzygnięcia są przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie przepisy ustawy o rachunkowości. Co prawda księgi rachunkowe, do prowadzenia których podatnik jest zobowiązany na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są jednocześnie księgami podatkowymi, jednakże według utrwalonej linii orzecznictwa o zaliczeniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decydują przepisy prawa podatkowego.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, pogląd jakoby w świetle art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt należało rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości, nie wynika z unormowania ukształtowanego przepisem art. 15 ust. 4d tej ustawy.

Jak wskazał Sąd, przepis art. 15 ust. 4e ww. ustawy, na którym Organ oparł swoje stanowisko, tylko w pewnej części zawiera odesłanie do ustawy o rachunkowości. Nie budzi wątpliwości, iż w cyt. przepisie ustawodawca, definiując termin poniesienia kosztu, odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

W świetle powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny za prawidłowe uznał stanowisko Skarżącej w zakresie możliwości jednorazowego zaliczenia wydatków związanych z przeprowadzeniem napraw lokomotyw i wagonów do kosztów pośrednich, które powinny być potrącane w dacie ich poniesienia, stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy, momentem ich poniesienia jest dzień, na który ujęto koszty w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury, który to dzień jest dniem poniesienia kosztu.

Pismem z 15 kwietnia 2014 r. nr ILRP-007-71/14-2/EŚ Minister Finansów – przez Organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie – złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Na ww. skargę kasacyjną, Spółka udzieliła odpowiedzi pismem z 6 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.).

Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 19 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1819/14, oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 26 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 2345/13.

W ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego. Przepisy o rachunkowości mają znaczenie dla powstania czy wysokości zobowiązania podatkowego tylko w takim zakresie, jaki wynika jednoznacznie z przepisów ustaw podatkowych. Powyższe oznacza, iż w ustawach podatkowych musi istnieć bezpośrednie odwołanie do konkretnych przepisów ustawy o rachunkowości, przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie lub Międzynarodowych Standardów Rachunkowości, czy Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej, aby mogły one zostać uznane za kreujące prawa i obowiązki podatkowe.

Tymczasem art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera odesłania do zasad ustalania poniesienia kosztu na podstawie przepisów prawa bilansowego, lecz odwołuje się do momentu wykonania ściśle określonej czynności związanej z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Ustawodawca, definiując pojęcie poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej, jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby czynić to w stosunku do pojęcia kosztu, jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. Nie ma bowiem tutaj odesłania do zasad ustalania dnia poniesienia kosztu w rozumieniu prawa bilansowego, ale do momentu wykonania ściśle określonej czynności związanej z prowadzeniem ksiąg rachunkowych.

Naczelny Sąd Administracyjny dokonując ponadto wykładni art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazał, że w przepisie tym jako zasadę przewidziano potrącalność kosztów pośrednich w dacie ich poniesienia. Także w przypadku braku możliwości określenia długości okresu, którego dotyczą dane wydatki należy przyjąć, że mogą one stanowić koszt „jednorazowy”. O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą również przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego. Również w tym przypadku nie można uznać, że na sposób rozliczenia określonego wydatku wpływ będzie miało, poprzez art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jego ujęcie jako kosztu dla celów bilansowych. Tym samym należy uznać, iż wydatki takie jak przykładowo wskazane we wniosku, o ile w rzeczywistości z uwagi na swój charakter nie będą mogły zostać powiązane z okresem przekraczającym rok podatkowy, na co wskazała Spółka w zaprezentowanym przez siebie stanie faktycznym, a ponadto na gruncie przepisów prawa podatkowego nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, mogą zostać potrącone jednorazowo w dacie ich poniesienia, którą wyznacza art. 15 ust. 4e ww. ustawy, czyli w dniu w którym ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury w księgach rachunkowych.

W dniu 14 października 2016 r. do tut. Organu wpłynęło prawomocne – od dnia 19 lipca 2016 r. – orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 26 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 2345/13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 26 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 2345/13 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1819/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe – w części dotyczącej możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów,
• bezprzedmiotowe – w części dotyczącej określenia stawki amortyzacyjnej.
  
  

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że nie ulega wątpliwości, iż ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki z tytułu napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów stanowią koszty uzyskania przychodów. Mają bowiem związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a ponadto w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu natomiast do kwestii potrącalności przedmiotowych wydatków, wskazać należy, że wydatki o charakterze remontowym stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Przyjmując zatem za Wnioskodawcą, iż realizacja napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów stanowi remont, wydatki poniesione na te naprawy uznać należy za koszty pośrednie, co oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten powinien być rozpoznany na podstawie uregulowań wynikających z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 4d tej ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei art. 15 ust. 4e ww. ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f−4h uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Odnosząc zatem powołane uregulowania prawne do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów – jako koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych jednorazowo w dacie poniesienia, stosownie do treści art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie – z uwagi na uznanie stanowiska Spółki w ww. zakresie za prawidłowe – kwestia dotycząca określenia stawki amortyzacyjnej stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji o nr ILPB3/423-252/13-5/JG z 28 sierpnia 2013 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.