2015.05.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-24/15-2/AZ
z 28 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2015 r. (data nadania 2 kwietnia 2015 r., data wpływu 7 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym w lutym 2011 r. (pytanie nr 1) – jest prawidłowe,

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynagrodzenia za zaniechanie roszczenia o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego w marcu 2011 r. (pytanie nr 2) – jest prawidłowe,

uprawnienia do złożenia korekty zeznania o wysokości dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych złożonego za rok podatkowy trwający od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. oraz do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (pytanie nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych w lutym 2011 r. (pytanie nr 1),
możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynagrodzenia za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec najemcy o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego w marcu 2011 r. (pytanie nr 2),
oraz uprawnienia do złożenia korekt zeznania o wysokości dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych złożonego za rok podatkowy trwający od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. oraz do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (pytanie nr 3).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A . M . W . Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zwana dalej „Wnioskodawcą” – wynajmowała od M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zwanej dalej „Wynajmującym” – powierzchnie budynków z przeznaczeniem na wykonywanie działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Obiekty będące przedmiotem najmu położone były w SI. Pierwsza umowa najmu została zawarta 3 lipca 2003 r. Na jej podstawie Wnioskodawca brał w najem halę produkcyjną. Dodatkowo 6 lutego 2006 r. zawarto kolejną umowę najmu, na podstawie której Wnioskodawca brał w najem obiekt biurowo-socjalny. Obydwie umowy były w toku ich obowiązywania wielokrotnie aneksowane. Aneksy do umów najmu dotyczyły np. przedłużania okresów ich obowiązywania. Jeden z aneksów zawarty w 2009 r. dotyczył wynajmu dodatkowej powierzchni produkcyjno-magazynowej wraz z częścią biurową. W wynajmowanych obiektach Wnioskodawca wykonywał swoją działalność gospodarczą. Działalność ta polegała na świadczeniu usług poligraficznych.

W celu dostosowania wynajmowanych powierzchni do potrzeb wykonywanej działalności gospodarczej Wnioskodawca ponosił nakłady inwestycyjne. Nakłady te dotyczyły wykonania: okien za roletami w hali produkcyjnej, impregnacji podłogi, systemu nawilżania powietrza, linii filtrów EPURO (odwrócona osmoza), zabudowy Midas (prace mające na celu przystosowanie wynajmowanej hali dla potrzeb działalności Wnioskodawcy, a w tym: wykonanie konstrukcji stalowych, systemu zabudowy kartonowo-gipsowej, montaż drzwi), instalacji elektrycznych, instalacji sanitarnej, instalacji wentylacyjnej, fundamentów pod maszyny, systemu kontroli (kamery CCTV, kamery w hali produkcyjnej), instalacji wodnej, instalacji wody technologicznej, bramy V., ścianki działowej ze szkła hartowanego, instalacji wodnej doprowadzającej wodę konieczną do pracy maszyny produkcyjnej (B.), systemu przeciwpożarowego (czujniki w całym budynku), okablowania strukturalnego (LAN), bunkra – magazynka dla potrzeb składowania materiałów niebezpiecznych, okno CTP (dostawa i montaż okna przeciwpożarowego wewnątrz hali w ścianie oddzielającej pomieszczenie działu przygotowania od hali produkcyjnej), sieci komputerowej, linii samogaszącej w serwerowni, klimatyzatora kanałowego, ścianek działowych, bramy przeciwpożarowej, drzwi aluminiowych, instalacji hydrantowej, wentylacji i klimatyzacji.

Wszystkie wymienione powyżej inwestycje dotyczyły ulepszenia wynajmowanych przez Wnioskodawcę pomieszczeń służących wykonywaniu działalności gospodarczej.

W związku ze stałym rozwojem wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wynajmowane dotychczas obiekty przestały być wystarczające dla Wnioskodawcy. We wrześniu 2010 r. Wnioskodawca uruchomił nową fabrykę w C.. Powierzchnia nowego zakładu jest około trzykrotnie większa od powierzchni zakładu znajdującego się w wynajmowanych przez Wnioskodawcę pomieszczeniach w D.. Uruchomienie nowej fabryki pozwoliło poszerzyć zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy, o usługi poligraficzne na wyrobach kartonowych. Jednocześnie jednak Wnioskodawca kontynuuje również wykonywanie dotychczasowej działalności. W okresie od września 2010 r. do końca 2010 r. Wnioskodawca prowadził produkcję jednocześnie w nowym i starym zakładzie. Na początku 2011 r. maszyny i urządzenia znajdujące się w zakładzie w D. zostały przeniesione do P, a działalność w dotychczas wynajmowanych pomieszczeniach została zakończona.

Zgodnie z zawartym w dniu 24 sierpnia 2010 r. „Aneksem do umów najmu z dnia 4 lipca 2003 r. oraz z 6 marca 2006 r.” okres obowiązywania umów najmu został przedłużony do dnia 28 lutego 2011 r. Było to ostatnie przedłużenie okresu najmu. W aneksie tym wskazano, że pomieszczenia będące przedmiotem najmu powinny zostać zwrócone przez Wnioskodawcę Wynajmującemu na koniec okresu najmu w stanie w jakim zostały one przez Wnioskodawcę objęte. Strony wskazały szereg prac, do których wykonania zobowiązany był Wnioskodawca, a których celem byłoby przywrócenie pomieszczeń do stanu w jakim zostały one objęte przez Wnioskodawcę. W aneksie tym Strony wskazały jednak również, że Wnioskodawca ma prawo nie przywracać pomieszczeń do stanu z daty ich objęcia. W takim przypadku kaucja gwarancyjna miała zostać rozliczona w kosztach wykonania prac przywracających stan pomieszczeń. W takim przypadku kaucja miała zostać zwrócona niezwłocznie po wykonaniu prac we własnym zakresie przez Wynajmującego i dokonaniu stosowanego rozliczenia kosztów tych prac.

Następnie w dniu 28 lutego 2011 r. Strony zawarły: „Porozumienie w przedmiocie zmiany umów najmu z dnia 4 lipca 2003 roku oraz 6 marca 2006 r.” Przedmiotem tego porozumienia było uzgodnienie stanu w jakim wynajmowane pomieszczenia miały zostać zwrócone z upływem okresu najmu oraz uzgodnienie zasad rozliczeń z tego tytułu. Strony postanowiły, że pomieszczenia zostaną zwrócone w stanie w jakim znajdują się w dacie zawarcia tego porozumienia (tj. w dniu 28 lutego 2011 r. będącym dniem zakończenia okresu najmu). Wnioskodawca został zwolniony z obowiązku wykonania prac mających na celu przywrócenie pomieszczeń do stanu w jakim je objął, jak również z wykonania prac, do których zobowiązał się w opisanym powyżej aneksie z dnia 24 sierpnia 2010 r.

Jednocześnie w porozumieniu tym postanowiono, że w związku z akceptacją stanu wynajmowanych pomieszczeń oraz zwolnieniem Wnioskodawcy z wszelkich prac związanych ze stanem tych pomieszczeń Wynajmujący zatrzyma kaucję gwarancyjną. Kwota kaucji stanowiła pełne wynagrodzenie przysługujące Wynajmującemu z tytułu akceptacji wynajmowanych pomieszczeń wstanie uzgodnionym w tym porozumieniu. Na podstawie wskazanych postanowień porozumienia Wynajmujący wystawił na rzecz Wnioskodawcy fakturę VAT wskazując w niej jako nazwę usługi wynagrodzenie za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec najemcy do przywrócenia wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego zgodnie z porozumieniem z dnia 28 lutego 2011 r. Wynagrodzenie to zostało ujęte w księgach Wnioskodawcy na dzień 23 marca 2011 r.

W związku z zakończeniem okresu najmu Wnioskodawca zaprzestał korzystania z przedmiotu najmu i wydał wszystkie objęte najmem obiekty Wynajmującemu, co zostało potwierdzone protokołem zdawczo-odbiorczym.

