Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP1.4512.63.2016.2.MW
z 21 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2016 r. (data wpływu 19 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2016r. (data wpływu 19 kwietnia 2016r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do częściowego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez małego podatnika i oznaczonych „metoda kasowa” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2016r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do częściowego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez małego podatnika i oznaczonych „metoda kasowa”
  

• terminu odliczenia pozostałej nieodliczonej kwoty podatku naliczonego wykazanego na ww. fakturach.
  
  

Wniosek został uzupełniony w dniu 19 kwietnia 2016r. w zakresie doprecyzowania opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku)

Spółka komandytowa (dalej: Spółka) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług rozliczającym się z Urzędem Skarbowym za okresy kwartalne. Prowadzi ona działalność gospodarczą m.in w zakresie budownictwa mieszkaniowego wielorodzinnego i usługowego oraz sprzedaży lokali mieszkalnych i niemieszkalnych (miejsca postojowe oraz komórki lokatorskie) i usługowych wraz z przynależnymi prawami we wzniesionych budynkach.

Spółka 22 maja 2013r. zawarła z wykonawcą będącym małym podatnikiem stosującym kasową metodę rozliczeń VAT, umowę o wykonanie kompleksowych prac projektowych i pełnienie nadzoru autorskiego. Zgodnie z zapisami umowy Spółka powierzyła wykonawcy wykonanie kompleksowych prac projektowych na które składały się m.in.:

• projekt rozbiórki budynku istniejącego
  

• projekt budowlany
  

• projekty wykonawcze
  

• projekty budowlano-wykonawcze
  

• katalog lokali
  

• wizualizacja.
  
  

W ramach tejże umowy Spółka powierzyła również wykonawcy pełnienie nadzoru autorskiego, który rozpoczął się pierwszego miesiąca kalendarzowego po rozpoczęciu budowy inwestycji.

Wykonawca zobowiązał się do wykonania przedmiotu umowy zgodnie z przyjętym harmonogramem, który określał m.in poszczególne etapy projektowania. Zgodnie z zapisami umowy każdy etap i opracowanie stanowiące jego część uznany był za zakończony w momencie podpisania przez obie strony dokumentów które stwierdzały sprawdzenie, akceptację i odbiór etapu lub jego opracowania. Wynagrodzenie, które otrzymał wykonawca wypłacone było na podstawie wystawionych przez niego faktur. Dokumenty te sporządzone były za każdy etap rozliczeniowy na podstawie protokołu odbioru. Wykonawca zgodnie z zapisami umowy udzielił Spółce gwarancji jakości projektu w terminie od dnia odbioru przedmiotu umowy do upływu 3 lat od dnia uzyskania prawomocnej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie inwestycji. Gwarancja jakości obejmuje z osobna poszczególne części projektu. Wykonawca ponosi odpowiedzialność z tytułu rękojmi za wady przedmiotu umowy. Okres rękojmi biegnie równolegle z okresem gwarancji jakości. W celu zabezpieczenia roszczeń odszkodowawczych Spółki o zapłatę kar umownych z tytułu nienależytego lub niewykonania zobowiązań wykonawcy Spółka zgodnie z umową miała prawo do potrącenia z wynagrodzenia za poszczególne etapy odbioru przedmiotu umowy kwotę w wysokości 5% tytułem kaucji na zabezpieczenie ww. roszczeń. W związku z tymi ustaleniami Spółka od każdej otrzymanej od wykonawcy faktury dokonywała ww. potrącenia. Wykonawca umowy wystawiał faktury umieszczając na nich zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 16 określenie "metoda kasowa" i w związku z tym Spółka VAT naliczony wykazany na otrzymanych dokumentach odliczała w momencie ich zapłaty lub w dwóch kolejnych okresach rozliczeniowych.

Odliczenie VAT, jakie przysługiwało Spółce, było dokonywane od faktycznej zapłaty zobowiązania czyli od wartości pomniejszonej o zatrzymaną umowną kaucję. Część nieodliczonego VAT-u od wartości zatrzymanych kaucji Spółka będzie odliczała w momencie zapłaty tej części zobowiązania, które stanowi 5 % wartości każdej faktury.

