Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.806.2016.2.MS
z 16 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 6 września 2016 r.), uzupełnionym 7 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej:

• z osobą prawną, spółką osobową lub kapitałową należącą do Grupy Kapitałowej X lub z osobą prawną nienależącą do Grupy Kapitałowej X, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie – jest prawidłowe,
• z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie, w przypadku gdy pożyczki te udzielane są wyłącznie w związku z prowadzoną przez osoby fizyczne działalnością gospodarczą lub zawodową - jest prawidłowe,
• z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie, w przypadku gdy pożyczki te nie są udzielane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub zawodową - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej:

• z osobą prawną, spółką osobową lub kapitałową należącą do Grupy Kapitałowej X lub z osobą prawną nienależącą do Grupy Kapitałowej X, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie,
• z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie, w przypadku gdy pożyczki te udzielane są wyłącznie w związku z prowadzoną przez osoby fizyczne działalnością gospodarczą lub zawodową,
• z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie, w przypadku gdy pożyczki te nie są udzielane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub zawodową.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 października 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.806.2016.1.MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 7 listopada 2016 r.

We wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne:

Wnioskodawca pełni rolę spółki dominującej w Grupie Kapitałowej X, w skład której wchodzą liczne spółki prawa handlowego: zarówno osobowe jak i kapitałowe. Ponadto w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, współpracuje z różnymi podmiotami: zarówno osobami prawnymi jak i osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą.

Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest, zgodnie z klasyfikacją PKD:

• 68, 28, Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Przedmiotem pozostałej działalności Wnioskodawcy są natomiast między innymi, zgodnie z klasyfikacją PKD:
  
  • 64,92,Z - pozostałe formy udzielania kredytów;
    
  • 64,99,Z - pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych;
    
  • 66,19,Z - pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych.

Wnioskodawca zarządzając Grupą Kapitałową X i w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, zawiera jako pożyczkodawca, umowy pożyczki pieniężnej ze spółkami osobowymi albo kapitałowymi należącymi do Grupy Kapitałowej X oraz z osobami prawnymi nienależącymi do Grupy Kapitałowej X.

Wnioskodawca, jako kontrahent osób fizycznych będących podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, udziela im w ramach prowadzonej przez siebie działalności wsparcia m.in., poprzez zawieranie umów pożyczek pieniężnych w roli pożyczkodawcy.

W uzupełnienia wniosku z 2 listopada 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 7 listopada 2016 r.) Wnioskodawca wskazał, że udziela pożyczek zarówno osobom fizycznym będącym podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, które są bezpośrednio związane z ich działalnością gospodarczą lub zawodową, jak i pożyczek, które nie są bezpośrednio związane z ich działalnością gospodarczą lub zawodową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej z osobą prawną: spółką osobową lub kapitałową należącą do Grupy Kapitałowej X lub z osobą prawną nienależącą do Grupy Kapitałowej X, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w ww. ustawie?
2. Czy Wnioskodawca zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 68; dalej: „p.o.n.i.f.”), zgodnie z treścią jej art. 1 reguluje opodatkowanie aktywów niektórych instytucji finansowych. Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 3 p.o.n.i.f., podmiotami opodatkowania na podstawie przedmiotowej ustawy są jedynie podatnicy podatku opisanego w art. 1 p.o.n.i.f., których wyszczególnienie zawarte jest w art. 4 p.o.n.i.f. Jako że art. 4 pkt od 1) do 8) p.o.n.i.f. wskazuje, że ustawa p.o.n.i.f. obejmuje swoim zakresem podmioty specjalne, tworzone i podlegające osobnym ustawom, wątpliwość przy kwalifikacji Wnioskodawcy jako podmiotu podległego reżimowi ustawy p.o.n.i.f. powstaje podczas interpretacji jej art. 4 pkt 9), który odsyła do art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2014 r. poz. 1497, z późn. zm., dalej: „k.k”).

Instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a k.k., do którego odwołuje art. 4 pkt 9) p.o.n.i.f., jest kredytodawca inny niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2015 r. poz. 128, z późn. zm.),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

Wskazana natomiast w art. 5 pkt 2) k.k. definicja kredytodawcy determinuje, że jest nim przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm., dalej: „k.c.”), który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Biorąc powyższe pod uwagę i mając na względzie fakt, że pożyczkobiorcami w umowach zawieranych przez Wnioskodawcę są osoby prawne - spółki osobowe lub kapitałowe lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie spełnia przesłanek kwalifikujących go jako kredytodawcę w rozumieniu art. 5 pkt 2) k.k. Konsumentem bowiem, zgodnie z art. 22 z indeksem 1 k.c., jest osoba fizyczna dokonująca z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Kryterium najistotniejszym z punktu widzenia kwalifikacji osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, z którą Wnioskodawca (jako pożyczkodawca) zawiera umowy pożyczki pieniężnej, jako konsumenta, jest kryterium braku bezpośredniego związku między dokonaną przez daną osobę fizyczną czynnością prawną, a jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Przepis art. 22 z indeksem 1 k.c. definiuje konsumenta za pomocą negatywnego sformułowania. Zgodnie jednak z wyrażonym w doktrynie poglądem, z reguły owa czynność determinująca kwalifikację danej osoby fizycznej jako konsumenta, ma zmierzać do zaspokajania jej potrzeb własnych, osobistych, „prywatnych”, jej rodziny, domowników, czy też ma zapewniać funkcjonowanie gospodarstwa domowego (tak: P. Księżak (red.), M. Pyziak-Szafnicka (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, wyd. II, Opublikowano: LEX 2014). Istnienie zatem bezpośredniego związku między czynnością prawną a działalnością gospodarczą lub zawodową osoby fizycznej dokonującej czynności oznacza, że owa osoba fizyczna występuje w istocie w roli przedsiębiorcy, a zatem nie może być jednocześnie uważana za konsumenta. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem zakłada się, że obie te role są niepołączalne (tak: J. Ciszewski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, Opublikowano: LexisNexis 2014). Z uwagi zatem na gospodarczy cel czynności prawnej w postaci zawierania umowy pożyczki pieniężnej pomiędzy Wnioskodawcą jako pożyczkodawcą, a osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, nie można uznać osoby fizycznej będącej pożyczkobiorcą za konsumenta. Konsumentem nie jest bowiem osoba zawierająca umowę zastrzegającą dla niej osiągnięcie celu gospodarczego, a nie ma działalności gospodarczej tam, gdzie nie występuje motyw zysku. Stąd wynika wniosek, że skoro ustawodawca w art. 5 pkt 2a k.k. odwołuje się jedynie do pojęcia „kredytodawcy” zdefiniowanego w art. 5 pkt 2) k.k., to skoro Wnioskodawca nie będzie objęty zakresem wskazanej tamże definicji, to nie będzie także objęty definicją instytucji pożyczkowej ujętej w art. 5 pkt 2a k.k. To zaś jednoznacznie wskazuje, że Wnioskodawca nie będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach wynikających z p.o.n.i.f.

Ad. pytanie 1:

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki z osobą prawną: spółką osobową lub kapitałową należącą do Grupy Kapitałowej X lub z osobą prawną nienależącą do Grupy Kapitałowej X, nie powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9) p.o.n.i.f., a co za tym idzie nie powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w p.o.n.i.f.

Według Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym nie jest on podatnikiem w rozumieniu przepisów p.o.n.i.f., gdyż nie spełnia przesłanek kwalifikujących go jako kredytodawcę w rozumieniu p.o.n.i.f., natomiast osoby prawne (zarówno spółki kapitałowe jak i osobowe) z którymi zawiera umowy pożyczki, niezależnie od faktu przynależności do Grupy Kapitałowej X, nie spełniają przesłanek kwalifikacji ich jako konsumenci w rozumieniu art. 22 z indeksem 1 k.c. Nadto należy dodać, że transakcje udzielania przez Wnioskodawcę (jako pożyczkodawcę) pożyczek spółkom kapitałowym (jako pożyczkobiorcom) w których Wnioskodawca jest wspólnikiem lub akcjonariuszem, zgodnie z treścią art. 9 pkt 10) lit. i) podatku od czynności cywilnoprawnych, są zwolnione od podatku. Zwolnione od podatku są jednocześnie usługi udzielania przez Wnioskodawcę pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych, zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 38 podatku od towarów i usług.

Ad. pytanie 2:

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, nie powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9) p.o.n.i.f., a co za tym idzie nie powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w p.o.n.i.f.

Według Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, nie jest on podatnikiem w rozumieniu przepisów p.o.n.i.f., nie spełnia on bowiem przesłanki kwalifikującej go jako kredytobiorcę (winno być: kredytodawcę) w rozumieniu przepisów p.o.n.i.f., natomiast osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, z którymi Wnioskodawca zawiera umowy pożyczki, nie spełniają przesłanek kwalifikacji ich jako konsumentów w rozumieniu art. 22 z indeksem 1 k.c.

Nadto należy dodać, że usługi udzielania przez Wnioskodawcę pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych, zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, są zwolnione od podatku.

Na tle przedstawionych stanów faktycznych stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 68 ze zm., dalej: „uonif”), podatnikami podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2014 r., poz. 1497 z późn. zm.).

W myśl art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2016 r., poz. 1528, dalej: „uokk”), kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

W myśl art. 5 pkt 2a uokk, instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

W ustawie tej szczegółowo określono także formę i zasady funkcjonowania instytucji pożyczkowych. Podkreślić należy sformułowany tamże wymóg zachowania odpowiedniej formy prawnej (sp. z o.o., spółka akcyjna - art. 59a ust. 1). Ponadto, istniejące w ustawie o kredycie konsumenckim odwołanie (w art. 5 ust. 2 ww. ustawy) do definicji kredytodawcy w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm., dalej: „KC”) precyzuje, że za kredytodawcę uważa się przedsiębiorcę, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Zgodnie z art. 221 KC, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Z powyższego wynika, że definicja konsumenta odnosi się wyłącznie do osób fizycznych, które nie dokonują czynności prawnej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub zawodową. Status konsumenta powiązany jest jednoznacznie tylko z osobą fizyczną, co wyłącza możliwość objęcia tym pojęciem osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną.

Dla pojęcia konsumenta obojętne jest przy tym, czy osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą lub zawodową. Istotne jest natomiast to, aby dokonywana przez nią, konkretna czynność nie dotyczyła bezpośrednio tego rodzaju działalności. Za konsumenta będzie więc można uznać zarówno osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej w żaden sposób z jej działalnością gospodarczą, jak i czynności związanej co prawda z tą działalnością, ale tylko pośrednio.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca pełni rolę spółki dominującej w Grupie X, w skład której wchodzą liczne spółki prawa handlowego: zarówno osobowe jak i kapitałowe. Ponadto w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, współpracuje z różnymi podmiotami: zarówno osobami prawnymi jak i osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą. Wnioskodawca zarządzając Grupą Kapitałową X i w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, zawiera jako pożyczkodawca, umowy pożyczki pieniężnej ze spółkami osobowymi albo kapitałowymi należącymi do Grupy Kapitałowej X oraz z osobami prawnymi nienależącymi do Grupy Kapitałowej X.

Wnioskodawca, jako kontrahent osób fizycznych będących podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, udziela im w ramach prowadzonej przez siebie działalności wsparcia m.in., poprzez zawieranie umów pożyczek pieniężnych w roli pożyczkodawcy.

Wnioskodawca udziela pożyczek zarówno osobom fizycznym będącym podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, które są bezpośrednio związane z ich działalnością gospodarczą lub zawodową, jak i pożyczek, które nie są bezpośrednio związane z ich działalnością gospodarczą lub zawodową.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że Wnioskodawca zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej z osobą prawną, zarówno należącą do Grupy Kapitałowej X, jak i nienależącą do Grupy Kapitałowej X, nie będzie podmiotem, o którym mowa w art. 4 pkt 9 uonif, a co za tym idzie nie będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach opisanych w uonif. Nie spełnia on bowiem przesłanek kwalifikujących go jako kredytodawcę w rozumieniu uokk; osoby prawne, z którymi Wnioskodawca zawiera umowy pożyczki, nie spełniają definicji konsumenta zawartej w art. 221 KC, która odnosi się wyłącznie do osób fizycznych.

W przypadku zawierania umów pożyczek z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, należy mieć na uwadze cel na jaki pożyczka ta zostanie przeznaczona. W przypadku umów pożyczek zawieranych z osobami fizycznymi, którym pożyczki te zostają udzielone wyłącznie w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą lub zawodową, Wnioskodawca nie będzie spełniał przesłanek do uznania go za kredytodawcę, bowiem osoby te nie będą spełniały definicji konsumenta. Tym samym Wnioskodawca nie będzie podlegał opodatkowaniu na podstawie uonif.

W przypadku jednak zawierania umów pożyczek z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, u których pożyczki te nie będą przeznaczane na potrzeby bezpośrednio związane z prowadzeniem tej działalności sytuacja jest zgoła odmienna. Wbrew stanowisku Wnioskodawcy w takiej sytuacji Spółka będzie traktowana jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 uonif, a co za tym idzie będzie opodatkowana na zasadach opisanych w tej ustawie. Zatem jeżeli osoba fizyczna prowadząca działalność zawiera umowę pożyczki w celu wykorzystania jej nie na potrzeby prowadzonej przez siebie działalność gospodarczej spełnia definicję konsumenta, o której mowa w wyż. cyt. art. 221 KC.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej:

• z osobą prawną nienależącą do Grupy Kapitałowej X, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie – stanowisko Spółki jest prawidłowe,
• z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie, w przypadku gdy pożyczki te udzielane są wyłącznie w związku z prowadzoną przez osoby fizyczne działalnością gospodarczą lub zawodową – stanowisko jest prawidłowe,
• z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie, w przypadku gdy pożyczki te udzielane są na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub zawodową - stanowisko jest nieprawidłowe.
  
  

Należy jednocześnie podkreślić, że przepis ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych za podstawę opodatkowania tym podatkiem przyjmuje całość aktywów przedsiębiorcy będącego instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim, bez względu na to w jakiej części są one związane z jego działalnością jako instytucji pożyczkowej. W związku z powyższym odpowiedzi na pytania odnoszące się do poszczególnych obszarów działalności przedsiębiorcy nie mogą przesądzać o braku możliwości zakwalifikowania danego podmiotu jako podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.