Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-1116/14-4/JSK
z 6 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2015 r. (data wpływu 5 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy transakcje między Koncernem a Wnioskodawcą stanowią odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, które powinny być dokumentowane fakturami wystawianymi przez Koncern oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcjami zrealizowanymi przy użyciu kart paliwowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy transakcje między Koncernem a Wnioskodawcą stanowią odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, które powinny być dokumentowane fakturami wystawianymi przez Koncern oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcjami zrealizowanymi przy użyciu kart paliwowych. Wniosek uzupełniono w dniu 5 lutego 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytań i stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, którego przedmiotem działalności jest m.in. produkcja wyrobów izolacyjnych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje flotę pojazdów (własnych lub leasingowanych), w skład której wchodzą m.in.:

1. samochody osobowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.; dalej: ustawa o VAT):
   • użytkowane zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością, dla których to samochodów Spółka nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o VAT,
   • samochody wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki (w szczególności pojazdy, których konstrukcja wyklucza ich użytkowanie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne);
2. samochody ciężarowe.
   
   

W odniesieniu do wspomnianych samochodów Spółka korzysta z możliwości dokonywania bezgotówkowych zakupów (np. paliw, płynów samochodowych, artykułów eksploatacyjnych, usług myjni, serwisu i przejazdu płatnymi autostradami) na stacjach paliw oraz w punktach obsługi klienta przy wykorzystaniu tzw. kart paliwowych. W tym celu Spółka zawarła z koncernem paliwowym (dalej: Koncern) umowę dotyczącą zasad emitowania i wydawania kart paliwowych na rzecz Spółki, możliwości rejestrowania transakcji dokonywanych m.in. na stacjach paliw oraz następnie zbiorczego rozliczania tych transakcji (dalej jako: Umowa).

Zgodnie z Umową, karty paliwowe mogą być wydawane przez Koncern na podstawie dyspozycji Spółki na (i) numer rejestracyjny pojazdu (Karta przypisana do pojazdu), (ii) konkretnego użytkownika (Karta imienna), (iii) dowolnego użytkownika korzystającego z karty (Karta na okaziciela).

Karty paliwowe uprawniają użytkowników do nabywania określonych świadczeń u operatorów (dalej: Operatorzy). Operatorami tymi mogą być (i) spółki zależne Koncernu (ii), spółki niebędące spółkami zależnymi Koncernu, lecz prowadzące stacje paliw na mocy odrębnej umowy franchisingowej, agencyjnej lub innej podobnej umowy zawartej z Koncernem oraz (iii) podmioty niezależne od Koncernu nieprowadzące stacji paliw, które uzyskały status Operatora w wyniku wyznaczenia dokonanego przez Koncern.

Wydane Spółce karty paliwowe udostępniane są przez nią użytkownikom samochodów (pracownikom Spółki), którzy co do zasady zobowiązani są do tankowania samochodu przy wykorzystaniu przedmiotowych kart.

Należy przy tym podkreślić, że wszelkie negocjacje oraz ustalenia dotyczące asortymentu nabywanego przy wykorzystaniu kart paliwowych (m.in. ustalenia dotyczące zasad wydawania i zasad korzystania z kart paliwowych, wskazanie pojazdów, dla których wydane będą karty, uzgodnienia co do terminów płatności należności związanych z nabywanymi świadczeniami, jak również ustalenia co do przysługujących rabatów, itp.) prowadzone są bezpośrednio pomiędzy Koncernem a Spółką.

W szczególności, uzgodnienia pomiędzy Koncernem a Spółką obejmują określenie (Spółka nie podejmuje analogicznych uzgodnień bezpośrednio z Operatorami, gdyż nie łączy jej z Operatorami żaden stosunek prawny):

• konkretnych pojazdów, do których można dokonywać zakupów z wykorzystaniem kart paliwowych (w przypadku kart przypisanych do pojazdu) lub osób, które są upoważnione do użytkowania kart (w przypadku kart imiennych);
• rodzajów stacji paliw, na których możliwe jest dokonywanie zakupów z wykorzystaniem kart paliwowych (tj. w pierwszej kolejności Koncern negocjuje tą kwestię z Operatorami, którzy gotowi są przyjąć system rozliczeń z wykorzystaniem kart paliwowych Koncernu. Analogicznie, w momencie podjęcia współpracy między Spółką a Koncernem Spółka negocjuje i uzgadnia z Koncernem rodzaje stacji paliw, na jakich dopuszczalne będzie w jej przypadku dokonywanie rozliczeń kartami paliwowymi);
• zakresu asortymentu, jaki może być przedmiotem zakupów rozliczanych poprzez karty paliwowe (np. w ramach limitu miesięcznego);
• limitów dyspozycyjnych na kartach paliwowych udostępnianych użytkownikom (tj. Spółka określa według własnych potrzeb i uzgadnia z Koncernem limity wartościowe możliwych zakupów i tankowań);
• możliwości zmiany warunków handlowych umowy w określonych sytuacjach, w tym możliwości blokowania, zawieszania korzystania z kart paliwowych.
  
