Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-590/15-5/MPe
z 3 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2015 r. (data wpływu 10 czerwca 2015 r.) uzupełnione w dniu 12 sierpnia 2015 r. (data wpływu 14 sierpnia 2015 r.) na wezwanie organu z dnia 3 sierpnia 2015 r. (data doręczenia 5 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT jaką Spółdzielnia winna zastosować w związku z rozliczeniem wkładów budowlanych na miejsca postojowe - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT jaką Spółdzielnia winna zastosować w związku z rozliczeniem wkładów budowlanych na miejsca postojowe.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółdzielnia posiada nieruchomość gruntową zabudowaną dwoma budynkami mieszkalnymi wraz z piwnicami, wybudowanymi przez Spółdzielnię w latach 1982-1984. Pomiędzy budynkami znajduje się podwórko, stanowiące część nieruchomości wspólnej tych budynków, na którym to terenie pierwotnie planowano parking podziemny z przejściem na poziomie -1 do wind na klatkach schodowych.

Z uwagi na wysokie koszty odłożono na później ten etap inwestycji i jedynie zostały wytyczone miejsca postojowe dla samochodów na terenie podwórka.

Spółdzielnia planuje wykonać kompleksowy remont budynku wraz z jego rozbudową powracając do pierwotnej koncepcji.

Rozbudowa polegałaby na wybudowaniu w miejscu dzisiejszego podwórka, parkingu podziemnego dwupoziomowego z przeznaczeniem na zaspokojenie potrzeb mieszkańców obu budynków w zakresie parkowania samochodów.

Spółdzielnia chce przekazać miejsca postojowe w wybudowanym garażu do dyspozycji użytkowników na zasadzie wyłącznego prawa do korzystania z części nieruchomości wspólnej jaką stanowić będzie powierzchnia garażu, ze wskazaniem konkretnego miejsca postojowego bądź jako współudział w wyodrębnionej nieruchomości garażowej.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że wybudowany garaż na części nieruchomości wspólnej (gruntowej) nie będzie miał odrębnej księgi wieczystej.

Nabywcami miejsc postojowych będą właściciele lokali mieszkalnych, z którymi w przeszłości Spółdzielnia ustanowiła lokatorskie bądź własnościowe prawa do lokali bądź prawa odrębnej własności, właściciele lokali mieszkalnych nabytych na rynku wtórnym, tj. od właścicieli którym w przeszłości zostały ustanowione ww. prawa.

Spółdzielnia zauważa, że nabywca miejsca postojowego będzie miał ustanowione jedynie prawo do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej w garażu. Powyższe będzie zapisane w dziale 3 księgi wieczystej jako szczególny sposób korzystania z nieruchomości wspólnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Z jaką stawką podatku VAT Spółdzielnia powinna rozliczać wniesiony wkład budowlany na miejsca postojowe - 8% czy 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie przez nabywców wkładu budowlanego na poczet nabycia możliwości wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej garażu powinno być opodatkowane według stawki podatku określonej w art. 41 ust. 2, tj. 8% z uwzględnieniem ust. 12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, przepis art. 8 ust. 1 ustawy określa, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
   
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b (art. 41 ust. 12a).

Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (art. 2 pkt 12 ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m.in. budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

Ponadto, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia, dział PKOB 11 obejmuje: budynki mieszkalne jednorodzinne - 111, budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe - 112, budynki zbiorowego zamieszkania - 113.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędne jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje - mieszkalne czy użytkowe. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Treść przywołanych wyżej przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia „lokal użytkowy” zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Z 2002 r. nr 75, poz. 690 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Pod pojęciem pomieszczenia technicznego, zgodnie z pkt 12 powołanego paragrafu rozporządzenia, należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku, natomiast stosownie do § 3 pkt 13 rozporządzenia, pomieszczenie gospodarcze należy rozumieć jako pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Z opisu sprawy wynika, że Spółdzielnia posiada nieruchomość gruntową zabudowaną dwoma budynkami mieszkalnymi wraz z piwnicami, wybudowanymi przez Spółdzielnię w latach 1982-1984. Pomiędzy budynkami znajduje się podwórko, stanowiące część nieruchomości wspólnej tych budynków, na którym to terenie pierwotnie planowano parking podziemny z przejściem na poziomie -1 do wind na klatkach schodowych. Z uwagi na wysokie koszty odłożono na później ten etap inwestycji i jedynie zostały wytyczone miejsca postojowe dla samochodów na terenie podwórka.

Spółdzielnia planuje wykonać kompleksowy remont budynku wraz z jego rozbudową powracając do pierwotnej koncepcji. Rozbudowa polegałaby na wybudowaniu w miejscu dzisiejszego podwórka, parkingu podziemnego dwupoziomowego z przeznaczeniem na zaspokojenie potrzeb mieszkańców obu budynków w zakresie parkowania samochodów.

Spółdzielnia chce przekazać miejsca postojowe w wybudowanym garażu do dyspozycji użytkowników na zasadzie wyłącznego prawa do korzystania z części nieruchomości wspólnej jaką stanowić będzie powierzchnia garażu, ze wskazaniem konkretnego miejsca postojowego bądź jako współudział w wyodrębnionej nieruchomości garażowej.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że wybudowany garaż na części nieruchomości wspólnej (gruntowej) nie będzie miał odrębnej księgi wieczystej. Nabywcami miejsc postojowych będą właściciele lokali mieszkalnych, z którymi w przeszłości Spółdzielnia ustanowiła lokatorskie bądź własnościowe prawa do lokali bądź prawa odrębnej własności, właściciele lokali mieszkalnych nabytych na rynku wtórnym, tj. od właścicieli którym w przeszłości zostały ustanowione ww. prawa.

Spółdzielnia zauważa, że nabywca miejsca postojowego będzie miał ustanowione jedynie prawo do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej w garażu. Powyższe będzie zapisane w dziale 3 księgi wieczystej jako szczególny sposób korzystania z nieruchomości wspólnej.

Wątpliwości Spółdzielni dotyczą zastosowania odpowiedniej stawki podatku VAT dla dostawy opisanych miejsc postojowych.

Z cyt. powyżej art. 41 ust. 12 ustawy wynika, że stawkę podatku VAT w wysokości 8% stosuje się m.in. do dostawy lokalu mieszkalnego, czyli lokalu przeznaczonego na stały pobyt ludzi, który wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służy zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Do lokalu mieszkalnego mogą przynależeć, jako jego części składowe, inne pomieszczenia, a w szczególności piwnica, komórki lokatorskie, garaż. Ponadto, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokalu. Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli i są położone w obrębie tej samej nieruchomości.

Zdarzenie przyszłe opisane we wniosku pokazuje, że wybudowany garaż na części nieruchomości wspólnej (gruntowej) nie będzie miał odrębnej księgi wieczystej. Tym samym do dostawy miejsc postojowych jako prawa do korzystania z części wspólnej jaką stanowić będzie powierzchnia garażu, będzie miała zastosowanie preferencyjna stawka podatku VAT w wysokości 8%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.