Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-144/16/AK
z 11 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalonego przez Sąd Arbitrażowy w przypadku, gdy:

1. Zamawiający (Gmina) zapłaci kwotę w 2015 r. lub 2016 r.
   
2. Gmina będzie regulowała swoją należność w ratach przez kilka lat - w przypadku zawarcia przez strony ugody obejmującej:
   
   • całość zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia,
   • część zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia,
3. kwota wynikająca z wyroku Sądu Arbitrażowego będzie wyegzekwowana na rzecz Wnioskodawcy przez komornika sądowego w toku postępowania egzekucyjnego
   

(pytania oznaczone we wniosku nr 2a, b, c)

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalonego przez Sąd Arbitrażowy w przypadku, gdy:

1. Zamawiający (Gmina) zapłaci kwotę w 2015 r. lub 2016 r.
   
2. Gmina będzie regulowała swoją należność w ratach przez kilka lat - w przypadku zawarcia przez strony ugody obejmującej:
   
   • całość zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia,
   • część zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia,
   • kwota wynikająca z wyroku Sądu Arbitrażowego będzie wyegzekwowana na rzecz Wnioskodawcy przez komornika sądowego w toku postępowania egzekucyjnego.
     
     

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Głównym przedmiotem działalności jest świadczenie usług budowlanych.

W dniu 25 września 2010 r. Wnioskodawca zawarł z X Spółka z o.o. (dalej zwaną: „Liderem Konsorcjum”) oraz Y Spółka z o.o. umowę konsorcjum w celu ubiegania się o zamówienie publiczne realizacji zadania inwestycyjnego pod nazwą Park Wodny.

W dniu 3 listopada 2010 r. ww. Spółki, tworzące konsorcjum zawarły z Gminą (dalej: Gmina lub Miasto) umowę dotyczącą zaprojektowania i realizacji Parku Wodnego. Przy podpisaniu umowy, Spółki wchodzące w skład konsorcjum były reprezentowane przez Lidera Konsorcjum Po zawarciu umowy z Gminą, zakończeniu przeciągającej się procedury zatwierdzenia koncepcji projektowej i uzyskaniu pozwolenia na budowę (prace te zgodnie z umową konsorcjum były realizowane przez Lidera Konsorcjum i przez niego fakturowane), okazało się, że pozostali członkowie konsorcjum nie są w stanie realizować kontraktu na wybudowanie Parku Wodnego w sposób założony w podpisanej umowie. Kierując się nadrzędnym celem, jakim było niedopuszczenie do powstania zwłoki w wykonaniu zobowiązania i możliwie szybkie ukończenie inwestycji, Wnioskodawca przystąpił do realizacji wszystkich pozostałych prac składających się na realizację inwestycji. Znalazło to wyraz w odrębnym porozumieniu zawartym pomiędzy Spółką a Gminą, które w ramach Kontraktu pozwalało Spółce na realizację inwestycji z pominięciem pozostałych członków Konsorcjum. Od momentu przejęcia odpowiedzialności za realizację kontraktu, faktury na Gminę wystawiał Wnioskodawca. Wynagrodzenie za usługi zostało określone ryczałtowo za całość robót określonych kontraktem, tzn. na określoną kwotę, bez możliwości jej zmiany, chociażby w trakcie wykonywania prac okazało się, że rozmiar i koszty prac nie zostały przez Wnioskodawcę prawidłowo przewidziane. W trakcie postępu prac, zgodnie z kontraktem, wystawiane były tzw. Przejściowe Świadectwa Płatności. Były one sporządzane na koniec każdego miesiąca specyfikujące wartość wykonanych robót w danym miesiącu oraz narastająco w rozbiciu na poszczególne branże zgodne z załącznikiem do umowy. Na podstawie zatwierdzonego Przejściowego Świadectwa Płatności była wystawiana faktura, a zapłata następowała po dołączeniu oświadczeń podwykonawców o dokonaniu zapłaty. Należy pokreślić, że Przejściowych Świadectw Płatności nie należy utożsamiać z protokołami zdawczo-odbiorczymi występującym często w branży budowlanej.

Kontrakt był realizowany w latach 2011 i 2012 oraz w początkowym okresie 2013 r. Pomimo niezwłocznego przystąpienia do samodzielnej realizacji kontraktu okazało się, że zakończenie budowy Parku Wodnego w terminie nie jest możliwe z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy. Było to m.in. związane z rozszerzeniem przez Gminę zakresu robót objętych kontraktem (wybudowanie dodatkowo m.in.: kręgielni, boiska do siatkówki, pomieszczeń dla sędziów, dróg i chodników) oraz modyfikacjami założeń projektu.

Na początku stycznia 2013 r. Gmina odstąpiła od kontraktu, uniemożliwiając Wnioskodawcy dokończenie budowy. Do dnia dzisiejszego kontrakt nie został zrealizowany, ponieważ nie można było kontynuować prac bez dostępu do placu budowy, wbrew woli Zamawiającego.

Plac budowy, z niedokończoną inwestycją został przekazany Gminie w maju 2013 r., z tym że sporządzony w lutym 2013 r. protokół przekazania placu budowy nie został ostatecznie przyjęty przez Miasto (nie został podpisany do dnia dzisiejszego). Istnieją jednak protokoły z posiedzeń Komisji Inwentaryzacyjnej sporządzone w lutym 2013 r. i podpisane przez wszystkie strony. Część wykonanych robót nigdy formalnie nie została odebrana.

W związku z niemożnością rozwiązania zaistniałego sporu pomiędzy stronami, zgodnie z zapisami umowy, sprawa zawisła przed Sądem Arbitrażowym.

W następstwie rozpatrzenia pozwów stron kontraktu (Miasto złożyło pozew przeciwko Wnioskodawcy, Wnioskodawca następnie złożył pozew wzajemny przeciwko Miastu). Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej 25 maja 2015 r. wydał wyrok, którym zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Miasta kwotę 1.128.366,65 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 marca 2013 r. do dnia zapłaty i kwotę 95.869 zł tytułem opłat arbitrażowych oraz kwotę 47.500 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z kolei, w wyniku rozpatrzenia powództwa wzajemnego, Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej zasądził od Miasta na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21.120.376,05 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.888.888,88 zł od dnia 15 maja 2013 r. do dnia zapłaty i od kwoty 18.231.487,17 zł brutto od dnia 26 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 200.383,00 zł tytułem opłat arbitrażowych, a nadto zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Wyjaśnić należy, że kwota 21.120.376,05 zł jest sumą kwot:

1. 2.888.888,88 zł stanowiącej zwrot kwoty uzyskanej od Wnioskodawcy wskutek bezprawnej realizacji gwarancji firmy ubezpieczeniowej,
2. 18.231.487,17 zł brutto stanowiącej wynagrodzenie za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego powiększonych o należy podatek VAT.
   
   

Kwota wynagrodzenia wymieniona w pkt 2 nie była kwotą wynikającą z kontraktu, ale kwotą ustaloną w trakcie postępowania przed Sądem Arbitrażowym w oparciu o poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane budową.

Wnioskodawca, do dnia dzisiejszego, nie wystawił faktury/faktur na udokumentowanie zasadzonej ww. wyrokiem kwoty 18.231.487,17 zł brutto w jakiejkolwiek części. W dniu 15 czerwca 2015 r. Miasto wniosło do Sądu Okręgowego Wydział IX Gospodarczy skargę o uchylenie ww. wyroku sądu polubownego wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia. W dniu 17 czerwca 2015 r. zostało wydane postanowienie wstrzymujące w całości wykonanie przedmiotowego wyroku. Wnioskodawca 7 lipca 2015 r. złożył odpowiedź na skargę wniesioną przez Miasto oraz złożył zażalenie na postanowienie o wstrzymaniu wykonania orzeczenia Sądu Arbitrażowego. Skarga o uchylenie orzeczenia jak i zażalenie na postanowienie o wstrzymaniu wykonania orzeczenia nie zostały do tej pory rozpatrzone. Wobec powyższego, dochodzenie od Miasta zasądzonej orzeczeniem kwoty na drodze postępowania egzekucyjnego nie jest na chwilę obecną możliwe.

W międzyczasie zostały podjęte pomiędzy stronami rozmowy dotyczące możliwości pozasądowego uregulowania wzajemnej sytuacji finansowo prawnej, które mogą doprowadzić do zmniejszenia zasądzonych przez Sąd Arbitrażowy kwot, w tym także z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane oraz zwrotu kosztów, urządzeń i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego. Istnieje zatem realna szansa, że zostanie pomiędzy stronami zawarta ugoda, której wynikiem będzie spłata w ratach należności rozłożona nawet na kilka lat.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Na który moment należy ustalić datę powstania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalonego przez Sąd Arbitrażowy w kwocie 18.231.487,17 zł brutto, w przypadku gdy:

1. Zamawiający (Gmina) zapłaci ww. kwotę w 2015 r., lub 2016 r.
   
2. Gmina będzie regulowała swoją należność w ratach przez kilka lat – w przypadku zawarcia przez strony ugody obejmującej:
   
   • całość zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia,
   • część zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia,
3. kwota wynikająca z wyroku Sądu Arbitrażowego będzie wyegzekwowana na rzecz Wnioskodawcy przez komornika sądowego w toku postępowania egzekucyjnego?
   

(pytania oznaczone we wniosku nr 2a, b, c)

Zdaniem Spółki:

Ad. 2a

W sytuacji, gdy Gmina zapłaci w całości lub w części wynagrodzenie z tytułu wykonanych robót oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalone przez Sąd Arbitrażowy w kwocie 18.231.487,17 zł brutto w 2015 r., za datę powstania przychodu należy uznać datę otrzymania w całości zapłaty od Gminy.

Ad. 2b

W przypadku, gdy w wyniku zawarcia ugody Gmina będzie regulowała swoją należność z tytułu wykonanych robót oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalone przez Sąd Arbitrażowy w kwocie 18.231.487,17 zł brutto w ratach przez kilka następnych lat, za datę powstania przychodu należy uznać datę otrzymania każdej z tych rat.

Bez znaczenia, zdaniem Wnioskodawcy, jest fakt, czy kwota wynikająca z zawartej ugody będzie obejmowała całość zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia czy jedynie część wynagrodzenia. Przychód u Wnioskodawcy powstanie w dacie otrzymania całości wynagrodzenia w przypadku jednorazowej płatności lub w dacie otrzymania każdej z rat.

Ad. 2c

W sytuacji, gdy kwota należności z tytułu wykonanych robót oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalona przez Sąd Arbitrażowy w kwocie 18.231.487,17 zł brutto będzie egzekwowana na rzecz Wnioskodawcy przez komornika sądowego w toku postępowania egzekucyjnego, za datę powstania przychodu należy uznać datę wpływu na rachunek bankowy Wnioskodawcy kwot uzyskanych w ramach przymusowego ściągnięcia należności przez komornika.

W celu odpowiedzi na postawione pytania należy przytoczyć art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., zwanej dalej: „ustawa o CIT”), zgodnie z którym, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Jak słusznie wskazują autorzy Komentarza do ustawy o podatku od dochodowym od osób prawnych pod red. J. Marciniuka (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004, str. 198) w części odnoszącej do art. 12 przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe, o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym, a także że co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej.

Również w utrwalonej doktrynie oraz orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że przychodem (dochodem) podatkowym mogą być jedynie te przysporzenia majątkowe, które mają trwały i bezzwrotny charakter oraz skutkują definitywnym przyrostem majątku podatnika. Przykładowo, pogląd taki przedstawił Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z 24 października 2012 r. (sygn. akt II FSK 421/11), w którym skład orzekający wskazał, że: przysporzenie definitywne to takie, które ma charakter ostateczny, nieodwołalny, który nie podlega już zwrotowi. Również w wyroku z 27 listopada 2003 r. (sygn. akt III SA 3382/02), NSA wskazał, że: Powyżej zaprezentowane uwagi są zgodne z zapisem art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który za przychód nakazuje uznać tylko te wartości, które charakteryzują się definitywnym przyrostem majątku podatnika. Podobny pogląd zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 20 lipca 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 3125/10): (...) co do zasady za przychód podatników podatku dochodowego od osób prawnych uznaje się wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym i definitywnym, rzeczywiście otrzymane w danym roku podatkowym (...).

Kwestia „definitywności” przysporzenia majątkowego była przedmiotem rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2014 r., sygn. II FSK 1796/12, który stwierdził, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje, co do zasady definitywny charakter tego przysporzenia w tym rozumieniu, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Z powyższego wynika, że przychód skutkujący obowiązkiem podatkowym w CIT musi być definitywny i mierzalny. Innymi słowy, przychodem może być jedynie rzeczywiste przysporzenie majątkowe po stronie podatnika, o określonej wartości pieniężnej. Zatem, gdy na skutek zaistnienia danego zdarzenia gospodarczego stan majątku podatnika nie ulega zmianie, nie sposób mówić o osiągnięciu przez niego przychodu, gdyż nie istnieje możliwość wskazania korzyści majątkowej, a tym bardziej jej wartości.

W świetle powyższego należy przyjąć, że w razie zapłacenia przez Gminę na rzecz Wnioskodawcy kwoty wynikającej z wyroku Sądu Arbitrażowego, przychód powstanie w dacie zapłaty przedmiotowej kwoty na rzecz Wnioskodawcy.

W razie zawarcia ugody, przychód powstanie u Wnioskodawcy w dacie zapłaty całości kwoty lub w dacie płatności poszczególnych rat wynikających z ugody.

O przychodzie będziemy mogli mówić natomiast w chwili zapłaty całości lub poszczególnych kwot uzyskanych przez komornika w toku postępowania egzekucyjnego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Updop nie zawiera definicji przychodu. Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o trwałym charakterze. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej. Powyższe oznacza, że co do zasady przysporzenie majątkowe uznaje się za przychód podatkowy w dacie jego faktycznego uzyskania, a więc na zasadzie kasowej. Wyjątek od tej reguły stanowią przychody związane z działalnością gospodarczą, które dla celów podatku dochodowego od osób prawnych rozpoznawane są na zasadzie memoriałowej, tj. są przychodem podatkowym w dacie, w której stały się należne, niezależnie od tego, czy podatnik faktycznie je otrzymał.

W myśl art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a updop, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że w sytuacji gdy dojdzie do wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi przed dniem wystawienia faktury albo uregulowania należności, wówczas należy uznać, że przychód powstanie w dniu wykonania usługi lub częściowego wykonania usługi.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wnika, że kontrakt na wybudowanie Parku Wodnego był realizowany w latach 2011 i 2012 oraz w początkowym okresie 2013 r. Pomimo niezwłocznego przystąpienia do samodzielnej realizacji kontraktu okazało się, że zakończenie budowy Parku Wodnego w terminie nie jest możliwe z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy. Było to m.in. związane z rozszerzeniem przez Gminę zakresu robót objętych kontraktem (wybudowanie dodatkowo m.in.: kręgielni, boiska do siatkówki, pomieszczeń dla sędziów, dróg i chodników) oraz modyfikacjami założeń projektu. Na początku stycznia 2013 r. Gmina odstąpiła od kontraktu, uniemożliwiając Wnioskodawcy dokończenie budowy. Do dnia dzisiejszego kontrakt nie został zrealizowany, ponieważ nie można było kontynuować prac bez dostępu do placu budowy, wbrew woli Zamawiającego. Plac budowy, z niedokończoną inwestycją został przekazany Gminie w maju 2013 r., z tym że sporządzony w lutym 2013 r. protokół przekazania placu budowy nie został ostatecznie przyjęty przez Miasto (nie został podpisany do dnia dzisiejszego). Istnieją jednak protokoły z posiedzeń Komisji Inwentaryzacyjnej sporządzone w lutym 2013 r. i podpisane przez wszystkie strony. Część wykonanych robót nigdy formalnie nie została odebrana.

W związku z niemożnością rozwiązania zaistniałego sporu pomiędzy stronami, zgodnie z zapisami umowy, sprawa zawisła przed Sądem Arbitrażowym. W następstwie rozpatrzenia pozwów stron kontraktu (Miasto złożyło pozew przeciwko Wnioskodawcy, Wnioskodawca następnie złożył pozew wzajemny przeciwko Miastu). Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej 25 maja 2015 r. wydał wyrok, którym zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Miasta kwotę 1.128.366,65 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 marca 2013 r. do dnia zapłaty i kwotę 95.869 zł tytułem opłat arbitrażowych oraz kwotę 47.500 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z kolei, w wyniku rozpatrzenia powództwa wzajemnego, Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej zasądził od Miasta na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21.120.376,05 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.888.888,88 zł od dnia 15 maja 2013 r. do dnia zapłaty i od kwoty 18.231.487,17 zł brutto od dnia 26 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 200.383,00 zł tytułem opłat arbitrażowych, a nadto zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Kwota 21.120.376,05 zł jest sumą kwot:

1. 2.888.888,88 zł stanowiącej zwrot kwoty uzyskanej od Wnioskodawcy wskutek bezprawnej realizacji gwarancji firmy ubezpieczeniowej,
2. 18.231.487,17 zł brutto stanowiącej wynagrodzenie za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego powiększonych o należy podatek VAT.
   
   

Kwota wynagrodzenia wymieniona w pkt 2 nie była kwotą wynikającą z kontraktu, ale kwotą ustaloną w trakcie postępowania przed Sądem Arbitrażowym w oparciu o poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane budową. Wnioskodawca, do dnia dzisiejszego, nie wystawił faktury/faktur na udokumentowanie zasadzonej ww. wyrokiem kwoty 18.231.487,17 zł brutto w jakiejkolwiek części.

Z opisu stanu faktycznego wynika również, że 15 czerwca 2015 r. Miasto wniosło do Sądu Okręgowego Wydział IX Gospodarczy skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia. W dniu 17 czerwca 2015 r. zostało wydane postanowienie wstrzymujące w całości wykonanie przedmiotowego wyroku. Wnioskodawca 7 lipca 2015 r. złożył odpowiedź na skargę wniesioną przez Miasto oraz złożył zażalenie na postanowienie o wstrzymaniu wykonania orzeczenia Sądu Arbitrażowego. Skarga o uchylenie orzeczenia jak i zażalenie na postanowienie o wstrzymaniu wykonania orzeczenia nie zostały do tej pory rozpatrzone. Wobec powyższego, dochodzenie od Miasta zasądzonej orzeczeniem kwoty na drodze postępowania egzekucyjnego nie jest na chwilę obecną możliwe. W międzyczasie zostały podjęte pomiędzy stronami rozmowy dotyczące możliwości pozasądowego uregulowania wzajemnej sytuacji finansowo prawnej, które mogą doprowadzić do zmniejszenia zasądzonych przez Sąd Arbitrażowy kwot, w tym także z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane oraz zwrotu kosztów, urządzeń i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego. Istnieje zatem realna szansa, że zostanie pomiędzy stronami zawarta ugoda, której wynikiem będzie spłata w ratach należności rozłożona nawet na kilka lat.

Mając na uwadze wyżej cytowane przepisy oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku stwierdzić należy, że uprawomocnienie się wyroku Sądu Arbitrażowego lub ostatecznego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego, a w przypadku zawarcia ugody - zawarcie tej ugody (tj. gdy strony w sposób ostateczny ustalą wysokość świadczenia) po stronie Wnioskodawcy skonkretyzuje się przychód należny. Należy podkreślić, że w przedstawionym stanie faktycznym wystąpienie okoliczności o jakich mowa w zdaniu poprzednim (uprawomocnienie się wyroku Sądu Arbitrażowego, ostateczne rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego czy zawarta ugoda) nie rzutuje na moment powstania przychodu, ale przychód ten konkretyzuje co do wysokości. O momencie powstania przychodu należnego rozstrzyga bowiem powołany wcześniej art. 12 ust. 3a updop. Rozstrzygnięcie sprawy przez Sądy, czy zawarcie ugody jest równoznaczne z potwierdzeniem przez strony, że usługa na rzecz Gminy została wykonana przez Wnioskodawcę w części. Tym samym, w świetle art. 12 ust. 3a updop, moment częściowego wykonania usługi jest jednocześnie momentem powstania przychodu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalonego przez Sąd Arbitrażowy w przypadku, gdy:

1. Zamawiający (Gmina) zapłaci kwotę w 2015 r. lub 2016 r.
   
2. Gmina będzie regulowała swoją należność w ratach przez kilka lat - w przypadku zawarcia przez strony ugody obejmującej:
   
   • całość zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia,
   • część zasądzonego wyrokiem Sądu Arbitrażowego wynagrodzenia,
   • kwota wynikająca z wyroku Sądu Arbitrażowego będzie wyegzekwowana na rzecz Wnioskodawcy przez komornika sądowego w toku postępowania egzekucyjnego
     

-jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.