Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.824.2016.1.KP
z 8 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 września 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 13 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie powstania przychowu w związku ze zbyciem:

• wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), funduszom sekurytyzacyjnym albo towarzystwom funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny uprzednio niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.
• wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), funduszom sekurytyzacyjnym albo towarzystwom funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe;

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2016 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie powstania przychodu z tytułu sprzedaży wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) do podmiotu będącego funduszem sekurytyzacyjnym albo towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank (dalej również: „Wnioskodawca”) jest spółką akcyjną, która prowadzi działalność gospodarczą i podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W ramach prowadzonej działalności bankowej Wnioskodawca, między innymi, udziela pożyczek oraz kredytów na rzecz osób fizycznych, jak również na rzecz innych podmiotów posiadających zdolność prawną. W konsekwencji prowadzonej działalności Wnioskodawca posiada w swoim majątku wymagalne wierzytelności z tytułu udzielonych i niespłaconych pożyczek oraz kredytów.

W sytuacji, gdy Bank nie jest w stanie wyegzekwować wierzytelności z tytułu niektórych udzielonych kredytów i pożyczek, odpisuje takie wierzytelności jako nieściągalne i część z nich po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy CIT, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy CIT, rozpoznaje jako koszt uzyskania przychodów.

Następnie Bank wybrane niespłacone i spisane wierzytelności (w tym zarówno te, które po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy CIT, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy CIT, zostały rozpoznane jako koszt uzyskania przychodu, jak i te niespełniające wskazanego powyżej warunku i nierozpoznane jako koszty uzyskania przychodów) sprzedaje do innych podmiotów, w tym do funduszy sekurytyzacyjnych. Przy sprzedaży Bank uzyskuje cenę, która jest niższa od wartości niespłaconej części udzielonych i podlegających sprzedaży wierzytelności.

Bank podkreśla, iż przedmiotem niniejszego zapytania są konsekwencje sprzedaży wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) w części dotyczącej kapitału przedmiotowych wierzytelności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym Wnioskodawca w sytuacji sprzedaży wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) do funduszu sekurytyzacyjnego albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c tiret pierwsze ustawy CIT nie będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości otrzymanej ceny odpowiadającej wartości sprzedaży kapitału powyżej wskazanych wierzytelności, przy założeniu, że uzyskana cena jest niższa od wartości niespłaconej części udzielonych i podlegających sprzedaży wierzytelności? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży powyższych wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c tiret pierwsze ustawy CIT, po stronie Banku brak jest obowiązku rozpoznania przychodu do opodatkowania.

Ustawa CIT nie zawiera definicji przychodu, ale w art. 12 ust. 1 określa przykładowy katalog przysporzeń stanowiących przychód. W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, że przychodem jest każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym i bezzwrotnym. Zgodnie natomiast z art. 14 ww. ustawy przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych jakimi są wierzytelności, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Należy jednak pamiętać, że ustawa CIT w art. 12 ust. 4 zawiera katalog przysporzeń, które nie są ujmowane jako przychody podlegające opodatkowaniu. W konsekwencji na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c tiret pierwsze ustawy CIT do przychodów nie zalicza się w bankach przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek). W opinii Banku transakcja sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego przy spełnieniu warunku wskazanego w przepisie powinna być neutralna dla Banku - nie powinna powodować obowiązku rozpoznania przychodu do opodatkowania.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w uzasadnieniu projektu ustawy wprowadzającej powyższy przepis do ustawy CIT. W uzasadnieniu tym znalazło się bowiem stwierdzenie, że „celem proponowanych zmian ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie postanowień odnoszących się do przychodów jest uzyskanie całkowitej neutralności podatkowej w przypadku przejmowania kredytów i pożyczek bankowych w ramach sekurytyzacji. Proponowana zmiana umożliwia bankom niezaliczanie do przychodów kwot otrzymanych od funduszy sekurytyzacyjnych.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT, zgodnie z którym przychodem jest wartość zwróconych wierzytelności, które uprzednio zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lub 43, zostały odpisane jako nieściągalne lub umorzone i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponieważ ustawa nie definiuje pojęcia „zwrócone wierzytelności” czy „zwrot wierzytelności”, to zdaniem Banku należy odnieść się do wykładni językowej tych pojęć. Bank uważa, że o „zwrocie wierzytelności” można mówić w sytuacjach, gdy to kredytobiorca (pożyczkobiorca) lub inny podmiot zobowiązany do zwrotu zamiast lub obok kredytobiorcy (pożyczkobiorcy) (np. poręczyciela, przystępującego do długu, przejmującego dług) dokonują zwrotu/spłaty wierzytelności. Natomiast w przypadku sprzedaży wierzytelności odpisanej jako nieściągalna nie dochodzi do zwrotu tej wierzytelności, lecz do zbycia przysługującego Bankowi prawa majątkowego, jakim jest zbywana wierzytelność.

