Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4515-56/16-2/MZ
z 17 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2016 r. (data wpływu 21 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych dokonania nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych dokonania nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 28 maja 2009 roku Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży udokumentowaną Aktem Notarialnym sporządzonym przez Notariusza, na mocy której Wnioskodawca nabył wraz z Edytą B. w udziałach wynoszących po 1/2 części, stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny numer 705, dla którego Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą, oraz ustanowili hipotekę umowną łączną zwykłą, kaucyjną do kwoty 146518,50 zł, tytułem zabezpieczenia wierzytelności wynikających z umowy kredytu z dnia 25 maja 2009 roku, obie na rzecz Banku.

Na dzień 31 marca 2016 roku łączne zadłużenie wobec tego banku z tytułu wyżej opisanej umowy kredytu wynosiło 263 314,71 zł. Edyta B. i Wnioskodawca są dłużnikami solidarnymi z tytułu tej umowy kredytu. Wartość opisanego lokalu wynosi 242 000,00 zł.

Wnioskodawca jest osobą zaliczaną do trzeciej grupy podatkowej, w stosunku do Edyty B., zgodnie z art. 14 Ustawy o podatku od spadków i darowizn. Wnioskodawca zamierza zawrzeć z Edytą B. umowę zniesienia współwłasności, mocą której nabędzie w całości wyżej opisany lokal oraz zwolni Edytę B. stosownie do treści art. 392 Kodeksu Cywilnego w całości z obowiązku świadczenia polegającego na spłacie zadłużenia na rzecz Banku, z tytułu wyżej opisanej umowy kredytu i w związku z tym będzie odpowiadał względem Edyty B. za to, że Banku nie będzie od niej żądał spełnienia opisanego powyżej świadczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z Umową zniesienia współwłasności Wnioskodawca będzie musiał zapłacić podatek od nieodpłatnego zniesienia współwłasności?

Zdaniem Wnioskodawcy, uważa, że nie będzie zobowiązany zapłacić podatku od nieodpłatnego zniesienia współwłasności, ponieważ podstawa opodatkowania przyjmie wartość ujemną. Zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej Ustawy, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość) ustalona według stanu rzeczy w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Wartość nieruchomości w części przekraczającej wartość przysługującego mu udziału we współwłasności wynosi 121000,00. Wysokość hipoteki zwykłej wynosi 293037,00 zł, hipoteki kaucyjnej 146518,50 zł. Ponieważ podatek od nieodpłatnego zniesienia współwłasności jest podatkiem od nieodpłatnego przyrostu majątku a opodatkowaniu podlega wzbogacenie się nabywcy nieruchomości, a takowego w tym przypadku nie będzie, zatem Wnioskodawca nie będzie obowiązany zapłacić podatku od nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Z kolei stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności powstaje - z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Według art. 7 ust. 6 ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przepis ten powinien być stosowany łącznie z przepisem art. 7 ust. 1, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Z powyższego wynika więc, że długi i ciężary pomniejszają wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych, ale wyłącznie te, które istnieją w dniu nabycia rzeczy lub prawa majątkowego. Należy bowiem mieć na uwadze, że istotą przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn jest objęcie podatkiem przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

W myśl art. 244 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380), hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2013 r., poz. 707, z późn. zm.). Zgodnie z art. 65 ust. 1 tej ustawy w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, wynika, że w dniu 28 maja 2009 roku Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży udokumentowaną Aktem Notarialnym sporządzonym przez Notariusza, na mocy której nabył wraz z Edytą B. w udziałach wynoszących po 1/2 części, stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny numer 705, dla którego Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą, oraz ustanowili hipotekę umowną łączną zwykłą, kaucyjną do kwoty 146518,50 zł, tytułem zabezpieczenia wierzytelności wynikających z umowy kredytu z dnia 25 maja 2009 roku, obie na rzecz Banku. Na dzień 31 marca 2016 roku łączne zadłużenie wobec tego banku z tytułu wyżej opisanej umowy kredytu wynosiło 263 314,71 zł. Edyta B. i Wnioskodawca są dłużnikami solidarnymi z tytułu tej umowy kredytu. Wartość opisanego lokalu wynosi 242 000,00 zł. Wnioskodawca jest osobą zaliczaną do trzeciej grupy podatkowej, w stosunku do Edyty B., zgodnie z art. 14 Ustawy o podatku od spadków i darowizn. Wnioskodawca zamierza zawrzeć z Edytą B. umowę zniesienia współwłasności, mocą której nabędzie w całości wyżej opisany lokal oraz zwolni Edytę B. stosownie do treści art. 392 Kodeksu Cywilnego w całości z obowiązku świadczenia polegającego na spłacie zadłużenia na rzecz Banku, z tytułu wyżej opisanej umowy kredytu i w związku z tym będzie odpowiadał względem Edyty B. za to, że Bank nie będzie od niej żądał spełnienia opisanego powyżej świadczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że w przypadku nabycia nieruchomości obciążonej hipoteką, jak w niniejszej sprawie, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 zd. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, ustalając podstawę opodatkowania, wartość nabywanego udziału w nieruchomości powinna być pomniejszona o tę wartość hipoteki, która odpowiada wielkości udziału przypadającego zbywcy przed zniesieniem współwłasności. Podstawę opodatkowania stanowi zatem czysta wartość nieruchomości (po odliczeniu wartości hipoteki) w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. W rezultacie, jeśli wartość hipoteki przekroczy wartość nabywanego udziału w nieruchomości, wówczas podstawa opodatkowania wyniesie 0. Tym samym nie dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

Organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.