Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.1087.2016.1.MST
z 5 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 15 grudnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, który zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2017 r., Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane:

• w drodze kompensaty (potrącenia/nettingu), także w tej części, która przekracza kwotę 15 000 zł,
• poprzez kartę płatniczą, także w tej części, która przekracza kwotę 15 000 zł

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, który zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2017 r., Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane w drodze kompensaty (potrącenia/nettingu) oraz przy pomocy karty płatniczej, także w tej części, która przekracza kwotę 15 000 zł.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) należy do międzynarodowej grupy L (dalej: „Grupa”), zajmującej się głównie wytwarzaniem i obrotem gazami technicznymi i medycznymi. Spółka ma siedzibę oraz prowadzi działalność gospodarczą, m.in. w ww. zakresie w Polsce. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

W ramach współpracy grupowej, Spółka realizuje wierzytelności i zaciąga zobowiązania wobec pozostałych spółek tworzących Grupę, stan ten będzie utrzymywał się po 1 stycznia 2017 r. Jedną z obowiązujących form rozliczeń należności i zobowiązań w Grupie jest i w dalszym ciągu będzie ich kompensata (potrącenie). Potrącenie jest i będzie dokonywane zarówno na podstawie umów pomiędzy spółkami tworzącymi Grupę (np. poprzez system nettingu), jak również poprzez złożenie oświadczenia przez jedną ze stron.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie ustaleń z kontrahentami (spoza Grupy) lub w drodze jednostronnych oświadczeń, Spółka również dokonuje potrąceń (kompensaty) wierzytelności.

Powyższe potrącenia realizowane są do kwoty niższego zobowiązania. Pozostałe do spłaty zobowiązania, tj. różnica pomiędzy zobowiązaniem do kwoty niższej, a zobowiązaniem do kwoty wyższej, zostaje zapłacona przez dłużnika w innej dozwolonej przez przepisy prawa formie, w tym poprzez przelew pozostałej kwoty zobowiązania na rachunek bankowy wierzyciela. Ewentualnie, w pozostałym zakresie, strony przyjmą, że z chwilą dokonania kompensaty (potrącenia) zobowiązania zostały zaspokojone i tym samym wygasną. Kompensaty (potrącenia) są dokonywane zgodnie z przepisami właściwego prawa, w tym z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”).

Nadto, pracownicy Spółki w czasie trwania podróży służbowych lub w innych okolicznościach w ramach wykonywanych obowiązków służbowych, otrzymują do dyspozycji karty płatnicze, którymi realizują wówczas płatności.

Wydatki wynikające z faktur/rachunków (umów albo innych dokumentów, jeśli nie istniał obowiązek wystawienia faktury/rachunku) poniesione w celu uzyskania przychodu lub utrzymania źródła przychodów, uregulowane w drodze kompensaty (potrącenia), Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „Ustawa CIT”). To samo dotyczy wydatków uregulowanych przez pracowników Spółki za pomocą kart płatniczych.

Obecnie, zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodu realizowane jest przez Spółkę w oparciu o przepisy ogólne, gdyż ustawą z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1197) z dniem 1 stycznia 2016 r. uchylony został art. 15b Ustawy CIT.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. wejdzie w życie ustawa zmieniająca z dnia 13 kwietnia 2016 r. (Dz.U. z 2016 r., poz. 780, dalej: „Ustawa nowelizująca”), wprowadzająca nowe przepisy ograniczające prawo do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie z brzmieniem nowego art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r., poz. 584 ze zm., dalej: „Ustawa SDG”), została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Z kolei zgodnie z nowym brzmieniem art. 22 ust. 1 Ustawy SDG, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Mając na uwadze powyższe, od 1 stycznia 2017 r., podatnicy nie będą mogli zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatku uregulowanego bez pośrednictwa rachunku płatniczego w tej części, która przekracza 15 000 zł.

