Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-310/16-2/TW
z 8 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2016 r. (data wpływu 24 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych z najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych z najmu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości o charakterze użytkowym. Zainteresowana jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej w zakresie najmu nieruchomości.

Zainteresowana uzyskiwane z tego najmu przychody opodatkowuje jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej zryczałtowanym podatkiem dochodowym według stawki 8,5%. Zainteresowana wynajmuje nieruchomość spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, z tytułu najmu wystawia rachunek. Zgodnie z umową – oprócz najmu – najemca zobowiązany jest pokryć także koszty mediów (m.in. energii elektrycznej, wody itp.).

W umowie ustalono odrębnie stałą kwotę czynszu i odrębnie koszty mediów, których wysokość jest uzależniona od faktycznego zużycia.

Najemca żąda dokumentu potwierdzającego tytuł zapłaty mediów, gdyż na jego podstawie będzie mógł zaliczyć kwotę mediów w koszty.

Umowa zawarta między Zainteresowaną a najemcą jest skonstruowana w taki sposób, że najemca uiszcza kwotę czynszu za najem (czynsz najmu), jak również ponosi dodatkowe koszty utrzymania lokalu związane z pokryciem kosztów mediów.

Tak więc to najemca przekazuje Zainteresowanej oprócz czynszu za najem również kwotę należną za media. Najemca żąda od zainteresowanej wystawienia dokumentu potwierdzającego poniesienie opłat za media celem zaliczenia ww. opłat w koszty prowadzonej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni będzie mogła wystawić rachunek za media będący tylko i wyłącznie refakturą mediów bez marży, a jednocześnie nie będzie musiała opodatkować tego rachunku skoro rozlicza się w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Zdaniem Wnioskodawczyni rachunek za media stanowiący tylko i wyłącznie rolę „refaktury” mediów (bez żadnej marży) w przypadku rozliczania się w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych powinien być neutralny podatkowo, tym bardziej, że przedmiotem umowy jest najem (sam najem). Zaznaczone jest także, że media będzie opłacał najemca według dokumentów, które mu przedstawi Zainteresowana.

Rachunki za media mają jedynie charakter przeniesienia poniesionych kosztów z wynajmującego na najemcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Oznacza to, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać w oparciu o postanowienia wyżej powołanego art. 11 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.): przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Natomiast w myśl art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.): osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie do zapisu art. 6 ust. 1a ww. ustawy: opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, że podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednak, aby powstał przychód po stronie wynajmującego, muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej powołanym art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego. Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez najemcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem najmu (np. opłaty za gaz, energię elektryczną, wodę, wywóz nieczystości), jeżeli z umowy wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu mieszkalnego/użytkowego nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego. W zakresie uiszczania tych opłat podatnik pełni jedynie rolę pośrednika między najemcą a usługodawcami.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni (dalej również: Zainteresowana) posiada nieruchomość użytkową, którą wynajmuje. Jest to najem niestanowiący działalności gospodarczej, opodatkowany zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W umowie najmu zaznaczono, że najemca uiszcza kwotę czynszu za najem (czynsz najmu), jak również ponosi dodatkowe koszty utrzymania lokalu związane z pokryciem kosztów mediów. Najemca żąda wystawienia dokumentu (refaktury) potwierdzającego poniesienie opłat za media.

W związku z powyższym opisem w kontekście przywołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że jedynie określona w umowie wysokość czynszu za oddanie lokalu do użytkowania, bez opłat związanych z mediami, stanowi przysporzenie majątkowe Wnioskodawczyni jako wynajmującej, a tym samym generuje przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Natomiast należności ponoszone z tytułu opłat za media – skoro zgodnie z umową najmu do ich ponoszenia jest zobowiązany najemca – nie stanowią przysporzenia majątkowego dla Wnioskodawczyni. Zainteresowana pełni jedynie rolę pośrednika między najemcą a usługodawcami. Bez znaczenia dla wysokości przychodu z najmu lokalu pozostaje to, czy Wnioskodawczyni wystawi rachunek (refakturę) za media, czy też nie. Jednocześnie Organ informuje, że ani ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne nie odnosi się w żaden sposób do form dokumentowania opłat za media ponoszonych przez najemcę. Stąd, jeżeli Wnioskodawczyni wystawi na rzecz najemcy rachunek za media, to nie podlega on wpisowi do prowadzonej przez Wnioskodawczynię ewidencji przychodów. Tym samym nie powstanie w tej części przychód podlegający opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Opodatkowaniu podlega jedynie ustalona w umowie najmu kwota czynszu, jako wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawczynię za oddanie przedmiotu najmu (tu: lokalu użytkowego) w używanie.

Reasumując – w sytuacji wystawienia rachunku za media będącego tylko i wyłącznie refakturą, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne od tych opłat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.