  

Po udostępnieniu kart paliwowych Spółce Koncern w sposób bieżący zarządza wydanymi kartami i zachowuje bieżącą kontrolę nad sposobem ich wykorzystania, w tym m.in. poprzez kontrolę wykorzystania kart, kontrolę asortymentu nabywanego przez Spółkę, zmianę limitów wartościowych na kartach paliwowych lub całkowite blokowanie kart, w przypadku zaistnienia przesłanek uzasadniających takie działanie. Przykładowo w sytuacji dokonania przez Spółkę zakupów mniejszych niż określony próg Koncernowi przysługuje prawo do rozwiązania Umowy.

Zakupy realizowane z wykorzystaniem kart paliwowych dokonywane są przez użytkowników bezgotówkowo. Zgodnie z Umową, sprzedaż świadczeń odbywa się po cenach obowiązujących u danego Operatora w momencie realizacji transakcji. Jednakże mogą się zdarzyć sytuacje, w których, Koncern przyzna Spółce określone rabaty i upusty dotyczące zrealizowanych zakupów.

Faktury dokumentujące przedmiotowe transakcje wystawiane są w pierwszej kolejności przez Operatorów na rzecz Koncernu. Następnie, na koniec uzgodnionego okresu rozliczeniowego Koncern wystawia na rzecz Spółki fakturę dokumentującą transakcje dokonane w danym okresie przy użyciu kart paliwowych wydanych Spółce.

Jednocześnie Koncern pobiera od Spółki stałą miesięczną opłatę administracyjną dotyczącą obsługi portalu internetowego umożliwiającego Spółce elektroniczne zarzadzanie kartami.

Co więcej Koncern ponosi odpowiedzialność wobec Spółki za świadczenia nabywane przez nią przy użyciu kart paliwowych m.in. za wady fizyczne zakupionego w ten sposób towaru. Ponadto, Koncern przyjmuje ewentualne roszczenia reklamacyjne i podejmuje działania mające na celu rozpatrzenie reklamacji – w tym zakresie relacja cywilnoprawna funkcjonuje pomiędzy Spółką a Koncernem (nie zaś pomiędzy Spółką a Operatorem).

W piśmie z dnia 2 lutego 2015 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Spółka wskazała, że:

1. posiadane przez nią pojazdy aktualnie są wykorzystywane zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, tj. czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT), jak również do czynności niezwiązanych z działalnością gospodarczą (tj. pracownicy Spółki mogą wykorzystywać niektóre pojazdy do celów prywatnych). Spółka przyjmuje więc „mieszany” sposób wykorzystania pojazdów i w związku z tym stosuje ograniczenia przewidziane w przepisach o VAT związane z prawem do odliczenia VAT od wydatków związanych z tymi pojazdami.

Spółka informuje zatem, że:

• posiada samochody osobowe wykorzystywane do celów związanych z działalnością gospodarczą Spółki, które jednocześnie mogą być wykorzystywane przez pracowników do celów prywatnych, wykorzystanie na cele „mieszane”,
• w przyszłości Spółka zamierza wykorzystywać jeden z posiadanych samochodów osobowych wyłącznie do czynności związanych z działalnością gospodarczą. W związku z tym Spółka będzie prowadziła stosowną ewidencję, złoży do urzędu skarbowego informacje VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej oraz Spółka zapewni, aby sposób wykorzystania tego samochodu uniemożliwiał jego wykorzystywanie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej: ustawa o VAT),
• posiada samochody ciężarowe z homologacją N1 o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi pięć a dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg,
• posiada pojazd samochodowy, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdza, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań dla tego pojazdu adnotacja [VAT 1a];

2. samochody ciężarowe, o których mowa we wniosku, to pojazdy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony;

3. w zakresie samochodów ciężarowych Spółki o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, Spółka informuje, że:

1. aktualnie Spółka posiada jeden samochód, którego konstrukcja wyklucza jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Przy czym nie jest wykluczone, że Spółka nabędzie również podobne samochody w przyszłości.
   Pozostałe samochody ciężarowe Spółki nie spełniają wymagań konstrukcyjnych, o których mowa powyżej;

2. do pojazdu, którego konstrukcja wyklucza użycie do celów prywatnych, wskazanego powyżej, odnoszą się przepisy w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, czyli jest to pojazd klasyfikowany na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
3. w odniesieniu do pojazdu wskazanego w pkt b powyżej, spełnienie wymagań, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, zostało potwierdzone dodatkowym badaniem technicznym przeprowadzonym przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonym zaświadczeniem, wydanym przez tę stację oraz adnotacją o spełnieniu tych wymagań w dowodzie rejestracyjnym pojazdu – adnotacja [VAT 1a];
   Spółka nie posiada pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 3 ustawy o VAT.
4. Spółka nie posiada pojazdów konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą;
5. aktualnie samochody ciężarowe są wykorzystywane wyłącznie do celów „mieszanych”, tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak również do innych celów np. prywatnych pracowników. W związku z powyższym, Spółka nie nadzoruje używania tych pojazdów. Pojazdy mogą być parkowane/garażowane po godzinach pracy zarówno w siedzibie Spółki, jak, w domu pracownika, jak i w innym miejscu. W stosunku do tego typu pojazdów Spółka nie przewiduje obowiązku zostawiania pojazdów na parkingu przedsiębiorstwa, bez możliwości ich pobrania. W celu zapewnienia pełnej dyspozycyjności pracowników, istnieje możliwość wykorzystywania przez pracowników tego typu pojazdów do dojazdów z pracy i do pracy. Nie będą natomiast zawierane umowy najmu pojazdów z pracownikami w takim przypadku, z uwagi na wykorzystywanie pojazdów do celów „mieszanych”, Spółka nie będzie nadzorować ich wykorzystania, w celu wykluczenia możliwości użycia samochodów służbowych do celów prywatnych. Spółka nie określiła dotychczas regulaminu wykorzystania przedmiotowych samochodów służbowych. Spółka nie prowadzi aktualnie ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT. Spółka nie składała naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej.
   Odnośnie pojazdu samochodowego, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, które potwierdza, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, w przypadku którego również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań (adnotacja [VAT 1a]), Spółka uznaje, iż ten samochód jest wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą z uwagi na jego konstrukcyjne przeznaczenie (tj. van);
6. samochody ciężarowe będące przedmiotem wniosku są to pojazdy samochodowe inne niż samochody osobowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej, a ich dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg;

4. karty paliwowe uprawniają do nabywania paliwa, innych materiałów eksploatacyjnych oraz usług (np. myjnia) związanych wyłącznie z pojazdami samochodowymi. Biorąc pod uwagę fakt, że aktualnie Spółka wykorzystuje pojazdy do celów „mieszanych”, nabywane towary i usługi do pojazdów Spółki mogą być wykorzystywane w pewnym stopniu przez pracowników do celów niezwiązanych z działalnością gospodarcza, tj. do celów prywatnych pracowników;

5. Spółka nie określiła tytułu prawnego, na podstawie którego pracownicy mogą wykorzystywać samochody służbowe na cele prywatne. Natomiast wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych odbywa się nieodpłatnie. Spółka wyjaśnia, że ponosi ona wszelkie koszty związane z tymi samochodami, w szczególności koszty ubezpieczenia, napraw, przeglądów, wydatków eksploatacyjnych. Spółka ponosi także koszty paliwa, przy czym Spółka podkreśla, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodów służbowych do celów prywatnych – podczas wyjazdu na urlop pracownik sam ponosi koszt paliwa (zakup paliwa odbywa się wtedy bez użycia karty paliwowej);

6. Spółka nie wynajmuje pojazdów samochodowych pracownikom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 2 lutego 2015 r.):

1. Czy przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego oraz stanu faktycznego transakcje pomiędzy Koncernem a Spółką stanowią odpowiednio odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT realizowane przez Koncern na rzecz Spółki i w konsekwencji powinny być udokumentowane fakturami wystawionymi przez Koncern?
2. Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych przy pomocy kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodami osobowymi użytkowanymi zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością, dla których to samochodów Spółka nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT (z dalszym ograniczeniem prawa do odliczenia podatku od nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do dnia 30 czerwca 2015 r.)?
3. Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodami ciężarowymi z homologacją N1, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej a dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg, które to pojazdy są użytkowane zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością?
4. Czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodem, którego sposób wykorzystania potwierdzony stosowną ewidencją przebiegu pojazdu (o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT), będzie wykluczał jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą?
5. Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z pojazdem samochodowym, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdza, że pojazd ten odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, w przypadku którego również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 2 lutego 2015 r.):

1. Przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego transakcje pomiędzy Koncernem a Spółką stanowią odpowiednio odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT realizowane na rzecz Spółki i w konsekwencji powinny być udokumentowane fakturami wystawionymi Spółce przez Koncern.
2. Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jego rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych przy pomocy kart paliwowych przez jego pracowników związanych z samochodami osobowymi użytkowanymi zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością, dla których to samochodów Spółka nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT (z dalszymi ograniczeniem prawa do odliczenia podatku od nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do dnia 30 czerwca 2015 r.).
3. Spółce przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodami ciężarowymi z homologacją N1, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej a dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg, które to pojazdy są użytkowane zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością.
4. Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodem, którego sposób wykorzystania potwierdzony stosowną ewidencją przebiegu pojazdu (o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT), będzie wykluczał jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.
5. Spółce przysługuje prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z pojazdem samochodowym, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdza, że pojazd ten odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, w przypadku którego również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań.
   
   

Uzasadnienie.

1. Kwalifikacja podatkowa transakcji na gruncie ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów należy rozumieć co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

Natomiast świadczenie usług określone zostało w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i oznacza „każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)”.

Równocześnie, przepisy ustawy o VAT w art. 7 ust. 8 wskazują, że „w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”.

Należy zatem wskazać, że powyższy przepis odnosi się do sytuacji, gdy jeden z podmiotów – podmiot B nabywa, a następnie odsprzedaje ten sam towar, przy czym fizycznie nie ma on kontaktu z tym towarem. Wówczas uznaje się, że dostawa towarów następuje pomiędzy podmiotami A (pierwotnym dostawcą towaru) i B oraz pomiędzy B i C (finalnym nabywcą towaru), pomimo, że towar jest faktycznie wydany przez pierwszego sprzedawcę – podmiot A bezpośrednio na rzecz ostatniego nabywcy – podmiotu C, bez faktycznego udziału podmiotu B. W takim przypadku należy uznać, że zarówno podmiot A, jak i podmiot B, dokonują dostawy tego towaru w rozumieniu ustawy o VAT. Zatem dostawa towarów dokonywana przez podmiot B jest zasadniczo opodatkowana VAT.

W świetle powyższego warunkiem niezbędnym do zaistnienia tzw. transakcji łańcuchowych opisanych w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, jest występowanie okoliczności, w których towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym odpowiednie zaangażowane podmioty biorące udział w łańcuchu (podmioty „pośredniczące”) w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy.

Cytowany artykuł wprowadza zatem pewnego rodzaju fikcję prawną/założenie, że każdy z podatników uczestniczących w tego typu transakcji dokonał czynności opodatkowanej VAT i w rezultacie każdy z nich jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury VAT dla dokonanej przez siebie dostawy towarów (pomimo, że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz). W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, musi być odpowiednio zaangażowany w realizowaną transakcję, tj. w szczególności musi kształtować odpowiednie podstawowe warunki/ustalenia dotyczące realizowanej transakcji.

Powyższe dotyczy jedynie sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie nieprzetworzonym odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika na rzecz nabywcy (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 tejże ustawy. W rezultacie w obu ww. przypadkach dostaw, obciążenie podatkiem VAT spoczywa na każdym z zaangażowanych podmiotów.

Spółka wskazuje, że ustawa o VAT zawiera analogiczne regulacje w odniesieniu do świadczenia usług, gdy pomiędzy świadczącym, a faktycznym odbiorcą występuje pośrednik. W świetle bowiem art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, „w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, to przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi”.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik B kupuje usługę od podmiotu A, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi C. W takim przypadku, podmiot B „fizycznie” nie wykonuje usług na rzecz pomiotu C. Niemniej jednak, dla celów VAT uznaje się, że podatnik B z jednej strony występuje jako odbiorca usługi, a z drugiej jako podmiot świadczący usługi, które co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki, powołane regulacje art. 7 ust. 8 oraz art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, znajdują analogiczne zastosowanie w odniesieniu do schematów rozliczeń będących przedmiotem niniejszego wniosku, tj. w zakresie zakupu i odsprzedaży towarów i usług za pomocą kart paliwowych związanych z pojazdami wykorzystywanymi przez pracowników Spółki (wówczas „pośrednikiem” jest Koncern).

