INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Biura Turystycznego przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2012r. (data wpływu 08 marca 2012r.) uzupełnionym pismem w dniu 24 maja 2012r. o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania świadczonych usług organizowania turnusów rehabilitacyjnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 marca 2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług organizowania turnusów rehabilitacyjnych,

• ustalenia podstawy opodatkowania świadczonych usług organizowania turnusów rehabilitacyjnych.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 24 maja 2012r. w zakresie doprecyzowania opisanego zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny.

Działalność gospodarczą Biuro Turystyczne Pan prowadzi od 15 lipca 2006r. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług turystyki, w większości z nich stosownie do art. 119 pkt 1 podstawą opodatkowania jest kwota marży z uwagi na nabywanie od innych podmiotów usług dla bezpośredniej korzyści turysty, które w postaci określonego podmiotu (np. obóz dla młodzieży) są zbywane na jego rzecz.

Świadcząc usługi we własnym zakresie Wnioskodawca nabywa poszczególne elementy wycieczki (autokar, ubezpieczenie, przewodnik, pilot, zakwaterowanie, bilety wstępu, wyżywienie) od innych podmiotów i odrębnie ustala podstawę opodatkowania stosownie do art. 119 pkt 5 i pkt 6 płaci podatek na zasadach ogólnych.

W ramach działalności Zainteresowany przyjmował również zlecenia na zorganizowanie turnusów rehabilitacyjnych na rzecz młodzieży niepełnosprawnej wraz z opiekunem (autyzm, choroba psychiczna, upośledzenie umysłowe, zespół Aspergela). Usługi tj. noclegi, wyżywienie, kadra terapeutyczna Wnioskodawca nabywał od innych podmiotów w formie turnusów rehabilitacyjnych zbywał rodzicom dzieci niepełnosprawnych bądź fundacjom, które wysyłały swoich podopiecznych na turnusy rehabilitacyjne.

Ponieważ podmioty gospodarcze, od których Wnioskodawca nabywał ww. usługi są wpisane do rejestrów przez adekwatnych Wojewodów, turnusy te rozliczał na zasadach ogólnych ze stawką zwolnioną.

Wnioskodawca wskazał, iż nie jest podmiotem leczniczym w rozumieniu ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2011r., Nr 112, poz. 654). Świadczone przez Wnioskodawcę usługi turnusów rehabilitacyjnych są turnusami rehabilitacyjnymi w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (tj. Dz. U. z 2011r., Nr 127, poz. 721).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie...

Czy jako podmiot gospodarczy nie będący ZOZ-em organizując turnusy rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych Wnioskodawca prawidłowo ustala podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku) od 2011r. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z VAT usług w zakresie turnusów rehabilitacyjnych. Przemawia za tym nowelizacja rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy (dodane w § 13 ust. 1 pkt 25), w którym określa ono, że zwolnione z VAT będą podmioty nie będące ZOZ-ami, które organizują turnusy rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych oraz osoby w nich uczestniczące.

Przemawia za tym również fakt, iż:

• prowadząc działalność jako osoba fizyczna Wnioskodawca organizuje turnusy rehabilitacyjne na rzecz osób niepełnosprawnych od ponad 2 lat,

• Wnioskodawca posiada zaświadczenie Wojewody o wpisie do rejestru organizatorów turnusów rehabilitacyjnych o nr ….

• ośrodki w których turnusy rehabilitacyjne będą się odbywały są również wpisane do rejestru przez Wojewodów z poszczególnych województw.
  
  

Ponadto Wnioskodawca informuje, że w przypadku ww. świadczonych usług stosowana jest VAT – marża z uwagi na fakt, iż do wykonania usługi zmuszony jest do zakupu poszczególnych składników imprezy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 8 ust. 1 cyt. ustawy o podatku VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Przepis art. 119 cyt. ustawy wprowadza szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych, którego istotą jest opodatkowanie marży stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących usługi turystyki.

Na mocy art. 119 ust. 1 cyt. ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

• działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

• przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
  
  

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto, w świetle art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Wskazać tutaj należy, iż podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej.

Usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to bowiem świadczenie złożone na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny był zakup usługi turystycznej.

Natomiast art. 119 ust. 4 stanowi, iż podatnikom, o których mowa w ust 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne – art. 119 ust. 6 ustawy.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wołejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Natomiast, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o usługach turystycznych (tj. Dz. U. z 2004r., Nr 223, poz. 2268 ze zm.), przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Natomiast impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (art. 3 pkt 2). Turysta w myśl ww. ustawy to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc (art. 3 pkt 9).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002r., s. 99).

Zatem, usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług turystyki, w większości z nich stosownie do art. 119 pkt 1 podstawą opodatkowania jest kwota marży z uwagi na nabywanie od innych podmiotów usług dla bezpośredniej korzyści turysty, które w postaci określonego podmiotu (np. obóz dla młodzieży) są zbywane na jego rzecz. Świadcząc usługi we własnym zakresie Wnioskodawca nabywa poszczególne elementy wycieczki (autokar, ubezpieczenie, przewodnik, pilot, zakwaterowanie, bilety wstępu, wyżywienie) od innych podmiotów i odrębnie ustala podstawę opodatkowania stosownie do art. 119 pkt 5 i pkt 6 płaci podatek na zasadach ogólnych. W ramach działalności Wnioskodawca przyjmował również zlecenia na zorganizowanie turnusów rehabilitacyjnych na rzecz młodzieży niepełnosprawnej wraz z opiekunem (autyzm, choroba psychiczna, upośledzenie umysłowe, zespół Aspergela). Usługi tj. noclegi, wyżywienie, kadra terapeutyczna Wnioskodawca nabywał od innych podmiotów w formie turnusów rehabilitacyjnych zbywał rodzicom dzieci niepełnosprawnych bądź fundacjom, które wysyłały swoich podopiecznych na turnusy rehabilitacyjne. Wnioskodawca posiada zaświadczenie Wojewody o wpisie do rejestru organizatorów turnusów rehabilitacyjnych o nr ….. Ponieważ podmioty gospodarcze, od których Wnioskodawca nabywał ww. usługi są wpisane do rejestrów przez adekwatnych Wojewodów, turnusy te rozliczał na zasadach ogólnych ze stawką zwolnioną. Wnioskodawca wskazał, iż nie jest podmiotem leczniczym w rozumieniu ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi turnusów rehabilitacyjnych są turnusami rehabilitacyjnymi w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych.

Odnosząc się w tym miejscu do przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tj. Dz. U. z 2011r. Nr 127, poz. 721) stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 tej ustawy, rehabilitacja społeczna ma na celu umożliwianie osobom niepełnosprawnym uczestnictwa w życiu społecznym. Rehabilitacja społeczna realizowana jest przede wszystkim przez:

• wyrabianie zaradności osobistej i pobudzanie aktywności społecznej osoby niepełnosprawnej;

• wyrabianie umiejętności samodzielnego wypełniania ról społecznych;

• likwidację barier, w szczególności architektonicznych, urbanistycznych, transportowych, technicznych, w komunikowaniu się i dostępie do informacji;

• kształtowanie w społeczeństwie właściwych postaw i zachowań sprzyjających integracji z osobami niepełnosprawnymi.
  
  

Z kolei przepis art. 10 ww. ustawy stanowi, iż do podstawowych form aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zalicza się uczestnictwo tych osób w:

• warsztatach terapii zajęciowej, zwanych dalej „warsztatami”;

• turnusach rehabilitacyjnych, zwanych dalej „turnusami”.
  
  

Wobec powyższego nie można uznać, aby usługi świadczone przez Wnioskodawcę jako organizatora turnusów rehabilitacyjnych stanowiły usługi turystyki lub też usługi do nich pokrewne, ich bezpośrednim celem nie jest bowiem zaspokojenie potrzeb wypoczynku, rekreacji czy rozrywki jako takiej, lecz zapewnienie podstawowej formy aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osoby niepełnosprawnej (uczestnika turnusu rehabilitacyjnego).

Odnosząc się zatem do kwestii dotyczącej sposobu ustalenia podstawy opodatkowania dla przedmiotowych czynności, tj. zastosowania zasad ogólnych wynikających z art. 29 lub też szczególnej procedury opodatkowania usług turystyki określonej przepisem art. 119 ustawy należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie cyt. wyżej przepis art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Tym samym dla obrotów osiąganych przez Wnioskodawcę jako organizatora turnusów rehabilitacyjnych nie znajdzie zastosowania wskazany przez Zainteresowanego przepis art. 119 ust. 1 ww. ustawy, w myśl którego podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż usługi organizacji turnusów rehabilitacyjnych można rozliczać przy zastosowaniu art. 119 ustawy, jako usługi turystyki, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Podany we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe stanowi jedyną faktyczną podstawę udzielonej interpretacji i tym samym wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywoływać określone w ustawie skutki prawne. Od początku wprowadzenia w procedurze podatkowej instytucji „interpretacji” przyjmuje się, że specyfika regulacji dotyczącej interpretacji przepisów prawa podatkowego wyklucza stosowanie przepisów Ordynacji podatkowej regulujących postępowanie dowodowe (wyjaśniające), zatem postępowanie w przedmiocie interpretacji bazuje wyłącznie na opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania świadczonych usług organizowania turnusów rehabilitacyjnych. Natomiast wniosek w części dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego w zakresie zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług organizowania turnusów rehabilitacyjnych został rozpatrzony interpretacją Nr IPTPP1/443-197/12-6/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski