Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP3.4512.538.2016.2.ALN
z 5 stycznia 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2016 r. (data wpływu 28 września 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 grudnia 2016 ( data wpływu 7 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego z tytułu zakupu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia Części i Akcesoriów, które zostaną nabyte jako towary handlowe w celu dalszej odsprzedaży i wykorzystania przy świadczeniu usług napraw serwisowych, jeżeli Spółka zmieni ich przeznaczenie i będzie je wykorzystywać przy remontach lub naprawach pojazdów wykorzystywanych do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie będzie w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 28 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego z tytułu zakupu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia Części i Akcesoriów, które zostaną nabyte jako towary handlowe w celu dalszej odsprzedaży i wykorzystania przy świadczeniu usług napraw serwisowych, jeżeli Spółka zmieni ich przeznaczenie i będzie je wykorzystywać przy remontach lub naprawach pojazdów wykorzystywanych do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie będzie w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.
Wniosek uzupełniono pismem z dnia 1 grudnia 2016 ( data wpływu 7 grudnia 2016 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe. (ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wnioski)
Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce oraz posiadającą status podatnika podatku od towarów i usług (VAT) czynnego. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek, konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, a także sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli. Wnioskodawca jest autoryzowanym dealerem samochodów jednej z marek.
W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nabywa hurtowo podzespoły, części zamienne, elementy pojazdów podlegające wymianie (w tym: klocki hamulcowe, wycieraczki, filtry oleju, opony, koła zapasowe), elementy wyposażenia (dodatkowe bagażniki, foteliki dziecięce oraz dodatkowe urządzenia elektroniczne np. kamery, systemy alarmowe, systemy GPS, a także systemy audio i video), materiały eksploatacyjne (np. płyn do spryskiwaczy i olej silnikowy) oraz oprogramowanie pojazdów (dalej powoływane łącznie jako: „Części i Akcesoria”).
Wnioskodawca nabywa Części i Akcesoria w celu ich dalszej odsprzedaży na rzecz podmiotów świadczących usługi serwisowe (warsztatom samochodowym) lub w celu ich odsprzedaży na rzecz klientów detalicznych korzystających z usług serwisowych w salonie i autoryzowanym serwisie.
Zakupione części i akcesoria przyjmowane są na stan magazynu na podstawie dokumentów PZ w kwocie netto z odliczonym podatkiem naliczonym w pełnej wysokości.
W toku prowadzonej działalności mogą pojawić się sytuacje, w których Wnioskodawca wykorzysta Części i Akcesoria do naprawy samochodów używanych przez Wnioskodawcę. Wymienione towary handlowe znajdują wtedy zastosowanie w samochodach demonstracyjnych (udostępnianych w celach testowych), a także w samochodach zastępczych (wypożyczanych klientom serwisu odpłatnie lub w ramach świadczonej usługi serwisowej) lub w innych pojazdach wykorzystywanych przez Wnioskodawcę na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Decyzja o zmianie pierwotnego przeznaczenia Części i Akcesoriów (z towarów handlowych na materiały zużywane na potrzeby własne) będzie podejmowana na bieżąco, w związku z zaistniałymi w toku prowadzonej działalności potrzebami Wnioskodawcy, takimi jak np.: naprawa lub konserwacja przedmiotowych pojazdów, czy poprawa bezpieczeństwa osób z nich korzystających.
Sposób wykorzystania ww. pojazdów w rozumieniu art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: ustawa o VAT”) może być różny i uzależniony od możliwości organizacyjnych Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie w stanie zapewnić wykorzystywanie samochodów wyłącznie do działalności gospodarczej jedynie w odniesieniu do części posiadanych pojazdów. W odniesieniu do niektórych samochodów, w szczególności tych wykorzystywanych jako samochody demonstracyjne, nie będzie to możliwe.
Samochody, w których będą montowane Części i Akcesoria objęte zakresem pytania, będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego z tytułu zakupu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia Części i Akcesoriów, które zostaną nabyte jako towary handlowe w celu dalszej odsprzedaży i wykorzystania przy świadczeniu usług napraw serwisowych, jeżeli Spółka zmieni ich przeznaczenie i będzie je wykorzystywać przy remontach lub naprawach pojazdów wykorzystywanych do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie będzie w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy?