Po 1 stycznia 2017 r., Wnioskodawca będzie dalej regulował zobowiązania w Grupie oraz wobec kontrahentów w drodze kompensaty (netting, potrącenia) zobowiązań lub za pośrednictwem karty płatniczej. Takie metody regulowania zobowiązań są powszechnie stosowane przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

W tak przedstawionym opisie zdarzeń przyszłych, w związku z brzmieniem nowych przepisów, Spółka powzięła wątpliwości, czy uregulowanie należności poprzez kompensatę lub za pomocą karty płatniczej skutkować będzie niemożnością zaliczenia przez Spółkę uregulowanej sumy w koszty uzyskania przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych w kwocie przekraczającej 15 000 zł od 1 stycznia 2017 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, który zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2017 r., gdy spełnione zostaną pozostałe przesłanki z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane w drodze kompensaty (potrącenia/nettingu), także w tej części, która przekracza kwotę 15 000 zł?
2. Czy w świetle art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, który zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2017 r., gdy spełnione zostaną pozostałe przesłanki z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane poprzez kartę płatniczą, także w tej części, która przekracza kwotę 15 000 zł?
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, który zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2017 r., Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane w drodze kompensaty (potrącenia) lub poprzez kartę płatniczą, także w tej części, która przekracza kwotę 15 000 zł, gdy spełnione zostaną pozostałe przesłanki z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Stąd, w myśl art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, podatnik ma możliwość odliczenia od przychodu, dla celów podatkowych wszelkich wydatków, z tym jednak zastrzeżeniem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku podatnik pokrywa go z własnego majątku – nie stanowią bowiem kosztu uzyskania przychodu wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez inne osoby,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie został wymieniony w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę, kosztami uzyskania przychodów, na gruncie Ustawy CIT, są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Stąd, by wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy ocenić jego związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Dopiero z konkluzji powinno wynikać, czy poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy też mieć na uwadze katalog enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mimo że pozostają one w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i zostały poniesione w celu uzyskania przychodu.

Jak zostało wyżej wskazane, Ustawą nowelizującą wprowadzono zmiany do Ustawy CIT poprzez dodanie art. 15d, zgodnie z którym, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 Ustawy SDG została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Natomiast, znowelizowany art. 22 ust. 1 Ustawy SDG od 1 stycznia 2017 r. wprowadza obowiązek dokonywania płatności pomiędzy przedsiębiorcami, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy.

Zarówno przepisy Ustawy CIT jak również Ustawy SDG, nie odnoszą się wprost do kwestii rozliczania zobowiązań w drodze kompensaty (potrącenia/nettingu), będącej instytucją prawa cywilnego. Przepisy ww. ustaw nie definiują także tych pojęć. Stąd, w celu ich zdefiniowania oraz wyjaśnienia należy powołać się na przepisy Kodeksu cywilnego, jako aktu prawnego właściwego dla instytucji prawa cywilnego.

Art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Nadto, § 2 ww. artykułu stanowi, że wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Powyższa regulacja Kodeksu cywilnego stanowi podstawę powszechnie występujących w obrocie gospodarczym rozliczeń dokonywanych pomiędzy kontrahentami. Z przepisów Kodeksu cywilnego wynikają następujące warunki dokonania potrącenia (kompensaty):

1. wierzytelności muszą być wzajemne, co oznacza, że każda ze stron jest wierzycielem drugiej i jednocześnie jej dłużnikiem;
2. wierzytelności muszą być jednorodzajowe,
3. obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.
   
   

Istotnym jest przy tym, że w art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, określono skutek potrącenia, tj. wzajemne umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z art. 499 Kodeksu cywilnego, potrącenie jest dokonywane poprzez oświadczenie złożone drugiej stronie. Stąd, ww. przepisy Kodeksu cywilnego regulują potrącenie należności w drodze jednostronnego oświadczenia jednej ze stron, skierowanego do drugiej strony. Jednak, mając na uwadze art. 3531 Kodeksu cywilnego, wprowadzający zasadę swobody umów, na mocy której strony zawierające umowę, mają prawo ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego, dopuszczalnym jest również dokonanie kompensaty (potrącenia) należności w drodze umowy. Przy czym, należy dodać, że w umowie kompensaty strony mogą określić sposób potrącenia należności inaczej, niż wynika to z art. 498 Kodeksu cywilnego. Także w przypadku umownej kompensaty należności, potrącane wierzytelności zostają umorzone do wysokości wierzytelności niższej. Systemy nettingowe są w praktyce wielostronnym potrąceniem i stosowane są najczęściej pomiędzy podmiotami powiązanymi.

Przepisy Kodeksu cywilnego nie definiują pojęcia umorzenia zobowiązania, czy należności. W przedmiotowym akcie prawnych nie wprowadzono bowiem definicji legalnej tego pojęcia. W rezultacie, należy odwołać się do definicji powszechnej „umorzenia zobowiązania czy należności”. Jak wynika z internetowego Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwa Naukowego PWN S.A., pojęcie „umorzyć, umarzać” oznacza zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych. Stąd, czynności potrącenia (kompensaty) nie należy postrzegać jako formy płatności za daną transakcję. W rozumieniu wyżej wskazanego Słownika, „płatność” oznacza obowiązek regulowania zobowiązań pieniężnych w określonym terminie. Tymczasem, istotą i skutkiem potrącenia jest to, że strony transakcji nie dokonują płatności z uwagi na wzajemność ich świadczeń. W efekcie, mimo braku transferów środków, dochodzi do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania o niższej wartości w całości, a zobowiązania o wyższej wartości w części.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, art. 15d Ustawy CIT, który wejdzie w życie od 1 stycznia 2017 r., nie będzie miał zastosowania w przypadku dokonywania potrącenia (kompensaty/nettingu). Prawidłowość stanowiska Spółki znajduje także potwierdzenie w uzasadnieniu do projektu Ustawy nowelizującej, z którego wynika, że: „Zmniejszenie tego limitu wraz z określeniem skutków w podatkach dochodowych dla działania niezgodnego z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach płatniczych, co powinno pozytywnie wpłynąć nie tylko na ograniczanie szarej strefy w gospodarce, ale również pełne realizowanie obowiązków podatkowych przedsiębiorców, (...). Należy zauważyć przy tym, iż proponowane działanie wpisuje się w tendencję widoczną w działaniach innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Polega ona bowiem bądź na wprowadzaniu ograniczeń podobnych do istniejącego na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, tj. wskazywaniu obowiązku rozliczania transakcji dokonywanych między podmiotami profesjonalnymi (przedsiębiorcami) w formie bezgotówkowej, bądź systematycznym obniżaniu progu dokonywanych transakcji gotówkowych”.

W ocenie Spółki, z powyższego uzasadnienia wynika, że istotą i celem nowelizacji było ograniczenie praktyki gotówkowego regulowania zobowiązań na rzecz form bezgotówkowych. Tym samym, należy stwierdzić, że potrącenie (kompensata), jako inna niż gotówkowa forma prowadząca do zaspokojenia oraz wygaśnięcia zobowiązania, powinno zostać uznane za nie objęte dyspozycją art. 15d Ustawy CIT.

Wnioskodawca wskazuje też, że w trakcie prac legislacyjnych, na etapie konsultacji publicznych zgłoszono m.in. konieczność doprecyzowania treści proponowanych przepisów z uwagi na to, że rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane w innych formach, np. drodze potrącenia/kompensaty. Z kolei, w odpowiedzi na uwagę, Minister Finansów uznał ją za niezasadną, ponieważ zdaniem Ministra Finansów: „Przepisy art. 22 ustawy SDG odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się” (źródło: Zestawienie uwag zgłoszonych w trakcie konsultacji społecznych do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej).

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko Spółki należy uznać za zasadne.

Należy podkreślić, że nieprawidłowa wykładnia art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, w związku z art. 22 Ustawy SDG w brzmieniu po 1 stycznia 2017 r., polegająca na przyjęciu, że uregulowania zobowiązań powyżej kwoty 15 000 zł, przez przedsiębiorców w drodze ich potrącenia, są tą regulacją objęte, skutkowałaby niezasadnym wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodu części wydatków poniesionych przez podatnika, a spełniających przesłanki z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Zdaniem Spółki, tak dalece idące wnioski nie są racjonalne i nie znajdują uzasadnienia w przepisach prawa, a także w znacznym zakresie ograniczyłyby dotychczasową praktykę, powszechnie stosowaną w obrocie gospodarczym również za zagranicą, w tym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Nadto, takie ograniczenie zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej, nie znajduje uzasadnienia w przepisach. Zgodnie bowiem z zasadą exceptiones non sunt extendea, wykładania art. 15d ust. 1 Ustawy CIT oraz art. 22 Ustawy SDG, jako przepisów wprowadzających wyjątek od ogólnej zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej, nie można interpretować w sposób rozszerzający. W konsekwencji, skoro w ww. przepisach nie została wprost wskazana kompensata (potrącenie), jako sposób regulacji zobowiązania, a treść tych przepisów posługuje się terminem „płatność” z pominięciem zwrotu „inny sposób uregulowania zobowiązania”, wprowadzenie od 1 stycznia 2017 r. ograniczeń nie można zastosować do kompensaty (potrącenia) zobowiązań.

Odnosząc się do regulowania zobowiązań przy pomocy kart płatniczych, również należy uznać, że ta forma płatności nie spełnia przesłanki zapłaty bez pośrednictwa rachunku płatniczego, o której mowa w powyższych przepisach. Zapłata kartą płatniczą jest obecnie powszechnie stosowaną metodą bezgotówkowego regulowania zobowiązań. Rozliczenie transakcji uregulowanych za pomocą karty płatniczej następuje na podstawie wyciągu bankowego, na którym zarejestrowany jest wpływ środków pieniężnych z tytułu sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe, w odniesieniu do tej formy płatności należy stwierdzić, że zapłata przy użyciu karty płatniczej nie będzie stanowiła podstawy do stosowania art. 15d ust. 1 Ustawy CIT.

Prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, wpisujących się w kanon jednolitej wykładni przepisów. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 25 października 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (znak: 2461-IBPB-1-2.4510.803.2016.1.MW), w której organ podatkowy potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, odstępując na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej od uzasadnienia prawego, przyjmujące, że: „W efekcie, pomimo braku transferów środków, dochodzi do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, art. 15d Ustawy CIT obowiązujący od 1 stycznia 2017 r., nie będzie miał zastosowania w przypadku dokonywania potrącenia (kompensaty).”

Dalej wskazano również, że: „Zatem i w odniesieniu do tej formy płatności ww. okoliczności związane z procesem legislacyjnym i wyjaśnienia MF potwierdzają, że zapłata przy użyciu karty płatniczej, nie będzie stanowiła podstawy do stosowania art. 15d Ustawy CIT.”

Ponadto, powyższe stanowisko potwierdzone także zostało w:

1. interpretacji indywidualnej z 7 października 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (znak: 2461-IBPB-1-3.4510.824.2016.l.SK);
2. interpretacjach indywidualnych z 3 listopada 2016 r. wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (znak: 2461-IBPB-l-2.4510.899.2016.1.MW oraz znak: 2461- IBPB-1-1.4510.289.2016.2.EN);
3. interpretacji indywidualnej z 8 listopada 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (znak: 2461-IBPB-1-3.4510.932.2016.1.KB).
   
   

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, w świetle art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, który zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2017 r., gdy spełnione zostaną pozostałe przesłanki z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane w drodze kompensaty (potrącenia) lub poprzez kartę płatniczą, także w tej części, która przekracza kwotę 15 000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.