Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-83/16/MS
z 5 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 9 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 17 listopada 2015 r.), uzupełnionym 20 stycznia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy świadczenie na rzecz pracownika, wynikające z zapłaconej przez Spółkę części ubezpieczeń zdrowotnych i przeksięgowanych przez ZUS w 2015 r. części ubezpieczeń społecznych, przypadających na pracownika, wynikającej z korekt deklaracji DRA stanowi koszty uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy świadczenie na rzecz pracownika, wynikające z zapłaconej przez Spółkę części ubezpieczeń zdrowotnych i przeksięgowanych przez ZUS w 2015 r. części ubezpieczeń społecznych, przypadających na pracownika, wynikającej z korekt deklaracji DRA stanowi koszty uzyskania przychodów. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 13 stycznia 2016 r. Znak: IBPB-1-2/4510-775/15/MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 20 stycznia 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podmiotem leczniczym utworzonym w formie spółki kapitałowej przez jednostkę samorządu terytorialnego – Powiat - aktem notarialnym z 5 sierpnia 2008 r. Spółka prowadzi działalność leczniczą w oparciu o ustawę z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 618). Przedmiotem działalności Spółki jest udzielanie świadczeń w zakresie stacjonarnej, doraźnej i ambulatoryjnej, specjalistycznej oraz podstawowej opieki zdrowotnej. Świadczenia zdrowotne finansowane są ze środków publicznych na podstawie podpisanych umów z Narodowym Funduszem Zdrowia.

W wyniku przeprowadzonej kontroli przez ZUS w okresie: listopad 2014 r. - luty 2015 r. zakwestionowano prawidłowość wypłaconych w latach 2011-2014 „dofinansowań do wczasów pod gruszą” oraz „pomocy finansowej z okazji Świąt Bożego Narodzenia” sfinansowanej z ZFŚS. Stwierdzono, że powyższe wypłaty nie były oparte o kryteria socjalne. W konsekwencji świadczenia te nie wypełniały wymogów działalności socjalnej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Przyznanie świadczeń z naruszeniem przepisów ustawy o ZFŚS oznacza, że Spółka wypłaciła pracownikom świadczenie pieniężne związane ze stosunkiem pracy a nie świadczenie socjalne. W związku z tym Spółka powinna naliczyć składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy (FP), Gwarantowany Fundusz Świadczeń Pracowniczych (GFŚP) i Fundusz Emerytur Pomostowych (FEP) od wypłaconych pracownikom „dofinansowań do wczasów pod gruszą” oraz „pomocy finansowej z okazji Świąt Bożego Narodzenia”. Spółka dokonała w 2015 roku korekt dokumentów rozliczeniowych DRA za okres 03/2011-10/2014 r. Zobowiązanie z tytułu ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, FP i FGŚP oraz FEP wynikające z przedmiotowych korekt deklaracji DRA obejmowało:

• część ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, FP i FGŚP oraz FEP przypadającą na Wnioskodawcę jako na płatnika składek,
• część ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, która przypada na pracownika, a którą to część płatnik składek powinien obliczyć pobrać i odprowadzić do ZUS.

Spółka zwróciła się 20 lipca 2015 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem w sprawie rozłożenia w ramach układu ratalnego przedmiotowego zadłużenia z tytułu niezapłacenia składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, FP, FGŚP oraz FEP. Warunkiem zawarcia umowy ratalnej było uregulowanie należności z tytułu składek odpowiadającej części ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, która przypada na pracownika, którą to część Spółka powinna obliczyć, pobrać i odprowadzić do ZUS. Warunek dotyczący części ubezpieczeń zdrowotnych, która przypada na pracownika został spełniony, tj. dokonano płatności w sierpniu 2015 r. Natomiast w przypadku części ubezpieczeń społecznych przypadających na pracownika ZUS przed zawarciem układu ratalnego, tj. we wrześniu 2015 r. przeksięgował zapłacone w latach 2011-2014 składki pracodawcy na składki pracownika. Spółka w sierpniu 2015 r. zapłaciła składki zdrowotne za pracowników. Spółka zamierza wykazać w PIT-11 za 2015 r. przychód ze stosunku pracy wynikający z zapłaconych przez Spółkę składek społecznych i zdrowotnych za pracownika. W przypadku byłych pracowników Spółka zamierza wykazać w PIT-8C za 2015 r. przychód z tyt. nieodpłatnych świadczeń. W związku z tym zobowiązanie jakie zostało objęte układem ratalnym dotyczy wyłącznie składek pracodawcy. Umowa o rozłożenie na raty należności z tytułu składek została podpisana 7 września 2015 r. i jest realizowana przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy świadczenie na rzecz pracownika, wynikające z zapłaconej przez Spółkę części ubezpieczeń zdrowotnych i przeksięgowanych przez ZUS w 2015 r. części ubezpieczeń społecznych, przypadających na pracownika, wynikającej z korekt deklaracji DRA opisanych w stanie faktycznym stanowi koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie na rzecz pracownika wynikające z zapłaconej przez Spółkę części ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, przydających na pracownika, wynikającej w korekt deklaracji DRA opisanych w stanie faktycznym stanowi koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W zaistniałym stanie faktycznym wystąpiło świadczenie, które nie stanowiło określonych w art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, które to wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawianego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o pdop wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o pdop.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o pdop,
• został właściwie udokumentowany.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

