INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku 19 marca 2012r. (data wpływu 22 marca 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie:

• zwolnienia od akcyzy zużycia węgla opałowego do ogrzania domu parafialnego – jest prawidłowe,
• zwolnienia od akcyzy zużycia węgla opałowego do ogrzania kancelarii parafialnej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy zużycia węgla opałowego do ogrzania domu parafialnego oraz zwolnienia od akcyzy zużycia węgla opałowego do ogrzania kancelarii parafialnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest podmiotem pośredniczącym w sprzedaży wyrobów węglowych, tzw. składem opałowym. Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży węgla na rzecz parafii kościelnej. Wymieniony węgiel zostanie przeznaczony do celów grzewczych probostwa, będącego miejscem zamieszkania księży oraz miejscem gdzie mieści się kancelaria parafialna i jest prowadzona działalność gospodarcza. Parafia jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą, posiadającą numer identyfikacji podatkowej NIP, numer REGON oraz rozliczającą się z urzędem skarbowym deklaracją CIT-8 – zeznaniem o wysokości osiągniętego dochodu/poniesionej straty przez podatnika podatku dochodowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dostawa węgla przeznaczonego do celów opałowych probostwa, będącego miejscem zamieszkania księży oraz miejscem, gdzie mieści się kancelaria parafialna i jest prowadzona działalność gospodarcza będzie korzystała w całości ze zwolnienia z podatku akcyzowego zgodnie z art. 31a ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, całość sprzedaży węgla na rzecz parafii zarówno dla celów opałowych probostwa, jak i kancelarii parafialnej, jako miejsca prowadzenia działalności, będzie korzystała ze zwolnienia z podatku akcyzowego zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 31a ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe – w zakresie zwolnienia od akcyzy zużycia węgla opałowego do ogrzania domu parafialnego,
• nieprawidłowe – w zakresie zwolnienia od akcyzy zużycia węgla opałowego do ogrzania kancelarii parafialnej.
  
  

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 108, poz. 626 ze zm.), dalej zwanej ustawą, wyroby węglowe, to wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy.

Zgodnie z treścią wskazanego załącznika do wyrobów akcyzowych zalicza się:

1. węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych, klasyfikowane do kodu CN ex 2701,
2. węgiel brunatny (lignit), nawet aglomerowany, z wyłączeniem gagatu - jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych, klasyfikowany do kodu CN ex 2702,
3. koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych, klasyfikowany do kodu CN ex 2704 00.
   
   

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza dokonywać sprzedaży węgla na rzecz parafii kościelnej, który zostanie wykorzystany do celów grzewczych probostwa będącego miejscem zamieszkania księży oraz miejscem gdzie mieści się kancelaria parafialna prowadząca działalność gospodarczą.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, iż przeznaczenie węgla do celów opałowych - jak wynika z cyt. powyżej poz. 19 załącznika nr 1 do ustawy - pozawala zaliczyć go do wyrobów akcyzowych.

Zasadą jest, iż obrót wyrobami akcyzowymi objęty jest opodatkowaniem akcyzą (art. 9a ust. 1 ustawy). W szczególności z przepisu art. 9a ust. 1 pkt 6 ustawy wynika, iż w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2, przy czym za takie użycie uważa się naruszenie warunków zwolnienia, jak i sprzedaż, dostawę wewnątrzwspólnotową albo eksport wyrobów węglowych przez podmiot korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, zamiast użycia go do celów zwolnionych.

Zgodnie zatem z art. 9a ust. 1 pkt 6 ustawy, użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2 ustawy podlega opodatkowaniu akcyzą.

Przepisy art. 31a ust. 2 ustawy, przewidują szereg zwolnień od podatku akcyzowego, a w tym pkt 3 tego przepisu stanowi, iż zwalnia się od akcyzy wyroby węglowe zużywane przez gospodarstwa domowe, organy administracji publicznej, jednostki Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, podmioty systemu oświaty o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), żłobki i kluby dziecięce, o których mowa w ustawie z dnia 4 lutego 2011r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (Dz. U. Nr 45, poz. 235, Nr 131, poz. 764 i Nr 171, poz. 1016), podmioty lecznicze, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej (Dz .U. Nr 112, poz. 654, Nr 149, poz. 887, Nr 174, poz. 1039 i Nr 185, poz. 1092), jednostki organizacyjne pomocy społecznej, o których mowa w art. 6 pkt 5 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.), organizacje, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010r. Nr 234, poz. 1536, z późn. zm.).

Z kolei podmiot zużywający to w świetle art. 2 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy, podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia.

Powyższe przepisy umożliwiają zwolnienie od podatku wyrobów węglowych zużywanych m.in. przez gospodarstwa domowe. Ustawa nie zawiera jednak definicji legalnej tego pojęcia.

Wobec powyższego należy odwołać się do jego znaczenia językowego. Z Małego słownika języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1999, str. 231 wynika, iż gospodarstwo to m.in. posiadłość wiejska obejmująca grunty i zabudowania, natomiast domowy – str. 144 – to w szczególności odnoszący się do domu. Dom to pomieszczenia mieszkalne, miejsce stałego zamieszkania jak i ogół spraw, obowiązków rodzinnych domowych, gospodarstwo domowe.

Gospodarstwo domowe to przede wszystkim zabudowania związane z pomieszczeniami mieszkalnymi (służy jako miejsce stałego zamieszkania, w którym koncentruje się ogół spraw, obowiązków rodzinnych domowych).

Stwierdzić zatem należy, iż probostwo jako miejsce zamieszkania księży mieści się w zakresie znaczeniowym pojęcia gospodarstwa domowego. Natomiast probostwo w części, w której znajduje się kancelaria parafialna i jest prowadzona działalność gospodarcza, nie może zostać uznane za gospodarstwo domowe.

Biorąc pod uwagę opis zawarty we wniosku oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł dokonać sprzedaży węgla korzystając ze zwolnienia wyrobów węglowych zużywanych do ogrzania probostwa w części będącej miejscem zamieszkania księży, natomiast wyroby węglowe sprzedane celem zużycia do ogrzania pomieszczeń probostwa, w których mieści się kancelaria parafialna, powinien sprzedać w cenie, w której zawarty będzie podatek akcyzowy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że węgiel opałowy, który zamierza sprzedać do ogrzania probostwa (miejsca zamieszkania księży) będzie objęty zwolnieniem, o którym mowa w art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, należało uznać za prawidłowe. Za nieprawidłowe należało natomiast uznać stanowisko Wnioskodawcy, iż zwolnieniem, o którym mowa w art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, objęty będzie węgiel opałowy, sprzedany do ogrzania kancelarii parafialnej, w której prowadzona jest działalność gospodarcza.

Tym samym Wnioskodawca dokonując sprzedaży węgla celem zużycia go do ogrzania probostwa jest uprawniony do zastosowania zwolnienia z akcyzy w oparciu o art. 31a ust. 1 w związku z art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy, oczywiście przy zachowaniu warunków jego zastosowania. Natomiast sprzedaż węgla celem zużycia go do ogrzania kancelarii parafialnej podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.