Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-747/15/MM
z 21 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 21 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 października 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 12 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2015 r. do tutejszego organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr ITPB2/4511-747/15-2/MM, z dnia 29 września 2015 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 października 2015 r. (data wpływu 12 października 2015 r.)

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na mocy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy organizuje dla swoich pracowników, których miejsce zamieszkania położone jest poza miejscem świadczenia przez nich pracy transport do i z miejsca pracy.

W celu realizacji ww. zobowiązań Wnioskodawca zawarł z podmiotami świadczącymi usługi przewozowe umowy na przewóz osób, na podstawie których przewoźnicy zobowiązują się do transportu autobusem do i z pracy jego pracowników. W każdym przypadku przewozy pracowników, wykonywane w ramach zawartych umów na przewóz, realizowane są autobusami przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Koszty transportu w pierwszej kolejności w całości ponoszone są przez Wnioskodawcę, a następnie w określonej wysokości przenoszone są na pracowników. Wnioskodawca potrąca z wynagrodzeń pracowników 72% rzeczywistej ceny biletu.

Zasady partycypacji pracowników w kosztach związanych z transportem regulują zapisy w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, zgodnie z którymi:

1. Pracodawca jest zobowiązany do organizowania przewozu pracowników „od” i „z” pracy, jeżeli miejsce świadczenia pracy jest położone poza miejscowością zamieszkania,
2. wydatki związane z ww. przewozami pracowników obciążają koszty działalności Pracodawcy,
3. odpłatność pracownika za przewóz „do” i „z” pracy wynosi 72% rzeczywistych kosztów poniesionych przez Pracodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika od Pracodawcy/Wnioskodawcy z tytułu organizowanego przez niego przewozu do i z miejsca pracy, o którym mowa w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, w części finansowanej przez Pracodawcę, podlega zwolnieniu z opodatkowania przewidzianemu w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, czy na podstawie art. 31 ww. ustawy Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika od Pracodawcy z tytułu organizowanego przez niego przewozu do i z miejsca pracy, o którym mowa w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, w części finansowanej przez Pracodawcę, podlega zwolnieniu z opodatkowania przewidzianemu w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie – w oparciu o art. 31 ww. ustawy – Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia i pobierania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Zgodnie z obowiązującym począwszy od 1 stycznia 2015 r. przepisem art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku jest „(…) wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracownika autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.).” W myśl art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym, autobusem jest z kolei „(…) pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą”.

Z zestawienia powyższych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, wywieść należy wniosek, że zwolnieniu z opodatkowania podlegają świadczenia polegające na zapewnieniu pracownikowi dowozu do i z pracy, ale wyłącznie pod warunkiem łącznego spełnienia następujących przesłanek:

1. świadczenie zapewniane jest pracownikowi przez pracodawcę,
2. świadczenie przyjmuje postać niepieniężną,
3. dowóz organizowany jest przez pracodawcę,
4. dowóz odbywa się pojazdem będącym autobusem w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Świadczenie zapewniane pracownikowi przez pracodawcę.

Posłużenie się przez ustawodawcę pojęciami „pracownik” oraz „pracodawca” oznaczać powinno, że zakresem przedmiotowego zwolnienia objęte są wyłącznie te świadczenia, które otrzymywane są przez osoby posiadające status pracownika. A contrario, przedmiotowym zwolnieniem nie jest tym samym objęty dowóz, który organizowany jest na rzecz osób nieposiadających statusu pracowników, tj. osób będących np. zleceniobiorcami czy wykonawcami dzieła.

Ponieważ zapewniany przez Wnioskodawcę transport realizowany jest na rzecz pracowników, to w jego ocenie uznać należy, że pierwszy z warunków uprawniających Wnioskodawcę do skorzystania z preferencji, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został spełniony.

Niepieniężna postać świadczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy w pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na fakt, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przychód tym samym może przyjąć postać pieniężną lub niepieniężną (rzeczową lub niematerialną). W drugiej kolejności zauważyć należy, że wprowadzony od 2015 r. przepis art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie posługuje się pojęciem „przychód z tytułu dowozu”, ale zwrotem „świadczenia z tytułu dowozu”.

W konsekwencji powyższego – w ocenie Wnioskodawcy – uznać należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmuje swoim zakresem wypłat pieniężnych, ale wyłącznie świadczenia natury niepieniężnej polegające na „wyświadczeniu” na rzecz pracownika usługi transportowej (wykonanej przy pomocy swoich lub obcych środków lokomocji).