W tym miejscu należy jednak wyraźnie podkreślić, że pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko takie wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w wyniku przeprowadzonej kontroli przez ZUS w okresie od listopada 2014 r. – lutego 2015 r. zakwestionowano prawidłowość wypłaconych w latach 2011-2014 „dofinansowań do wczasów pod gruszą” oraz „pomocy finansowej z okazji Świąt Bożego Narodzenia” sfinansowanej z ZFŚS. Stwierdzono, że powyższe wypłaty nie były oparte o kryteria socjalne. W konsekwencji świadczenia te nie wypełniały wymogów działalności socjalnej zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Przyznanie świadczeń z naruszeniem przepisów ustawy o ZFŚS oznacza, że Spółka wypłaciła pracownikom świadczenie pieniężne związane ze stosunkiem pracy a nie świadczenie socjalne. W związku z tym Spółka powinna naliczyć składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, FP, GFŚP i FEP od wypłaconych pracownikom „dofinansowań do wczasów pod gruszą” oraz „pomocy finansowej z okazji Świąt Bożego Narodzenia”. Spółka dokonała w 2015 r. korekt dokumentów rozliczeniowych DRA za okres 03/2011-10/2014 r. Zobowiązanie z tytułu ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, FP i FGŚP oraz FEP wynikające z przedmiotowych korekt deklaracji DRA obejmowało:

• część ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, FP i FGŚP oraz FEP przypadającą na Wnioskodawcę jako na płatnika składek,
• część ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, która przypada na pracownika, a którą to część płatnik składek powinien obliczyć pobrać i odprowadzić do ZUS.

Spółka zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem w sprawie rozłożenia w ramach układu ratalnego przedmiotowego zadłużenia z tytułu niezapłacenia składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz FP i FGŚP oraz FEP. Warunkiem zawarcia umowy ratalnej było uregulowanie należności z tytułu składek odpowiadającej części ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, która przypada na pracownika, którą to część Spółka powinna obliczyć, pobrać i odprowadzić do ZUS. Warunek dotyczący części ubezpieczeń zdrowotnych, która przypada na pracownika został spełniony, tj. dokonano płatności w sierpniu 2015 r. Natomiast w przypadku części ubezpieczeń społecznych przypadających na pracownika, ZUS przed zawarciem układu ratalnego, tj. we wrześniu 2015 r. przeksięgował zapłacone w latach 2011-2014 składki pracodawcy na składki pracownika. Spółka w 2015 r. zapłaciła składki zdrowotne za pracowników.

Jak wynika z art. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 121 ze zm.), ubezpieczenia społeczne obejmują:

1. ubezpieczenie emerytalne;
   
2. ubezpieczenia rentowe;
   
3. ubezpieczenie w razie choroby i macierzyństwa, zwane dalej „ubezpieczeniem chorobowym”;
   
4. ubezpieczenie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, zwane dalej „ubezpieczeniem wypadkowym”.

Stosownie do art. 16 ust. 1 tej ustawy, składki na ubezpieczenia emerytalne:

1. pracowników,
   
2. osób wykonujących pracę nakładczą,
   
3. członków spółdzielni,
   
4. zleceniobiorców,
   
5. posłów i senatorów,
   
6. stypendystów sportowych,
   
7. pobierających stypendium słuchaczy Krajowej Szkoły Administracji Publicznej,
   
8. osób wykonujących odpłatnie pracę, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania,
   
9. osób współpracujących ze zleceniobiorcami,
   
10. funkcjonariuszy Służby Celnej,
    
11. osób odbywających służbę zastępczą,
    
12. członków rad nadzorczych
    

- finansują z własnych środków, w równych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek.

