INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 875/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 22/11 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2010 r. (data wpływu 8 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku otrzymania faktur przesyłanych za pomocą poczty elektronicznej, drukowanych przez odbiorcę i w takiej formie przechowywanych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2010 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku otrzymania faktur przesyłanych za pomocą poczty elektronicznej, drukowanych przez odbiorcę i w takiej formie przechowywanych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza, z uwagi na konieczność redukcji kosztów administracyjnych, wprowadzić sposób wymiany dokumentów dotyczących zawartych transakcji (faktur zakupu i sprzedaży) za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Faktury przesyłane będą w formacie PDF za pomocą poczty e-mail, a następnie drukowane przez odbiorcę i w takiej formie przechowywane. Spółka wskazuje, iż posiada wątpliwości, czy powyżej opisany sposób pomimo, iż nie zapewnia warunków przewidzianych dla wymiany faktur elektronicznych spełnia wymogi ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie uprawnienia do odliczenia kwot podatku naliczonego określonych w tych fakturach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy oryginały faktur otrzymane od kontrahenta za pomocą poczty elektronicznej i wydrukowane przez Spółkę spełniają wymogi ustawy o VAT, tj. czy uprawniają do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartą w tych fakturach...

W ocenie Zainteresowanego, przepis art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) określa, że kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Wymieniony przepis nie zawiera żadnych dodatkowych wymogów co do sposobu i formy przekazywania faktur nabywcy. Zdaniem Spółki, faktura otrzymana za pośrednictwem poczty e-mail i wydrukowana stanowi pełnoprawną fakturę, a od faktury otrzymanej pocztą tradycyjną różni się jedynie sposobem jej doręczenia oraz faktem, iż wydrukowana zostanie na drukarce odbiorcy, a nie wystawcy. Ponadto ze względu na to, iż podpisy wystawcy i odbiorcy nie stanowią obligatoryjnych elementów przewidzianych dla faktury określonych w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), należy stwierdzić, iż faktura taka zawiera wszelkie dane przewidziane dla tego rodzaju dokumentu. Zdaniem Spółki posiadanie oryginału faktury otrzymanej przez Spółkę od wystawcy za pośrednictwem poczty elektronicznej daje nabywcy takie same uprawnienia jak posiadanie faktury dostarczonej w sposób tradycyjny, tj. umożliwia skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w takiej fakturze.

W interpretacji indywidualnej z dnia 31 sierpnia 2010 r. znak ITPP3/443-90/10/JK oceniono stanowisko Spółki jako nieprawidłowe. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie.

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 22/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w orzeczeniu wskazał, że ustawodawca w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT nie wypowiada się co do ewentualnej konieczności wystawiania przez podatników faktur w formie papierowej. W ocenie Sądu analiza językowa tego przepisu prowadzi do wniosku, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa. Posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem „wystawia” nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej.

Zdaniem Sądu, analiza treści rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119) wskazuje, że prawodawca wprost uregulował w tym akcie prawnym tylko sytuację dotyczącą faktur przesłanych w formie elektronicznej i przechowywanych przez ich wystawcę oraz odbiorcę w formie elektronicznej w formacie, w którym zostały przesłane, w sposób gwarantujący autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści, jak również ich czytelność przez cały okres ich przechowywania. Wskazane rozporządzenie nie odnosi się do faktur, które są sporządzane i przekazywane w formie elektronicznej, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej.

Sąd wskazał w uzasadnieniu wuroku, że przepisy krajowe dotyczące faktur, które są sporządzane i przekazywane w formie elektronicznej, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej są oparte na przepisach dyrektywy Rady nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Z analizy przepisów dyrektywy 2006/112/WE, w ocenie Sądu, wynikają nastepujące wnioski. Po pierwsze, państwa członkowskie mogą dopuścić - jako inną metodę - przesyłanie i udostępnianie faktur w formie elektronicznej bez wykorzystania żadnej z dwóch wskazanych w art. 233 ust. 1 metod, w tym bez konieczności posłużenia się zaawansowanym podpisem elektronicznym (art. 233 ust. 1 zdanie 2). Po drugie, państwa członkowskie nie mogą ograniczać możliwości sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej wyłącznie do sytuacji, w których również przechowywanie tych faktur będzie następowało w formie elektronicznej (art. 234).

