Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-393/16/PC
z 21 czerwca 2016 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 9 maja 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 13 maja 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Sąd Rejonowy postanowieniem z 18 listopada 2015 r. ogłosił upadłość spółki X przez likwidację majątku dłużnika. Wnioskująca Spółka posiada wierzytelności w stosunku do upadłego.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w związku z ogłoszeniem likwidacji majątku upadłego wnioskująca Spółka mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu należności przypadające jej od upadłego w dacie ogłoszenia upadłości?
Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na ogłoszenie upadłości kontrahenta obejmujące likwidację majątku upadłego możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wartość wierzytelności według stanu na dzień ogłoszenia upadłości.
Na tle przedstawionego opisu stanu faktycznego stwierdzam co następuje:
Na wstępie należy wskazać, że we wniosku ORD-IN jako przepisy prawa podatkowego mające być przedmiotem interpretacji Wnioskodawca wskazał art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.). Niniejsza interpretacja dotyczy zatem możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Przepis art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.
W myśl art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:
- postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
- postanowieniem sądu o:
- oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
- umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
- ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
- protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Stwierdzić zatem należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy oraz ich nieściągalność powinna zostać udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 tej ustawy.
Ustawodawca dokonał więc ścisłego i wyczerpującego wyliczenia, jakimi środkami można udokumentować nieściągalność wierzytelności. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Należy również pamiętać, że dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność.
Należy również mieć na uwadze, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.
Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Sąd Rejonowy postanowieniem z 18 listopada 2015 r. ogłosił upadłość spółki X przez likwidację majątku dłużnika. Wnioskująca Spółka posiada wierzytelności w stosunku do upadłego.
Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że postanowienie Sądu Rejonowego o ogłoszeniu upadłości spółki X obejmującej likwidację majątku dłużnika, nie jest wystarczającym dokumentem potwierdzającym nieściągalność wierzytelności. Ustawodawca bowiem ściśle określił rodzaj dokumentów, jakie są niezbędne do uznania nieściągalności wierzytelności. Cytowany powyżej art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mówi bowiem o postanowieniu sądu o zakończeniu postepowania upadłościowego, a nie o postanowieniu o ogłoszeniu upadłości przez likwidację majątku dłużnika.
Reasumując, Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności (nawet jeśli wcześniej zostały zaliczone do przychodów należnych), gdyż ich nieściągalność nie została dostatecznie udokumentowana, bowiem jak wykazano powyżej, postanowienie jakim dysponuje Wnioskodawca nie jest dokumentem wymienionym w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.