Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4515-125/15/BD
z 9 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 września 2015 r. (data wpływu do Biura – 4 września 2015 r.), uzupełnionym 6 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie nieodpłatnego zniesienia współwłasności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Z uwagi na braki formalne wniosku, w piśmie z 26 października 2015 r. znak: IBPB-2-1/4515-125/15/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 6 listopada 2015 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu zostało przedstawione następując zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z właścicielami domu jednorodzinnego (małżonkami H. i Z.) połączonego z domem należącym do Wnioskodawcy ścianą przeciwpożarową, nabyli nieruchomości położone na działce nr 860/119 o powierzchni 0,2314 ha, pozostającej we współwłasności, użytkowanej wieczyście od Skarbu Państwa, dla której jest prowadzona księga wieczysta o numerze (…) przez Sąd Rejonowy w Z. V Wydział Ksiąg Wieczystych.

Udział Wnioskodawcy wynosi 4740/10000, a współwłaścicieli 5260/10000.

Wnioskodawca w swoim domu przeprowadził rozbudowę, na co współwłaściciele wyrazili zgodę, co było warunkiem uzyskania pozwolenia na rozbudowę. Nie ponosili oni również żadnych wydatków na rozbudowę tego domu i nie roszczą sobie do niego żadnych praw. Wartość nakładów wyniosła ok. 70.000 zł, na które zostały zaciągnięte kredyty bankowe.

Obecnie współwłaściciele wraz z Wnioskodawcą planują przed notariuszem znieść współwłasność i podzielić działki tak, żeby Wnioskodawcy przypadała działka, na której jest położona jego nieruchomość, a współwłaścicielom działka, na której jest położona ich nieruchomość. Działka została już geodezyjnie podzielona na dwie części wzdłuż ściany przeciwpożarowej. Zniesienie współwłasności będzie nieodpłatne i nie będą dokonywane żadne spłaty, czy dopłaty.

Udział we własności nieruchomości pozostałby bez zmian, tj.:

• 4740/10000 części działki, czyli działka dla Wnioskodawcy wraz z jego domem pozostającym w części rozbudowanej w stanie surowym,
• 5260/10000 części działki dla współwłaścicieli, czyli działka wraz z ich domem i zabudowaniami mieszkalnymi.
  
  

Wartość całej nieruchomości wraz z zabudowaniami wynosi 550.000 zł. Nieruchomość Wnioskodawcy wraz z rozbudową (zachowując dotychczasowy udział) ma rynkową wartość 300.000 zł, a współwłaścicieli (przy zachowaniu dotychczasowego udziału) – 250.000 zł. Współwłaściciele wraz z Wnioskodawcą są osobami fizycznymi niespokrewnionymi i niezaliczonymi do I grupy podatkowej w rozumieniu ustawy od spadku i darowizn.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że przedmiotem wniosku ma być tylko zniesienie współwłasności prawa do użytkowania wieczystego gruntu (działki), gdyż Wnioskodawca jest już właścicielem swojej części budynku i małżonkowie również są właścicielami swoich zabudowań położonych na wspólnie użytkowanej wieczyście działce.

Udział wnioskodawcy w wysokości 4740/10000 odnosi się tylko i wyłącznie do prawa użytkowania wieczystego działki.

Współwłasność nie odnosi się do nieruchomości (budynków) położonych na tej działce.

Do nieruchomości budynkowych położonych na gruncie objętym użytkowaniem wieczystym Wnioskodawca i małżonkowie posiadają odrębne tytuły własności – akty notarialne nabycia.

Wartość rynkowa nieruchomości budynkowej Wnioskodawcy przed zniesieniem współwłasności wynosi 238.380,00 zł, po zniesieniu również 238.380,00 zł. Wartość rynkowa nieruchomości budynkowej małżonków przed zniesieniem współwłasności wynosi 181.620,00 zł, po zniesieniu również 181.620,00 zł.

Wartość rynkowa nieruchomości gruntowej (działki) pozostającej we współwłasności przed zniesieniem współwłasności wynosi 130.000,00 zł, po zniesieniu współwłasności – część Wnioskodawcy 61.620,00 zł, a część małżonków – 68.380,00 zł.

W wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca nie będzie nabywał prawa do nieruchomości budynkowej, tylko nabędzie udział w prawie wieczystego użytkowania. Wartość nabytego prawa do wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej po zniesieniu współwłasności oraz udział w tym prawie będą takie same jak przed zniesieniem współwłasności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przy nieodpłatnym zniesieniu współwłasności możliwa jest taka interpretacja przepisu art. 7 ust. 6 ustawy od spadków i darowizn, że od wartości rzeczy w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcom, należy odjąć długi i ciężary w postaci poczynionych przez Wnioskodawcę nakładów na rozbudowę, co prowadziłoby do wniosku, że stanowiąca podstawę opodatkowania czysta wartość rzeczy po potrąceniu nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę równa się zeru, przy przyjęciu, iż aktualne ceny rynkowe odpowiadają wysokości poczynionych nakładów?
2. Czy występuje podatek od wartości rzeczy w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności należy od podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odjąć wartość długów i ciężarów (wartość czysta). W związku z powyższym uwzględniając nakłady, Wnioskodawca nie nabywa nic więcej ponad to co wcześniej posiadał. Jednocześnie jeśli wartość czysta nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności przez Wnioskodawcę przekroczy kwotę wolną od podatku w III grupie podatkowej nie wystąpi konieczność zapłaty podatku od spadku i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2015 r., poz. 86, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem” podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

W myśl art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku od spadków i darowizn podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. W myśl natomiast art. 7 ust. 6 tej ustawy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Zgodnie z art. 211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2015 r., poz. 121, ze zm.) każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego (art. 212 Kodeksu cywilnego).

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

• podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
• przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
• sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
  
  

Jak wynika z powołanych przepisów podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności, (a zatem czynności w wyniku której nastąpi całkowite zniesienie stosunku współwłasności). Przy czym chodzi tutaj o takie zniesienie współwłasności, z którym wiąże się nabycie ponad wartość udziału, która przysługiwała przez zniesieniem współwłasności.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż:

• Wnioskodawca, w wyniku zniesienia współwłasności we współużytkowaniu wieczystym nabędzie – jak wynika z wniosku – prawo wieczystego użytkowania o takiej samej wartości jaka była wartość tego udziału przed zniesieniem współwłasności,
• nie nastąpi całkowite zniesienie współwłasności bowiem małżonkom przysługiwać będzie nadal wspólne prawo użytkowania wieczystego wydzielonej działki.
  
  

Tym samym w opisanym zdarzeniu przyszłym – w świetle obowiązujących przepisów prawa – nie wystąpi obowiązek w podatku od spadków i darowizn, ponieważ nie będzie miało miejsca zniesienie współwłasności w warunkach określonych przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należał uznać za prawidłowe jednakże z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę.

W tym stanie rzeczy bezprzedmiotowa staje się analiza dotycząca zasadności odliczenia nakładów od podstawy opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo należy zauważyć, iż stan prawny, na podstawie którego została wydana interpretacja, obowiązuje do końca 2015 r. Od dnia 1 stycznia 2016 r. wchodzą w życie nowe przepisy ustawy od spadków i darowizn, dotyczące opodatkowania zniesienia współwłasności. Zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1045) do opodatkowania nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, z tytułu których obowiązek podatkowy powstał na podstawie ustawy zmienianej w art. 4 ww. ustawy przed dniem wejścia w życie tej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.