Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-180/15/AW
z 19 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2015 r. (data wpływu 18 lutego 2015 r.), uzupełnionym w dniu 6 maja 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności użyczenia pracownikowi samochodu osobowego na cele prywatne - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2015 r. złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 6 maja 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności użyczenia pracownikowi samochodu osobowego na cele prywatne.

W złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie hodowli zwierząt i uprawy roślin. Jest podatnikiem VAT czynnym oraz w zakresie podatku od towarów i usług jest zobowiązana do składania deklaracji miesięcznych. W dniu 2 stycznia 2015 r. Zarząd Spółki postanowił, że osobowy samochód służbowy o pojemności silnika powyżej 1.600 cm3, którego właścicielem jest Spółka, wykorzystywany przez jej pracownika do wykonywania czynności służbowych przez czas niekreślony, na podstawie zawartej z ww. pracownikiem umowy, pracownik będzie miał prawo użytkować także do celów prywatnych na podstawie umowy z dnia 2 stycznia 2015 r. Strony umowy ustaliły, że w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownik będzie zobowiązany do nabywania paliwa z własnych środków finansowych. Po podpisaniu umowy, na postawie której pracownik ma prawo użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych, zarząd Spółki wydając stosowne zarządzenie, mając za podstawę art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 3161, z późn. zm.), ustalił, że pracownik płatnika uzyskuje miesięcznie nieodpłatne świadczenie z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych, zwane dalej w skrócie nieodpłatnym świadczeniem, w kwocie miesięcznej nie wyższej niż 400,00 zł. Od miesiąca stycznia 2015 r. od wartości tego świadczenia będą przez Spółkę naliczane oraz deklarowane składki na ubezpieczenia społeczne, w tym składki na ubezpieczenie rentowe oraz emerytalne. W wydanym zarządzeniu z dnia 2 stycznia 2015 r. zarząd Spółki wskazał jednoczenie, że w przypadku gdy samochód osobowy służbowy z powodów losowych np. choroba, urlop itp. nie będzie wykorzystywany przez pracownika do celów prywatnych, wartość nieodpłatnego świadczenia, od którego będą naliczane w danym miesiącu składki na ubezpieczenia społeczne, będzie ustalana przez płatnika na zasadach określonych w art. 12 ust. 2b i ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółce z tytułu nabycia samochodu osobowego przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego za dany okres rozliczeniowy o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktury dokumentującej nabycie pojazdu. Spółka nie zawierała w związku z użytkowaniem tego samochodu umów najmu, dzierżawy, leasingu lub też innych umów o podobnym charakterze, co skutkuje, że nie przysługiwało prawo odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego związanego z jego używaniem na podstawie ww. umów.

Na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarowi usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązujących przed dniem 1 kwietnia 2014 r., Spółce przysługiwało prawo do odliczenia od podatku należnego za dany okres rozliczeniowy podatku naliczonego w wysokości 60%, ale w kwocie nie wyższej niż 6.000,00 zł wynikającej z faktury dokumentującej nabycie samochodu osobowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Spółce, z uwagi na fakt użyczenia pracownikowi zatrudnionemu na umowę o pracę służbowego samochodu osobowego do celów prywatnych od miesiąca stycznia 2015 r. spoczywa obowiązek naliczenia oraz zaewidencjonowania w ewidencjach prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług podatku należnego od podstawy jego naliczenia nie niższej niż wartość uzyskanego przez pracownika w danym miesiącu kalendarzowym nieodpłatnego świadczenia pracowniczego w wysokości nie wyższej niż określona w art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym o osób fizycznych, tj. w wysokości nie mniejszej niż 400,00 zł miesięcznie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z użyczeniem od miesiąca stycznia 2015 r. pracownikowi zatrudnionemu na umowę o pracę służbowego samochodu osobowego do celów prywatnych, nie ma obowiązku naliczenia oraz zaewidencjonowania w ewidencjach prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług podatku należnego od podstawy jego naliczenia nie niższej niż wartość uzyskanego w danym miesiącu kalendarzowym przez danego pracownika nieodpłatnego świadczenia pracowniczego w wysokości nie wyższej niż określona w art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to jest od kwoty nie wyższej 400,00 zł miesięcznie.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlega między innymi odpłatna sprzedaż usług. Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się też nieodpłatne użycie towarów, w tym pojazdów, przez podatnika na cele inne niż prowadzona działalność gospodarcza.

