Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/6/BRT/2014/RD-2128
z 30 stycznia 2015 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 18 kwietnia 2013 r. Nr ILPB1/415-54/13-4/AG wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2013 r., uzupełnionym pismem z dnia 27 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 18 kwietnia 2013 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Interpretacja wydana została na ww. wniosek z dnia 11 stycznia 2013 r.
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osobo fizyczna. Podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych. Opis dotyczy możliwego zdarzenia przyszłego. Wydzierżawiony pojazd osobowy używany w działalności nie stanowi środka trwałego firmy. W związku z tym, by móc zaliczyć w koszty uzyskania przychodu wydatki związane z użytkowaniem tego pojazdu, należy prowadzić dla niego ewidencję przebiegu pojazdu.
W styczniu zgromadzono wydatki związane z bieżącym użytkowaniem tego pojazdu na kwotę 200 zł, w lutym 0 zł, w marcu 300 zł, w kwietniu 150 zł. W zależności od przejechanych kilometrów i stawki za 1 km ustala się limit wydatków, które mogą zostać zaliczone w koszty uzyskania przychodów. W styczniu wyliczono limit 150 zł, w lutym 0 zł, w marcu 290 zł, w kwietniu 300 zł. W związku z tym, w styczniu zaliczono by w koszty 150 zł, w lutym 0 zł, w marcu 290 zł, zaś w kwietniu 210 zł. Wśród wydatków uwzględnionych w kilometrówce w styczniu jest jednak faktura za dzierżawę pojazdu, w wysokości 100 zł. Faktura ma termin płatności do 15 stycznia i zostanie zapłacona dopiero w maju. W związku z tym powstaje wątpliwość przy określeniu kosztu jaki może być zaksięgowany do KPiR w związku z prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdów. Pozostałe wydatki zostaną opłacone w terminie. Dla uproszczenia przyjmijmy założenie, że wydatki za pojazd są jedynymi kosztami firmy.
Ustawa o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych wprowadza m.in. mechanizm korekty kosztów w przypadku braku zapłaty za zakup.
W związku z powyższym zadano pytania.
- Jak należy przeprowadzić korektę kosztów w przypadku, gdy faktura nie jest bezpośrednio księgowana w koszty, ale częściowo poprzez ewidencję przebiegu pojazdów?
- Czy w lutym należy dokonać korekty kosztów na kwotę 50 zł i nie zaliczać w koszty reszty tego wydatku w kwietniu?
- Jak należy udokumentować korektę kosztu ze stycznia w ewidencji przebiegu pojazdu? Czy korekta ma być widoczna w tej ewidencji jako ujemny wydatek w lutym, czy też należy ją uwzględnić tylko przy wyliczeniu zaliczki na podatek za luty, marzec, kwiecień?
- W lutym nie ma kosztów, w związku z tym powinno się powiększyć przychody. Czy oznacza to, że nie można zastosować wariantu z uwzględnieniem korekty kosztów w ewidencji przebiegu pojazdu na minus?
- Jeśli dokonano korekty kosztu (cofnięcia) ze stycznia, to czy „zwolniony” został limit kosztów, wynikający z przejazdów ze stycznia na dewotę 50 zł? Czy w związku z tym w marcu zamiast zaliczyć w koszty wydatki marcowe tylko w wysokości 290 zł, będzie można zaliczyć w koszty 300 zł?
- Jak należy przeprowadzić korektę kosztu na plus, gdy faktura zostanie zapłacona w maju?
Zdaniem Wnioskodawcy, z pewnością należy dokonać korekty kosztów. Zainteresowany nie wie jednak jak w szczegółach należy ją przeprowadzić.
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko, wskazując iż:
- Nie należy robić korekty kosztów, gdyż ustawa nie reguluje takiego przypadku,
- Nie należy robić korekty kosztów, można zaliczyć w koszty resztę tego wydatku w kwietniu,
- Nie należy robić korekty kosztów, więc nie trzeba jej dokumentować.
