Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-1.4511.296.2016.2.AN
z 30 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2016 r. (data wpływu 9 listopada 2016 r.), uzupełnionym w dniu 13 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku pochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości ujęcia po stronie kosztów uzyskania przychodów ubezpieczenia OC i AC na podstawie dowodu księgowego (polisy ubezpieczeniowej) – jest prawidłowe,
• momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia kosztów wynikających z polisy ubezpieczeniowej do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej wystawienia (zawarcia), niezależnie od tego, że płatność nastąpi w ratach – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ujęcia po stronie kosztów uzyskania przychodów ubezpieczenia OC i AC na podstawie dowodu księgowego (polisy ubezpieczeniowej), w zakresie momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie możliwości zaliczenia kosztów wynikających z polisy ubezpieczeniowej do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej wystawienia (zawarcia), niezależnie od tego, że płatność nastąpi w ratach.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych w zakresie momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie możliwości zaliczenia kosztów wynikających z polisy ubezpieczeniowej do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej wystawienia (zawarcia), niezależnie od tego, że płatność nastąpi w ratach, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 5 grudnia 2016 r. znak 3063-ILPB1-1.4511.296.2016.1.AN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 7 grudnia 2016 r., natomiast w dniu 13 grudnia 2016 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 8 grudnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako podmiot zarejestrowany w CEIDG Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Z podatku dochodowego od osób fizycznych rozlicza się na zasadach ogólnych (skala podatkowa) w ramach prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów (PKPiR). Zainteresowany jest podatnikiem VAT czynnym. W ewidencji środków trwałych posiada m.in. wprowadzony samochód osobowy. Wartość samochodu nie przekracza kwoty 20.000 euro. W związku z jego używaniem co roku zawiera on polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej (OC) oraz umowy ubezpieczeniowe autocasco (AC). Do tej pory Wnioskodawca opłacał składkę ubezpieczeniową jednorazowo, za cały rok z góry. Być może w przyszłości zdecyduje się na zapłatę rocznej składki w kilku ratach. Z analizy dokumentów ubezpieczeniowych wie on, że nie zawsze zawierają datę wystawienia polisy, niekiedy widnieje jedynie data zawarcia polisy ubezpieczeniowej.

W uzupełnieniu przesłanym do tut. Organu Wnioskodawca wyjaśnił, że koszty podatkowe prowadzonej działalności rozlicza na zasadzie kasowej, o której stanowi regulacja art. 22 ust. 4 i 6b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dokument polisy ubezpieczeniowej stanowi dowód księgowy, na podstawie którego wydatek na ubezpieczenie OC i AC może zostać ujęty po stronie kosztów podatkowych działalności?
2. W jakiej dacie należy rozpoznać koszt uzyskania przychodów w PKPiR, tj. czy w dacie wystawienia polisy czy w dacie zawarcia polisy (w przypadku gdy polisa ubezpieczeniowa nie zawiera daty wystawienia polisy)?
3. Czy decydując się na opłacanie polisy ubezpieczeniowej w kilku ratach, Wnioskodawca jest uprawniony do jednorazowego rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w całości rocznej składki ubezpieczeniowej w dacie wystawienia (zawarcia) polisy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.: dalej „uPDOF”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w katalogu wyłączeń, o którym mowa w art. 23 uPDOF.

Dowód księgowy stanowi podstawę do dokonywania zapisów w PKPiR. Katalog dowodów księgowych został wskazany w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037, ze zm.; dalej „rPKPiR”). Zgodnie z § 12 ust. 3 rPKPiR, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

– oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Zgodnie z § 13 rPKPiR za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

W związku z powyższym biorąc pod uwagę przepisy § 13 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 3 pkt 2 rPKPiR, w przypadku w którym dokument polisy ubezpieczeniowej zawiera wszystkie dane wskazane w wymienionych wyżej przepisach, a także spełnia przesłanki kosztów uzyskania przychodów zdefiniowanych w art. 22 ust. 1 uPDOF, może stanowić dowód księgowy, na podstawie którego wydatek na ubezpieczenie OC i AC zostanie zaksięgowany po stronie kosztów podatkowych działalności.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 uPDOF koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10. Natomiast w myśl przepisu art. 22 ust. 5c uPDOF, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu, w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b uPDOF).

Uwzględniając powyższe przepisy, należy stwierdzić, że dniem poniesienia kosztu związanego z ubezpieczeniem samochodu, jest dzień wystawienia polisy ubezpieczeniowej, która stanowi podstawę do zaksięgowania jako dowód księgowy inny niż faktura. W przypadku jednak gdy na dokumencie polisy ubezpieczeniowej widnieje jedynie data zawarcia tej polisy, zgodnie z przepisem § 12 ust. 3 pkt 2 lit. b rPKPiR, należy domniemywać, że data wystawienia polisy jest tożsama z datą jej zawarcia. W tej sytuacji dopuszczalne jest więc zaksięgowanie wydatku na polisę ubezpieczeniową na dzień zawarcia tej polisy.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej regulacje wskazać należy także, że opłacanie ubezpieczenia OC i AC samochodu w kilku ratach, nie będzie stanowić przeszkody dla możliwości zaksięgowania wydatku na ten cel w całości już w dacie wystawienia (zawarcia) polisy ubezpieczeniowej. Nie ma w tym przypadku znaczenia fakt, że kolejne raty wpłacone zostaną w późniejszych terminach, zgodnie z harmonogramem wskazanym w polisie. Całość rocznej składki ubezpieczeniowej może zostać ujęta w PKPiR na dzień wystawienia (zawarcia) polisy ubezpieczeniowej.

