Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-627/15/JKT
z 29 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 18 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jaka ma być zastosowana do nowo wyodrębnionych Lokali (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jaka ma być zastosowana do nowo wyodrębnionych Lokali.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym.

W 2007 r. Spółka nabyła (w drodze umowy kupna-sprzedaży) nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem (dalej: „Budynek”). W Budynku znajdowały się niewyodrębnione lokale. Budynek został oddany do używania, przy czym jego wartość początkową stanowiła cena nabycia zapłacona przez Spółkę za Budynek. Spółka amortyzowała (i nadal amortyzuje) Budynek jako używany środek trwały stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10%.

Spółka kilka lat po oddaniu Budynku do używania poniosła wydatki związane z modernizacją Budynku. W efekcie modernizacji doszło do ulepszenia Budynku (w rozumieniu art. 16g ust. 13 Ustawy CIT). Spółka po zakończeniu prac modernizacyjnych oddała poszczególne lokale w Budynku w krótkoterminowy najem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Spółka obecnie zamierza prawnie wyodrębnić w Budynku część lokali (dalej: „Lokale”), które planuje wprowadzić do ewidencji środków trwałych jako nowe środki trwałe. W dalszym ciągu jednak w Budynku pozostaną pomieszczenia i lokale, które nie zostaną prawnie wyodrębnione i nie staną się przedmiotem odrębnej własności (dalej: „Niewydzielona Część Budynku”). Niewydzielona Część Budynku stanowić będzie gospodarczą całość, która będzie zdatna do użytku.

Spółka zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych odrębnie od poszczególnych Lokali oraz osobno od Niewydzielonej Części Budynku.

Z uwagi na to, że prace przeprowadzone w Budynku miały charakter kompleksowy, nie jest możliwe precyzyjne wyodrębnienie kwot wydatków poniesionych na modernizację konkretnych pomieszczeń, w miejscu których mają powstać nowe Lokale.

W związku z tym, w celu ustalenia wartości początkowej poszczególnych Lokali na potrzeby dokonywania odpisów amortyzacyjnych, Spółka planuje posłużyć się kluczem powierzchniowym, odpowiadającym stosunkowi powierzchni użytkowej konkretnego Lokalu do całkowitej powierzchni użytkowej Budynku. Następnie proporcja ta zostałaby odniesiona do wartości początkowej całego Budynku (na którą składa się pierwotna cena nabycia powiększona o wydatki na ulepszenie Budynku) i w ten sposób zostałaby obliczona wartość początkowa poszczególnych Lokali.

Podobnie Spółka planuje postąpić w odniesieniu do Niewydzielonej Części Budynku tj. w oparciu o opisany wyżej klucz powierzchniowy (tj. proporcję powierzchni użytkowej Niewydzielonej Części Budynku do całkowitej powierzchni użytkowej Budynku).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w stosunku do nowo wyodrębnionych Lokali Spółka może stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, czy też powinna stosować stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu stawek amortyzacyjnych stanowiącego Załącznik nr 1 do Ustawy CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując odpisów amortyzacyjnych od nowych Lokali nie będzie mógł stosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Lokale nie będą bowiem stanowiły środków trwałych używanych lub ulepszonych w rozumieniu art. 16j ust. 3 Ustawy CIT. Spółka powinna zatem dokonywać odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych Lokali stosując odpowiednią stawkę amortyzacyjną z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego Załącznik nr 1 do Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 Ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei zgodnie z art. 16d ust. 2 Ustawy CIT składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Stosownie zaś do art. 16h ust. 2 Ustawy CIT, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z art. 16i ust. 1 Ustawy CIT wynika, że co do zasady odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Ustawodawca dopuścił jednak możliwość zastosowania tzw. indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Zgodnie z art. 16j ust. 1 Ustawy CIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Ustawodawca postanowił ponadto, że okres amortyzacji budynków (lokali) i budowli, z określonymi wyjątkami, nie może być krótszy niż 10 lat.

Z powyższych regulacji wynika, że warunkiem zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest ujęcie danego środka trwałego w ewidencji po raz pierwszy. Oprócz tego, środek trwały powinien być używany lub ulepszony. Innymi słowy, łącznie powinny być spełnione dwa warunki:

• środek trwały jest środkiem po raz pierwszy ujmowanym w ewidencji środków trwałych oraz
• środek trwały był używany lub został ulepszony (przy czym „lub” wskazuje na alternatywę zwykłą).

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do nowo wyodrębnionych Lokali zostanie spełniona pierwsza z wymienionych przesłanek, tj. ujęcie środka trwałego w ewidencji po raz pierwszy. Jednakże, Lokale nie będą spełniały drugiej ustawowej przesłanki, gdyż nie będą stanowić używanych lub ulepszonych środków trwałych w rozumieniu art. 16j ust. 3 Ustawy CIT.

Z treści art. 16j ust. 3 Ustawy CIT wynika, że środki trwałe będące budynkami, lokalami lub budowlami uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Spółka uważa, że środek trwały można uznać za używany wyłącznie wówczas, gdy był on wykorzystywany przed dniem nabycia przez minimum 60 miesięcy, przykładowo - przez poprzedniego właściciela. Potwierdza to interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, z 4 sierpnia 2015 r. znak ITPB1/4511-658/15/PSZ: Przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela.

W niniejszej sprawie Lokale (w sensie prawnym) powstaną dopiero w chwili ustanowienia odrębnej własności. Nie można zatem uznać, że Lokale stanowią środek trwały, który był wykorzystywany co najmniej przez 60 miesięcy.

Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że pomieszczenia, w miejscu których powstaną Lokale były np. wcześniej wynajmowane. W przekonaniu Spółki, faktyczne używanie pomieszczeń (które dopiero później stały się wyodrębnionymi prawnie Lokalami) nie wypełnia przesłanki o której mowa w art. 16j ust. 3 pkt 1 Ustawy CIT, polegającej na używaniu danego środka trwałego przez okres co najmniej 60 miesięcy przed dniem jego nabycia.

Ponadto, Lokale nie będą stanowić ulepszonych środków trwałych, ponieważ w sensie normatywnym środki trwałe dopiero powstaną. Zatem, z uwagi na brak spełnienia przesłanek przewidzianych w art. 16j Ustawy CIT, nie będzie możliwa amortyzacja Lokali przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Analogiczne stanowisko prezentują organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w interpretacji z 17 listopada 2014 r. znak IBPBII/2/415-746/14/HS stwierdził: w definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, zakup) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową - przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Tymczasem w omawianej sprawie lokal mieszkalny nr 9, który Wnioskodawca zamierza wynajmować i chciałby do jego amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną powstał w sensie prawnym dopiero 19 lutego 2014 r. — dopiero wówczas złożono bowiem wniosek o wpis do księgi wieczystej lokalu mieszkalnego nr 9. Oznacza to, że przed tą datą lokal ten w sensie prawnym nie istniał a zatem w momencie składania niniejszego wniosku (18 sierpnia 2014 r.) nie mógł być wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres 60 miesięcy, co wyklucza możliwość ustalenia do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Spółka ponadto uważa, że prawo odrębnej własności poszczególnych Lokali powstanie z chwilą złożenia wniosku o dokonanie wpisu do księgi wieczystej. Decydują o tym przepisy prawa cywilnego. Zgodnie z art. 7 ust. 2 Ustawy o własności lokali, do powstania odrębnej własności lokalu niezbędny jest wpis do księgi wieczystej. Z kolei, w myśl art. 29 Ustawy o księgach wieczystych i hipotece, wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu, a w wypadku wszczęcia postępowania z urzędu - od chwili wszczęcia tego postępowania.

Organy podatkowe potwierdzają, że prawo odrębnej własności lokalu powstaje z chwilą złożenia wniosku o dokonanie wpisu. Przykładowo, takie stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w powoływanej wyżej interpretacji indywidualnej z 17 listopada 2014 r., znak IBPBII/2/415-746/14/HS: powyższe przepisy oznaczają, że prawo odrębnej własności lokalu powstaje z chwilą dokonania wpisu w księdze wieczystej. Jednakże podkreślenia wymaga, że wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu. Zatem w sytuacji gdy sąd dokonał wpisu do księgi wieczystej, to odrębna własność istnieje od chwili złożenia wniosku.

Założenie nowej księgi wieczystej dla wyodrębnionego lokalu mieszkalnego ma charakter konstytutywny. Znaczenie konstytutywne orzeczenia wyraża się w tym, że jego przedmiotem nie jest deklaratywne potwierdzenie stanu prawnego, ale ustanowienie, zmiana, zniesienie stosunku prawnego. Orzeczenie takie wywołuje skutek prawotwórczy w postaci zmiany stosunku materialnoprawnego, wypełnia je zawsze treść kształtująca. Zatem nie istnieje prawo odrębnej własności lokalu dopóki ono nie powstanie, czyli zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o własności lokali - nie zostanie dokonany wpis do księgi wieczystej o ustanowienie odrębnej własności lokalu. Należy jednak pamiętać, że z art. 29 ustawy o księgach wieczystych i hipotece wynika zasada wstecznego działania wpisu. Oznacza to, że - w razie dokonania wpisu - datą powstania odrębnej własności lokalu jest chwila, w której wniosek o wpis wpłynął do sądu.

Podsumowując, Spółka uważa, że powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych od Lokali na zasadach ogólnych, stosując stawkę amortyzacyjną przewidzianą w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do Ustawy CIT.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, ze zm., dalej: „updop”) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z art. 16j ust. 1 pkt 3 updop wynika, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji, dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem – dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Jak wynika z treści ww. przepisów jest w nich mowa o środkach trwałych zdatnych do użytku w dniu przyjęcia do używania. Przedmiotowa nieruchomość została przyjęta do używania wcześniej, a nie w momencie wyodrębnienia lokali, a tym samym musi być amortyzowana zgodnie z przyjętą wcześniej metodą amortyzacyjną, tj. zgodnie z art. 16j ww. ustawy. Konkluzja taka wynika z powołanego powyżej art. 16h ust. 1 pkt 1, ponieważ jak stanowi ten przepis odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie wynika, aby przedmiotowy budynek (nieruchomość) postawiono w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono jego niedobór. Następuje tylko jego formalny podział nie mający wpływu na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia (z uwzględnieniem ust. 2-14). Za cenę nabycia natomiast, stosownie do treści art. 16g ust. 3 updop, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 updop, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zgodnie z cytowanymi powyżej przepisami za wartość początkową środków trwałych w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia powiększoną sumą wydatków poniesionych na ich ulepszenie. W momencie podziału Budynku, Spółka nie nabywa przedmiotowych Lokali, a wartość początkowa (powiększona następnie w wyniku ulepszenia), od której może dokonywać odpisów amortyzacyjnych została już ustalona w momencie, gdy cały Budynek został nabyty (zakupiony).

Tym samym, w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16i ust. 1 updop.

Spółka, pomimo formalnego wydzielenia ma obowiązek kontynuowania dotychczasowej metody i stawki amortyzacyjnej ustalonej w momencie nabycia Budynku.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto informuje się, że w zakresie przedstawionych we wniosku pytań oznaczonych nr 2 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 34-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.