Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-208/10-4/AJ
z 1 czerwca 2010 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 08.04.2010 r. (data wpływu 12.04.2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20.05.2010 r. (data wpływu 25.05.2010 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 13.05.2010 r. (data nadania 14.05.2010 r., data odbioru 18.05.2010 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2010 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na handlu artykułami przemysłowymi w siedzibie Spółki oraz w wynajmowanych na ten cel punktach sprzedaży w sieciach handlowych. Umowy najmu są zawierane na czas określony, z reguły na 5 lat. W myśl zawieranych umów spółka wykonuje adaptację wynajmowanych powierzchni na własny koszt.

W dniu 6 listopada 2007 r. spółka podpisała umowę najmu ze spółką E. dotyczącą wynajęcia lokalu nr B 133 w Centrum Handlowym na okres 5 lat, z możliwością przedłużenia.

Spółka wykonała na własny koszt niezbędne prace inwestycyjne, polegające na aranżacji lokalu na cele działalności handlowej, w tym wykonaniu witryny, podłóg, sufitu podwieszonego, instalacji elektrycznej, sanitarnej, ścian działowych, zamontowaniu drzwi.

Wykonana w wynajmowanym lokalu inwestycja została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, o okresie amortyzacji 10 lat.

W czerwcu 2009 r. umowa została rozwiązana, a wykonana w lokalu inwestycja, jako niemożliwa do odzyskania, została przekazana bez zwrotu nakładów wynajmującemu (umowa nie przewidywała zwrotu najemcy poniesionych nakładów).

Działalność handlową, która była prowadzona w wynajmowanym lokalu, Spółka przeniosła do innych punktów sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym, po zakończeniu wynajmu lokalu ?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z obowiązującymi przepisami zawartymi w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo do zaliczenia w podatkowe koszty uzyskania przychodów wartości niezamortyzowanej inwestycji na moment zakończenia umowy najmu. Z treści tego przepisu wynika, że jedyną przyczyną, która uniemożliwia zaliczenie w koszty podatkowe straty poniesionej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, jest utrata przydatności gospodarczej danego składnika na skutek zmiany rodzaju działalności. W tym przypadku Spółka kontynuuje działalność gospodarczą prowadzoną w zlikwidowanym lokalu w innych punktach sprzedaży.

Na poparcie swojego stanowiska Spółka przywołała wyrok WSA w Warszawie z dnia 04.09.2009 r. sygn. akt III SA/Wa 871/09, w uzasadnieniu którego Sąd wskazał, iż istotą – z punktu widzenia rozliczenia straty – jest przyczyna likwidacji składnika majątku w następstwie której ta strata powstała. Tylko bowiem w przypadku likwidacji spowodowanej utratą przydatności gospodarczej danego składnika na skutek zmiany rodzaju działalności, strata poniesiona - w wyniku tej likwidacji – nie stanowi kosztu podatkowego. Kosztem takim będzie natomiast strata związana z likwidacją środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą z innych przyczyn.

W opinii Wnioskodawcy wprawdzie orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, jednak w zakresie interpretacji podatkowych zyskuje ono na znaczeniu za sprawą art. 14a oraz art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Przepisy te, mające na celu zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, wychodzą poza zasadę związaną z wyrokiem tylko w sprawie, w której zapadł i nadają orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w innych indywidualnych sprawach związanych z wydawaniem interpretacji podatkowych. Na poparcie powyższej tezy Spółka przywołała wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 1916/08), gdzie zdaniem Sądu pominięcie wcześniejszego orzecznictwa sądu może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – dalej także „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Natomiast z art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  

• maszyny, urządzenia i środki transportu,
  

• inne przedmioty
  

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1. Do środków trwałych na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zaliczane są ponadto przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Podkreślić przy tym należy, iż każdy koszt należy indywidualnie oceniać pod kątem spełnienia ustawowych przesłanek określonych w ww. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Zatem aby zaliczyć dany koszt do podatkowych kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie znajduje się w katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy,
  

• ma charakter definitywny (bezzwrotny).
  
  
  

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Należy zatem stwierdzić, iż na mocy powołanych powyżej przepisów Ustawodawca ustanowił pewną generalną zasadę, zgodnie z którą wartość środków trwałych podlegających amortyzacji (w tym inwestycji w obcych środkach trwałych traktowanych identycznie dla celów podatkowych) nie stanowi bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Od tej zasady Ustawodawca ustanowił pewne wyjątki, takie jak np. w art. 16k ust. 7 ww. ustawy.

Zauważyć jednak należy, iż wszelkie wyjątki od wyżej wymienionej generalnej zasady muszą być enumeratywnie wymienione w ustawie, w sposób wyraźny, jednoznaczny (wynika to choćby z brzmienia podstawowej dla prawa podatkowego zasady wyrażonej w art. 217 Konstytucji RP). W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest takiego wyjątku, który dotyczyłby sytuacji, w której podatnik przekazuje nieodpłatnie z powodu wygaśnięcia umowy najmu prawo do poniesionych nakładów w obcych środkach trwałych wynajmującemu.