Stanowisko zajęte w niniejszym wniosku znajduje odzwierciedlenie w wydanych już interpretacjach indywidualnych w podobnych sprawach m.in.: w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 czerwca 2010 r., znaki IBPBI/1/415-312/10/AP i w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 grudnia 2013 r., znak: ILPB1/415-1099/13-2/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości ujęcia po stronie kosztów uzyskania przychodów ubezpieczenia OC i AC na podstawie dowodu księgowego (polisy ubezpieczeniowej) – jest prawidłowe,
• momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia kosztów wynikających z polisy ubezpieczeniowej do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej wystawienia (zawarcia), niezależnie od tego, że płatność nastąpi w ratach – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące warunki:

• być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki te muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i zostać poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności; równocześnie nie mogą być wymienione w ustawowym katalogu wydatków nieuznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia danego wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednocześnie jednak zwrócić należy także uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków. Tylko bowiem wydatek prawidłowo udokumentowany może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, sposób dokumentowania ponoszonych kosztów uzależniony jest od rodzaju prowadzonych przez podatnika ksiąg podatkowych.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczania wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w tym także warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę ujęcia wydatku jako koszt w tej księdze, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037, z późn. zm.).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

– oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej (§ 12 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Przy czym, możliwość dokumentowania wydatków dowodami wewnętrznymi została ograniczona wyłącznie do wydatków enumeratywnie wskazanych w ww. rozporządzeniu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako podmiot zarejestrowany w CEIDG prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Z podatku dochodowego od osób fizycznych rozlicza się na zasadach ogólnych (skala podatkowa) w ramach prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów (PKPiR). Zainteresowany jest podatnikiem VAT czynnym. W ewidencji środków trwałych posiada m.in. wprowadzony samochód osobowy. Wartość samochodu nie przekracza kwoty 20.000 euro. W związku z jego używaniem co roku zawiera on polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej (OC) oraz umowy ubezpieczeniowe autocasco (AC). Do tej pory Wnioskodawca opłacał składkę ubezpieczeniową jednorazowo, za cały rok z góry. Być może w przyszłości zdecyduje się na zapłatę rocznej składki w kilku ratach. Z analizy dokumentów ubezpieczeniowych wie on, że nie zawsze zawierają datę wystawienia polisy, niekiedy widnieje jedynie data zawarcia polisy ubezpieczeniowej.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być (co do zasady) faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Koszty te mogą być także udokumentowane innymi dowodami, o których mowa w cyt. § 13 i 14 ww. rozporządzenia, o ile zawierają one wszystkie elementy wymienione w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia.

Oznacza to, że dokument polisy ubezpieczeniowej, o którym mowa we wniosku, stanowi w świetle ww. przepisów rozporządzenia dowód księgowy, na podstawie którego możliwe jest dokonanie zapisu w prowadzonej dla celów ewidencyjnych podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Ponadto zauważyć należy, że to na Wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości ujęcia po stronie kosztów uzyskania przychodów ubezpieczenia OC i AC na podstawie dowodu księgowego (polisy ubezpieczeniowej) uznano za prawidłowe.

Odnosząc się do momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów oraz możliwości zaliczenia kosztów wynikających z polisy ubezpieczeniowej do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej wystawienia (zawarcia), niezależnie od tego, że płatność nastąpi w ratach, tut. Organ stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (tj. prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b ww. ustawy).

Należy zauważyć, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki na ubezpieczenie samochodu osobowego należy uwzględnić ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Z opisu wniosku wynika również, że Wnioskodawca koszty podatkowe prowadzonej działalności rozlicza na zasadzie kasowej, o której stanowi regulacja art. 22 ust. 4 i 6b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.).

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że w przypadku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów według metody określonej w art. 22 ust. 4 koszty powinny być księgowane w księdze w momencie ich poniesienia. Przy czym dniem poniesienia kosztu jest dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu. Datą księgowania będzie data wystawienia dokumentu, na podstawie którego koszt ujmowany będzie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W przypadku jednak gdy na dokumencie polisy ubezpieczeniowej widnieje jedynie data zawarcia tej polisy, a polisa zawiera wszystkie elementy wymienione w § 12 ust. 3 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, można uznać, że data wystawienia polisy jest tożsama z datą jej zawarcia. W tej sytuacji dopuszczalne jest więc zaksięgowanie wydatku na polisę ubezpieczeniową na dzień zawarcia tej polisy.

Zatem Wnioskodawca może rozpoznać koszt uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie wystawienia polisy lub w dacie zawarcia polisy (w przypadku gdy polisa ubezpieczeniowa nie zawiera daty wystawienia polisy) oraz może do jednorazowego rozpoznania kosztów uzyskania przychodów zaliczyć w całości roczną składkę ubezpieczeniową w dacie wystawienia (zawarcia) polisy, niezależnie od tego, że płatność za polisę ubezpieczeniową nastąpi w ratach.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów – uznano za prawidłowe,
• możliwości zaliczenia kosztów wynikających z polisy ubezpieczeniowej do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej wystawienia (zawarcia), niezależnie od tego, że płatność nastąpi w ratach – uznano za prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.