Powyższy wniosek – zdaniem Wnioskodawcy – wywieść można dodatkowo z lektury pozostałych zwolnień przewidzianych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przykładowo Wnioskodawca wskazuje na art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, gdzie ustawodawca w sposób jednoznaczny stanowi o zwolnieniu z opodatkowania świadczeń rzeczowych oraz świadczeń pieniężnych. Brak takiego zastrzeżenia na poziomie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w konsekwencji oznaczać powinno objęcie zakresem normy wynikającej z art. 21 ust. 1 pkt 14a ww. ustawy wyłącznie świadczeń niepieniężnych.

Przenosząc powyższe na grunt ustalenia natury świadczenia zapewnianego przez Wnioskodawcę swoim pracownikom, Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że przedmiotem świadczenia regulowanego Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy jest usługa transportowa, która w przypadku Wnioskodawcy stanowi usługę zakupioną „z zewnątrz”.

Powyższy wniosek, potwierdzający niepieniężną naturę świadczenia w postaci dowozu, wielokrotnie potwierdzony był w interpretacjach indywidualnych władz skarbowych, jak i w wyrokach sądów administracyjnych. Przykładowo Wnioskodawca wskazuje wyrok NSA z 3 listopada 2011 r. sygn. akt II FSK 1208/09, w którym sąd jednoznacznie stwierdził, że „(…) pracownik – uzyskując możliwość skorzystania z organizowanych przez pracodawcę (…) (dojazdów) do i z pracy – otrzymuje przysporzenie majątkowe, które ma kluczowe znaczenie dla zakwalifikowania przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Przy czym świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika polega na zagwarantowaniu pracownikowi możliwości (…) korzystania z dojazdów, zaś pracownik otrzymując taką możliwość – uzyskuje przysporzenie majątkowe, mające postać (…) świadczenia. Skoro więc nie budzi żadnych wątpliwości spełnienie świadczenia przez pracodawcę, który zapewniając (…) przejazdy zadeklarowanym pracownikom – daje świadczenie, to jego symetrycznym odbiciem i skutkiem, jest – otrzymanie (…) świadczenia przez pracownika. Ma ono postać przysporzenia majątkowego o wartości oferowanych mu usług dojazdu do pracy.”

W ocenie Wnioskodawcy zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi przy tym wyłącznie o świadczeniach nieodpłatnych, ale dotyczy każdej niepieniężnej formy wsparcia pracowników. W nowo uchwalonym przepisie ustawodawca posłużył się bowiem terminem „świadczenie bezpłatne/nieodpłatne”. Co za tym idzie w ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe zwolnienie nie ogranicza się jedynie do wartości świadczeń nieodpłatnych, ale obejmuje swoim zakresem również świadczenia częściowo odpłatne. Potwierdzeniem prawidłowości takiej interpretacji przedmiotowego przepisu mogą być przykładowo inne zwolnienia przewidziane ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz stosowana wobec nich praktyka interpretacyjna organów podatkowych i sądów administracyjnych. Przykładowo, zwolnienie o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67a ww. ustawy stanowi o świadczeniach otrzymywanych przez pracowników w związku z pobytem dzieci w żłobkach lub klubach dziecięcych. Zgodnie z powszechną praktyką interpretacyjną, przepis ten znajduje zastosowanie zarówno do świadczeń nieodpłatnych, jak i częściowo odpłatnych. W myśl bowiem interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 12 kwietnia 2012 r. nr IPPB4/415-7/12-4/MP „(…) wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych świadczenia dla pracowników związane z pobytem dzieci osób uprawnionych do tych świadczeń w żłobkach lub klubach dziecięcych. Zatem przekazane pracownikom świadczenie w formie dofinansowania do żłobków lub klubów dziecięcych, sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych będą przedmiotem zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w całości”.

