Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-239/15-4/AS
z 30 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2015 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 30 marca 2015 r., do Biura KIP w Lesznie 31 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy rekompensata, którą będzie otrzymywał Wnioskodawca od Gminy na wyrównanie kosztów działalności w związku ze świadczeniem usług przewozowych, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy rekompensata, którą będzie otrzymywał Wnioskodawca od Gminy na wyrównanie kosztów działalności w związku ze świadczeniem usług przewozowych, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wniosek uzupełniono w dniu 26 czerwca 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, Sp. z o.o., jest komunalną Spółką prawa handlowego.

Jedynym wspólnikiem posiadającym 100% udziałów jest Gmina Miejska.

W chwili obecnej podstawowym przedmiotem działalności jest wykonywanie zadań własnych Gminy w zakresie zapewnienia lokalnego transportu zbiorowego. Kwestie szczegółowe związane z realizacją ww. zadań doprecyzowane zostaną w umowie.

Umowa ta nie będzie prowadzić do przekazania wykonywania zadania własnego, bowiem nastąpiło to już w akcie kreującym Spółkę.

Taka umowa nie będzie miała również charakteru odpłatnego, gdyż Gmina nie nabywa w oparciu o nią żadnych dostaw, usług czy robót, a świadczenia nabywają dla siebie bezpośrednio sami mieszkańcy.

Umowa wykonawcza będzie regulowała minimalne zasady z zakresu obowiązku świadczenia usług przewozowych dotyczących ilości kilometrów, obszaru świadczenia usług, rozkłady jazdy komunikacji w zakresie tras i częstotliwości, rozliczania dochodów z biletów, obowiązki Spółki wobec odbiorców usług, oraz zasady przekazywania Spółce rekompensaty na pokrycie strat poniesionych w związku ze świadczeniem publicznych usług komunikacyjnych nałożonego na nią w trybie władczym.

Rekompensata stanowi zwrot kosztów pomniejszonych o przychody dodatkowe oraz uwzględnia tzw. rozsądny zysk. Obliczenie wysokości rekompensaty należnej Spółce na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych odbywać się będzie na zasadach określonych w załączniku Rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego, oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 z uwzględnieniem liczby wozokilometrów, na które miasto zgłosiło zapotrzebowanie na dany rok, a Spółka zobowiązuje się je wykonywać.

Z obopólnych zobowiązań, co roku do dnia 15 września ustalana będzie szacunkowa liczba wozokilometrów, na które Gmina zobowiązuje się zgłosić zapotrzebowanie w następnym roku. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Gminą, a zwłaszcza podstawą rozliczeń rekompensaty, będzie liczba kilometrów faktycznie wykonanych przez Spółkę.

W terminie do dnia 15 września każdego roku Spółka przedstawiać będzie kalkulację rocznej rekompensaty z uwzględnieniem określonej liczby wozokilometrów. Ustalane przez Spółkę wielkości rekompensaty podlegają corocznej kontroli. Podstawę kontroli stanowić będą ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów, oraz dane analityczne pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów netto świadczenia usług przewozowych.

W ramach swojej działalności z zakresu zbiorowego transportu publicznego Spółka uzyskiwać będzie przychody ze sprzedaży biletów (usług komunikacji miejskiej), z których pokrywane będą koszty działalności przewozowej. Ceny urzędowe za usługi przewozowe gminnego transportu jako usługi użyteczności publicznej ustala Rada Miasta w formie uchwał, zgodnie z ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 5, poz. 13).

Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej. Spółka już w momencie tworzenia narażona byłaby na osiąganie straty finansowej. Wykonywanie usług użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu zbiorowego, jako zadania Gminy, w określonych warunkach ekonomicznych wymagać musi finansowania ze środków publicznych.

Z uzupełnienia z dnia 23 czerwca 2015 r. do wniosku wynika, że:

1. Rekompensata, którą otrzyma Spółka od Gminy, nie będzie stanowić wynagrodzenia za świadczenie usług określonych w umowie.
2. Rekompensata, którą otrzyma Spółka od Gminy nie będzie przeznaczona na dopłatę do świadczonej usługi przewozowej i nie będzie miała wpływu na cenę biletów, a będzie przeznaczona na pokrycie działalności statutowej Spółki. Cenę biletów ustala Rada Miejska w drodze Uchwały. Odbiorcą usługi nie jest Gmina, a pasażerowie korzystający z usług publicznego transportu zbiorowego. Otrzymana od Gminy rekompensata stanowi dofinansowanie działalności operacyjnej pokrywającej ujemny wynik finansowy uzyskany jako różnica przychodów i kosztów powstałych w związku z realizacją obowiązku świadczenia usług przewozowych na warunkach określonych przez Gminę.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy rekompensata, którą będzie otrzymywał Wnioskodawca od Gminy na wyrównanie kosztów działalności (pokrycia ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów) w związku ze świadczeniem usług przewozowych, stanowi obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011, Nr 11, poz. 1054, z późn. zm.), na podstawie którego opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, otrzymana przez Spółkę rekompensata nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi przewozowe, nie stanowiąc tym samym obrotu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Termin rekompensata oznacza zrównoważenie, wyrównanie braku niedoboru lub ujemnego charakteru czegoś, zlikwidowanie strat lub krzywd, itp. (Słownik wyrazów obcych PWN).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, w myśl art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Tak więc włączenie do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to dotacja celowa, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Istotą otrzymywania rekompensaty jest dofinansowanie kosztów działalności Spółki związanych z wykonywaniem usług przewozowych.

Otrzymywana rekompensata byłaby wówczas opodatkowana, gdyby była przeznaczona na sprzedaż usług czy towarów. Rekompensaty nie można przyporządkować konkretnej usłudze, w związku z tym nie wpływa ona na ceny urzędowe biletów, które są ustalane przez Radę Miasta. Rekompensata jest przeznaczona na cele powierzone Miastu określające zadanie własne gminy, polegające na zaspokojeniu zbiorowych potrzeb w zakresie lokalnego transportu zborowego, a więc na finansowanie działalności Spółki, polegającej na planowaniu, organizacji i zarządzaniu miejskim transportem publicznym w (…). Oznacza to, że otrzymywana rekompensata ma charakter ogólny, a jej celem jest dotowanie działalności Spółki.

Tym samym, zdaniem Spółki nie stanowi dopłaty do ceny usługi, a co za tym idzie, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (…).

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną, lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zauważyć zatem należy, że ogólna zasada ustalania podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, jest w pełni zgodna z definicją podstawy opodatkowania zawartą w art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy stanowi zatem implementację przepisu art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Z kolei, w art. 29a ust. 7 ustawy zostały wymienione elementy, które należy wyłączyć z podstawy opodatkowania (zmniejszające podstawę opodatkowania). Zgodnie z treścią ww. przepisu podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Stosownie do treści art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

1. obniżek cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. opustów i obniżek cen udzielonych nabywcy lub usługobiorcy i uwzględnionych w momencie transakcji;
3. kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym.
   
   

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Zatem we wskazanych wyżej przepisach ustawodawca precyzyjnie określił katalog elementów wliczanych do podstawy opodatkowania oraz elementów niemających wpływu na jej wielkość.

W sytuacji zatem, gdy podatnik dla konkretnej dostawy towarów lub konkretnego świadczenia usług otrzymuje od innego podmiotu dofinansowanie, np. w postaci dotacji stanowiącej dopłatę do ceny towaru lub usługi – tego rodzaju dofinansowanie stanowi, obok ceny, uzupełniający ją element podstawowy opodatkowania z tytułu tej dostawy lub świadczenia. Natomiast dotacje mające na celu dofinansowanie ogólnych kosztów działalności, nie dające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a więc nieuzależnione od ilości i wartości dostarczanych towarów lub świadczonych usług, nie stanowią zapłaty w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie jest więc podstawą opodatkowania ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, niezwiązana z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. W przypadku natomiast, gdy podatnik otrzyma dofinansowanie, które będzie związane z dostawą lub świadczeniem usług, jako pokrycie części ceny konkretnego świadczenia lub rekompensatę z tytułu wykonania określonego świadczenia po cenach obniżonych, płatność taka będzie zaliczana do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Dla określenia, czy dane dotacje mają, czy też nie, bezpośredni wpływ na cenę świadczonych usług, a co za tym idzie, czy podlegają opodatkowaniu, istotne są zatem szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cele realizowanego w określonej formie dofinansowania.

Zatem, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne - na pokrycie kosztów działalności - nie podlega opodatkowaniu. Dotacja niedająca się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu tym podatkiem, służąca pokryciu ogólnych kosztów działalności podatnika w rozumieniu przepisu art. 29a ust. 1 ustawy nie zwiększa podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy i uzupełnienia do wniosku wynika, że Wnioskodawca jest komunalną spółką prawa handlowego, w której jedynym wspólnikiem posiadającym 100% udziałów jest Gmina.

W chwili obecnej podstawowym przedmiotem działalności jest wykonywanie zadań własnych Gminy w zakresie zapewnienia lokalnego transportu zbiorowego. Kwestie szczegółowe związane z realizacją ww. zadań doprecyzowane zostaną w umowie. Umowa ta nie będzie prowadzić do przekazania wykonywania zadania własnego, bowiem nastąpiło to już w akcie kreującym Spółkę. Taka umowa nie będzie miała również charakteru odpłatnego, gdyż Gmina nie nabywa w oparciu o nią żadnych dostaw, usług czy robót, a świadczenia nabywają dla siebie bezpośrednio sami mieszkańcy. Umowa wykonawcza będzie regulowała minimalne zasady z zakresu obowiązku świadczenia usług przewozowych dotyczących ilości kilometrów, obszaru świadczenia usług, rozkłady jazdy komunikacji w zakresie tras i częstotliwości, rozliczania dochodów z biletów, obowiązki Spółki wobec odbiorców usług, oraz zasady przekazywania Spółce rekompensaty na pokrycie strat poniesionych w związku ze świadczeniem publicznych usług komunikacyjnych nałożonego na nią w trybie władczym. Rekompensata stanowi zwrot kosztów pomniejszonych o przychody dodatkowe oraz uwzględnia tzw. rozsądny zysk. Obliczenie wysokości rekompensaty należnej Spółce na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych odbywać się będzie na zasadach określonych w załączniku Rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego, oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70, z uwzględnieniem liczby wozokilometrów, na które miasto zgłosiło zapotrzebowanie na dany rok, a Spółka zobowiązuje się je wykonywać. Z obopólnych zobowiązań, co roku do dnia 15 września ustalana będzie szacunkowa liczba wozokilometrów, na które Gmina zobowiązuje się zgłosić zapotrzebowanie w następnym roku. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Gminą, a zwłaszcza podstawą rozliczeń rekompensaty, będzie liczba kilometrów faktycznie wykonanych przez Spółkę. W terminie do dnia 15 września każdego roku Spółka przedstawiać będzie kalkulację rocznej rekompensaty z uwzględnieniem określonej liczby wozokilometrów. Ustalane przez Spółkę wielkości rekompensaty podlegają corocznej kontroli. Podstawę kontroli stanowić będą ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów, oraz dane analityczne pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów netto świadczenia usług przewozowych. W ramach swojej działalności z zakresu zbiorowego transportu publicznego Spółka uzyskiwać będzie przychody ze sprzedaży biletów (usług komunikacji miejskiej), z których pokrywane będą koszty działalności przewozowej. Ceny urzędowe za usługi przewozowe gminnego transportu jako usługi użyteczności publicznej ustala Rada Miasta w formie uchwał. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej. Spółka już w momencie tworzenia narażona byłaby na osiąganie straty finansowej. Wykonywanie usług użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu zbiorowego, jako zadania Gminy, w określonych warunkach ekonomicznych wymagać musi finansowania ze środków publicznych. Rekompensata, którą otrzyma Spółka od Gminy, nie będzie stanowić wynagrodzenia za świadczenie usług określonych w umowie oraz nie będzie przeznaczona na dopłatę do świadczonej usługi przewozowej i nie będzie miała wpływu na cenę biletów, a będzie przeznaczona na pokrycie działalności statutowej Spółki. Cenę biletów ustala Rada Miejska w drodze Uchwały. Odbiorcą usługi nie jest Gmina, a pasażerowie korzystający z usług publicznego transportu zbiorowego. Otrzymana od Gminy rekompensata stanowi dofinansowanie działalności operacyjnej pokrywającej ujemny wynik finansowy uzyskany jako różnica przychodów i kosztów powstałych w związku z realizacją obowiązku świadczenia usług przewozowych na warunkach określonych przez Gminę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy rekompensata, którą Zainteresowany otrzyma od Gminy na wyrównanie kosztów działalności, w związku ze świadczeniem usług przewozowych, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem z okoliczności sprawy wynika, że rekompensata, którą otrzyma Wnioskodawca od Gminy na wyrównanie kosztów związanych ze świadczeniem usług przewozowych, nie będzie stanowić wynagrodzenia za świadczenie usług określonych w umowie i nie będzie miała wpływu na cenę biletów, a będzie przeznaczona, jak wskazał Zainteresowany, na pokrycie działalności statutowej Spółki.

Uwzględniając powyższe, jak również przywołane przepisy stwierdzić należy, że rekompensata, którą będzie otrzymywała Spółka nie będzie przyznawana jako dopłata do ceny usługi, ale na pokrycie poniesionych kosztów, a w konsekwencji nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy stwierdzić należy, że rekompensata, którą będzie otrzymywał Wnioskodawca od Gminy na wyrównanie kosztów działalności (pokrycia ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów) w związku ze świadczeniem usług przewozowych nie stanowi zapłaty i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.