Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4514-1-9/15-2/MK
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2015 r. (data wpływu 20 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza wystawiać na rzecz określonych podmiotów, zwanych dalej remitentami, weksle własne zupełne. Remitentami będą osoby prawne, w tym wspólnicy Wnioskodawcy. Weksle własne będą mieć wartość nominalną opiewającą na określoną kwotę pieniężną. W związku z wystawieniem weksli własnych Wnioskodawca otrzymywać będzie od odbiorców określoną kwotę pieniężna, która będzie niższa od wartości nominalnej weksla. W momencie przedstawienia weksla do wykupu Wnioskodawca zobowiązany będzie do wypłaty na rzecz remitentów kwoty nominalnej weksla. Wystawienie weksli własnych kreować będzie samoistne stosunki zobowiązaniowe pomiędzy Wnioskodawcą a remitentami. Wystawione weksle własne nie będą zabezpieczać innego zobowiązania (np. z tytułu umowy pożyczki czy zapłaty faktury). Weksle te pełnić będą wyłącznie funkcję kreującą pieniądz. W związku z wystawieniem weksli własnych pomiędzy Wnioskodawcą oraz remitentami zawierana będzie umowa regulująca wystawianie weksli. W umowie strony określają m.in.:

• termin emisji weksla i kwotę wekslową,
• kwotę, po której remitent uprawniony będzie do objęcia weksla,
• sposób dokonania przez remitenta zapłaty za weksel (przelew na rachunek bankowy Wnioskodawcy),
• uprawnienia remitenta do rozporządzania wekslem zgodnie z prawem wekslowym,
• zasady odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy,
• zobowiązanie stron do dochowania należytej staranności,
• zobowiązanie stron do poufności.
  
  

Umowa nie będzie natomiast regulować kwestii terminu wykonania zobowiązania wynikającego z wystawionych weksli własnych oraz sposobu wykonania tego zobowiązania. Kwestie te będą określone bezpośrednio na dokumencie weksla własnego. Wystawione przez Wnioskodawcę weksle będą kreowały samoistne zobowiązania wekslowe i nie będą zabezpieczały żadnego roszczenia. Weksle będą na zlecenie remitentów, tzn. będą mogły być dowolnie indosowane zgodnie z prawem wekslowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wystawieniem przez Wnioskodawcę weksli własnych na rzecz remitentów i zapłatą przez remitentów za wystawione weksle po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z wystawieniem weksla ani zapłatą przez remitentów kwoty pieniężnej z tego tytułu na rzecz Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Również nie istnieją podstawy do powstania obowiązku w podatku od czynności cywilnoprawnych z jakichkolwiek innych tytułów związanych z przedstawionym stanem faktycznym. Podstawą prawną emisji weksli są przepisy ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. z 1936 r., Nr 37, poz. 282 ze zm. - dalej: prawo wekslowe). Zgodnie z przepisami prawa wekslowego, weksel jest dokumentem stanowiącym bezwarunkowe zobowiązanie do zapłaty określonej osobie, w określonym terminie i miejscu przez wystawcę weksla lub osobę przez niego wskazaną określonej na wekslu sumy pieniędzy. Emisja weksla własnego jest zdarzeniem powodującym powstanie określonych praw i obowiązków, a mianowicie po stronie nabywcy powstaje powinność wpłaty kwoty nabycia, natomiast dla wystawcy bezwarunkowy obowiązek zapłaty określonej w nim kwoty pieniężnej, czyli zobowiązanie do wykupu weksla po jego okazaniu albo w określonej na wekslu dacie.

Zobowiązanie wekslowe odrywa się od sytuacji faktycznej, która była podstawą do wystawienia wręczenia weksla, nabierając charakteru samodzielnego i abstrakcyjnego w szczególności ma to miejsce w sytuacji takiej, jak opisana w stanie faktycznym wniosku, tj. gdy wystawiony weksel nie spełnia roli zabezpieczającej (np. dla udzielonej pożyczki, czy zapłaty za określoną fakturę), lecz kreuje samoistny stosunek zobowiązaniowy. W przeciwieństwie bowiem do weksli in blanco, które jako weksle o charakterze gwarancyjnym służą przede wszystkim zabezpieczaniu należnego wierzycielowi świadczenia z innego stosunku zobowiązaniowego, weksle własne mogą pełnić funkcje kredytowe nie być związane z należnościami wynikającymi z innych tytułów. Weksel własny nie musi zostać bowiem wystawiony wyłącznie w celu zabezpieczenia innej wierzytelności. Stosunek wekslowy nie ma charakteru akcesoryjnego i jego byt nie jest zależny od istnienia innego stosunku prawnego. W rozważanym stanie faktycznym, weksle własne wystawiane przez Wnioskodawcę będą mieć charakter kreujący pieniądz, a ich wystawienie można porównać do emisji obligacji lub innych pa wartościowych o charakterze dłużnym.

Zakres przedmiotowy ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2007 r., Nr 68, poz. 450 - dalej: „Ustawa o PCC”) określony został w rozdziale 1 zatytułowanym „Przedmiot opodatkowania”. W doktrynie prawa podatkowego (por. J. Zdanowicz, Podatek od czynności cywilnoprawnych Warszawa 2009) podkreśla się, że art. 1 Ustawy o PCC regulujący przedmiot opodatkowania tym podatkiem jest katalogiem zamkniętym. Oznacza to, że tylko czynności cywilnoprawne expressis verbis wymienione w tym artykule i zakresie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Stanowisko doktryny znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (patrz np. wyrok WSA w Warszawie z 6 października 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 2215/06 oraz w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe (pismo Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego z 24 września 2007 sygn. ZP/436 -29/3/07, pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Ursynów z 26 kwietnia 2005 r. nr us.38/436/RM/ART14A/61/pcc/2/2005, pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 listopada 2008 r. nr ITPB2/436-98/08/TJ oraz z 12 sierpnia 2008 r. nr ITPB2/436-72/08/TJ. Ponadto należy podkreślić, że powszechnie akceptowany jest pogląd, zgodnie z którym czynność cywilnoprawna spoza katalogu art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o pcc nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych „nawet jeżeli wywołuje skutki gospodarcze takie same lub podobne do tych, które zostały w katalogu wymienione” (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 17 listopada 2008 r. nr ITPB2/436-98/08/TJ).

Zgodnie z art. 1 ustawy o PCC opodatkowaniu podlegają:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy
• umowy dożywocia
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat
• ustanowienie hipoteki
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności
• umowy depozytu nieprawidłowego
• umowy spółki.
  
  

Opodatkowaniu podlegają również zmiany wyżej wymienionych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a także orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak wyżej wymienione czynności cywilnoprawne.

Jak wskazano powyżej, katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest katalogiem zamkniętym. Oznacza to, że jeżeli dana czynność cywilnoprawna nie została w nim wymieniona nie podlega ona opodatkowaniu tym podatkiem. Zdaniem Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości, że wystawienie weksla własnego nie obejmuje swoim zakresem znaczeniowym żadnej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o PCC. W związku z tym należy uznać, że wystawienie weksla własnego przez Wnioskodawcę i jego objęcie przez remitentów za wynagrodzeniem nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Oczywiście abstrakcyjność zobowiązania wekslowego nie wyklucza istnienia stosunków poza wekslowych, jednakże byt prawny, tych ostatnich jest obojętny dla treści i bytu zobowiązania wekslowego. Oznacza to, że roszczenie wekslowe jest niezależne od istnienia lub nieistnienia, a także skuteczności roszczeń z ewentualnego pozakodeksowego stosunku podstawowego, bowiem weksel jako nieakcesoryjny od chwili jego powstania materializuje samoistne roszczenie, którego jest źródłem. Charakterystyczną cechą zobowiązania wekslowego jest jedynie inkorporacja bezwarunkowego przyrzeczenia zapłaty sumy pieniężnej, a sam weksel funkcjonuje w oderwaniu od istnienia (ważności) oraz treści stosunku podstawowego. Emisja weksla i powstanie zobowiązania wekslowego nie wymaga zatem, aby pomiędzy wystawcą a remitentem istniał jakikolwiek inny stosunek (stosunek podstawowy). Tak też jest w opisanym stanie faktycznym. Zobowiązanie wynikające z emisji weksla własnego na rzecz remitenta będzie ważne, nawet jeżeli (jak to ma miejsce w opisanym we wniosku stanie faktycznym) pomiędzy wystawcą weksla i remitentem nie istniał żaden taki stosunek. Jak wskazano w stanie faktycznym, wraz z wystawieniem weksla własnego, pomiędzy Wnioskodawcą i remitentem podpisywana będzie umowa regulująca wystawienie weksla określająca warunki na jakich weksel będzie wystawiony w szczególności strony nie zawierają żadnej umowy cywilnoprawnej dotyczącej rozliczeń związanych z wystawieniem weksla. Umowa nie będzie jednak określać terminu wykonania zobowiązania wynikającego z weksla własnego, jak również sposobu wykonania tego zobowiązania. Kwestie te będą bowiem określone na samym dokumencie wekslowym. W konsekwencji, nie można - zdaniem Wnioskodawcy - uznać, że umowa regulująca wystawienie weksla kreować będzie jakiś samodzielny stosunek zobowiązaniowy, który w swej treści mógłby odpowiadać jednej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o PCC. W szczególności zdaniem Wnioskodawcy, nie może być traktowana jako umowa pożyczki. Umowa pożyczki została zdefiniowana w art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 - dalej Kodeks cywilny). Z przepisu tego wynika, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Wystawienie weksli, do którego odnosi się umowa regulująca wystawienie weksla, jest natomiast regulowanym przez zupełnie inny akt prawy - prawo wekslowe. Również należy przyjąć, iż umowa regulująca wystawienie weksla nie może być interpretowana jako umowa depozytu nieprawidłowego uregulowanego w art. 845 Kodeksu cywilnego do którego stosuje się przepisy o pożyczce. Ponadto weksel stanowi papier wartościowy, do którego odnoszą się przepisy szczególne Kodeksu. Oznacza to, że „wystawienie weksla” i zawarcie umowy pożyczki, czy umowy depozytu nieprawidłowego stanowią na gruncie Kodeksu cywilnego dwie odmienne instytucje prawne. W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego należy zatem uznać, że z chwilą objęcia przez odbiorcę weksla własnego wystawionego przez Wnioskodawcę podstawą do uzyskania sumy wekslowej przez remitenta (ewentualnie indosatariuszy) jest wyłącznie weksel, traktowany jako papier wartościowy.

Dochodzenie zaś ewentualnej zapłaty sumy wekslowej zostanie poddane reżimom dotyczącym weksli, co oznacza chociażby, iż reżim przedawnienia roszczenia z weksla będzie określany zgodnie z prawem wekslowym a nie Kodeksem cywilnym. W konsekwencji, nie można - zdaniem Wnioskodawcy - uznać, że zapłata przez remitenta na rzecz Wnioskodawcy określonej kwoty pieniężnej w zamian za weksel własny, jest wydaniem pieniędzy na podstawie umowy pożyczki bowiem zapłata ta jest dokonywana tylko i wyłącznie w związku z wystawieniem przez Wnioskodawcę abstrakcyjnego papieru wartościowego, jakim jest weksel.

W konsekwencji, transakcja ta nie może podlegać opodatkowaniu na zasadach właściwych dla umowy pożyczki.

Wystawienie weksla własnego nie może być także utożsamiane ze sprzedażą weksla jako papieru wartościowego. Ze względu na to, że wystawienie weksla powoduje zaistnienie samoistnego stosunku zobowiązaniowego nie istnieje konieczność zawierania dodatkowej umowy cywilnoprawnej pomiędzy Wnioskodawcą a remitentem na podstawie której weksel jest przenoszony. Analiza przepisów prawa wekslowego prowadzi cło wniosku, iż emisja weksla oraz jego objęcie nie następuje w wyniku zawarcia z wystawcą weksla umowy sprzedaży. Umowa regulująca wystawienie weksla nie kreuje zatem jakiegoś dodatkowego, w stosunku do zobowiązania wekslowego, zobowiązania do zapłaty określonej kwoty pieniędzy. Obowiązek zapłaty określonej kwoty pieniędzy wynikał będzie wyłącznie z wystawionego przez wnioskodawcę weksla własnego. Mając na uwadze powyższe, wystawienie weksla własnego przez Wnioskodawcę i jego objęcie przez remitenta, nie będzie powodować po stronie Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie istnieją również podstawy do powstania obowiązku w podatku od czynności cywilnoprawny z jakichkolwiek innych tytułów związanych z przedstawionym stanem faktycznym.

Wnioskodawca uważa swoje stanowisko za prawidłowe. Stanowisko to jest zgodne z indywidualną interpretacją podatkową wydaną w analogicznym stanie faktycznym i niezmienionym stanie prawnym, przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 27 lutego 2013 r. nr IPTPB2/436-201/12-2/KK, w której stwierdzono, „iż wystawienie przez Wnioskodawcę weksla własnego na rzecz remitentów i zapłatą przez remitentów za wystawiony weksel w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w zakresie tego podatku po stronie Wnioskodawcy”.

Przedstawione wyżej stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, podzielił Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 22 kwietnia 2012 r. nr IPPB2/436-137/13-2/MZ oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 12 sierpnia 2011 r. nr ILPB2/436-96/11-2/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego organu. Interpretacja organu podatkowego dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią źródła prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.