Należy wskazać, że realizacja celu osobistego polega na zaspokajaniu własnej (prywatnej) potrzeby osoby, która ten cel realizuje, a potrzeby osobiste pracownika, to takie potrzeby, do których zaspokojenia pracodawca nie jest zobowiązany przepisami prawa, więc przekraczające zakres obowiązków pracodawcy. W przedmiotowej jednak sprawie Spółka nie realizuje celu osobistego pracownika, gdyż nie jest „zrywany” związek z prowadzeniem przez nią przedsiębiorstwa. Użytkowanie przez pracownika osobowego samochodu służbowego, który jest własnością Spółki, nie jest bowiem świadczeniem zaspokajającym wyłącznie osobiste potrzeby pracownika, gdyż jest to forma uzyskiwanego przez pracownika wynagrodzenia za pracę, a Spółka jest zobowiązana od wartości nieodpłatnego świadczenia pracowniczego do naliczania oraz opłacania należnych składek na ubezpieczenia społeczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się - w świetle dyspozycji art. 7 ust. 1 ww. ustawy - przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do zapisu art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Na podstawie ust. 5 powyższego artykułu, przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
2. nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści powołanego art. 8 ust. 2 pkt 1 oraz ust. 5 pkt 1 ustawy wynika, że w przypadku nieodpłatnego użycia pojazdu samochodowego do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w sytuacji gdy przysługiwało mu, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tego pojazdu, czynności tej nie można zrównać z odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak stanowi art. 8 ust. 6 ustawy, w przypadku o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 5, za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich do używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), w przypadku użycia przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza pojazdów samochodowych nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika przed dniem wejścia w życie ww. ustawy, przy których nabyciu, imporcie lub wytworzeniu kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika,
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich usługobiorca
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a ustawy zmienianej w art. 1,
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b ustawy zmienianej w art. 1, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 tej ustawy

- nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł, nie stosuje się przepisu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1.

W myśl ust. 2 powyższego artykułu, na potrzeby ust. 1 przepis art. 8 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się odpowiednio.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że czynność nieodpłatnego przekazania pracownikowi Spółki do używania, m. in. do celów prywatnych, samochodu osobowego, przy nabyciu którego przysługiwało przed dniem 1 kwietnia 2014 r. prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego nie więcej niż 6.000 zł, nie jest traktowana – na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw – jako nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane ww. podatkiem. Zatem Spółka – jak słusznie wskazała w stanowisku – nie jest zobowiązana do opodatkowania ww. czynności i tym samym do naliczenia z tego tytułu podatku należnego oraz zaewidencjonowania tego podatku w ewidencjach prowadzonych dla potrzeb podatku od towarów i usług. Jednakże nie można zgodzić się ze Spółką, że powyższa czynność nie podlega opodatkowaniu z uwagi na fakt, że „(…) Spółka nie realizuje celu osobistego pracownika, gdyż nie jest zrywany związek z prowadzeniem przez stronę przedsiębiorstwa. Użytkowanie osobowego samochodu służbowego przez pracownika, który jest własnością wnioskodawcy nie jest bowiem świadczeniem zaspokajającym wyłącznie osobiste potrzeby pracownika, gdyż jest to forma uzyskiwanego przez pracownika wynagrodzenia za pracę (…)”. Należy bowiem zauważyć, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania czynności użyczenia przez Spółkę samochodu za odpłatane świadczenie usług ma znaczenie w jakim celu czynność ta została dokonana (w przedmiotowej sytuacji, na potrzeby prywatne pracownika). W tych okolicznościach nie można zgodzić się, że nastąpiło ono do celów działalności gospodarczej Spółki, pomimo, że został w podatku dochodowym od osób fizycznych zwiększony przychód podlegający podatkowaniu.

W konsekwencji oceniając stanowisko Spółki całościowo należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.