Zdaniem Wnioskodawcy:
W ocenie Wnioskodawcy, na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku dokonywać korekty podatku naliczonego z tytułu zakupu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia Części i Akcesoriów, które zostaną nabyte jako towary handlowe w celu dalszej odsprzedaży i wykorzystania przy świadczeniu usług napraw serwisowych, jeżeli Wnioskodawca zmieni ich przeznaczenie i będzie je wykorzystywać przy remontach lub naprawach pojazdów wykorzystywanych do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie będzie w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.
Zgodnie z konstrukcją podatku od towarów i usług wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT: „W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...)”. W przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zasadą jest uprawnienie do odliczenia 50% VAT (art. 86a ust. 1 ustawy o VAT), chyba że zachodzą wyjątki wskazane w art. 86a ust. 3 ustawy o VAT (m.in. wykorzystanie pojazdu wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej potwierdzone ewidencją przebiegu pojazdu).
Tak jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w odniesieniu do niektórych pojazdów demonstracyjnych i testowych, Wnioskodawca może nie być w stanie zapewnić, że będą one wykorzystane wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem wydatki związane z tymi pojazdami co do zasady objęte będą odliczeniem 50% VAT.
Zgodnie z art. 90b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy w ciągu 60 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym nabyto pojazd samochodowy, o którym mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit a, nastąpi zmiana jego wykorzystywania na wykorzystywanie do celów działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza, podatnik jest obowiązany do korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu tego pojazdu. Przepis ten dotyczy jednak wyłącznie pojazdów samochodowych, a nie podzespołów do tych samochodów (Części i Akcesoriów).
Ustawodawca nie wprowadził regulacji odnoszącej się do sytuacji, w których podatnik dokonuje zmiany przeznaczenia nabytych Części i Akcesoriów poprzez wykorzystanie ich w związku z określonymi pojazdami podatnika. Brak jest w szczególności przepisów, podobnych do art. 86a ust. 12 i art. 90b ust. 1 ustawy o VAT, które ograniczałyby prawo do odliczenia podatku naliczonego w wypadku wykorzystania w samochodach podatnika Części i Akcesoriów, nabytych wcześniej w charakterze towarów handlowych niezwiązanych z pojazdami samochodowymi tego podatnika.
Ograniczenie zasadniczego prawa podatnika podatku VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku naliczonego, powinno wynikać z jednoznacznie sformułowanego przepisu i nie może być wyprowadzane w drodze rozszerzającej wykładni celowościowej (zob. wyrok NSA z 13 maja 2008 r., sygnatura akt: I FSK 600/07). Powyższe powoduje, że nie ma podstaw do odpowiedniego zastosowania w odniesieniu do Części i Akcesoriów postanowień art. 90b ustawy o VAT Przepis ten określa zasady korekty podatku naliczonego w wypadku zmiany przeznaczenia pojazdów a nie w wypadku zmiany przeznaczenia Części i Akcesoriów. Wyklucza to jego zastosowanie do sytuacji zmiany przeznaczenia części składowych lub innych towarów związanych z używaniem i eksploatacją samochodów. Zarówno literalna, jak również funkcjonalna wykładnia art. 90b ustawy o VAT przemawia za tym, że stosuje się go tylko do korekty podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia samochodu. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdza m.in. Minister Finansów, który wyjaśnił, że: „Korekcie podlegają tylko wydatki z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia pojazdu. Pozostałe wydatki, w tym związane z używaniem pojazdu na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu (operacyjnego) lub innej umowy o podobnym charakterze, nie podlegają korekcie”(„Nowe zasady odliczania podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi”, www.mf.gov. pl. str. 25).
Nie ma również podstaw do uznania, że Części ¡Akcesoria w wypadku zmiany ich przeznaczenia przestają być wykorzystywane do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Pojazdy Wnioskodawcy są wykorzystywane do działalności gospodarczej, jedynie w odniesieniu do niektórych z nich Wnioskodawca nie może zagwarantować, że nie zostaną wykorzystane do innych celów, i w efekcie nie spełniają warunków, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.
Wobec braku jakichkolwiek szczególnych regulacji w tym zakresie, zważywszy na dyrektywy wykładni przepisów o podatku VAT, które nakazują interpretować postanowienia przepisów ograniczających prawo do odliczenia ściśle, należy przyjąć, że wykorzystanie Części i Akcesoriów stanowiących wcześniej towary handlowe nie będzie wywoływało skutków w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Dlatego też Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korekty podatku naliczonego z tytułu zakupu Części i Akcesoriów, które były zakupione w charakterze towarów handlowych, ale zostały ostatecznie wykorzystane w pojazdach należących do Wnioskodawcy, wykorzystywanych do działalności gospodarczej, w odniesieniu do których Wnioskodawca nie jest w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.
