Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4514-189/15/MD
z 6 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 sierpnia 2015 r. (data wpływu do Biura – 12 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym 9 września 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczki udzielonej udziałowcowi przez Spółkę w 2011 roku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczki udzielonej udziałowcowi przez Spółkę w 2011 roku.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym, w piśmie z 31 sierpnia 2015 r., znak: IBPB-2-1/4514-189/15/MD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 9 września 2015 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca był w 2011 r. rezydentem podatkowym francuskim i posiadał w tym czasie w spółce X Sp. z o.o. z siedzibą w P. 60% udziałów. Wnioskodawca 29 marca 2011 r. zawarł umowę pożyczki ze Spółką, na podstawie której Spółka pożyczyła Wnioskodawcy środki pieniężne w określonej wysokości. Umowa pożyczki została zawarta w Polsce, a środki pieniężne zostały wypłacone Wnioskodawcy na jego rachunek bankowy w Polsce. Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy był zobowiązany do zapłaty odsetek od otrzymanej pożyczki na rzecz Spółki. Pożyczkodawca – Spółka była i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności spółki jest między innymi PKD 64.19.Z – pozostałe pośrednictwo finansowe, a zatem również udzielanie pożyczek, co zostało odzwierciedlone w umowie Spółki i Krajowym Rejestrze Sądowym.

W rezultacie udzielenie pożyczki pieniężnej przez Spółkę dla Wnioskodawcy stanowiło świadczenie usług w ramach działalności gospodarczej Spółki w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jednocześnie z tytułu tejże umowy Spółka była zwolniona od podatku od towarów i usług zgodnie z uregulowaniami wynikającymi z ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie bowiem do art. 5 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatne świadczenie usług w Polsce, rozumiane jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z art. 720 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Jednakże na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udzielona przez Spółkę pożyczka dla jej Udziałowca – Wspólnika powoduje obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych i czy zawarta umowa pożyczki podlega zgłoszeniu do urzędu skarbowego przez Pożyczkobiorcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność polegająca na zawarciu umowy pożyczki pomiędzy Spółką a Wnioskodawcą podlegała wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 4 lit. a) i b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest a) opodatkowana podatkiem od towarów i usług, b) zwolniona z podatku od towarów i usług.

Jak wskazano w stanie faktycznym sprawy, udzielenie pożyczki pieniężnej przez Spółkę Wnioskodawcy stanowiło świadczenie usług w ramach działalności gospodarczej Spółki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a jednocześnie z tytułu tejże umowy Spółka była zwolniona od podatku od towarów i usług zgodnie z uregulowaniami wynikającymi z ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu udzielenia pożyczki, to tym samym czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W konsekwencji Wnioskodawca nie miał obowiązku złożenia deklaracji PCC-3 oraz zgłoszenia do urzędu skarbowego faktu otrzymania pożyczki ani obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu otrzymanej pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. Nr 101 z 2010 r., poz. 649, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym na dzień 29 marca 2011 r.) zawiera zamknięty katalog czynności objętych opodatkowaniem. Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności enumeratywnie wskazane w art. 1 ust. 1, w tym wymienione w pkt 1 lit. b) umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Przepis art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi, iż czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Dla powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych istotne jest zatem to, aby w momencie zawarcia umowy jej przedmiot w postaci środków pieniężnych lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku znajdował się na terenie kraju, a w przypadku gdy znajduje się on za granicą, aby nabywca miał miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i jednocześnie czynność dokonana została na terytorium Polski.

Jeżeli zatem przedmiot umowy pożyczki znajduje się w chwili zawierania umowy w granicach Polski, wówczas umowa taka co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Jednakże na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

1. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
   
2. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:
   
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
     
   • umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Ponadto zgodnie z definicją zawartą w art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych użyte w tej ustawie określenie „podatek od towarów i usług” oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu przytoczonej ustawy o podatku od towarów i usług lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Zaznaczyć jednakże należy, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług lecz wyłącznie fakt, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2011 r. Wnioskodawca zawarł ze Spółką umowę pożyczki, na podstawie której Spółka pożyczyła Wnioskodawcy (Wspólnikowi – Udziałowcowi) środki pieniężne. W rezultacie udzielenie pożyczki pieniężnej przez Spółkę dla Wnioskodawcy stanowiło świadczenie usług w ramach działalności gospodarczej Spółki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie z tytułu tejże umowy Spółka była zwolniona od podatku od towarów i usług zgodnie z uregulowaniami wynikającymi z ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że opisana we wniosku umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zawarcie przedmiotowej umowy nie spowodowało więc obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych oraz obowiązku złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.