Literalna wykładnia ww. normy prawnej wskazuje natomiast, iż zarówno wydatki na nabycie środka trwałego, jak i z tytułu inwestycji w obcym środku trwałym mogą stanowić w nieumorzonej części koszt uzyskania przychodu tylko w przypadku „odpłatnego zbycia”.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym stosunki umowne pomiędzy wynajmującym a Spółką zostały tak ukształtowane, iż „zbycie” ma charakter nieodpłatny, co w konsekwencji wyklucza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych (lub kosztów inwestycji w obcym środku trwałym) odpowiadających ich nieumorzonej wartości.

Przy czym pojęcie „zbycie” należy interpretować jako każde przeniesienie własności rzeczy lub praw na nabywcę. Niewątpliwie zatem pojęcie „nieodpłatne zbycie” obejmuje przypadek przekazania środków trwałych i prawa do poniesionych nakładów (inwestycji w obcym środku trwałym) bez wynagrodzenia wynajmującemu w wyniku realizacji zapisów umowy najmu.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Podkreślić bowiem należy, iż zarówno doktryna, jak i judykatura wypracowały stanowisko, zgodnie z którym strata może stanowić koszt uzyskania przychodów tylko w przypadku, gdy ma charakter niezależny od podatnika, gdy podatnik nie mógł jej uniknąć.

Zgodnie z definicją słownikową (Uniwersalny słownik języka polskiego, tom 3, PWN, Warszawa 2003 r.), „strata to mimowolny, niechciany ubytek czegoś, co się posiadało, poniesiona szkoda, to co się przestało posiadać”.

W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej Organ podatkowy jest związany opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę. Jeżeli Spółka w opisie stanu faktycznego wskazuje, iż dobrowolnie zrzekła się wszelkich roszczeń z tytułu poniesionych nakładów w wyniku ukształtowania stosunków umownych w określony, opisany w przedmiotowym wniosku, sposób – „umowa nie przewidywała zwrotu najemcy poniesionych nakładów”, przysługujących jej fakultatywnie na podstawie art. 676 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), to Organ podatkowy zobowiązany jest uwzględnić tę okoliczność dokonując oceny stanowiska Strony przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Dlatego też w ocenie tutejszego Organu takie ukształtowanie warunków tej umowy, które pozbawia Spółkę prawa do wynagrodzenia z tytułu poczynionych nakładów nie może być traktowane na równi ze zdarzeniami wykluczającymi dalsze użytkowanie środka trwałego następującymi z wyłączeniem woli przedsiębiorcy. Są to całkowicie odmienne przyczyny zaprzestania użytkowania środka trwałego i nie można stawiać pomiędzy nimi znaku równości.

W sytuacji, gdy przed pełnym zamortyzowaniem inwestycji w obcym środku trwałym dochodzi do rozwiązania umowy łączącej strony i nieodpłatnego przekazania tej inwestycji właścicielowi „obiektu”, niezamortyzowana część wartości tej inwestycji nie stanowi kosztów uzyskania przychodów. U podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały, nie dochodzi bowiem do poniesienia straty z tytułu likwidacji środka trwałego lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności w wyniku nieodpłatnego zbycia.

Nie można zatem zakwalifikować nieumorzonej wartości środków trwałych, czy też inwestycji w obcych środkach trwałych automatycznie jako straty w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W opinii tut. Organu podatkowego nieodpłatne (nieodpłatność jest konsekwencją pierwotnego ukształtowania stosunku umownego, a nie tylko wygaśnięcia umowy) pozostawienie wynajmującemu „inwestycji w obcym środku trwałym” lub „środka trwałego” nie mieści się w ustawowym pojęciu „straty”.

W ocenie Organu wykładnia językowa przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy prowadzi wprost do wniosku, iż brak wypełnienia negatywnej przesłanki wymienionej w tym przepisie jest konieczny, ale nie wystarczający do zaliczenia niezamortyzowanej części wartości środka trwałego lub inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodów.

Dlatego należy uznać, za błędne twierdzenie Spółki, iż interpretacja przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy (a contrario), pozwala na uznanie wszelkich innych okoliczności nie wymienionych wprost w przepisie, niezależnie od ich podłoża i przyczyn powstania za wystarczające do uznania nieumorzonej wartości inwestycji w obcych środkach trwałych za koszty uzyskania przychodów.

Nadto, za pomocny dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy należy uznać dominujący w nowszej judykaturze Sądu Najwyższego i w piśmiennictwie pogląd, że nawet po osiągnięciu jasności interpretowanego zwrotu z punktu widzenia językowego, nie tylko nie jest wyłączone, lecz nawet pożądane, odwołanie się do innych metod wykładni, w szczególności do wykładni funkcjonalnej, która – jak określa się w literaturze – może „przełamać” werbalne znaczenie danego sformułowania. Przeprowadzenie analizy funkcjonalnej ma na celu ustalenie, czy nie zachodzą wyjątkowe przesłanki uzasadniające odejście od językowego znaczenia przepisu. W przypadku stwierdzenia rozbieżności pomiędzy rezultatami wykładni językowej i funkcjonalnej, możliwe jest przyznanie pierwszeństwa wykładni funkcjonalnej w przypadku gdy na przykład wykładnia językowa prowadzi do irracjonalnych konsekwencji, a w szczególności gdy za wykładnią funkcjonalną przemawia także wykładnia systemowa.

Zauważyć bowiem należy, iż wyrazem dążenia Ustawodawcy do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wartości odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, które nie służą już działalności gospodarczej podatnika jest norma prawna wyrażona w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c powołanej ustawy, zgodnie z którą nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Łączna subsumcja powołanych przepisów w żaden sposób nie wskazuje, iż celem Prawodawcy było umożliwienie podatnikom zaliczania do kosztów uzyskania przychodów (niezamortyzowanej) wartości środków trwałych przekazanych nieodpłatnie innemu podmiotowi np. po kilku miesiącach (latach) użytkowania, gdy te przestają być potrzebne Spółce w wyniku zaprzestania działalności w danej lokalizacji lub też np. w postaci wniesienia wkładu do spółki osobowej. W tym ostatnim przypadku też będzie konieczne wycofanie z ewidencji środków trwałych (wnoszącego aport) i to z innych przyczyn, niż określona w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop zmiana rodzaju działalności. Gdyby uznać stanowisko Spółki za prawidłowe, należałoby uznać, iż strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego w rezultacie wniesienia środka trwałego jako wkładu do spółki osobowej stanowi koszt uzyskania przychodów, a w efekcie część wartości środka trwałego mogłaby być dwukrotnie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów przez tego samego podatnika (na podstawie art. 15 ust. 6 oraz 5 ust. 2 updop).

W konsekwencji należy uznać, iż wykładnia zaprezentowana przez Spółkę prowadzi do irracjonalnych wniosków.

W opinii tut. Organu podatkowego wykładnia systemowa i celowościowa powołanych przepisów wskazuje natomiast, iż zamiarem Ustawodawcy było wyeliminowanie z kosztów uzyskania przychodów tej części wartości środków trwałych (inwestycji w obcym środku trwałym), która nie może znaleźć odzwierciedlenia w generowanych przez podatnika przychodach (ewentualnie nie ma wpływu na zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu), gdyż podatnik:

• zbył przed upływem okresu amortyzacji dany środek trwały nieodpłatnie (art. 16 ust. 1 pkt 1 i pkt 14 updop),
  

• oddał określony środek trwały do nieodpłatnego używania (art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c updop).
  
  
  

Wyjątkowo natomiast (jak wskazuje wykładnia a contrario art. 16 ust. 1 pkt 6 updop oraz art. 16 ust. 1 pkt 50), w określonych przypadkach losowych, powstałych z wyłączeniem woli (działania) podatnika, Ustawodawca pozwala zaliczyć straty z tytułu likwidacji środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów. Dotyczy to zatem takich przypadków jak likwidacja środków trwałych spowodowana kradzieżą (z wyłączeniem samochodów nie podlegających dobrowolnemu ubezpieczeniu), powodzią, pożarem, awarią w wyniku której nastąpiło uszkodzenie, którego koszt naprawy przewyższa wartość środka trwałego itp.

Niezamortyzowana część inwestycji w obcym środku trwałym może zostać zaliczona w ciężar kosztów uzyskania przychodów tylko w przypadku zaistnienia kumulatywnie 2 przesłanek, tj.:

• została poniesiona strata w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (o charakterze niezależnym od woli i działania podatnika),
  

• nastąpiła faktyczna likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego.
  
  
  

Zgodnie z opisem przedmiotowego zdarzenia przyszłego żadna z tych przesłanek nie została wypełniona.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego i powołanych przepisów prawa należy uznać, iż w przypadku gdy Wnioskodawca przenosi nieodpłatnie na rzecz danego wynajmującego prawo do wartości poniesionych nakładów w obcym środku trwałym odpowiadające niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym - Spółka nie ma prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości inwestycji w obcym środku trwałym z uwagi na kumulatywne zaistnienie następujących negatywnych przesłanek:

• koszt odpowiadający niezamortyzowanej wartości zbytego nieodpłatnie środka trwałego nie spełnia generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. istnienia racjonalnego związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż środki trwałe i „inwestycje w obcych środkach trwałych” pozostające w opuszczanych lokalach nie będą już wykorzystywane w działalności gospodarczej Spółki, jednocześnie koszt ten nie kwalifikuje się do uznania za poniesiony w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu w świetle opisu stanu faktycznego;
  

• ww. koszt podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 updop.
  
  
  

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka ma prawo do zaliczenia w podatkowe koszty uzyskania przychodów wartości niezamortyzowanej inwestycji na moment zakończenia umowy najmu - należy uznać za nieprawidłowe.

Nadto podkreślenia wymaga, iż tutejszy Organ podatkowy wnikliwie przeanalizował orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące przedmiotowego problemu (w tym interpretacji art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) i stwierdził brak jednolitej linii orzeczniczej w tym zakresie. Natomiast tut. Organ podatkowy wydający interpretacje indywidualne w trybie określonym w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) prezentuje jednolite stanowisko w tym zakresie realizując zasadę wyrażoną w art. 121 § 1 tej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.