Składki na ubezpieczenia rentowe osób, o których mowa w ust. 1 i 1a, finansują z własnych środków, w wysokości 1,5% podstawy wymiaru ubezpieczeni i w wysokości 6,5% podstawy wymiaru płatnicy składek (art. 16 ust. 1b ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).

Składki na ubezpieczenie chorobowe podlegających temu ubezpieczeniu osób, wymienionych w ust. 1 pkt 1-4, 8, 9 i 11, oraz w ust. 1c finansują w całości, z własnych środków, sami ubezpieczeni (art. 16 ust. 2 tej ustawy).

Składki na ubezpieczenie wypadkowe osób wymienionych w ust. 1 pkt 1 i 3-10, osób współpracujących z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność, bezrobotnych pobierających stypendium oraz osób pobierających stypendium finansują w całości, z własnych środków, płatnicy składek (art. 16 ust. 3 omawianej ustawy).

W myśl art. 17 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz chorobowe za ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1-3, 5, 6 i 9-12, obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do Zakładu w całości płatnicy składek. Płatnicy składek, o których mowa w ust. 1, obliczają części składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz chorobowe finansowane przez ubezpieczonych i po potrąceniu ich ze środków ubezpieczonych przekazują do Zakładu (art. 17 ust. 2 ustawy).

Natomiast w myśl art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.), składkę na ubezpieczenie zdrowotne opłaca osoba podlegająca ubezpieczeniu zdrowotnemu, z zastrzeżeniem art. 85 i 86.

Natomiast na gruncie ustawy o pdop treść art. 15 ust. 4h wskazuje, że składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

1. z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów;
2. z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony – nie później niż do 15 dnia tego miesiąca.

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Przenosząc zatem powyższe uregulowania na grunt analizowanej sprawy, należy zauważyć, że składki zapłacone do ZUS, które zgodnie z przepisami prawa podlegają finansowaniu ze środków ubezpieczonych, nie są objęte zakresem art. 16 ust. 1 pkt 57a i art. 15 ust. 4h ustawy o pdop. Przepisy te odnoszą się bowiem wyłącznie do takich składek na ubezpieczenia, które zgodnie z regulacjami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych są finansowane przez płatnika składek.

Składki zapłacone przez Wnioskodawcę za ubezpieczonych, tj. składki na ubezpieczenia społeczne w części, która zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest finansowana przez ubezpieczonego oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne w całości finansowanych przez ubezpieczonego zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, nie spełniają także podstawowej cechy definiującej kategorię podatkową kosztów uzyskania przychodów określonej w art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, gdyż nie są ponoszone w celu uzyskania przychodów ani w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tym samym, nie mogą stanowić kosztów podatkowych Wnioskodawcy.

Rozważając celowość poniesienia omawianych wydatków, należy podkreślić, że Spółka opłaciła zaległe składki – po przeprowadzonej kontroli ZUS – aby zrealizować swoje obowiązki, jako płatnika składek. Uiszczenie przedmiotowych składek było zatem konsekwencją błędnej kwalifikacji przez Wnioskodawcę świadczenia na rzecz pracowników, a nie celowym działaniem nakierowanym na osiąganie przychodów. Należy przy tym podkreślić, że Spółka dokonała zapłaty tej części ubezpieczeń zdrowotnych oraz ZUS przeksięgował część ubezpieczeń społecznych w odniesieniu do których – zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych – ciążył na niej wyłącznie obowiązek ich pobrania z wynagrodzenia pracowników, a nie obowiązek sfinansowania z własnych środków. Trudno zatem uznać, że przyjęcie na siebie przez Spółkę ciężaru finansowania tych składek – będące wynikiem wcześniejszych nieprawidłowości związanych z kwalifikacją wypłaconego świadczenia na rzecz pracowników – służy uzyskiwaniu przez nią jakichkolwiek przysporzeń, w tym mających charakter przychodów. Koszty te nie służą również zachowaniu ani zabezpieczeniu źródeł przychodów Wnioskodawcy.

Podsumowując, świadczenie na rzecz pracownika, wynikające z zapłaconej przez Spółkę części ubezpieczeń zdrowotnych i przeksięgowanych przez ZUS części ubezpieczeń społecznych, przypadających na pracownika, wynikając z korekt deklaracji DRA nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu Spółki.

Prawidłowość wykładni mających zastosowanie w sprawie przepisów jakiej dokonał Organ potwierdza np. wyrok WSA z 24 kwietnia 2014 r. sygn.. akt I SA/Ke 129/14.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytań Nr 1 i 3 zostały wydane odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.