Kolejnym zwolnieniem, które zdaniem Wnioskodawcy można interpretować analogicznie do art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 90, zgodnie z którym wolna od opodatkowania jest wartość świadczeń przyznawanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Zgodnie z ukształtowaną praktyką, przedmiotowe zwolnienie obejmuje tak świadczenia nieodpłatne, jak i częściowo odpłatne. Na potwierdzenie powyższego Wnioskodawca wskazuje na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 maja 2013 r. sygn. akt IPPB2/415-246/13-2/MG, w której organ stwierdził, iż „(…) Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczenia i pobrania, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy z tytułu finansowania lub współfinansowania swoim pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych (…) Finansowanie lub współfinansowanie przez Wnioskodawcę pracownikom wymienionych form podnoszenia kwalifikacji zawodowych, zgodnie z przepisami ustawy Kodeks cywilny stanowi dla pracownika przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje swoim zakresem tak świadczenie nieodpłatne, jak i świadczenie częściowo odpłatne – w zakresie odpłatności ponoszonej przez pracodawcę.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt Wnioskodawcy/Pracodawcy uważa on, że skoro w okolicznościach, o których mowa w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy stawia do dyspozycji pracowników świadczenia w postaci możliwości skorzystania z przewozu (finansuje je z własnych środków, a dopiero niejako w następnym kroku „odzyskuje” część tak poniesionych kosztów), to Wnioskodawca zapewnia pracownikom świadczenie niepieniężne częściowo odpłatne, które z uwagi na argumentację wskazaną powyżej spełnia także drugi z warunków uprawniających do skorzystania z preferencji, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Organizowanie dowozu przez pracodawcę.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z definicją języka polskiego PWN „organizować” oznacza „planować i koordynować poszczególne etapy jakichś działań”. Słownik Języka Polskiego pod red. Prof. Mieczysława Szymczaka stanowi z kolei, że organizować to „urządzać”, (…), układać coś w pewne formy, (…) wprowadzać do czegoś ład…”.

Przy takim znaczeniu słowa organizować oraz wobec braku zdefiniowania go w sposób odmienny na poziomie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ocenie Wnioskodawcy, termin „organizacja”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14a ww. ustawy rozumiany powinien być jako całokształt działań podejmowanych przez pracodawcę zmierzających do zapewnienia pracownikom środków lokomocji na potrzeby przemieszczania się z i do pracy. W ocenie Wnioskodawcy „organizacja” nie oznacza przy tym konieczności wykorzystywania jedynie własnych środków technicznych służących transportowi osób.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z ust. 2b tego przepisu – jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Stosownie natomiast do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca na mocy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy organizuje dla swoich pracowników, których miejsce zamieszkania położone jest poza miejscem świadczenia przez nich pracy transport do i z miejsca pracy.

W celu realizacji ww. zobowiązań Wnioskodawca zawarł z podmiotami świadczącymi usługi przewozowe umowy na przewóz osób, na podstawie których przewoźnicy zobowiązują się do transportu autobusem do i z pracy jego pracowników. W każdym przypadku przewozy pracowników, wykonywane w ramach zawartych umów na przewóz, realizowane są autobusami przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Koszty transportu w pierwszej kolejności w całości ponoszone są przez Wnioskodawcę, a następnie w określonej wysokości przenoszone są na pracowników. Wnioskodawca potrąca z wynagrodzeń pracowników 72% rzeczywistej ceny biletu.

Zasady partycypacji pracowników w kosztach związanych z transportem regulują zapisy w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, zgodnie z którymi:

1. Pracodawca jest zobowiązany do organizowania przewozu pracowników „od” i „z’ pracy, jeżeli miejsce świadczenia pracy jest położone poza miejscowością zamieszkania,
2. wydatki związane z ww. przewozami pracowników obciążają koszty działalności Pracodawcy,
3. odpłatność pracownika za przewóz „do” i „z” pracy wynosi 72% rzeczywistych kosztów poniesionych przez Pracodawcę.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, ze zm.).

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym, autobus to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Z powołanych przepisów wynika, że przedmiotowym zwolnieniem objęta jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym tj. pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Przy czym ustawodawca nie uzależnia możliwości zastosowania ww. zwolnienia od tego, czy transport pracowników jest organizowany przy wykorzystaniu autobusu, który stanowi składnik majątkowy pracodawcy, czy też nie, jak również czy otrzymane z tego tytułu świadczenie jest całkowicie czy częściowo nieodpłatne.

W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wartość świadczenia otrzymanego przez pracowników od Wnioskodawcy/Pracodawcy z tytułu organizowanego przez niego przewozu z i do miejsca pracy, o którym mowa w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca z tego tytułu nie jest zobowiązany do obliczenia i pobierania zaliczki na podatek dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bydgoszczy, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.