Stanowisko reprezentowane przez Wnioskodawcę potwierdzone zostało m.in w wyroku WSA w Warszawie z 24 sierpnia 2016 r. (sygnatura akt: III SA/Wa 1594/15), zgodnie z którym podatnik, który wykorzystuje samochodowe części zamienne w innym celu, niż planował przy ich zakupie, nie musi dokonywać korekty rozliczeń w VAT, bo nie traci on prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego w związku z ich wewnątrzwspólnotowym nabyciem (LEX nr 2095930).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.
Terminy, w których powstaje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, ustawodawca określił w art. 86 ust. 10-13 ustawy.
Jak wynika z art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.
Na mocy art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.
Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).
W świetle art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.
Mając na uwadze powyższe przepisy należy wskazać, iż aby podmiot mógł skorzystać z prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
W sytuacji natomiast gdy podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia części podatku na podstawie szczególnych przepisów, tj. obowiązującego od 1 kwietnia 2014 r. art. 86a ustawy dotyczącego odliczenia podatku VAT w związku z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego” tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością, prawo do odliczenia podatku VAT stosuje się odpowiednio w wysokości 50% kwoty podatku VAT.
Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:
- wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
- należnego z tytułu:
- świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
- dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
- wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
W myśl art. 86a ust. 2 ustawy - do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:
- nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
- używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
- nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
Przy czym stosownie do art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:
- w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
- wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
- konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
Jednocześnie zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:
- sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
- konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ww. ustawy.
Jak wynika ze złożonego wniosku, Spółka dokonała w momencie nabycia odliczenia 100% podatku naliczonego w związku z nabywanymi Częściami i Akcesoriami. Jednakże następnie Spółka ww. Części i Akcesoria wykorzystała do naprawy samochodów, w stosunku do których Spółka nie jest w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej. Jak wskazał Wnioskodawca Samochody, w których będą montowane Części i Akcesoria, będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
Zatem w opisanej sytuacji podatnik dokonuje zmiany przeznaczenia nabytych Części i Akcesoriów poprzez wykorzystanie ich w określonych pojazdach podatnika.
Z uwagi na fakt, że Części i Akcesoria nabywane są z zamiarem ich dalszej odsprzedaży (tj. jako towary handlowe), Spółka korzysta z pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych Części i Akcesoriów.
W rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z sytuacją, gdy nabycie towarów (Części i Akcesoriów) nastąpiło z zamiarem wykorzystania ich jako towarów handlowych, przeznaczonych do dalszej odsprzedaży, która to czynność uprawniała Wnioskodawcę do odliczenia podatku VAT w wysokości 100% kwoty podatku VAT. Natomiast okoliczność, że zostały wykorzystane do naprawy użytkowanych przez Spółkę samochodów w odniesieniu do których Spółka nie jest w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej, powoduje, że towary te zmieniły swoje przeznaczenie. Wnioskodawcy wprawdzie na podstawie przepisów art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT, jednak zostaje ono ograniczone do wysokości 50% kwoty podatku określonej na fakturze VAT. W analizowanej sytuacji mamy do czynienia ze zmianą sposobu wykorzystania zakupionych towarów.
W związku ze zmianą przeznaczenia zakupionych Części i Akcesoriów z towarów handlowych, na towary użyte do naprawy samochodów, w stosunku do których Spółka nie jest w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej, zmianie ulegnie również prawo do odliczenia podatku VAT. Natomiast w przypadku zmiany przeznaczenia nabytych towarów, przy jednoczesnej zmianie prawa do odliczenia podatku VAT, przepisy zobowiązują do dokonania korekty podatku naliczonego.
Wnioskodawca stanął na stanowisku, że nie ciąży na nim obowiązek korekty odliczonego podatku VAT na podstawie art. 90b ustawy.
W odniesieniu do powyższej kwestii należy wskazać, że zgodnie z art. 90b ust. 1 ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy w ciągu 60 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym odpowiednio nabyto, dokonano importu lub oddano do używania pojazd samochodowy:
- o którym mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a, nastąpi zmiana jego wykorzystania na wykorzystywanie do celów działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza podatnik jest obowiązany do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu;
- w odniesieniu do którego kwotę podatku naliczonego stanowiła kwota, o której mowa w art. 86a ust.1, nastąpi zmiana jego wykorzystywania na wykorzystywanie wyłącznie do działalności gospodarczej, podatnik jest uprawniony do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu.
Natomiast, w myśl art. 90b ust. 2 ww. ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 1, nastąpi sprzedaż pojazdu samochodowego, uznaje się, że wykorzystanie tego pojazdu zostało zmienione na wykorzystanie wyłącznie do działalności gospodarczej, aż do końca okresu korekty.
Analiza powołanych powyżej przepisów prawa prowadzi do wniosku, że mają one zastosowanie w przypadku zmiany sposobu wykorzystywania samochodu (skutkującą koniecznością korekty podatku) a zmianę tę należy rozumieć jako faktyczną zmianę (i rozpoczęcie wykorzystywania samochodu na potrzeby mieszane).
Należy zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie ma on obowiązku dokonania korekty VAT na podstawie regulacji art. 90b ustawy. W analizowanej sprawie nie mamy do czynienia ze zmianą sposobu wykorzystania pojazdu samochodowego, a ze zmianą przeznaczenia zakupionych Części i Akcesoriów nabytych z zamiarem odsprzedaży, a wykorzystanych ostatecznie do naprawy posiadanych pojazdów samochodowych.
Ponieważ, jak wynika ze złożonego wniosku, zmieni się prawo do odliczenia podatku VAT w związku z nabywanymi Częściami i Akcesoriami z towarów handlowych, na towary wykorzystane do naprawy samochodów, w stosunku do których Spółka nie jest w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej, to obowiązek częściowej korekty odliczenia jednak nastąpi.
Obowiązek taki wynika bowiem bezpośrednio z art. 86a ust. 1 i 4 ustawy. Na podstawie tych przepisów Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 50% kwoty podatku VAT związanego z nabyciem tych towarów.
W związku z powyższymi okolicznościami, Spółka zobowiązana jest do dokonania korekty podatku VAT. Korekty tej Wnioskodawca powinien dokonać w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła zmiana sposobu wykorzystania zakupionych towarów, tj. w okresie ich zużycia do napraw samochodów służbowych co do których Spółka nie jest w stanie zagwarantować ich wykorzystania wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki. Podstawą prawną zobowiązującą do złożenia korekty rozliczenia będą regulacje zawarte w art. 86a ust. 1 i 4 ustawy, z których wynika wprost prawo do odliczenia 50% kwoty podatku VAT z tytułu zakupionych towarów, pierwotnie przeznaczonych do odsprzedaży a wykorzystanych ostatecznie do naprawy posiadanych samochodów służbowych, w stosunku do których Wnioskodawcy przysługuje ograniczone prawo do odliczenia podatku VAT.
W przepisie tym jest mowa o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności podatnika.
Ponieważ w stosunku do części pojazdów służbowych Wnioskodawca nie jest w stanie przestrzegać tej wyłączności i następuje wykorzystanie samochodów do innych celów niż działalność gospodarcza, to korekcie będzie podlegała 50% część podatku odliczona w związku z zakupami Części i Akcesoriów zużytych do tych napraw.
W opisanej sytuacji nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że ograniczenie zasadniczego prawa podatnika podatku VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie wynika z jednoznacznie sformułowanego przepisu. Organ podkreśla, że ograniczenie tego prawa wynika jednoznacznie z przepisów art. 86a ust. 1 w związku z art. 86a ust. 4 obowiązującej ustawy. Dla tego obowiązku korekty nie potrzeba żadnych szczególnych regulacji. Z przytoczonych przepisów w sposób jasny wynika różnica jaka występuje pomiędzy wykorzystaniem pojazdów do działalności gospodarczej i wykorzystywaniem wyłącznie do działalności gospodarczej.
Potwierdzeniem tego, jest użyte przez ustawodawcę słowo „wyłącznie”. Słowo to ma w tym przypadku decydujące znaczenie i znajduje swoje odzwierciedlenie w cytowanej wyżej Decyzji Rady, która również posługuje się tym pojęciem w artykule 1 tej decyzji.
W świetle powyższych okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie ciąży na nim obowiązek dokonania korekty podatku VAT, jest nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Tut. Organ podkreśla, że wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.
Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcę do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.”.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.