Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-435/15-4/SM
z 6 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2015 r. (data wpływu 10 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 października 2015 r. (data wpływu 28 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do dokonania zwrotu podatku VAT podróżnym i zastosowania stawki podatku w wysokości 0% – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do dokonania zwrotu podatku VAT podróżnym i zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 października 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka z o.o. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży sprzętu elektronicznego. Dużą część sprzedaży stanowi sprzedaż w systemie…. Dotyczy to podróżnych – osób fizycznych, niemających miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej. Stałe miejsce zamieszkania podróżnego ustalane jest na podstawie paszportu. Sprzedawca prawidłowo dokonał poinformowania urzędu skarbowego o fakcie bycia sprzedawcą, o którym mowa w art. 127 ust. 1 pkt 1 i 2 i sam, bez pośrednictwa innych podmiotów dokonuje zwrotu podatku VAT podróżnym, zgodnie z brzmieniem art. 128 ustawy o VAT. Zdarza się, że ten sam podróżny nabywa u sprzedawcy towar tego samego rodzaju w ilości dwóch lub kilku sztuk częściej niż raz. Są to towary mieszczące się w bagażu osobistym podróżnego zdefiniowanym w art. 56 ust. 5 ustawy o VAT. Jeśli podróżny dokona wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej w terminie określonym w art. 128 ust. 1 ustawy o VAT i przedłoży sprzedawcy potwierdzony przez urząd celny dokument ..wraz z przypiętym do niego paragonem z kasy rejestrującej wystawionym przez sprzedawcę, sprzedawca dokonuje zwrotu podatku VAT podróżnemu lub osobie upoważnionej przez podróżnego (upoważnienie pisemne).

W piśmie z dnia 26 października 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że transakcje objęte zakresem zadanego we wniosku ORD-IN pytania mają charakter detaliczny. Na taką ocenę transakcji wpływa kilka okoliczności: wszyscy nabywcy, dla których sprzedaż prowadzona jest w systemie …są osobami fizycznymi, dokonując zakupu, dokonują go nie jako firmy, nie żądają faktury, nie ma miejsca eksport towarów w rozumieniu transakcji między podmiotami gospodarczymi. Każdorazowo podatnik pyta nabywcę czy zakupuje dany towar w celach osobistych i dopiero po uzyskaniu takiej informacji wystawiany jest dokument…. Jednak podatnik w momencie dokonywania sprzedaży nie jest w stanie sprawdzić ani jednoznacznie zapewnić o tym, co podróżny zrobi z danym towarem po przewiezieniu go przez granicę. Od października 2015 r. w celu potwierdzenia informacji uzyskanych od nabywcy Wnioskodawca stosuje pisemną formę oświadczenia o przeznaczeniu zakupionego towaru na cele osobiste a nie handlowe. Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, iż wszystkie warunki zastosowania systemu …dla danej transakcji, określone w przepisach ustawy o VAT (art. 126 – 130) są spełnione.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedawca ma prawo dokonywać zwrotu podatku VAT podróżnym i stosować stawkę podatku VAT 0% w przypadkach gdy podróżny nabywa dwie lub kilka sztuk towaru tego samego rodzaju częściej niż jeden raz?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy dotyczące procedury …nie uzależniają prawa do dokonania zwrotu podatku VAT podróżnemu i zastosowania stawki VAT 0% dla towarów sprzedanych w systemie …od ilości ani częstotliwości sprzedaży towarów na rzecz tego samego podróżnego i ma on prawo do rozliczenia transakcji zgodnie z procedurą …zawartą w art. 126 – 130 ustawy o VAT stosując definicję bagażu osobistego z art. 56 ust. 5 ustawy o VAT. Fakt handlowego lub niehandlowego charakteru zakupu przez podróżnego określonych towarów pozostaje w tym przypadku poza koniecznością oceny przez sprzedawcę, żaden przepis nie nakłada na niego takiego obowiązku. Poza tym sama ilość jak i częstotliwość zakupu nie może przesądzać o celu jego dokonania. Ponadto sprzedawca nie jest w stanie określić w jakim celu podróżny nabywa dany towar, nie ma bowiem przepisu pozwalającego sprzedawcy na pozyskiwanie od podróżnego takich informacji, w odniesieniu do transakcji realizowanych w systemie…. Wszystkie warunki zastosowania procedury …i opodatkowania sprzedaży stawką VAT 0% są każdorazowo spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej ustawą lub ustawą o VAT, osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej „podróżnymi”, mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

W ust. 2 i 3 ww. artykułu wskazano, że stałe miejsce zamieszkania, o którym mowa w ust. 1, ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość. Zwrot podatku nie przysługuje w przypadku nabycia paliw silnikowych.

W myśl art. 127 ust. 1 ustawy o VAT, zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej „sprzedawcami”, którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz
2. prowadzą ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz
3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.
   
   

Z ust. 2 ww. art. 127 wynika, że przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu.

W myśl art. 127 ust. 3 ustawy, sprzedawcami nie mogą być podatnicy zwolnieni od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Zaś z ust. 4 ww. artykułu wynika, że sprzedawcy są obowiązani:

1. poinformować naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że są sprzedawcami;
2. zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim;
3. oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku;
4. poinformować naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek, oraz z kim mają zawarte umowy o zwrot podatku, i przedłożyć kopie tych umów.
   
   

Zgodnie z art. 128 ust. 1 ustawy, zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Stosownie do dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu, podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celny potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej, o której mowa w art. 111 ust. 1.

Urząd celny potwierdza wywóz towaru na dokumencie, o którym mowa w ust. 2, po sprawdzeniu zgodności danych dotyczących podróżnego zawartych w tym dokumencie z danymi zawartymi w przedstawionym paszporcie lub innym dokumencie stwierdzającym tożsamość (art. 128 ust. 3 ustawy).

Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do potwierdzania wywozu z terytorium Unii Europejskiej towarów nabytych przez podróżnego na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 128 ust. 4 ustawy).

W przypadku, gdy podróżny opuszcza terytorium Unii Europejskiej z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, zwrot podatku przysługuje, jeżeli dokument, o którym mowa w ust. 2, został potwierdzony przez urząd celny, przez który towary zostały wywiezione z terytorium Unii Europejskiej (art. 128 ust. 5 ustawy).

Natomiast na podstawie delegacji zawartej w art. 130 ust. 1 ustawy, w dniu 28 marca 2011 r. Minister Finansów wydał rozporządzenie w sprawie określenia wzorów: znaku informującego podróżnych o możliwości zakupu w punktach sprzedaży towarów, od których przysługuje zwrot podatku od towarów i usług, oraz stempla potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a także określenia niezbędnych danych, które powinien zawierać dokument będący podstawą do dokonania zwrotu podatku podróżnym (Dz. U. z 2014 r., poz. 426).

Zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, dokument, o którym mowa w art. 128 ust. 2 ustawy, powinien zawierać co najmniej:

1. napis: „ZWROT VAT DLA PODRÓŻNYCH”, a pod nim: : „…”;
2. numer dokumentu;
3. dane sprzedawcy:
1. nazwę,
2. adres,
3. NIP;
4. nazwę miejscowości i datę dokonania sprzedaży;
5. nazwisko i imię podróżnego;
6. adres podróżnego:
1. kraj,
2. miejscowość,
3. nazwę ulicy,
4. numer domu, lokalu;
7. numer paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość podróżnego oraz nazwę kraju, który wydał paszport lub inny dokument stwierdzający tożsamość podróżnego;
8. nazwę sprzedanego towaru, miarę i ilość towaru, cenę jednostkową netto towaru, wartość netto towaru, stawkę i kwotę podatku od towarów i usług, wartość brutto towaru, kwotę podatku od towarów i usług ogółem oraz wartość brutto towarów ogółem;
9. podpis podróżnego oraz czytelny podpis sprzedającego;
10. informację: „Dokument stanowi podstawę do ubiegania się przez podróżnych niemających stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej o zwrot podatku od towarów i usług od nabytych towarów, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione poza terytorium Unii Europejskiej – art. 126–130 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.).”;
11. (uchylony);
12. napis: „Potwierdzam tożsamość podróżnego oraz że towary wymienione w dokumencie zostały wywiezione poza terytorium Unii Europejskiej” oraz miejsce na podpis funkcjonariusza celnego i pieczęć „Polska-Cło”;
13. miejsce na stempel potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej;
14. formę dokonania zwrotu podatku od towarów i usług podróżnemu; w przypadku gdy zwrot podatku ma:
1. zostać dokonany w formie wypłaty gotówkowej, należy zamieścić napis: „Zwrot podatku w kwocie .......... zł ...... gr otrzymałem(-łam)”, a pod nim wskazać miejsce na wstawienie daty otrzymanego zwrotu podatku oraz podpis podróżnego,
2. nastąpić w formie bezgotówkowej, należy podać, w jakiej postaci zwrot podatku ma nastąpić;
15. miejsce na uwagi urzędowe.
    
    

Aby uzyskać zwrot, podróżny musi przedstawić dokument wystawiony przez sprzedawcę, na którym urząd celny potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej. Dokument ten niewątpliwie powinien zawierać co najmniej następujące elementy: oznaczenie sprzedawcy i kwotę podatku zapłaconego przy sprzedaży towarów. Dokument powinien być potwierdzony stemplem przez urząd celny potwierdzający wywóz towaru przez podróżnego poza terytorium Unii. Urząd celny ma obowiązek potwierdzenia wywozu towaru poprzez potwierdzenie stemplem dokumentu, o którym mowa, jednakże może to zrobić wyłącznie po sprawdzeniu zgodności danych podróżnego przedstawionych na dokumencie, z tymi ujętymi w paszporcie lub innym dokumencie potwierdzającym tożsamość podróżnego.

Taki potwierdzony stemplem dokument wraz z paragonem fiskalnym podróżny przedstawia sprzedawcy – dopiero na tej podstawie dokonywany jest zwrot podatku.

Kwestie związane ze stawką podatku od towarów i usług dla dostawy towarów, od której dokonano zwrotu podatku podróżnemu reguluje przepis art. 129 ustawy.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy, do dostawy towarów, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu, sprzedawca stosuje stawkę podatku 0 %, pod warunkiem że:

1. spełnił warunki, o których mowa w art. 127 ust. 4 pkt 1 i 4, oraz
2. przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument określony w art. 128 ust. 2, zawierający potwierdzenie wywozu tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej;
3. posiada dokumenty, określone odrębnymi przepisami, potwierdzające dokonanie zwrotu kwoty tego podatku – w przypadku gdy zwrot podatku został dokonany w formie polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.
   
   

Zatem, sprzedawca w celu zastosowania stawki 0% od dokonanej sprzedaży powinien spełnić wymogi określone w art. 127 ust. 4 pkt 1 i 4 ustawy, dotyczące poinformowania naczelnika urzędu skarbowego o tym, że podatnik jest sprzedawcą dokonującym zwrotu podatku lub sprzedawcą posiadającym umowy zawarte z podmiotami zajmującymi się zwrotem podatku oraz poinformowania naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny może odebrać podatek. Drugi warunek dotyczy otrzymania przez sprzedawcę dokumentu wydanego podróżnemu w chwili zakupu towaru z potwierdzeniem urzędu celnego o wywozie towaru poza granice Wspólnoty, który pozostał w ścisłym związku z podróżnym dokonującym wywozu nabytego od sprzedawcy towaru w bagażu osobistym poza terytorium Unii Europejskiej.

Z powyższych przepisów wynika więc, że prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju przysługuje podróżnym, którzy w stanie nienaruszonym dokonali wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w bagażu osobistym podróżnego. Powyższe pozostaje w ścisłym związku ze sprzedawcą, bowiem sprzedawca dokonując sprzedaży towarów dla podróżnego, który dokona wywozu tych towarów poza Unię Europejską, po spełnieniu warunków określonych w art. 127-129 ustawy o VAT, uprawniony jest do zastosowania dla sprzedanych podróżnemu towarów, stawki 0%. Aby zatem zastosować stawkę 0%, sprzedawca winien dokonać sprzedaży podróżnemu, o którym mowa w art. 126 ustawy o VAT, a ten z kolei winien dokonać wywozu nabytych od sprzedawcy towarów, w stanie nienaruszonym poza terytorium Unii Europejskiej, w bagażu osobistym podróżnego.

W tym miejscu należy dokonać analizy pojęć „podróżnego” i „bagażu osobistego”.

Potocznie podróżnik to człowiek będący w podróży. Natomiast stosownie do wykładni językowej pojęcia bagażu osobistego, zgodnie z którą przez „bagaż” należy rozumieć „rzeczy zapakowane w paczki, walizki itp., które podróżujący ma ze sobą lub wysyła je za opłatą do miejsca przeznaczenia pociągiem, samolotem itp.” (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. VII, Warszawa 1993 r. – t. 1), a przez „osobisty” rozumie się „odnoszący się do danej osoby, będący własnością danej osoby, właściwy danej osobie, własny prywatny” (tamże – t. 2).

Dokonując dalej wykładni celowościowej pojęcia bagażu osobistego należy kierować się charakterem bagażu osobistego nabywanych od sprzedawcy towarów przez podróżnego, a więc czy ma on charakter okazjonalny i składa się wyłącznie z towarów przeznaczonych do własnego użytku podróżnego lub jego rodziny lub z towarów przeznaczonych na prezenty, przy czym rodzaj i ilość tych towarów powinna być taka, aby nie wskazywała na wywóz w celu handlowym.

Mając na uwadze wspomniany wyżej charakter bagażu osobistego, w ocenie Organu bagaż osobisty, to bagaż, który podróżny jest w stanie przedstawić organom celnym przy wjeździe do Unii Europejskiej, jak również każdy bagaż przedstawiony tym samym organom w późniejszym terminie, pod warunkiem, że możliwe jest przedłożenie dowodu na to, że przy wjeździe podróżnego bagaż ten został zarejestrowany jako bagaż towarzyszący podróżnemu, który dokonał jego przewozu do Wspólnoty z państwa trzeciego, z którego przybył.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że pojęcie bagażu osobistego oraz wykładnia językowa tego pojęcia, w ocenie tut. Organu stanowią swoiste ograniczenie co do ilości i wielkości wywożonych przez podróżnego towarów. Wskazuje ona bowiem, iż wywożony przez podróżnego towar, musi cechować przynależność do osoby podróżnego, świadcząca o tym, iż towar ten przeznaczony jest na osobiste potrzeby podróżnego. Zatem zarówno ilość, wielkość oraz częstotliwość przewożonych w bagażu osobistym podróżnego towarów nie może wskazywać na ich przeznaczenie handlowe.

Powyższe regulacje prawa wewnętrznego są odzwierciedleniem przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą.

W świetle bowiem art. 146 ust. 1 lit. b) Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa (...).

Zgodnie z art. 147 ust. 1 zd. pierwsze Dyrektywy, w przypadku gdy dostawa towarów, o której mowa w art. 146 ust. 1 lit. b), dotyczy towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, zwolnienie to ma zastosowanie wyłącznie po spełnieniu następujących warunków:

1. podróżny nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Wspólnoty;
2. towary zostaną przetransportowane poza terytorium Wspólnoty przed końcem trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dostawa została dokonana;
3. całkowita wartość dostawy, z VAT, przekracza kwotę 175 EUR lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej ustalaną raz w roku przy zastosowaniu kursu wymiany obowiązującego w pierwszym dniu roboczym października ze skutkiem od 1 stycznia roku następnego.
   
   

Z kolei w art. 4 pkt 17 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. WE L 302, str. 1 ze zm.; Dz. U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 4, str. 307 – dalej WKC), zawarta jest definicja zgłoszenia celnego, zgodnie z którą jest to czynność, poprzez którą osoba wyraża, w wymaganej formie i określony sposób, zamiar objęcia towaru określoną procedurą celną. Jedną z procedur celnych wymienionych w art. 4 pkt 16 WKC jest wywóz.

Procedura wywozu jest podstawową formą wyprowadzania towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty, a warunkiem realizacji tej procedury jest opuszczenie przez towar obszaru Wspólnoty w tym samym stanie, w jakim znajdował się w chwili przyjęcia zgłoszenia do wywozu.

Zgłoszenie celne do procedury wywozu może być dokonane m.in. w formie pisemnej, zgłoszenia ustnego lub każdej innej czynności, przez którą osoba władająca towarami wyraża wolę objęcia ich procedurą celną, o ile możliwość taka jest zgodna z przepisami przyjętymi zgodnie z procedurą Komitetu (art. 61 WKC).

Przepis art. 205 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Komisji (EWG) Nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE L 253 str. 1 ze zm.; Dz. U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 6, str. 3 - dalej RWKC ) stanowi, iż urzędowym wzorem zgłoszenia celnego towarów dokonywanego na piśmie w ramach zwykłej procedury w celu objęcia ich procedurą celną lub ich powrotnego wywozu zgodnie z art. 182 ust. 3 Kodeksu jest jednolity dokument administracyjny.

Inne formularze mogą być stosowane w tym celu, o ile pozwalają na to przepisy danej procedury celnej.

Z kolei przepis art. 226 RWKC wskazuje, że przedmiotem ustnego zgłoszenia celnego do wywozu mogą być:

1. towary pozbawione charakteru handlowego:
   • znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych, lub
     
   • wysyłane przez osoby fizyczne;
2. towary określone w art. 225 lit. b);
3. towary określone w art. 231 lit. b) i c);
4. inne towary, w przypadkach o niewielkim znaczeniu gospodarczym, o ile pozwolą na to organy celne.
   
   

Opierając się na analizie ww. regulacji można postawić uzasadnioną tezę, że system zwrotu podatku podróżnym uregulowany w rozdz. 6 dział XII „Procedury szczególne” ustawy o podatku od towarów i usług, dotyczy jedynie obrotu detalicznego, tj. takiego, który pozbawiony jest aspektu handlowego (w literaturze używa się określenia eksport detaliczny). Przesądza o tym nie tylko zastrzeżenie co do wywozu danego towaru w bagażu osobistym podróżnego, ale też możliwość zastosowania odformalizowanego zgłoszenia celnego w ramach procedury wywozu – zgłoszenia ustnego. Zatem dostawa takiego rodzaju towaru (towarów) albo takiej ilości danego towaru (towarów), że ich następcze wywiezienie poza terytorium Unii Europejskiej nie jest możliwe w bagażu osobistym podróżnego nie może korzystać z przedmiotowej procedury szczególnej. Dostawa i wywóz towaru, których ilość wskazuje na charakter inny niż detaliczny (prywatny, osobisty) winny podlegać zasadom ogólnym regulującym procedury eksportowe, czy to na gruncie podatku od towarów i usług, czy to na gruncie przepisów celnych.

W przypadku zatem gdy wywożone przez podróżnego towary mają charakter handlowy oraz spełniają warunki kryteria określone przepisami celnymi dotyczącymi eksportu towarów, dla wywozu tych towarów powinny być stosowane dokumenty określone przepisami celnymi, w tym dokument SAD. Wywóz takich towarów nie może być jednocześnie wywozem o charakterze turystycznym, poświadczonym na dokumencie stosowanym przy zwrocie podatku podróżnym.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy stwierdzić należy, że nieprawidłowym jest przyjęcie przez Wnioskodawcę, iż sprzedaż towarów na rzecz danego podróżnego w systemie …nie jest uzależniona od ilości i częstotliwości dokonywania zakupów. Oznacza to zarazem, że w celu zastosowania dla sprzedawanych towarów, które wskazują na ich handlowe przeznaczenie, stawki podatku w wysokości 0% nie należy stosować procedury szczególnej, o której mowa w art. 126 – 130 ustawy, tylko stosować zasady ogólne dotyczące eksportu towaru. Tym samym nie należy również wydać podróżnemu dokumentu uprawniającego do wywozu towaru w procedurze….

Natomiast skoro – jak wskazał Wnioskodawca – transakcje objęte zakresem zadanego we wniosku pytania mają charakter detaliczny, co oznacza, że sprzedawane towary na rzecz podróżnego nie są przeznaczone dla celów handlowych i w przypadku, gdy są wywożone w stanie nienaruszonym poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, to Wnioskodawca ma prawo dokonywać zwrotu podatku VAT, o którym mowa w art. 126 ust. 1 ustawy i zastosować stawkę 0%, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 129 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie podkreślenia wymaga okoliczność, że ocena czy sprzedawane wyroby są przeznaczone do celów handlowych czy niehandlowych zależy od konkretnej sytuacji i powinna być dokonywana indywidualnie. Przy czym tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę, tj. że transakcje objęte zakresem zadanego we wniosku pytania mają charakter detaliczny. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby ocenę, czy wskazana ilość i częstotliwość dokonywanych zakupów przez podróżnego posiada charakter handlowy czy też nie.

W konsekwencji oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe. Jakkolwiek Wnioskodawca w okolicznościach niniejszej sprawy wywiódł prawidłowy skutek prawny, jednakże nie sposób się zgodzić z argumentacją Wnioskodawcy przedstawioną we własnym stanowisku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.