Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-554/15-2/DK
z 14 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczenia zwrotu zaliczki członkowi wspólnoty mieszkaniowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczenia zwrotu zaliczki członkowi wspólnoty mieszkaniowej.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na mocy art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, Wspólnotę mieszkaniową stanowi ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład nieruchomości. Wspólnota mieszkaniowa nie posiada osobowości prawnej, a co za tym idzie nie posiada własnego majątku.

Zarządza ona jedynie majątkiem swoich członków w takim zakresie, w jakim wchodzi on w skład nieruchomości wspólnej na podstawie ustawy o własności lokali. W skład nieruchomości wchodzą lokale mieszkalne. Części wspólne nieruchomości nie są przypisane do powierzchni mieszkalnej i stanowią współwłasność. Wspólnota mieszkaniowa zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o własności lokali prowadzi ewidencję księgową dla nieruchomości, w której rozliczane są:

1. koszty i należne zaliczki dotyczące utrzymania nieruchomości wspólnej;
2. koszty i należne zaliczki dotyczące utrzymania lokali własnościowych w zakresie dostawy mediów do lokali poprzez instalacje będące częścią nieruchomości wspólnej (dotyczy wyłącznie mediów, gdzie urządzenia pomiarowe zainstalowane są na zasilaniu w budynku, tj. centrale ogrzewanie, podgrzanie wody, zimna woda, kanalizacja, gaz);
3. koszty i należne zaliczki dotyczące remontów (fundusz remontowy).

Zgodnie z treścią art. 15 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali Wspólnota mieszkaniowa pobiera zaliczki od właścicieli lokali na poczet kosztów utrzymania części wspólnych nieruchomości, opłat na fundusz remontowy oraz dostawy mediów (zimna woda, ciepła woda, kanalizacja, ciepło do ogrzewania). Wysokość zaliczek jest określana według oszacowanych kosztów, jakie musi ponieść Wspólnota mieszkaniowa. Konieczny jest zgodnie z ustawą o własności lokali szacunek kosztów ponieważ Wspólnota nie jest w stanie podać ostatecznej wysokości kosztów, np. ustalić, ile w danym roku wody zużyją właściciele lokali. Wspólnota mieszkaniowa ma obowiązek rozliczenia się z właścicielem lokalu ze wszystkich wpłaconych zaliczek. Na ostatni dzień roku kalendarzowego należne zaliczki porównuje się z rzeczywistymi kosztami, a nadpłatę lub niedopłatę według poszczególnych tytułów księguje się na kartoteki lokali mieszkalnych. Okresem sprawozdawczym jest rok kalendarzowy. Różnica pomiędzy wpłaconymi zaliczkami a kosztami stanowi dochód, który na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest wolny od podatku, jeśli jest przeznaczony na potrzeby związane z gospodarką mieszkaniową. Dochód składa się z nadpłat właścicieli, które powstają z rozliczenia wpłat i kosztów: eksploatacji, mediów i funduszu remontowego. Kwoty te we wniosku nazwane są nadpłatami właścicieli.

Po otrzymaniu rozliczenia właściciel zwrócił się o zwrot nadpłaty z eksploatacji i mediów na wskazany przez siebie rachunek bankowy.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego we wniosku sformułowano następujące pytanie.

Czy w przypadku zwrotu części zaliczki (nadpłaty) właścicielowi Wspólnota korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ kwota ta była nienależna?

Nadwyżka powstała po dokonaniu rozliczenia nie stanowi dochodu Wspólnoty, ponieważ Wspólnota ma obowiązek rozliczyć zaliczki i albo wezwać właściciela lokalu do dopłaty, albo jest zobowiązana dokonać zwrotu nadpłaty właścicielom. Ponadto zaliczki wpłacone Wspólnocie traktowane są do momentu ich rozliczenia jako własność właścicieli lokali i ich zwrot jest czynnością fizyczną. Zwrot części zaliczki nie zwalnia ze zobowiązania ani nie stanowi dochodu. Sprawę zwrotu nadpłaconych zaliczek właścicielowi należy rozpatrywać w kontekście konieczności dokonania korekty uzyskanych uprzednio przychodów. Kwota stanowiąca nadwyżkę zaliczek wniesionych przez właściciela lokalu na utrzymanie nieruchomości wspólnej i koszty mediów, pozostała z dokonanego rozliczenia, a przeznaczona jemu do zwrotu, nie stanowi przychodu podatkowego, a zatem nie generuje dochodu w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie może więc odnosić się do niej zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust.1 pkt 44 powołanej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, ze zm.). Zgodnie z art. 6 tej ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Nie posiada jednak osobowości prawnej. Wspólnotę mieszkaniową tworzą zarówno właściciele odrębnych lokali mieszkalnych, jak i właściciele odrębnych lokali użytkowych.