W okresie trwania umów najmu Wnioskodawca traktował opisane powyżej nakłady dla potrzeb rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych jako podlegające amortyzacji inwestycje w obcych środkach trwałych. Wydatki ponoszone na realizację tych inwestycji nie były zatem zaliczane przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w okresach rozliczeniowych, w których następowało ich poniesienie. Wnioskodawca zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej tych inwestycji w obcych środkach trwałych. W związku z rozwiązaniem umowy najmu Wnioskodawca począwszy od marca 2011 r. zaprzestał zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca nie zaliczył również dotychczas do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej przedmiotowych inwestycji. Do kosztów uzyskania przychodów zostało natomiast zaliczone wynagrodzenie za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec Wnioskodawcy do przywrócenia wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego. Jako załącznik do porozumienia z dnia 28 lutego 2011 r. Strony sporządziły protokół zdawczo-odbiorczy, który potwierdzał faktyczny stan wynajmowanych pomieszczeń oraz ich przekazanie przez Wnioskodawcę Wynajmującemu.

W związku z przekazaniem pomieszczeń Wynajmującemu Wnioskodawca sporządził w dniu 28 lutego 2011 r. protokół likwidacji środków trwałych obejmujący wskazane powyżej inwestycje w obcych środkach trwałych, a następnie wykreślił te inwestycje z ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca zwrócił Wynajmującemu pomieszczenia wraz z wymienionymi w treści niniejszego wniosku inwestycjami w obcych środkach trwałych. Wyjątkiem w tym zakresie była część elementów (kamer i innych urządzeń elektronicznych) wchodzących w skład sytemu kontroli. Urządzenia te zostały przeniesione do nowego zakładu Wnioskodawcy w C.. Wartość przeniesionych urządzeń pomniejszyła wartość inwestycji w obcy środek trwały, która podlegała likwidacji (wykreśleniu z ewidencji środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych).

W 2011 r. rok podatkowy Wnioskodawcy był rokiem kalendarzowym, czyli trwał od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. W zeznaniu o wysokości dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych złożonym za rok podatkowy 2011 Wnioskodawca wykazał dochód do opodatkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca był uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych w lutym 2011 r.?
Czy Wnioskodawca był uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynagrodzenia za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec najemcy o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego w marcu 2011 r.?
Czy Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania korekty zeznania o wysokości dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych złożonego za rok podatkowy trwający od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. oraz do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Spółka była uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych w lutym 2011 r.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.: dalej: „ustawa o p.d.o.p.”) amortyzacji podlegają w szczególności przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”. Zgodnie z tym przepisem inwestycje w obcych środkach trwałych są objęte zakresem przedmiotowym pojęcia środków trwałych. Należy zatem stwierdzić, że wydatki poniesione na wytworzenie inwestycji w obcych środkach trwałych nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o p.d.o.p. Do kosztów uzyskania przychodów mogą zostać zaliczone odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej tych inwestycji.

Skoro inwestycje w obcych środkach trwałych stanową jeden z rodzajów środków trwałych, to zastosowanie mają również przepisy dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych, w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. Kosztem uzyskania przychodów może zatem być strata w środkach trwałych (w tym w inwestycjach w obcych środkach trwałych) w części w jakiej wartość początkowa tych środków trwałych nie została zamortyzowana. Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania i przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą z powodu zmiany rodzaju prowadzonej działalności. Łączna wykładnia przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku, że kosztem uzyskania przychodów może być strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych, niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Należy przy tym zaznaczyć, że poniesienie analizowanej straty powinno pozostawać w związku z możliwością osiągania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródeł (art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.).

Dla prawidłowej wykładni omawianych norm prawnych konieczne jest ustalenie zakresu pojęcia likwidacji środka trwałego w odniesieniu do inwestycji w obcym środku trwałym. Pojęcie to było przedmiotem bogatego orzecznictwa sądów administracyjnych, których podsumowaniem stała się uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r. (sygn. akt: II FPS 2/120). W uzasadnieniu tej uchwały stwierdzono: „Likwidację należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego – właściciela budynku (środka trwałego)”.

Podsumowując należy zatem stwierdzić, że straty w środkach trwałych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, będące następstwem świadomego działania podatnika, prowadzącego do likwidacji tych środków (rozumianej jako wycofanie tych środków z ewidencji środków trwałych), mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem, że utrata ich przydatności gospodarczej nie była następstwem zmiany rodzaju działalności przez podatnika.