- Nie należy robić korekty kosztów, więc problem ten nie wystąpi.
- Nie należy robić korekty kosztów, więc problem ten nie wystąpi.
- Nie należy robić korekty kosztów na plus, dlatego że wcześniej nie dokonano korekty kosztów na minus.
Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 18 kwietnia 2013 r. Nr ILPB1/415-54/13-4/AG, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając m.in., że (...) w przypadku wykorzystywania w działalności gospodarczej wydzierżawionego samochodu osobowego, dla którego Wnioskodawca prowadził ewidencję przebiegu pojazdu, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć poniesione i udokumentowane wydatki z tytułu użytkowania tego samochodu, tj. m.in. faktura za dzierżawę pojazdu, jedynie do wysokości nieprzekraczającej kwoty wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, o której mowa w odrębnych przepisach (...).
Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.
Interpretacja indywidualna wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.
Przy prawnopodatkowej ocenie zagadnienia, będącego przedmiotem wniosku, należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Na gruncie powyższej regulacji podstawową cechą kosztu uzyskania przychodów jest jego związek z przychodem podatnika albo związek z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu podatkowego pod warunkiem, że dany koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów negatywnych zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy.
Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.
Problematyka kosztów podatkowych w kwestii dotyczącej, czy czynsz najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, stanowi koszty uzyskania przychodów do wysokości limitu określonego przepisami art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.
Mając na uwadze powyższe Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 8 listopada 2013 r. Nr DD2/033/55/MWJ/13/RD-111005, w której stwierdził m.in., że (...) koszty związane z używaniem samochodu osobowego to koszty posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Koszty te nie obejmują kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania wynajętego samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne. Wydatkami o charakterze eksploatacyjnym nie są wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Są to wydatki na uzyskanie samego tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu, a zatem są kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu.
W związku z powyższym wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, nie są ograniczone limitem wynikającym z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach, Przedmiotowe wydatki powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na ogólnych zasadach określonych w art. 22 ust. 1 ustawy. Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym m.in. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1502/09, wyroku NSA z dnia 16 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 2030/10, wyroku NSA z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt II FSK 467/11, wyrokach NSA z dnia 20 sierpnia 2013 r. sygn. akt II FSK 2446/11 i sygn. akt II FSK 2447/11.
W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, w kwestii dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy tj. do wysokości nie wyższej niż odpowiadającej kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, należy uznać za nieprawidłowe.
Natomiast kwestie dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów reguluje art. 24d ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.
Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 24d ust. 2 ustawy).
Zmniejszenia, o którym mowa wyżej, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 24d ust. 3 ustawy). Stosownie do art. 24d ust. 4 powołanej ustawy, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.
Natomiast jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 24d ust. 5 ustawy).
W myśl art. 24d ust. 8 cyt. ustawy, jeżeli zgodnie z art. 22 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 22, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania. Przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części (art. 24d ust. 9 powołanej ustawy).
Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdza się, że korekta kosztów uzyskania przychodów powinna nastąpić zgodnie z zasadami określonymi w powołanym wyżej art. 24d ustawy. Ponieważ jak wskazał Wnioskodawca wśród wydatków uwzględnionych w tzw. kilometrówce w styczniu znalazła się faktura za dzierżawę pojazdu w wysokości 100 zł. W miesiącu lutym - wobec nieponiesienia w tym miesiącu kosztów uzyskania przychodów - wystąpi obowiązek zwiększenia przychodów o kwotę 100 zł wynikającą z nieopłaconej faktury (termin płatności: 15 stycznia plus 30 dni), bez konieczności korygowania kosztów stycznia. Kwota ta została w miesiącu styczniu uwzględniona w kosztach podatkowych z tytułu używania w działalności gospodarczej samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zapłata kwoty 100 zł wynikającej z faktury uwzględnionej w kosztach uzyskania przychodów w styczniu nastąpi w miesiącu maju, co będzie skutkować zwiększeniem w tym miesiącu kosztów podatkowych o tę kwotę.
W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.
Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej. Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.
Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.