Każdy członek wspólnoty mieszkaniowej jest właścicielem lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej. Udział w nieruchomości wspólnej jest prawem związanym z własnością lokalu.

W myśl art. 3 ww. ustawy, grunt oraz wszelkie części budynku i inne urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali lub dotychczasowego właściciela nieruchomości ze względu na należące do niego niewyodrębnione lokale (nieruchomość wspólna), stanowią ich współwłasność w częściach ułamkowych odpowiadających stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej budynku. Współwłasność nieruchomości wspólnej jest przymusowa. Stosownie zatem do zdania drugiego art. 12 ust. 2 ustawy o własności, właściciele lokali (stosownie do swojego udziału) ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach z nieruchomości wspólnej. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą bowiem w pierwszej kolejności pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów (zdanie pierwsze art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

W myśl postanowień art. 29 ust. la ustawy o własności lokali okresem rozliczeniowym wspólnoty mieszkaniowej jest rok kalendarzowy.

Oznacza to, że środki pieniężne uzyskane przez Wspólnotę w danym roku, tytułem zaliczek na poczet wskazanych kosztów zarządu, które nie zostały w danym roku wykorzystane stanowią własność właściciela.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.) przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów z jakich dochód ten został osiągnięty: w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, i art. 24a nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 wolne od podatku są dochody spółdzielni mieszkaniowych, wspólnot mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego oraz samorządowych jednostek organizacyjnych prowadzących działalność w zakresie gospodarki mieszkaniowej uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi – w części przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych zasobów, z wyłączeniem dochodów uzyskanych od innej działalności gospodarczej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Zatem, stosownie do zapisu art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, zaliczki na pokrycie kosztów bieżącego utrzymania nieruchomości wpłacane przez właścicieli lokali, jako otrzymane pieniądze, są przychodem z chwilą ich faktycznego otrzymania, tj. w dniu, w którym środki te wpływają na rachunek bankowy Wspólnoty.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że właściciele lokali tworzący wspólnotę mieszkaniową zobowiązani są do pokrywania kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz do wnoszenia zaliczek na wydatki związane z dostarczeniem mediów (woda, gaz, energia cieplna) do indywidualnych lokali. Po rozliczeniu mediów właściciele posiadają nadpłaty, które mogą być im zwracane – jeden z właścicieli zwrócił się o zwrot nadpłaty wynikającej z nadpłaconych zaliczek na eksploatację i media.

Wobec powyższego, należy posłużyć się literalną wykładnią wyżej powołanych przepisów, która prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się m.in. otrzymane pieniądze, czyli takie przychody, które w danym momencie są niewątpliwe i bezwarunkowe. Uzyskanie przez Wspólnotę przychodu z tytułu wpłat przez właścicieli lokali zaliczek z tytułu kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej i kosztów mediów ma miejsce – jak już wcześniej wskazano – w momencie postawienia ich do dyspozycji Wspólnoty, tj. w dniu, w którym przychód faktycznie wpłynął na rachunek bankowy. Późniejszy zwrot nadpłat (np. w następnym roku podatkowym), nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż w odniesieniu do przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, zwrot nadpłat powstałych z rozliczenia rocznego wpłacanych zaliczek z tytułu kosztów mediów – uprzednio zaliczonych do przychodów Wspólnoty – powinien skutkować zmniejszeniem tych przychodów za okres, w którym były wykazane w ewidencji księgowej w związku z ich otrzymaniem.

W rezultacie powyższego, kwoty stanowiące nadwyżkę zaliczek wnoszonych przez właścicieli lokali mieszkalnych na pokrycie kosztów mediów nad faktycznymi kosztami, pozostałe z rozliczenia rocznego, a przeznaczone do zwrotu właścicielom lokali mieszkalnych nie stanowią dochodu w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie może więc odnosić się do nich zwolnienie o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 tej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.