Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-144/15-6/PW
z 17 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.), w piśmie z dnia 24 marca 2015 r. (data nadania 24 marca 2015 r., data wpływu 26 marca 2015 r.) uzupełniającym wniosek na wezwanie z dnia 17 marca 2015 r. Nr IPPB2/4511-144/15-2/PW oraz w uzupełnieniu telefonicznym z dnia 9 kwietnia 2015 r., z którego została sporządzona stosowna notatka służbowa, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia budynków – jest:

• nieprawidłowe – odnośnie daty nabycia udziału w Budynkach w spadku;
• prawidłowe – w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia budynków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 1925 r. H. spółka jawna (dalej: „Spółka”) nabyła nieruchomość gruntową (dalej: „Nieruchomość”). Na Nieruchomości zostały następnie wybudowane w latach 1925 -1927 następujące budynki:

• trzy budynki przemysłowe,
  

• trzy inne budynki niemieszkalne,
  

• jeden budynek biurowy,
  

• jeden budynek oznaczony jako „zbiorniki, silosy i budynki magazynowe”
  

• osiem budynków handlowo- usługowych
  

- zwane dalej łącznie: „Budynkami”

Nieruchomość objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (dalej: „Dekret”) i z dniem 21 listopada 1945 roku przeszła na własność gminy m.st. Warszawy, a w 1950 r., z chwilą likwidacji gmin - na własność Skarbu Państwa. W dniu 14 czerwca 1948 roku Minister Przemysłu i Handlu wydał orzeczenie nr 37 o przejęciu na własność Państwa przedsiębiorstw (dalej: „orzeczenie nacjonalizacyjne”), w tym przedsiębiorstwa Spółki, o której mowa powyżej. Przedmiotowe orzeczenie zostało wydane w trybie ustawy z dnia 3 stycznia 1946 roku o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej i wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych. Cała Nieruchomość przeszła we władanie Skarbu Państwa.

Zgodnie z zapisem w Rejestrze Handlowym z dnia 29 stycznia 1955 roku, wobec nieprowadzenia przedsiębiorstwa, Spółka została wykreślona z tego Rejestru z urzędu.

Należy nadmienić, iż na podstawie art. 5 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 Kodeks Handlowy, spółka handlowa była kupcem rejestrowym; w chwili jednak zaprzestania prowadzenia przedsiębiorstwa traciła ona przymiot większego rozmiaru, co skutkowało przekształceniem spółki jawnej w cywilną, a w dacie wykreślenia Spółki z Rejestru Handlowego kupiec przestał być kupcem rejestrowym. W przypadku natomiast pozostawania w takiej spółce jedynego wspólnika, spółka ulegała rozwiązaniu. Jednakże w oparciu o treść art. 580 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 roku Kodeks zobowiązań, „aż do ukończenia likwidacji majątku rozwiązanej spółki uważa się spółkę za istniejącą, o ile cel likwidacji tego wymaga, zarówno w stosunku między spólnikami, jak i wobec osób trzecich”. W przedmiotowej sytuacji takie wymogi nie zaistniały.

Stosownie do zapisów w Rejestrze Handlowym z dnia 29 stycznia 1955 roku oraz wypisem z dnia 5 grudnia 1995 r. z księgi handlowej prowadzonej przez Sąd Okręgowy, jedynym wspólnikiem w Spółce był ojciec Wnioskodawcy.

Na mocy Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 29 kwietnia 1986 roku spadek po ojcu Wnioskodawcy po 1/3 nabyli: jego żona, córka i Wnioskodawca (dalej łącznie: „spadkobiercy”).

Z dniem 27 maja 1990 roku Nieruchomość stała się własnością Dzielnicy Gminy A. co potwierdził ostatecznie Wojewoda decyzją z dnia 9 października 2001 r., jednocześnie odmawiając nabycia z mocy prawa przez Dzielnicę-Gminę A. własności Budynków posadowionych na tej Nieruchomości, jako odrębnego od gruntu przedmiotu własności.

Orzeczenie nacjonalizacyjne zostało zniesione dopiero decyzją Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 13 października 1993 r., przez stwierdzenie jego nieważności. Legalność decyzji denacjonalizacyjnej potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 9 grudnia 1994 roku.

Pismem z dnia 27 października 1993 roku Wnioskodawca w imieniu własnym oraz pozostałych spadkobierców wystąpił z wnioskiem o ustanowienie - na podstawie Dekretu - prawa użytkowania wieczystego do Nieruchomości (dalej: „wniosek”). Natomiast Budynki, zgodnie z art. 5 Dekretu, stanowiły, do czasu rozpoznania wniosku, własność dawnych właścicieli i ich następców prawnych.

Objęcie w posiadanie Budynków przez Wnioskodawcę i pozostałych spadkobierców nastąpiło w wyniku wydania ich przez Wojewodę w dniu 1 grudnia 1995 r., jako im należnych w ówczesnym stanie prawnym. Czynność ta została potwierdzona stosownym protokółem przekazania.

Od 1 czerwca 1996 Budynki były przedmiotem najmu przez Wnioskodawcę i pozostałych spadkobierców na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Najemca”).

W dniu 12 stycznia 1999 r. spadkobiercy dokonali, przez zawarcie pomiędzy nimi notarialnej umowy kupna - sprzedaży, podziału części spadku po ojcu Wnioskodawcy. Skutkiem tego roszczenia o nieodpłatne nabycie Nieruchomości oraz prawa do położonych na niej Budynków, wynikające z przepisów Dekretu, należne ze spadku po ojcu Wnioskodawcy pozostałym spadkobiercom (matce i siostrze Wnioskodawcy), przeszły na jego rzecz. Jednocześnie prawa do umowy najmu Budynków przeszły na Wnioskodawcę.

Od 1 stycznia 2005 r. do chwili sprzedaży, Budynki były wynajmowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Ta czynność była dokumentowana przez Wnioskodawcę fakturami VAT ze stawką podatku 22%, a od 1 stycznia 2011 roku – 23%.

Decyzją z dnia 13 grudnia 2012 r. Prezydent miasta zatwierdził projekt podziału Nieruchomości, stanowiącej wówczas własność miasta na dwie działki nr 16/1 (która była objęta roszczeniem Wnioskodawcy) i nr 16/2, zastrzegając jednocześnie, że przy zbywaniu wydzielonych działek, w tym przyznaniu prawa wieczystego użytkowania ma zostać ustanowiona służebność przejścia i przejazdu przez działkę nr 16/1.

W dniu 25 lutego 2013 r. została wydana ostateczna decyzja o ustanowieniu na 99 lat - na zasadach Dekretu - użytkowania wieczystego działki gruntu 16/1 na rzecz Wnioskodawcy, działającego w ramach spółki cywilnej H. w likwidacji „w ramach zwrotu”. Z treści tej decyzji wynika ponadto, iż „czynsz symboliczny” z tytułu ustanowienia prawa wieczystego użytkowania tej działki wynosi rocznie 8868 zł netto, przy czym czynszu nie pobiera się za rok, w którym zostanie ustanowione prawo użytkowania wieczystego.

W wykonaniu postanowień decyzji z dnia 25 lutego 2013 r., w dniu 26 lipca 2013 r. podpisana została w formie aktu notarialnego umowa z Wnioskodawcą o oddanie w wieczyste użytkowanie gruntu (działka 16/1), gdzie Wnioskodawca oświadczył, że powyższe prawo wieczystego użytkowania gruntu w całości wchodzi w skład jego majątku osobistego.

Wpis wieczystego użytkowania do księgi wieczystej, która to czynność stanowi właściwe ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, nastąpił 5 września 2013 r. Z treści aktu notarialnego wynika ponadto, iż Budynki znajdujące się na działce 16/1 stanowią, zgodnie z art. 5 Dekretu, odrębne od gruntu nieruchomości, pozostając w sensie prawnym - nieprzerwanie od czasu ich wybudowania - własnością poprzedników prawnych Wnioskodawcy i jego samego.

Pomimo, iż Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie najmu budynków, Budynki a następnie prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości, przekształcone później w prawo własności, nie zostały ujawnione w jego rejestrze środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a konsekwencji Budynki nie podlegały amortyzacji dla celów podatkowych.

Wnioskodawca zawarł w dniu 5 lipca 2013 r. umowę przedwstępną sprzedaży („Umowa Przedwstępna”), na podstawie której zobowiązał się sprzedać na rzecz osoby prawnej Nieruchomość, wraz z posadowionymi na niej Budynkami.

W dniu 7 stycznia 2014 r. została wydana przez Zastępcę Burmistrza Dzielnicy B. decyzja o nieodpłatnym przekształceniu prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, działającego jako następca prawny dawnych właścicieli, w prawo własności. W związku z powyższym „czynsz symboliczny” za rok 2014 z tytułu wieczystego użytkowania tej nieruchomości uległ zmniejszeniu proporcjonalnie do czasu trwania wieczystego użytkowania.

Należy zastrzec, iż działania podejmowane przez Wnioskodawcę w zakresie najmu Budynków miały na celu wyłącznie odzyskanie majątku prywatnego utraconego na skutek bezprawnego działania władzy publicznej. Nieruchomość nie mogła bowiem przez 23 lata trwania postępowania zwrotowego pozostawać w stanie niezagospodarowanym, ze względu na konieczność wykonywania kosztownych bieżących działań konserwacyjnych Budynków i wnoszenia wysokich opłat z tytułu podatku od nieruchomości. Najem był tylko formą zabezpieczenia Budynków przed ich gwałtowną dekapitalizacją i unicestwieniem, co skutkowałoby - zgodnie z zapisami Dekretu - utratą praw do Nieruchomości. Tak więc, wszystkie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę należały do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W okresie poprzedzającym bezpośrednio sprzedaż, Wnioskodawca przekazał Nieruchomość i Budynki do swojego majątku prywatnego. Następnie, transakcja sprzedaży nastąpiła z majątku prywatnego Wnioskodawcy. Sprzedaż Nieruchomości wraz z Budynkami nastąpiła 1 października 2014 r., przy czym cenę Budynków i Nieruchomości - na podstawie wyceny rzeczoznawcy majątkowego - określono odrębnie w stosownym akcie notarialnym.

Pismem z dnia 17 marca 2015 r. Nr IPPB2/4511-144/15-2/PW wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

• uiszczenie opłaty w wysokości odpowiadającej liczbie stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie Nr 31 1010 1010 0166 4922 3100 0000 i doręczenia dowodu uiszczenia opłaty do tut. Organu lub;
  

• doręczenia do tut. Organu dowodu uiszczenia opłaty, jeżeli opłata została już uiszczona.
  

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 marca 2015 r.

Pismem z dnia 24 marca 2015 r. (data nadania 24 marca 2015 r., data wpływu 26 marca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w wyznaczonym terminie.

W dniu 9 kwietnia 2015 r. doszło do rozmowy telefonicznej z Wnioskodawcą, której celem było doprecyzowanie stanu faktycznego opisanego we Wniosku o datę śmierci ojca Wnioskodawcy. W rozmowie Wnioskodawca wskazał, że data śmierci to 18 grudnia 1985 r. Z rozmowy została sporządzona stosowna notatka służbowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku odpłatne zbycie Budynków będzie stanowiło dla Wnioskodawcy źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, objęte - ze względu na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zwolnieniem podatkowym; przy czym odnośnie 1/3 udziału w prawie własności Budynków ten termin rozpoczął bieg z końcem roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawcę spadku tj. z końcem 1986 r., natomiast pozostałe 2/3 z końcem roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie praw od pozostałych spadkobierców tj. w 1999 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W stanie faktycznym opisanym we wniosku odpłatne zbycie Budynków nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust 1 pkt 8 updof, przy czym odnośnie 1/3 udziału w prawie własności Budynków ten termin rozpoczął bieg z końcem roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawcę spadku tj. z końcem 1986 r., natomiast pozostałe 2/3 z końcem roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie praw od pozostałych spadkobierców tj. w 1999 r.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Przedmiotem odrębnego wniosku jest potwierdzenie, iż transakcja sprzedaży Budynków i Nieruchomości wykorzystywanych przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie najmu, które nie były ujęte w jego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 updof. W konsekwencji, analizowana transakcja, co do zasady, podlega opodatkowaniu zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 10 ust. 1 pkt 8 updof, stanowiąc dla Wnioskodawcy odpłatne zbycie, które nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 9 ust. 1 updof opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) updof, źródłem przychodów jest, z zastrzeżeniem ust. 2 odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 updof formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości bądź udziału w niej. Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze zarówno przepisy prawa podatkowego jak też przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Odnosząc te rozważania do stanu prawnego wskazanego stanie faktycznym, należy mieć na uwadze, iż zgodnie z art. 5 Dekretu budynki znajdujące się na gruntach przechodzących na własność gminy miasta pozostają własnością dotychczasowych właścicieli do czasu rozpoznania ich wniosku o wieczystą dzierżawę gruntu na którym są posadowione (czyli przypadku Wnioskodawcy do 2013 roku) oraz później, o ile (jak w przypadku Wnioskodawcy) wieczystą dzierżawę orzeczono. Przepis ten obejmuje budynki, istniejące na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami Dekretu grunt stał się własnością miasta.

Z powyższego wynika zatem, że w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami Dekretu grunt, na którym znajdowały się budynki przechodził na własność gminy A. budynki pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodziły razem z gruntem na własność miasta. Oznacza to, że w stosunku do takich budynków nie można mówić o ich zwrocie. Budynki nie będąc nigdy własnością gminy, nie były przedmiotem zwrotu i pozostawały nieprzerwanie własnością byłych właścicieli gruntu (właścicieli H.) i ich następców prawnych.

Tym samym, rozpatrując datę nabycia przez spadkobierców poprzednich właścicieli własności Budynków, należy brać pod uwagę datę śmierci ojca Wnioskodawcy tj. 29 kwietnia 1986 r. W tej dacie Wnioskodawca stał się właścicielem 1/3 udziału w prawie własności Budynków. Pozostały udział w wysokości 2/3 w prawie własności budynków Wnioskodawca nabył od pozostałych spadkobierców (mamy i siostry) w dniu w dniu 12 stycznia 1999 r.

Zatem nabycie przez Wnioskodawcę 1/3 udziału w prawie własności Budynków nastąpiło w dniu śmierci spadkodawcy Wnioskodawcy, tj. w 1986 r. W związku z tym pięcioletni termin, określony zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 updof, upłynął z końcem 1991 r. Nabycie zaś przez Wnioskodawcę 2/3 udziału w prawie własności Budynków nastąpiło 1999 roku, co oznacza, iż wskazany powyżej termin prawa materialnego, upłynął z końcem 2004 r.

Reasumując, odpłatne zbycie Budynków w IV kw. 2014 r. nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 updof; przy czym w zakresie 1/3 udziału w prawie własności Budynków, ten termin rozpoczął bieg z końcem roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawcę spadku tj. z końcem 1986 r., natomiast odnośnie pozostałego 2/3 udziału, z końcem roku podatkowego, w którym doszło do nabycia praw od pozostałych spadkobierców tj. w 1999 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe odnośnie daty nabycia udziału w Budynkach w spadku, prawidłowe – w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Dla rozpatrywanej sprawy istotna jest więc kwestia, od kiedy należy liczyć bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niezbędne jest więc, ustalenie momentu nabycia przez Wnioskodawcę budynków.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata prawa własności (w tym także własności nieruchomości) uregulowane zostało w art. 155 -231 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.). U podstaw nabycia i zbycia nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami Dekretu grunt stał się własnością miasta. Z powyższego wynika zatem, że w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdował się budynek przechodził na własność gminy miasta, to budynek ten pozostawał własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodził zatem razem z gruntem na własność gminy Miasta. Oznacza to, że w stosunku do takiego budynku nie można mówić o jego zwrocie. Budynek ten bowiem nigdy nie przechodził na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego zwrotu. Tym samym, rozpatrując datę nabycia przez spadkobierców poprzednich właścicieli budynku, który w momencie przejścia na własność gminy gruntu, na tym gruncie już się znajdował należy brać pod uwagę datę nabycia spadku, czyli śmierci spadkodawcy.

Natomiast w przypadku nabycia w drodze umowy kupna – sprzedaży praw i roszczeń do gruntu, na którym posadowiony jest budynek, wówczas datą nabycia tego budynku (udziału) jest data zawarcia umowy kupna – sprzedaży.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego, spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Mając na uwadze ww. regulacje prawne stwierdzić należy, że skoro spadek, stanowiący ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego (art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego) otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy i według tej daty spadkobierca nabywa spadek, za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia.

W odniesieniu do udziału w budynkach nabytych przez Wnioskodawcę w drodze spadku, datą nabycia jest data śmierci ojca Wnioskodawcy czyli 18 grudnia 1985 r. W związku z tym pięcioletni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 upłynął z końcem 1990 roku.

Przechodząc do udziału w budynkach, które Wnioskodawca nabył w drodze umowy kupna – sprzedaży należy stwierdzić, że w odniesieniu do budynków datą nabycia będzie data zawarcia notarialnej umowy kupna – sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą a pozostałymi spadkobiercami czyli data 12 stycznia 1999 r. W związku z tym pięcioletni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 upłynął z końcem 2004 roku.

Reasumując, należy stwierdzić, że, sprzedaż przez Wnioskodawcę w 2014 r. budynków nabytych w spadku po ojcu oraz na podstawie umowy kupna - sprzedaży nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu tych czynności.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.