Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-521/15/JW
z 23 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 września 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest postępowanie Wnioskodawcy polegające na zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów naliczonego w Niemczech podatku od wartości dodanej, a następnie zaliczeniu do przychodu podatkowego otrzymanej kwoty zwrotu podatku od wartości dodanej, w dacie otrzymania tego zwrotu (pytanie oznaczone we wniosku nr 1a) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest postępowanie Wnioskodawcy polegające na zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów naliczonego w Niemczech podatku od wartości dodanej, a następnie zaliczeniu do przychodu podatkowego otrzymanej kwoty zwrotu podatku.

We wniosku został przedstawiony następujące stan faktyczny:

Wnioskodawca (zwany dalej również „Spółką” lub „Podatnikiem”) zarejestrowany do VAT w Polsce, posiadający siedzibę firmy w Polsce wykonuje usługi montażowe, a także prace remontowe na elektrowniach i innych obiektach przemysłowych na terenie Polski i innych krajów Unii Europejskiej, w tym w szczególności Niemiec. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej także: „ustawa VAT”).

W związku ze zleceniem części robót wykonywanych na terenie Niemiec podwykonawcom z Polski (czynnym podatnikom VAT w Polsce, będącym jednocześnie rezydentami podatkowymi w Polsce) Wnioskodawca zobowiązany jest od kwietnia br. składać deklaracje na potrzeby podatku od wartości dodanej w Niemczech, a co za tym idzie tam rozliczać podatek należny i naliczony związany z usługami świadczonymi w Niemczech. Rejestracja Wnioskodawcy w rejestrze przedsiębiorców i jego siedziba znajdują się w Polsce, w Niemczech składane winny być jedynie deklaracje na potrzeby podatku od wartości dodanej. Ponadto Wnioskodawca posiada w Niemczech przedstawicielstwo podatkowe w rozumieniu art. 5 ust. 5 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2004 r. nr 16, poz. 149, dalej także: „UPO”). Pomimo takiego przedstawicielstwa większość działalności na tym rynku podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce, gdyż poszczególne lokalizacje nie spełniają kryteriów opisanych w art. 5 UPO, zaś zarządzanie nimi odbywa się na zasadach opisanych w art. 4 ust. 1 UPO.

Ponadto, w związku z prowadzeniem działalności na terenie Niemiec, Wnioskodawca korzysta z usług podwykonawców niemieckich (czynni podatnicy VAT w tym kraju, jednocześnie będący rezydentami podatkowymi w Niemczech). Są to usługi świadczone w związku z ogólnym funkcjonowaniem Wnioskodawcy na rynku niemieckim, będące częścią kosztów zarządu wszystkimi lokalizacjami w Niemczech, niemające bezpośredniego związku z przedstawicielstwem podatkowym, o którym mowa powyżej. Są to usługi doradcy podatkowego dokonującego rozliczeń podatkowych (podatek dochodowy od osób fizycznych wysyłanych do Niemiec pracowników, prawnych oraz podatek od wartości dodanej w Niemczech), telefonicznych, pocztowych, usług serwisów samochodowych, w zakresie naprawy samochodów oddanych do dyspozycji na terenie Niemiec i innych o podobnym charakterze. Usługi te stanowiły dla Wnioskodawcy do daty powstania obowiązku składania deklaracji na potrzeby podatku od wartości dodanej w Niemczech import usług w rozumieniu art. 28b ust. 1 ustawy VAT. Po dacie powstania obowiązku składania deklaracji, ich kwalifikacja nie uległa zmianie - stanowią nadal dla Wnioskodawcy import w rozumieniu art. 28b ust. 1 ustawy VAT, tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej na terenie Niemiec, co zostało potwierdzone przez niemieckiego doradcę podatkowego.

Biorąc za podstawę powyższe, Wnioskodawca składa deklaracje podatku od wartości dodanej w niemieckim urzędzie skarbowym, w których:

1. wykazuje w ramach odwrotnego obciążenia obroty na terenie Niemiec,
2. rozlicza w ramach odwrotnego obciążenia podatek z faktur wystawianych przez podwykonawców polskich i
3. odlicza podatek od wartości dodanej naliczony przy zakupie towarów i usług w Niemczech.
   
   

Usługi wykonywane obecnie przez Wnioskodawcę na terenie Niemiec co do zasady podlegają w myśl niemieckich przepisów odwrotnemu obciążeniu, stąd składana tam deklaracja podatku od wartości dodanej wykazuje nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym. Jednakże w przypadku realizacji czynności opodatkowanych, dla których niemieckie przepisy nakazywać będą opodatkowanie podatkiem od wartości dodanej przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca wystawiać będzie faktury zawierające niemiecki podatek od wartości dodanej wynikający z obowiązujących przepisów dla danego rodzaju obrotów.

Podatnik składa w Polsce miesięczne deklaracje VAT-7, w których wykazywał do tej pory (to jest do daty powstania obowiązku składania deklaracji podatku od wartości dodanej w Niemczech) sprzedaż usług na nieruchomościach w Niemczech jako „świadczenie usług poza terytorium kraju” (poz. 11 deklaracji VAT-7(14)), sprzedaż usług na terytorium Polski, innych krajów UE (jeżeli występowała) oraz podatek VAT naliczony przy zakupie towarów i usług w kraju, a także import usług świadczonych przez zagranicznych usługodawców oraz ewentualne wewnątrzwspólnotowe nabycie i dostawę towarów.

Oprócz przychodów uzyskiwanych na rynku niemieckim, Wnioskodawca osiąga przy tym zawsze (co miesiąc) przychody z działalności wykonywanej na terenie kraju.

W związku z powyższym zadano m.in następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest postępowanie Wnioskodawcy polegające na zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów naliczonego w Niemczech podatku od wartości dodanej, a następnie zaliczeniu w przychód podatkowy otrzymanej kwoty zwrotu podatku od wartości dodanej, w dacie otrzymania tego zwrotu? (pytanie oznaczone we wniosku jako pytanie nr 1a).

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej także: „updop”) ma on prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów naliczony podatek od wartości dodanej z faktur otrzymanych od kontrahentów niemieckich, pomimo tego, że ubiega się o zwrot ww. podatku naliczonego w deklaracji podatku od wartości dodanej w Niemczech.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został on poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem, aby móc zaliczyć konkretne wydatki do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest wykazanie związku między ich poniesieniem, a dążeniem do uzyskania przychodów. Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Wnioskodawca otrzymuje faktury wystawione z naliczonym podatkiem od wartości dodanej wg stawki podatku naliczonego obowiązującego na terenie Niemiec. Wnioskodawca zalicza podatek od wartości dodanej naliczony w Niemczech do kosztów podatkowych w roku podatkowym w którym ujęto w kosztach podatkowych wartość faktury netto. Zgodnie z prawem Wnioskodawca uwzględnia te faktury w deklaracji podatku od wartości dodanej składanej na terenie Niemiec. Jeżeli Wnioskodawca otrzyma zwrot to w miesiącu otrzymania zwrotu zalicza go jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W tak przedstawionym stanie faktycznym, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółka ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów podatek od wartości dodanej zawarty w fakturach otrzymanych od kontrahentów niemieckich pomimo tego, że uwzględnia te faktury w deklaracji podatku od wartości dodanej składanej w Niemczech.

Z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) updop wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

1. jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
2. w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
   
   

Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć w ustawie mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054 ze zm. dalej także: ustawa VAT). Jednoznaczna definicja ustawowa (legalna) pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 46 updop wyklucza inne jego rozumienie. Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa VAT rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce. W świetle powyższego, stwierdzić należy, że art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek od wartości dodanej wynikający z faktur otrzymanych od kontrahentów niemieckich w roku podatkowym, w którym zaliczył kwoty netto z tej faktury w koszty podatkowe w sytuacji, gdy Wnioskodawca ujmie te faktury w deklaracji podatku od wartości dodanej, a także w sytuacji, gdy takie ujęcie w deklaracji nie nastąpi/nie będzie możliwe.

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, gdy Spółka uzyska zwrot zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej winna wykazać przychód z tego tytułu.

Reasumując, w zakresie pytania 1a, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma on prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów naliczonego w Niemczech podatku od wartości dodanej, a następnie zaliczeniu w przychód podatkowy otrzymanej kwoty zwrotu podatku od wartości dodanej, w dacie otrzymania tego zwrotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Przepis art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851, ze zm., dalej także: „updop”), regulujący kwestię przychodów, nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 updop ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. Ponadto wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

Przychodami są więc w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 updop).

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 updop pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w Rozdziale 2 updop, mogą być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę pożytków – stanowiącą katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu – które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo -skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Każdy wydatek wymaga zatem indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania podatnika.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odsprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop ilekroć w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm., dalej także: „ustawa VAT”).

Z kolei przez podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy VAT, rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem polskiego podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich.

W konsekwencji stwierdzić należy, że cytowany art. 16 ust. 1 pkt 46 updop nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej. Tym samym, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Spółka może uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość faktur dokumentujących poniesione koszty wraz z podatkiem od wartości dodanej.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że stanowisko Spółki w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego w Niemczech podatku od wartości dodanej, a następnie zaliczeniu do przychodów otrzymanej kwoty zwrotu podatku od wartości dodanej, w dacie otrzymania tego zwrotu – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1b, 1c, 2-5 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.