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego i pytania będących przedmiotem niniejszego wniosku należy stwierdzić, że poniesiona przez Wnioskodawcę strata w postaci niezamortyzowanej części wartości początkowych inwestycji w obcych środkach trwałych nie wiązała się ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca kontynuuje bowiem dotychczas wykonywaną działalność gospodarczą poszerzając jej zakres o nowe usługi. Inwestycje w obcych środkach trwałych utraciły dla Wnioskodawcy przydatność ze względu na rozwiązanie umów najmu – Wnioskodawca utracił trwale możliwość korzystania z nich. Rozwiązanie umów najmu było przy tym ekonomicznie uzasadnione potrzebą zwiększenia powierzchni produkcyjnej. Poniesiona strata pozostaje zatem w związku z możliwością uzyskiwania przez Wnioskodawcę przychodów. Definitywnie wyzbywając się władztwa nad przedmiotowymi inwestycjami oraz wykreślając je z ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawca dokonał ich likwidacji. Tym samym należy uznać, iż spełnione zostały wszystkie przesłanki, od których uzależnione było powstanie prawa do zaliczenia niezamortyzowanej części wartości początkowej tych inwestycji do kosztów uzyskania przychodów. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego zakończenie umów najmu nastąpiło w dniu 28 lutego 2011 r. W tym samym dniu podpisany został protokół zdawczo-odbiorczy, a wynajmowane pomieszczenia zostały zwrócone Wynajmującemu. Należy zatem stwierdzić, że w tym dniu Wnioskodawca utracił władztwo nad inwestycjami. Jest to zatem dzień, w którym powstała po stronie Wnioskodawcy strata w środkach trwałych i w którym powstało prawo do zaliczania tej straty do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 2

Wnioskodawca był uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynagrodzenia za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec najemcy o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego w marcu 2011 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Poniesiony przez Wnioskodawcę koszt wynagrodzenia za odstąpienie od roszczenia o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego nie jest objęty żadnym z wyłączeń przewidzianych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Nie występuje zatem wymieniona w przywołanym powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. negatywna przesłanka wykluczająca zaliczenie tego kosztu do kosztów uzyskania przychodów. Zaliczenie kosztu – nie objętego wyłączeniami określonymi w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. do kosztów uzyskania przychodów wymaga wykazania, że pozostaje on w związku z możliwością osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł tego przychodu. Przesłanka ta jest spełniona w odniesieniu do poniesionego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec najemcy o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego. Należy wskazać, że poniesienie tego wynagrodzenia wynikało z zawartego przez strony, wiążącego prawnie, „Porozumienia w przedmiocie zmiany umów najmu z dnia 4 lipca 2003 r. oraz 6 marca 2006 r.”. Zgodnie z treścią stosunków prawnych istniejących pomiędzy Wnioskodawcą a Wynajmującym przed zawarciem tego porozumienia Wnioskodawca był obowiązany do przywrócenia na swój koszt i ryzyko pierwotnego stanu wynajmowanych przez niego pomieszczeń. Niewątpliwie wykonanie tego zobowiązania wiązałoby się z poniesieniem kosztów prac budowlanych, ale także kosztów i ryzyk związanych z organizacją i obsługą tego procesu przez pracowników Wnioskodawcy lub zatrudnione w tym celu podmioty trzecie. Zawarcie wskazanego powyżej porozumienia – powodując zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku przywrócenia wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego spowodowało również wyłączenie konieczności poniesienia przez Wnioskodawcę wskazanych powyżej kosztów. Należy zatem uznać, że poniesienie wynagrodzenia było racjonalne z gospodarczego punktu widzenia. Służyło ono zgodnemu z prawem zakończeniu umów najmu, bez konieczności ponoszenia obciążeń związanych z przywracaniem pomieszczeń do stanu pierwotnego na własny koszt i ryzyko. Z tego powodu należy uznać, że poniesienie tego wynagrodzenia pozostawało w związku z przychodami w stopniu uzasadniającym uznanie go za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Odnośnie momentu potrącenia tego kosztu zastosowanie miał art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy o p.d.o.p.

Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Pod pojęciem daty poniesienia należy przy tym rozumieć – zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p. – dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku Wnioskodawca ujął wynagrodzenia w księgach rachunkowych na dzień 23 marca 2011 r. Wnioskodawca był zatem uprawniony do potrącenia tego kosztu w marcu 2011 r.

Ad. 3

Spółka jest uprawniona do dokonania korekty zeznania o wysokości dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych złożonego za rok podatkowy trwający od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. oraz do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty.

Skoro – jak wykazano powyżej – Wnioskodawca był uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat w postaci niezamortyzowanych części wartości początkowych inwestycji w obcych środkach trwałych w rozliczeniu za luty 2011 r., ale z uprawnienia tego nie skorzystał, to należy przyjąć, że Wnioskodawca jest uprawniony do złożenia korekty zeznania o wysokości dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych złożonego za rok podatkowy 2011. Korekta ta polegałaby na zwiększeniu wykazanej pierwotnie kwoty kosztów uzyskania przychodów o kwotę odpowiadającą niezamortyzowanej części wartości początkowej przedmiotowych inwestycji w obcych środkach trwałych.

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Zgodnie z art. 75 § 2 pkt 1 lit. a w związku z art. 73 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje między innymi podatnikom podatku dochodowego od osób prawnych, którzy w złożonych zeznaniach rocznych wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej.

Skoro zatem Wnioskodawca nie ujął w zeznaniu składanym za rok podatkowy 2011 kosztów uzyskania przychodów w postaci niezamortyzowanej części wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych, to należy stwierdzić, iż kwota kosztów uzyskania przychodu została w tym zeznaniu zaniżona. Zaniżenie kosztów uzyskania przychodów spowodowało z kolei zawyżenie zobowiązania podatkowego. Tym samym Wnioskodawca jest uprawniony do złożenia korekty tego zeznania oraz wniosku o stwierdzenie nadpłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym w lutym 2011 r. (pytanie nr 1), jest prawidłowe,

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynagrodzenia za zaniechanie roszczenia o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego (pytanie nr 2), jest prawidłowe,

oraz uprawnienia do złożenia korekt zeznania o wysokości dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych złożonego za rok podatkowy trwający od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. oraz do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (pytanie nr 3), jest prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r. nr 851, dalej „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 wskazanej ustawy).

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, ale przyjmuje się, że stanowią je, np. wszelkie nakłady poniesione w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej budynku (lokalu), którego podatnik nie jest właścicielem, lecz najemcą lub dzierżawcą. Jest to zatem swego rodzaju środek trwały.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,

dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stosownie natomiast do art. 16j ust. 4 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat,
inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Sp. z o. o. wynajmowała powierzchnie budynków z przeznaczeniem na wykonywanie działalności gospodarczej.

Wszystkie wymienione powyżej inwestycje dotyczyły ulepszenia wynajmowanych przez Wnioskodawcę pomieszczeń służących wykonywaniu działalności gospodarczej.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych.

W związku z powyższym wskazać należy, iż stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

A contrario kosztami uzyskania przychodów będą zatem straty w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i trwałych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

A contrario kosztami uzyskania przychodów stosownie do treści art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej będą więc straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych z innych przyczyn aniżeli wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 6 (tj. utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności), w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy). Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą, jako kosztem. Jeżeli bowiem strata w przytoczonym znaczeniu oznacza wynik odejmowania, to nie może jednocześnie oznaczać odejmowanego elementu.

W przedmiotowej sprawie zasadniczą kwestią jest dokonana na moment poniesienia kosztu ocena spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do będącej wynikiem likwidacji nie w pełni umorzonej inwestycji w obcym środku trwałym. W analizowanym przypadku punktem odniesienia przy badaniu związku przyczynowo-skutkowego z przychodami, czy też ogólnie rzecz ujmując z realizacją celu wskazanego w ww. art. 15 ust. 1, jako niezbędnego warunku uznania określonych wydatków za koszty uzyskania przychodów, nie są wydatki poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym, lecz strata wynikająca z likwidacji tej inwestycji, odpowiadająca jej niezamortyzowanej wartości. Wspomniane wydatki, stosownie do art. 15 ust. 6 w związku z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiły koszt podatkowy jako odpisy amortyzacyjne.

Ponadto wykładnia polegająca wyłącznie na rozumowaniu a contario z negatywnego katalogu kosztów zawartego w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w celu ustalenia co stanowi pozytywnie koszt uzyskania przychodów może być obarczona ryzykiem błędu gdyż nie taki jest cel tych przepisów, tj. przesądzenie co jest kosztem uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć trzeba kryterium celu poniesionego kosztu rozumianego jako działanie podatnika zdeterminowane osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, wykazującego tym samym związek przyczynowy, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony koszt jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten zostanie osiągnięty.

Na prawidłowość takiego kierunku wykładni, tj. uwzględniającej ekonomiczne aspekty wyborów dokonywanych przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wskazuje także zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sformułowanie „(...) utraciły przydatność gospodarczą (...)”. Przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie lecz także brak opłacalności dalszego korzystania z nich. Jeżeli inwestycja w obcym środku trwałym w danej lokalizacji, pomimo istniejącej nadal możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, z różnych powodów nie przynosi spodziewanych zysków, bądź przynosi straty finansowe, racjonalnym ekonomicznie działaniem podatnika, także z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy będzie zaprzestanie korzystania z takiej inwestycji, czyli jej likwidacja z powodu utraty przydatności gospodarczej.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym nie jest jednak bezwarunkowa. Skorzystanie z tej możliwości uzależnione jest bowiem od powodów, jakie doprowadziły do powstania straty. Podatnik może uwzględnić przedmiotową stratę w kosztach podatkowych, jeżeli wynika ona z działań podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1, a mianowicie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstaniu takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie rozwiązanie umowy najmu było spowodowane względami ekonomicznymi. W związku ze stałym rozwojem wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wynajmowane dotychczas obiekty przestały być wystarczające dla Wnioskodawcy. We wrześniu 2010 r. Wnioskodawca uruchomił nową fabrykę w C.. Powierzchnia nowego zakładu jest około trzykrotnie większa od powierzchni zakładu znajdującego się w wynajmowanych przez Wnioskodawcę pomieszczeniach w D.. Uruchomienie nowej fabryki pozwoliło poszerzyć zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy, o usługi poligraficzne na wyrobach kartonowych. Jednocześnie jednak Wnioskodawca kontynuuje również wykonywanie dotychczasowej działalności. W okresie od września 2010 r. do końca 2010 r. Wnioskodawca prowadził produkcję jednocześnie w nowym i starym zakładzie. Na początku 2011 r. maszyny i urządzenia znajdujące się w zakładzie w D. zostały przeniesione do P, a działalność w dotychczas wynajmowanych pomieszczeniach została zakończona. Wnioskodawca kontynuuje jednak dotychczas wykonywaną działalność gospodarczą poszerzając jej zakres o nowe usługi. Inwestycje w obcych środkach trwałych utraciły dla Wnioskodawcy przydatność ze względu na rozwiązanie umów najmu – Wnioskodawca utracił trwale możliwość korzystania z nich. Rozwiązanie umów najmu było przy tym ekonomicznie uzasadnione potrzebą zwiększenia powierzchni produkcyjnej. Poniesiona strata pozostaje zatem w związku z możliwością uzyskiwania przez Wnioskodawcę przychodów. Definitywnie wyzbywając się władztwa nad przedmiotowymi inwestycjami oraz wykreślając je z ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawca dokonał ich likwidacji. Tym samym należy uznać, iż spełnione zostały wszystkie przesłanki, od których uzależnione było powstanie prawa do zaliczenia niezamortyzowanej części wartości początkowej tych inwestycji do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i powołane przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartość początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych w lutym 2011 r.

W związku z powyższym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy (pytanie nr 1) za prawidłowe.