Spółka zgodnie z zapisami umowy 60% zatrzymanej kwoty zwróci Wykonawcy w terminie 14 dnia od podpisania protokołu odbioru końcowego wszystkich prac projektowych nie wcześniej jednak niż 14 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji o pozwoleniu na budowę. Pozostałą część czyli 40% Spółka powinna zwrócić wykonawcy w terminie 14 dni od uzyskania przez Spółkę prawomocnej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu wykonanego na podstawie dokumentacji projektowej.

Okresy umowne zwrotu kaucji minęły i Spółka nie zwróciła zatrzymanych kaucji. Jednakże w momencie dokonania zapłaty tych kwot Spółka odliczy pozostałą nieodliczoną wcześniej kwotę VAT z wystawionych faktur przez wykonawcę.

Spółka rozlicza podatek od towarów i usług za okresy kwartalne na podstawie zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R, zgodnie z art. 99 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka zgłoszeniem rejestracyjnym w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R złożonym w dniu 24 maja 2013 roku z uwagi, że w tym okresie jej wartość sprzedaży wraz z kwotą podatku nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000,00 euro wybrała składanie deklaracji VAT-7K. W tym okresie była małym podatnikiem w rozumieniu art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Dnia 29 czerwca 2015 roku Spółka złożyła aktualizację zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R, gdzie zmieniła sposób składanych deklaracji na VAT-7D z uwagi, że przekroczyła, obrót o którym mowa w art. 2 pkt 25 ppkt a i od trzeciego kwartału 2015 roku przestała być małym podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka w całym okresie swojej działalności nigdy nie wybrała kasowej metody rozliczeń podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku pytanie nr 1) Czy Spółka prawidłowo postąpiła odliczając proporcjonalnie podatek VAT wykazany w fakturach wykonawcy w momencie jego zapłaty (uregulowania zobowiązania przelewem bankowym) biorąc pod uwagę wysokość faktycznie zapłaconego zobowiązania (wysokość przelewu)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka postąpiła prawidłowo odliczając VAT wykazany w fakturach wystawionych przez wykonawcę w momencie zapłaty ich części (VAT odliczony proporcjonalnie do zapłaconej kwoty). Faktura wystawiana przez wykonawcę umowy posiadającego status małego podatnika rozliczającego VAT metodą kasową powinna zawierać zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT wyrazy "metoda kasowa".

Status małego podatnika zgodnie z art. 2 pkt 25 ppkt a ustawy o VAT przysługuje podmiotom, u których wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej 1.200.000,00 euro.

Podatnik otrzymujący faktury od małego podatnika rozliczającego się "metodą kasową" może odliczyć VAT w momencie powstania obowiązku podatkowego, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym otrzyma tę fakturę. Natomiast obowiązek podatkowy u małego podatnika, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1, powstaje z dniem otrzymania całości lub części zapłaty - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b ustawy, jeżeli podatek naliczony wynika z faktury bądź dokumentu celnego, a także w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę bądź dokument celny.

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 25 ustawy, przez małego podatnika rozumie się podatnika podatku od towarów i usług:

1. u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro,
2. prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, będącego agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu - jeżeli kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wykonane usługi (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45 000 euro

-przy czym przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy, przez „metodę kasową” rozumie się metodę rozliczenia, którą może wybrać mały podatnik, polegającą na tym, że obowiązek podatkowy w odniesieniu do dokonywanych przez niego dostaw towarów i świadczenia usług powstaje:

1. z dniem otrzymania całości lub części zapłaty - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny,
2. z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 180. dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podmiotu innego niż wymieniony w pkt 1. Otrzymanie zapłaty w części powoduje powstanie obowiązku podatkowego tylko co do tej części.
   
   

Metoda kasowa stanowi zatem szczególny sposób ustalania powstania obowiązku podatkowego, w którym powstanie obowiązku podatkowego zostało powiązane z uregulowaniem należności.

Jak wynika z opisu sprawy, wykonawca świadczący usługi na rzecz Wnioskodawcy, jest małym podatnikiem, rozliczającym podatek VAT metodą kasową. W celu zabezpieczenia roszczeń odszkodowawczych Spółki o zapłatę kar umownych z tytułu nienależytego lub niewykonania zobowiązań wykonawcy Spółka zgodnie z umową miała prawo do potrącenia z wynagrodzenia za poszczególne etapy odbioru przedmiotu umowy kwotę w wysokości 5% tytułem kaucji na zabezpieczenie ww. roszczeń. W związku z tymi ustaleniami Spółka od każdej otrzymanej od wykonawcy faktury dokonywała ww. potrącenia. Odliczenie VAT, jakie przysługiwało Spółce, było dokonywane od faktycznej zapłaty zobowiązania czyli od wartości pomniejszonej o zatrzymaną umowną kaucję. Część nieodliczonego VAT-u od wartości zatrzymanych kaucji Spółka będzie odliczała w momencie zapłaty tej części zobowiązania, które stanowi 5 % wartości każdej faktury.

Zgodnie z art. 498 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilnego (Dz.U. z 2014r. poz. 121 z późn. zm.), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Ponadto poza potrąceniem ustawowym wynikającym z ww. art. 498 K.c., prawu polskiemu znane jest również potrącenie umowne, które podstawę prawną czerpie z zasady swobody umów zawartej w K.c. W wyroku z dnia 20 grudnia 2005 r. (sygn. V CSK 68/05) Sąd Najwyższy wskazał że „praktyka gospodarcza zachęca do poszukiwania pragmatycznych sposobów wygaszania zobowiązań i w związku z tym ukształtowały się w obrocie umowy (porozumienia) kompensacyjne, z udziałem wielu podmiotów (co najmniej trzech), prowadzące do umarzania zobowiązań w sposób bezgotówkowy. Pojęcie "kompensaty" (odpowiednika potrącenia) jest tu wykorzystywane do odróżnienia potrącenia umownego od potrącenia ustawowego (art. 498 i następne K.c.) i urzeczywistnia się w porozumieniu kompensacyjnym, będącym pozakodeksową umową, której podstawę prawną stanowi art. 353¹ K.c. Umowa taka umożliwia dokonywania przesunięć majątkowych między stronami, najczęściej w wyniku przelewu wierzytelności, przejęcia długu oraz zwolnienia z długu, i prowadzi w konsekwencji do umorzenia ich zobowiązań ze skutkiem ex nunc”.

W myśl art. 353¹ K.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Oznacza to, że potrącenie umowne, jako umowa nienazwana, może być swobodnie kształtowane przez strony, w związku z czym jest zawierane na warunkach ustalonych przez strony danego stosunku prawnego.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że z chwilą podpisania umowy ulega zawiązaniu stosunek prawny, z którego wypływają dla obu stron tego stosunku wierzytelności. W doktrynie prawa cywilnego przyjmuje się, że pojęcie „wierzytelność” oznacza uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika i składające się z jednego lub wielu roszczeń.

Jak wynika z opisu sprawy, w celu zabezpieczenia roszczeń odszkodowawczych Spółki o zapłatę kar umownych z tytułu nienależytego lub niewykonania zobowiązań wykonawcy, Spółka zgodnie z umową miała prawo do potrącenia z wynagrodzenia za poszczególne etapy odbioru przedmiotu umowy kwotę w wysokości 5% tytułem kaucji na zabezpieczenie ww. roszczeń.

Zatem o ile w odniesieniu do obowiązku zapłaty wynagrodzenia Wnioskodawca staje się dłużnikiem swojego wykonawcy, o tyle w odniesieniu do wniesienia/potrącenia ww. zabezpieczenia należytego wykonania umowy staje się w stosunku do wykonawcy jego wierzycielem. Tym samym należy stwierdzić, że zatrzymanie części wynagrodzenia wykonawcy jest jedynie formą, w jakiej te wzajemne roszczenia stron zostają uregulowane. Przyjęcie omawianej konstrukcji rozliczeń stanowi w istocie wzajemne potrącenie należności stron umowy. Wykonawca, zamiast dokonać zapłaty kaucji, np. w postaci przelewu na rachunek bankowy Spółki, wyraża zgodę na zatrzymanie części należnego mu wynagrodzenia, będącej równowartością kaucji.

Należy przy tym wskazać, że zarówno potrącenie ustawowe, jak i umowne wywierają takie same konsekwencje prawne. Oba rodzaje potrąceń pozwalają na uregulowanie zobowiązań, ale nie przez ich realne spełnienie, lecz przez wzajemne umorzenie wierzytelności stron, na skutek czego zobowiązania stron wygasają. Wskutek potrącenia wierzytelność wykonawcy o zapłatę wynagrodzenia zostaje umorzona w tej części, w jakiej potrącona kwota została przeznaczona na poczet kaucji gwarancyjnej. Wykonawca z tą chwilą nabywa już inne roszczenie, a mianowicie nie roszczenie o zapłatę wynagrodzenia, lecz roszczenie o zwrot zatrzymanej kaucji.

Należy podkreślić, że funkcja zapłaty wyraża się w tym, że w wyniku potrącenia wzajemne zobowiązania dłużników ulegają umorzeniu tak, jakby dłużnicy spełnili świadczenia. Wprawdzie przez potrącenie strony nie otrzymują efektywnie należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej, każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone.

Tym samym potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny spełnieniu świadczenia (zapłacie). Potrącenie można więc uznać za surogat wykonania zobowiązania (zapłaty). Skutki prawne kompensaty są takie same, jak skutki zapłaty. Potrącenie części wynagrodzenia wykonawcy celem ustanowienia kaucji gwarancyjnej nie może być zatem potraktowane jako brak zapłaty tej części wynagrodzenia. Na przeszkodzie takiemu rozumieniu stoi to, że wniesienie zabezpieczenia w postaci kaucji gwarancyjnej jest przewidzianym w umowie łączącej strony świadczeniem Wykonawcy. W ten sposób to wykonawca spełnia własne zobowiązanie wobec Spółki. Uproszczeniu ulega jedynie operacja gospodarcza, w której wykonawca sam nie dokonuje technicznego przelewu środków na rachunek bankowy Wnioskodawcy, lecz upoważnia Spółkę do zapłaty kwoty wynagrodzenia za wykonaną usługę, pomniejszonego o zatrzymaną kwotę kaucji, którą, zgodnie z umową, jest zobowiązany wnieść jako zabezpieczenie.

W przypadku, gdy kwota zapłaty wykazywana na fakturach wystawionych przez wykonawcę, będącego małym podatnikiem i rozliczającymi się metodą kasową, jest przez Wnioskodawcę pomniejszana o kwotę zatrzymanej kaucji, a jak wyżej wskazano potrącenie stanowi formę uproszczonej zapłaty i powinno być traktowane na równi z zapłatą, to za zapłatę należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Oznacza to, że należność na rzecz wykonawcy zostaje zapłacona w całości z dniem otrzymania przez niego kwoty wynagrodzenia, pomniejszonej o kwotę zatrzymanej kaucji gwarancyjnej, w konsekwencji czego, Wnioskodawca nabywa prawo do odliczenia w całości podatku VAT z tak uregulowanych faktur.

Podkreślenia wymaga okoliczność, że gdy Spółka zatrzymuje część należnego wykonawcy wynagrodzenia na poczet kaucji gwarancyjnej (w związku z czym zobowiązanie Wnioskodawcy z tytułu zapłaty wynagrodzenia wygasa), to pomiędzy Spółką a Wykonawcą powstaje odrębny i samoistny stosunek prawny w postaci kaucji gwarancyjnej. W ramach tego stosunku prawnego Wnioskodawca może zatrzymać część należnego wykonawcy wynagrodzenia na poczet umówionej kaucji. Po określonym w umowie okresie zatrzymana z wynagrodzenia kwota podlega zwrotowi na rzecz wykonawcy, ale już nie jako część wynagrodzenia (które zostało zapłacone w całości), lecz jako kaucja gwarancyjna zwracana na podstawie odrębnego stosunku prawnego.

Owa wierzytelność (w ujęciu cywilistycznym - uprawnienie wierzyciela do żądania spełnienia świadczenia przez dłużnika) staje się natomiast wymagalna dopiero z chwilą upływu terminu, na jaki zabezpieczenie w formie kaucji gwarancyjnej zostało ustanowione i po spełnieniu określonych w umowie warunków jej zwrotu, czyli przy założeniu, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie wierzytelność, nadająca się do potrącenia z zatrzymanej kwoty kaucji.

Powyższe wnioski znajdują potwierdzenie w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2009 r. (sygn. IV CSK 83/09) oraz z dnia 17 grudnia 2008 r. (sygn. I CSK 258/08): „(...) jeżeli strony umowy o roboty budowlane postanowiły, że wykonawca udziela gwarancji na wykonane roboty i tworzona jest tzw. kaucja gwarancyjna będąca zabezpieczeniem kosztów usunięcia wad z tytułu rękojmi czy gwarancji, to takie postanowienia, jako nienależące do przedmiotowo istotnych postanowień umowy o roboty budowlane, powinny być traktowane jako osobna umowa stron regulująca ich stosunki wynikające z ustawowej rękojmi lub gwarancji wykonawcy robót budowlanych. Ta odrębna umowa stanowi podstawę prawną stosunków stron już po wykonaniu umowy o roboty budowlane”.

Reasumując należy stwierdzić, że na skutek potrącenia części wynagrodzenia tytułem kaucji gwarancyjnej dochodzi do umorzenia części należności z wystawionej przez Wykonawcę na rzecz Wnioskodawcy faktury. W takiej sytuacji, nie można uznać, że część należności wykazana na fakturze nie została przez Wnioskodawcę uregulowana - została ona bowiem umorzona. Skutek w postaci wygaśnięcia wierzytelności objętej potrąceniem wyklucza uznanie, że należność pozostaje nieuregulowana - wierzytelność taka na skutek umorzenia przestała istnieć, więc nie może pozostawać nieuregulowana.

Zatem, mając na uwadze ww. przepisy oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca, jako nabywca usług od wykonawcy będącego małym podatnikiem, który rozlicza się metodą kasową, może dokonać obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości w rozliczeniu za okres, w którym powstanie obowiązek podatkowy u wykonawcy. Dopiero bowiem z dniem, w którym wykonawca otrzyma od Wnioskodawcy zapłatę, powstanie u wykonawcy obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia ww. usług, a tym samym Spółka nabędzie prawo do obniżenia VAT należnego w całości o kwotę podatku naliczonego, określoną w fakturze wystawionej przez Wykonawcę, bez pomniejszania o zatrzymaną tytułem kaucji kwotę.

Dokonanie bowiem pomniejszenia kwoty zapłaty wykazanej na fakturach wystawionych przez wykonawcę o kwotę zatrzymywanej kaucji gwarancyjnej, nie może prowadzić do wniosku, iż Spółka nie uregulowała należności za przedmiotowe faktury w całości. Jak wskazano wyżej, zatrzymanie części wynagrodzenia należnego wykonawcy na poczet kaucji gwarancyjnej stanowi w istocie potrącenie wzajemnych należności obu stron umowy, co ma ten skutek, że zobowiązanie Spółki z tytułu zapłaty należnego wykonawcy wynagrodzenia wygasa w całości (odpowiednio w całości wygasa również zobowiązanie Wykonawcy do zapłaty należnej Wnioskodawcy kaucji gwarancyjnej). Wynika to jednoznacznie z przepisów prawa cywilnego, zgodnie z którymi uregulowanie należności może nastąpić m.in. poprzez zapłatę lub potrącenie.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Spółka winna odliczyć całość podatku naliczonego wynikającego z przedmiotowych faktur w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych towarów i usług powstał obowiązek podatkowy u wykonawcy, będącego małym podatnikiem, a nie tylko część podatku naliczonego, który został zapłacony przelewem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej prawa do częściowego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez małego podatnika i oznaczonych „metoda kasowa”.

Wniosek w pozostałej części zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.