Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.306.2015.MCA
z 17 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 08 marca 2010 r. Nr ILPB1/415-18/10-2/AMN, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 09 grudnia 2009 r. (data wpływu 15 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2009 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca chce organizować spotkania dla pracowników i może to uczynić w dwóch formach:

1. jako imprezę otwartą dla pracowników i ich rodzin (w formie umowy zryczałtowanej). W imprezie tej ma prawo uczestniczyć każdy chętny z uprawnionych osób. Zakład z funduszu socjalnego zapewnia poczęstunek w formie potraw z grilla, napojów, gry, zabawy i konkursy dla dzieci i dorosłych. Festyny sportowo-rekreacyjne oraz spotkania integracyjne organizowane będą jako spotkania „otwarte” dla wszystkich uprawnionych osób. Nie będzie sporządzany wykaz imienny osób korzystających ze świadczenia jak również nie będzie określona wartość poczęstunku. Wstęp na spotkanie jest na podstawie legitymacji służbowej;
2. spotkanie takie zakład może również zorganizować w formie indywidualnych (imiennych) zapisów konkretnych pracowników i członków ich rodzin wydając im bony konsumpcyjne o wartości 50 zł za potwierdzeniem i w ramach otrzymanego bonu osoba uprawniona ma prawo do poczęstunku oraz uczestnictwa w grach, zabawach i konkursach jak w pkt a).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy powyższe świadczenie w pkt a) powinno być zwolnione od opodatkowania w związku z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2008 r. (sygn. akt II PK 74/08) i jego wykładnią w tym zakresie?
2. Czy świadczenie opisane w pkt b) podlega opodatkowaniu i czy należy doliczyć je do łącznej wartości świadczeń rzeczowych jakie pracownik otrzyma od zakładu pracy dla siebie i członków rodzin w ciągu całego roku podatkowego.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku ponoszonych przez pracodawcę kosztów organizowanych dla pracowników i ich rodzin imprez integracyjnych, festynów, jeżeli nie są adresowane imiennie do pracowników nie zachodzi konieczność opodatkowania. Zakład nie identyfikuje osób uczestniczących w imprezie, nie ma możliwości ustalenia przychodu przypadającego na poszczególnego pracownika.

W sytuacji, gdy imprezy integracyjne, festyny organizowane dla konkretnych osób adresowanych imiennie do uczestników stanowią dla nich przychód i zachodzi konieczność opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż Wnioskodawca zamierza zorganizować spotkanie integracyjne dla swoich pracowników i ich rodzin. Spotkanie będzie ogólnodostępne dla wszystkich uprawnionych osób (festyn sportowo-rekreacyjny), albo zostanie zorganizowane w formie indywidualnych (imiennych) zapisów konkretnych pracowników i członków ich rodzin, którzy otrzymają bony konsumpcyjne o wartości 50 zł, w ramach którego będą mogli uczestniczyć w poczęstunku, grach, zabawach i konkursach.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. uznać należy, że udział pracowników w imprezie integracyjnej nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Dotyczy to zarówno imprez integracyjnych o charakterze otwartym, jak i spotkań adresowanych do ściśle określonego kręgu osób, które wcześniej wyraziły zgodę na wzięcie w niej udziału. Przy czym, konsekwencją uznania, że ww. udział pracowników w imprezie integracyjnej nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy PIT jest brak możliwości objęcia wartości tego świadczenia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych wymienionych w art. 21 ustawy PIT. Nie można bowiem zwolnić z opodatkowania czegoś co nie stanowi przedmiotu opodatkowania.

Za nieprawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym jedynie w przypadku, gdy ponoszone przez Wnioskodawcę koszty organizowanych imprez integracyjnych (festynów) nie są adresowane imiennie do pracowników, nie zachodzi konieczność opodatkowania.

Tego rodzaju konieczność nie zachodzi również w sytuacji gdy impreza integracyjna (w tym w formie festynu) organizowana jest dla konkretnych osób zaproszonych z imienia i nazwiska.

Odnosząc się natomiast do przywołanego wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2008 r. sygn. akt II PK 74/08 należy zauważyć, iż rozstrzygniecie dotyczyło pojęcia działalności socjalnej w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, a nie kwestii opodatkowania świadczeń otrzymywanych z tego funduszu. Ponadto wyrok ten został wydany w indywidualnej sprawie i wyłącznie jej dotyczy.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 08 marca 2010 r. Nr ILPB1/415-18/10-2/AMN.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.