Ad. 2

Na wstępie należy zaznaczyć, że rozważania z punktu pierwszego dotyczące ogólnej istoty kosztów uzyskania przychodów odnoszą się również do punktu drugiego wniosku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Poniesiony przez Wnioskodawcę koszt wynagrodzenia za odstąpienie od roszczenia o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego nie jest objęty żadnym z wyłączeń przewidzianych w art. 16 ust. 1 updop. Nie występuje zatem wymieniona w przywołanym powyżej art. 15 ust. 1 updop negatywna przesłanka wykluczająca zaliczenie tego kosztu do kosztów uzyskania przychodów.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody zawierania umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy, w granicach wyznaczonych przez prawo. W związku z tym, Spółka miała wpływ na skonstruowanie postanowień umowy, by Jej interesy znalazły pełną ochronę, choćby w postaci możliwości dochodzenia roszczeń za poczynione nakłady.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że poniesienie wynagrodzenia za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec najemcy o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń wynikało z zawartego przez strony, wiążącego prawnie, „Porozumienia w przedmiocie zmiany umów najmu z dnia 4 lipca 2003 r. oraz 6 marca 2006 r.”. Zgodnie z treścią stosunków prawnych istniejących pomiędzy Wnioskodawcą a Wynajmującym przed zawarciem tego porozumienia Wnioskodawca był obowiązany do przywrócenia na swój koszt i ryzyko pierwotnego stanu wynajmowanych przez niego pomieszczeń. Niewątpliwie wykonanie tego zobowiązania wiązałoby się z poniesieniem kosztów prac budowlanych, ale także kosztów i ryzyk związanych z organizacją i obsługą tego procesu przez pracowników Wnioskodawcy lub zatrudnione w tym celu podmioty trzecie. Zawarcie wskazanego powyżej porozumienia – powodując zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku przywrócenia wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego spowodowało również wyłączenie konieczności poniesienia przez Wnioskodawcę wskazanych powyżej kosztów. Należy zatem uznać, że poniesienie wynagrodzenia było racjonalne z gospodarczego punktu widzenia. Służyło ono zgodnemu z prawem zakończeniu umów najmu, bez konieczności ponoszenia obciążeń związanych z przywracaniem pomieszczeń do stanu pierwotnego na własny koszt i ryzyko. Z tego powodu należy uznać, że poniesienie tego wynagrodzenia pozostawało w związku z przychodami w stopniu uzasadniającym uznanie go za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop.

Mając powyższe na uwadze oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że poniesione wynagrodzenia za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec najemcy o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego stanowić będą koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami, ponieważ nie można ich powiązać z konkretnymi przychodami Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. W myśl art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wskazać więc należy, iż z cytowanego art. 15 ust. 4e updop, wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek pośrednio powiązany z przychodem staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”.

W konsekwencji, wydatki poniesione na wynagrodzenie za zaniechanie roszczenia Wynajmującego wobec najemcy o przywrócenie wynajmowanych pomieszczeń do stanu pierwotnego, stanowić będą koszty uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 updop, potrącane w momencie poniesienia (zgodnie z art. 15 ust. 4e updop).

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie (pytania nr 2) należy uznać za prawidłowe.

Ad. 3

Odnosząc się do możliwości dokonania korekty zeznania rocznego złożonego za rok podatkowy trwający od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. oraz do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, należy wskazać, że zgodnie z art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613) za nadpłatę uważa się kwotę:

nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej.

Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Art. 81 § 2 ww. ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 79 § 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w przedmiotowej sprawie wygasa - po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Wskazać trzeba także, że wniosek o stwierdzenie nadpłaty składa się do naczelnika właściwego urzędu skarbowego.

W myśl art. 70 § 1 powołanej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego oraz zacytowanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo złożyć we właściwym urzędzie skarbowym wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2011 wraz z korektą zeznania rocznego.

W związku z powyższym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy (pytanie nr 3) za prawidłowe.

Końcowo, zastrzec należy, że z uwagi na specyfikę postępowania interpretacyjnego, prawidłowość złożonych zeznań podatkowych i ich korekt, a także możliwość ubiegania się o zwrot wpłaconych zaliczek nie może być oceniona w interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa ( art . 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi ( art . 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin