Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-657/16-2/JK2
z 6 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 643, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2016 r. uzupełnionym pismem z dnia 14 maja 2016 r., które wpłynęły do tut. Organu w dniu 30 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz złożenia rozliczenia rocznego za lata 2013-2015 i następne – jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do braku obowiązku złożenia zeznań rocznych oraz niepodlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu,
  

• nieprawidłowe – w odniesieniu do niepodlegania ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz złożenia rozliczenia rocznego za lata 2013-2015 i następne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jako obywatelka Polski wyjechała do Belgii we wrześniu 2012 roku i tam od tej pory koncentruje się Jej życie osobiste i rodzinne. Wnioskodawczyni otrzymuje dochody w Belgii, chodzi do szkoły w Belgii, mieszka z córką i mężem w Belgii i tu prowadzi centrum interesów życiowych. Wnioskodawczyni jest razem z córką, którą urodziła 30 lipca 2014 r. i jest zameldowana w Antwerpii w Belgii. W 2016 roku Wnioskodawczyni poinformowała urząd skarbowy w Polsce o zmianie miejsca zamieszkania jednak nie wymeldowywała się z adresu polskiego. W najbliższych latach Wnioskodawczyni nie planuje powrotu do Polski a krewnych odwiedza w Polsce około 3 razy w roku zazwyczaj na wakacje i święta.

Sytuacja rozliczenio-podatkowa Wnioskodawczyni w poszczególnych latach kształtuje się następująco.

2012 rok:

• dochody z Polski oraz dochody z Belgii za 2012 rok Wnioskodawczyni rozliczyła w Polsce oraz w Belgii zgodnie z obowiązującymi przepisami. Dochody z Polski i z Belgii Wnioskodawczyni rozliczyła wspólnie z mężem jako rezydent w Polsce oraz dochody z Belgii rozliczyłam indywidualnie jako nierezydent w Belgii.
  
  

2013-2014 rok:

• od 2013 roku Wnioskodawczyni nie osiąga dochodów (przychodów) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tylko miała dochody z Belgii. Za 2013 rok i 2014 rok rozliczała się z podatku dochodowego jako rezydent w Belgii oraz nie będąc pewna czy powinna składać zeznanie roczne w Polsce, złożyła również PIT-36 za te lata w Polsce. Za 2013 rok w Polsce Wnioskodawczyni rozliczyła się wspólnie z mężem PIT-36 oraz jako rezydent belgijski rozliczyła się indywidualnie w Belgii. Za 2014 rok Wnioskodawczyni rozliczyła się z mężem oddzielnie w Polsce oraz rozliczyła się indywidualnie w Belgii jako rezydent Belgijski.
  
  

2015 rok:

• w 2015 roku w Belgii nie pracowała zawodowo, studiowała i otrzymywałam zasiłek. Za 2015 rok Wnioskodawczyni złoży zeznanie podatkowe jako rezydent w Belgii według obowiązujących przepisów do 30 czerwca 2016 r. Zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania Wnioskodawczyni jest przez belgijski urząd traktowana jako rezydent podatkowy tego kraju. Wnioskodawczyni nie może utracić statusu rezydencji w Belgii, bo wiązałoby się to z utratą zasiłku dla bezrobotnych - według belgijskich przepisów w okresie pobierania zasiłku jest wymóg przebywania na terytorium Belgii i aktywnego poszukiwania pracy na rynku. Wnioskodawczyni nie może być rezydentem w dwóch krajach.
  
  

W latach 2012-2013 Wnioskodawczyni rozliczała się w Polsce wspólnie z mężem a od 2014 roku oddzielnie. Mąż w 2012, 2013 i 2014 roku pracował jako pracownik oddelegowany do pracy z Polski głównie do pracy w Belgii, ale też do pracy w innych krajach. Rozliczał się za te lata jako rezydent podatkowy w Polsce. W 2015 roku mąż pracował dalej jako pracownik oddelegowany tylko w Belgii, i za ten rok rozliczył się jako nierezydent z dochodów belgijskich w Belgii, oraz jako rezydent z całości dochodów w Polsce.

W Polsce mąż otrzymał przed ślubem dom oraz gospodarstwo rolne (w domu mieszkają obecnie jego rodzice).

W Polsce Wnioskodawczyni i Jej mąż mają otwarte wspólne rachunki bankowe i lokaty, a z tytułu zgromadzonych na tych kontach środków otrzymują, zgodnie z umową odsetki, z tytułu których podatek odprowadzany jest bezpośrednio przez bank. Rachunki obsługiwane są elektronicznie z terytorium belgijskiego. W Belgii Wnioskodawczyni posiada własny rachunek bankowy.

Rodzice i rodzeństwo Wnioskodawczyni mieszkają w Polsce, ale swoje życie osobiste koncentruje w Belgii - tu posiada znajomych, przyjaciół oraz współpracowników. Wnioskodawczyni nie prowadzi w Polsce działalności społecznej, kulturowej czy politycznej oraz nie należy do żadnej organizacji. Wnioskodawczyni nie zamierza uzyskiwać w najbliższym czasie żadnych przychodów w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy za lata 2013, 2014 Wnioskodawczyni powinna była złożyć rozliczenie roczne w Polsce?
2. Czy za 2015 rok i przyszłe lata przy założeniu, że przedstawiony stan faktyczny nie ulegnie zmianie Wnioskodawczyni powinna składać rozliczenie podatkowe w Polsce?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ma Ona rezydencji podatkowej w Polsce od 2013 roku i nie powinna składać rozliczenia za 2013, 2014 rok oraz nie powinna składać rozliczenia rocznego za 2015 rok i lata następne. Według Wnioskodawczyni w roku 2015 i w latach poprzednich spędzonych w Belgii (2013, 2014) oraz w latach następnych (przy założeniu, że przedstawiony stan faktyczny nie ulegnie zmianie) nie podlega ani też nie będzie podlegała w Polsce nieograniczonemu oraz ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1-2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm. - dalej „ustawa PIT”).

Powyższe wynika z faktu, że:

• w latach 2013, 2014 oraz 2015 nie przebywała oraz zamierza przebywać w 2016 r. w Polsce przez okres nie dłuższy niż kilkadziesiąt dni,
  
• od września 2012 roku oraz przez lata kolejne utrzymywała i nadal zamierza utrzymywać miejsce życiowych i gospodarczych interesów poza Polską,
• w latach 2013, 2014 oraz 2015 nie osiągnęła dochodów (przychodów) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie planuje ich osiągnąć w latach następnych.
  
  

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Belgią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Z przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jako obywatelka Polski wyjechała do Belgii we wrześniu 2012 roku i tam od tej pory koncentruje się Jej życie osobiste i rodzinne. Wnioskodawczyni otrzymuje dochody w Belgii, chodzi do szkoły w Belgii, mieszka z córką i mężem w Belgii i tu prowadzi centrum interesów życiowych. Wnioskodawczyni jest razem z córką, którą urodziła 30 lipca 2014 r. i jest zameldowana w Antwerpii w Belgii. W najbliższych latach Wnioskodawczyni nie planuje powrotu do Polski a krewnych odwiedza w Polsce około 3 razy w roku zazwyczaj na wakacje i święta. W Polsce Wnioskodawczyni i Jej mąż mają otwarte wspólne rachunki bankowe i lokaty. Rachunki obsługiwane są elektronicznie z terytorium belgijskiego. W Belgii Wnioskodawczyni posiada własny rachunek bankowy. Rodzice i rodzeństwo Wnioskodawczyni mieszkają w Polsce, ale swoje życie osobiste koncentruje w Belgii - tu posiada znajomych, przyjaciół oraz współpracowników. Wnioskodawczyni nie prowadzi w Polsce działalności społecznej, kulturowej czy politycznej oraz nie należy do żadnej organizacji. Wnioskodawczyni nie zamierza uzyskiwać w najbliższym czasie żadnych przychodów w Polsce.

Biorąc pod uwagę fakt, że z Belgią Wnioskodawczynię łączą ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, oraz uwzględniając zapisy Konwencji zawartej między Rzecząpospolita Polską a Królestwem Belgii w sprawie w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, stwierdzić należy, że w latach 2013-2015 oraz w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawczyni posiada/będzie posiadać miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Belgii, zatem w tych latach Wnioskodawczyni polega/będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i jednocześnie nie podlega/ nie będzie podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce podlegają/będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, że nie podlega ona ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, bowiem fakt nieosiągania dochodów w Polsce nie powoduje, że taki obowiązek przestaje istnieć. Tym samym, dochody uzyskane przez Wnioskodawczynię w Belgii nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, zaś Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do wykazywania tych dochodów w zeznaniu rocznym w Polsce. W związku z powyższym Wnioskodawczyni za lata 2013-2015 r. i lata następne (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) nie jest zobowiązana do składania rocznych zeznań podatkowych za te lata .

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. Ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.