Uznanie zatem, że cena uzyskana w wyniku sprzedaży jest zrównana ze zwrotem wierzytelności stoi w sprzeczności z literalną wykładnią.

Bank podkreśla, że również w orzecznictwie poniżej wskazanym, pogląd potwierdzający odrębność transakcji sprzedaży wierzytelności od spłaty wierzytelności, która to sprzedaż co do zasady kreuje po stronie podatnika zbywającego taką wierzytelność przychód z tytułu zbycia prawa majątkowego, należy uznać za ugruntowany.

Takie stanowisko zostało wyrażone m.in. w następujących orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego:

• z 22 marca 2011 r. (sygn. akt II FSK 1948/09);
• z 31 maja 2012 r. (sygn. akt II FSK 2272/10);
• z 17 maja 2012 r. (sygn. akt II FSK 2050/10).

Sprzedaż wierzytelności odpisanej jako nieściągalna na rzecz osoby trzeciej nie skutkuje zatem powstaniem przychodu z tytułu zwrotu wierzytelności, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT.

Bank pragnie zauważyć, że powyższe stanowisko w analogicznym stanie faktycznym znajduje również potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 kwietnia 2016 r. (sygn. II FSK 1179/14). Ponadto Wnioskodawca zwraca uwagę, na fakt, że przychód, o jakim mowa w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c tiret pierwsze ustawy CIT nie zaliczany zgodnie z tym przepisem do przychodów nie może być jednocześnie przychodem zaliczanym do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT, gdyż wówczas jak zostało wskazane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1178/13, z czym w pełni zgadza się Wnioskodawca, prowadziłoby to do wadliwej, sprzecznej z zasadami wykładni logicznej i systemowej wewnętrznej nadającej w tej samej jednostce redakcyjnej aktu prawnego (artykule) dwa wykluczające się znaczenia normatywne temu samemu zdarzeniu.

Dodatkowo Bank podkreśla, że w analizowanej sytuacji nie znajdzie zastosowania także art. 12 ust. 4e ustawy CIT, zgodnie z którym wyłączenia z przychodów podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c tiret pierwsze ww. ustawy nie stosuje się do przychodów ze zbycia wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) w części dotyczącej odsetek od tych kredytów (pożyczek). Ponieważ jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, przedmiotem zapytania w niniejszym wniosku są skutki podatkowe sprzedaży wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) w części kapitału tych wierzytelności.

Podsumowując powyższe, w opinii Wnioskodawcy, w sytuacji sprzedaży wierzytelności z tytułu pożyczek lub kredytów do funduszu sekurytyzacyjnego albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny, w przypadku gdy uzyskana cena sprzedaży jest niższa aniżeli wartość niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek), na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c tiret pierwsze ustawy CIT, brak jest obowiązku rozpoznania przychodu z tego tytułu.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 pkt 4 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość zwróconych wierzytelności, które uprzednio, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lub 43, zostały odpisane jako nieściągalne lub umorzone i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 12 ust. 1a updop, w razie zwrotu części wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 4, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału zwróconej części wierzytelności w jej ogólnej kwocie.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c updop, do przychodów nie zalicza się, w bankach przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny:

• wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek),
• praw do strumienia pieniądza w części niewymagalnej sekurytyzowanych wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) objętych umową o subpartycypację, z zastrzeżeniem ust. 4f.
  
  

W celu ustalenia prawidłowych zasad opodatkowania przedstawionej przez Bank transakcji należy zastosować wszystkie przepisy zawarte w updop, w tym dotyczące sekurytyzacji wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek).

Przy prawnopodatkowej ocenie zagadnienia, będącego przedmiotem wniosku Banku należy mieć na uwadze, że sekurytyzacja ze sprzedażą polega na całkowitym, pod względem prawnym, transferze jednolitych rodzajowo aktywów wraz ze wszystkimi związanymi z nimi typami ryzyka, dochodami i ubezpieczeniami oraz prawami akcesoryjnymi (tj. zastawy, hipoteki, poręczenia) z banku (kreatora) do funduszu sekurytyzacyjnego. W wyniku zawarcia powyższej umowy dochodzi do cesji wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego albo do towarzystwa funduszy inwestycyjnych tworzącego fundusz sekurytyzacyjny. Wskutek umowy o cesję dochodzi do przejścia wierzytelności z banku do funduszu sekurytyzacyjnego albo do towarzystwa funduszy inwestycyjnych tworzącego fundusz sekurytyzacyjny w takim zakresie i stanie, w jakim wierzytelność znajdowała się w momencie cesji. W wyniku zmiany właściciela, w Banku, na mocy powyższej umowy, wierzytelność z tytułu kredytu (pożyczki) wygasa. Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Bank wybrane niespłacone i spisane wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów i pożyczek (w tym zarówno te, które po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności, zgodnie z art. 16 ust. 2 updop, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b updop, będą rozpoznane jako koszt uzyskania przychodu, jak i te niespełniające wskazanego powyżej warunku i nierozpoznane jako koszty uzyskania przychodów) będzie sprzedawał funduszom sekurytyzacyjnym albo towarzystwom funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny. Przy sprzedaży Bank uzyska cenę, która będzie niższa od wartości niespłaconej części udzielonych i podlegających sprzedaży wierzytelności.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że środki uzyskane ze zbycia na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c updop, są neutralne podatkowo, tj. nie są zaliczane do przychodów wpływających na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, gdyż stanowią neutralną podatkowo spłatę kredytu (pożyczki). Te środki finansowe mają służyć pokryciu niespłaconej części (w ten sposób dochodzi w Banku do spłaty tych kredytów (pożyczek) niezaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodu.

Natomiast w przypadku sprzedaży wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów (pożyczek) funduszom sekurytyzacyjnym albo towarzystwom funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny, które uprzednio będą zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b i ust. 2 updop, środki finansowe uzyskane z tej transakcji będą stanowić przychód podatkowy, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1a updop, jako zwrócone wierzytelności, które uprzednio, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25, zostały odpisane jako nieściągalne i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie powstania przychodu w związku ze zbyciem:

• wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), sprzedanych funduszom sekurytyzacyjnym albo towarzystwom funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny uprzednio niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe;
• wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), sprzedanych funduszom sekurytyzacyjnym albo towarzystwom funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny, uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, tut. Organ wskazuje, że nie dotyczą one kwestii powstania przychodu w związku ze zbyciem wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), funduszom sekurytyzacyjnym albo towarzystwom funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny, ale rozliczenia straty powstałej w związku ze zbyciem wierzytelności. Zatem nie były one brane pod uwagę przy wydawaniu powyższego rozstrzygnięcia.

Ponadto tut. Organ nie podziela stanowiska prezentowanego w powołanym we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1178/13 i jednocześnie wskazuje, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretację organ, odnosił się osobno do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego. Powołane przez Spółkę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela. Z żadnego przepisu Ordynacji podatkowej nie wynika bowiem obowiązek polemizowania z poglądami wyrażonymi w wyrokach sądowych. Prawidłowość stanowiska Organu w tym względzie potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 marca 2011r. sygn. akt I SA/Wr 232/11, w którym Sąd stwierdził (…) Odnosząc się do podniesionego w skardze naruszenia art. 121 OP - opartego na nieustosunkowaniu się do wskazanych we wniosku interpretacji w podobnych sprawach i orzeczenia SN – Sąd orzekający w sprawie uznał powyższy zarzut za niezasadny. Sąd podziela wprawdzie stanowisko strony, że zasada zaufania do organu wyraża się między innymi w jednolitości stosowania prawa podatkowego a tym samym unikaniu rozbieżności stanowisk organów, nie oznacza to jednak, że organ udzielający interpretacji, obowiązany jest ustosunkowywać się do wskazywanych przez wnioskodawcę orzeczeń a tym bardziej interpretacji wydanych w innych indywidualnych sprawach (…). Reasumując powyższe rozważania, należy podkreślić, że organ udzielający interpretacji, nie miał obowiązku ustosunkowania się do przywołanych przez Spółkę orzeczeń i interpretacji. Z art. 121 § 1 OP, mającego zastosowanie przy wydawaniu interpretacji indywidualnych (art. 14h OP) wynika, że postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych – co w przypadku interpretacji przepisów prawa podatkowego przekłada się na konieczność zawarcia w jej uzasadnieniu pełnej, przekonującej argumentacji. Oznacza to - zgodnie z art. 14c OP, że interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny a w razie negatywnej oceny tego stanowiska – zawiera też wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. Wszystkie wymienione wyżej elementy zawiera zaskarżona interpretacja. Natomiast z żadnego przepisu Ordynacji podatkowej, w tym przepisów regulujących materię wydawania interpretacji, nie wynika obowiązek organu - polemizowania z poglądami orzecznictwa lub doktryny. Nie można zatem czynić organowi w tym zakresie zarzutów zmierzających do podważenia poprawności wydanej interpretacji.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i zdarzenia przyszłego wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.