Sąd wskazał ponadto, że w świetle prawa wspólnotowego podatnicy powinni mieć w prawodawstwie krajowym zagwarantowaną możliwość sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie. Rozporządzenie z 14 lipca 2005 r. - przy braku innych regulacji w tym zakresie - wprost reguluje wyłącznie sytuacje, w których zarówno sporządzenie, jak i przesłanie oraz przechowywanie tych faktur następuje w formie elektronicznej.

Zdaniem Sądu, możliwe jest dokonanie takiej wykładni przepisów prawa krajowego, która nie będzie skutkowała niezgodnością przepisów krajowych z przepisami dyrektywy 2006/112/WE w omawianym zakresie. Ustawodawca uregulował - jako wymagające pod tym względem wyraźnej prawnej interwencji - jedynie sytuacje, w których zarówno sporządzanie, jak i przesyłanie oraz przechowywanie faktur będzie następowało w formie elektronicznej, jednakże odnośnie drugiego typu sytuacji można dokonać wykładni prowspólnotowej, tzn. uznać a contrario, że również one zostały uregulowane, tyle że w odmienny sposób. O ile bowiem w przypadku faktur wystawianych, przekazywanych i przechowywanych w formie elektronicznej prawodawca wprost wysłowił wymóg zaopatrzenia tych faktur w bezpieczny podpis elektroniczny lub zabezpieczenia ich poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI), o tyle w drugiego typu sytuacjach ustawodawca nie wymaga żadnej z tych dwóch metod uwierzytelniania autentyczności pochodzenia faktur i integralności ich treści.

W ocenie Sądu, prowspólnotowa wykładnia prowadzi do wniosku, że prawodawca krajowy uregulował kwestię wystawiania i przekazywania faktur w formie elektronicznej bez konieczności ich przechowywania w tej samej formie, tyle że nie uczynił tego wprost, z drugiej zaś strony wskazuje, że skoro w odniesieniu do faktur przechowywanych w formie elektronicznej wprowadzono wymóg ich kwalifikowanego uwierzytelnienia, to w przypadku faktur elektronicznych nieprzechowywanych w tej formie, wymóg taki nie istnieje, w przeciwnym razie byłby bowiem wprost wyrażony. Zdaniem Sądu, ustawodawstwo wspólnotowe zezwalało na więcej w tym zakresie niż ustawodawstwo krajowe. Ponadto ustawodawstwo wspólnotowe powinno sprawować niejako kontrolę nad ustawodawstwem krajowym. Przejawem tej kontroli jest odpowiednia interpretacja „zgodności” prawa krajowego z unijnym. Efektem kontroli takiej zgodności może być stwierdzenie, że w przypadku faktur wystawianych, przekazywanych i przechowywanych w formie elektronicznej istnieje wymóg zaopatrzenia tychże faktur w bezpieczny podpis elektroniczny, natomiast w przypadku faktur innego typu (papierowych) istnieje luka ustawodawstwa krajowego w postaci braku takich obowiązków. Wypełnieniem tejże luki może być, jak najbardziej uprawniona, interpretacja, w myśl której uwzględnienie w rozliczeniu VAT kwoty podatku naliczonego przy zakupie towarów i usług, na podstawie faktur i faktur korygujących, otrzymanych drogą elektroniczną lub faksem, niebędącycyh fakturami w postaci elektronicznej z podpisem elektronicznym - jest prawidłowe.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, złożył w dniu 1 kwietnia 2011 r. skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny orzeczeniem z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 875/11 oddalił skargę kasacyjną organu.

W dniu 18 czerwca 2012 r. do tutejszego organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 16 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 22/11, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 875/11 oraz orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gdańsku z dnia 16 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 22/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.