Należy zatem uznać, że sprzedaż realizowana przy użyciu kart paliwowych dotyczyć będzie towarów (w tym paliwa) i usług w stanie „nieprzetworzonym” pomiędzy (w odpowiedniej kolejności) Operatorem, Koncernem a Spółką (trzy podmioty biorące udział w łańcuchu dostaw).

W powyższym schemacie, w odniesieniu do zakupów dokonywanych za pomocą kart, które dotyczą samochodów wykorzystywanych przez Spółkę, Operator w ramach łańcucha dokonuje wydania towarów i usług na rzecz Spółki, która w tym przypadku stanowi ostatni podmiot w łańcuchu, przy czym z perspektywy wspomnianego art. 7 ust. 8 ustawy o VAT dostawy w rozumieniu VAT mają miejsce kolejno między Operatorem i Koncernem oraz między Koncernem i Spółką. Należy przy tym podkreślić (co uzasadnia funkcjonowanie wskazanego art. 7 ust. 8 ustawy o VAT w omawianym przypadku), że użytkownicy kart paliwowych (pracownicy Spółki) otrzymują towary i usługi bezpośrednio od Operatora w oparciu o karty paliwowe wystawione przez Koncern na rzecz Spółki, jednakże pomiędzy Spółką, której pracownik posługuje się w imieniu Spółki kartą paliwową udostępnioną przez Koncern, a Operatorem nie istnieje żaden stosunek prawny.

Na aktywny udział Koncernu w łańcuchu dostaw towarów (i analogicznie usług) wskazuje nie tylko umiejscowienie go w łańcuchu (tj. jako podmiotu „środkowego”), lecz również sam charakter wykonywanych przez niego czynności, które sprawiają, że na gruncie VAT podmiot ten pełni funkcję podatnika odpowiednio nabywającego i następnie odsprzedającego na rzecz Spółki towary lub usługi. Jest on bowiem aktywnym uczestnikiem tych transakcji, mającym wpływ na realne odpowiednie kształtowanie istotnych elementów/„parametrów” dotyczących zarówno dokonywanych przez niego zakupów, jak i dalszej sprzedaży. W szczególności:

• Koncern kształtuje ceny realizowanych transakcji w drodze negocjacji/ustaleń z Operatorami w odniesieniu do dokonywanych zakupów (ustalenia umowne z Operatorami),
• Koncern dysponuje pełną swobodą w ustalaniu rabatów (może je przyznawać lub nie – w drugim przypadku sprzedaż świadczeń odbywa się po cenach obowiązujących u danego Operatora) stosowanych wobec Spółki, przez co ma realny wpływ na cenę towarów i usług oferowanych Spółce,
• to Koncern ponosi odpowiedzialność wobec Spółki za towary i usługi nabywane przez nią przy użyciu kart paliwowych (przyjmuje od Spółki ewentualne roszczenia reklamacyjne i podejmuje działania mające na celu rozpatrzenie reklamacji),
• Koncern ustala przy tym ze Spółką i na bieżąco kontroluje parametry dotyczące realizowanych transakcji, w tym w szczególności asortyment, który użytkownicy nabywają przy użyciu kart paliwowych, limity kwotowe tych transakcji oraz zmiany tych limitów. Ponadto, Koncern w sposób bieżący zarządza wydanymi kartami i zachowuje bieżącą kontrolę nad sposobem ich wykorzystania, w tym m.in. poprzez kontrolę wykorzystania kart do pojazdów im przypisanych, ograniczanie możliwości dokonywania zakupów z wykorzystaniem kart paliwowych lub całkowite blokowanie kart, w przypadku zaistnienia przesłanek uzasadniających takie działanie.
  
  

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie czynności dokonywane pomiędzy Koncernem a Spółką będą stanowiły realizowaną na rzecz Spółki odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, które powinny być udokumentowane przez Koncern fakturami wystawionymi na Spółkę.

2. Odliczenie VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Koncern.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle powyższego przepisu, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zapłaconego przy nabyciu towarów i usług pod warunkiem, że przedmiotowe towary i usługi wykorzystywane są przez niego do wykonania czynności opodatkowanych.

Przyjmując, że transakcje dokonywane pomiędzy Koncernem a Wnioskodawcą stanowią odpłatną dostawę towarów oraz odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jak również mając na uwadze fakt, że wiązać się one będą z prowadzona przez Spółkę działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT, w ocenie Spółki, spełniony będzie podstawowy warunek, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, uprawniający Spółkę do odliczenia VAT z tytułu nabycia towarów oraz usług od Koncernu.

2.1. Zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku wydatków związanych z samochodami osobowymi.

Zgodnie natomiast z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r., podatnikom przysługuje prawo do odliczenia 50% VAT wynikającego z otrzymanych przez niego faktur, dokumentujących wydatki związane z pojazdami samochodowymi. Przy czym definicja pojazdów samochodowych znajduje się w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT, który wskazuje, że ilekroć w przepisach o VAT jest mowa o pojazdach samochodowych „rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony”.

Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312, dalej: ustawa o zmianie ustawy o VAT), prawo do odliczenia podatku od nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu służących do napędu pojazdów samochodowych zostało wyłączone do dnia 30 czerwca 2015 r. Niemniej jednak, zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o VAT, powyższe wyłączenie nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, uznać należy, że w zakresie faktur otrzymanych od Koncernu dokumentujących zakup przez Spółkę towarów i usług dotyczących samochodów (zakup paliw oraz innych towarów i usług, m.in. płynów samochodowych, artykułów eksploatacyjnych, usług przejazdów płatnymi autostradami oraz parkingu) u Operatorów, dokonywanych przy użyciu kart paliwowych, spełnione zostały przesłanki uprawniające go do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego m.in. istnieje związek pomiędzy zakupionymi towarami, a prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

W konsekwencji, Spółka powinna być uprawniona do odliczenia 50% kwoty podatku VAT wynikającego z otrzymanych od Koncernu faktur dokumentujących nabycie towarów i usług dokonywanych z wykorzystaniem kart paliwowych związanych z samochodami osobowymi użytkowanymi zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością, dla których to samochodów Spółka nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o VAT, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1-3 ustawy o zmianie ustawy o VAT, zgodnie z którym prawo do odliczenia podatku od paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu przeznaczonego do napędu samochodów osobowych zostało wyłączone do dnia 30 czerwca 2015 r.

2.2. Zakres odliczenia podatku naliczonego w przypadku wydatków związanych z samochodami wykorzystywanymi wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki oraz samochodami ciężarowymi.

Przywołany powyżej art. 86a ust. 1 ustawy o VAT nie ma zastosowania w przypadku, gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT).

Równocześnie, zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli „konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne”.

Lista pojazdów spełniających ww. przesłanki znajduje się w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, są to w szczególności:

„1) pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;

2) pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu; (…)”.

Ponadto, zgodnie z art. 86a ust. 10 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 pkt 1 i 2 stwierdza się na postawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Spółka ponadto wskazuje, że wyłączenie prawa do odliczenia podatku od nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu służących do napędu pojazdów samochodowych (do dnia 30 czerwca 2015 r.) nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o VAT).

W świetle powyższego, Wnioskodawca powinien być uprawniony do odliczenia 100% kwoty podatku VAT wynikającego z otrzymanych od Koncernu faktur dokumentujących nabycie towarów (w tym paliw) i usług dokonywanych z wykorzystaniem kart paliwowych przez jego pracowników związanych z samochodami wykorzystywanymi wyłącznie w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (tj. pojazdami, których konstrukcja wyklucza ich użytkowanie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarcza lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne) oraz związanych z samochodami ciężarowymi.

3. Stanowisko organów podatkowych.

Przedstawiony powyżej pogląd Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe.

Wnioskodawca wskazał, że przedstawione we wniosku interpretacje indywidualne zostały wydane w okresie obowiązywania art. 88a ustawy o VAT, uchylonego z dniem 1 kwietnia 2014 r. Niemniej, w ocenie Spółki, płynące z nich ogólne wnioski znajdują zastosowanie również, na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o VAT. Analogiczne regulacje zostały bowiem zawarte w art. 12 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o VAT.

Przykładowo wskazać należy, że Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2013 r. (IPPP3/443-890/13-2/KC) podkreślił, że: „W sytuacji, kiedy Wnioskodawca nabywa karty paliwowe od firmy Z., która z kolei nabywa je od koncernu paliwowego, mamy do czynienia z tzw. transakcją łańcuchową”. Powyższe doprowadziło Organ do uznania, że „(…) w sytuacji gdy nabyte towary i usługi, są wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a ponadto nie wystąpią przypadki wyłączenia tego prawa (np. w zakresie odliczenia VAT od paliwa do samochodów osobowych), to przysługuje mu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart paliwowych”.

Minister Finansów potwierdził przedstawione powyżej stanowisko w zakresie opodatkowania VAT dostaw towarów i usług realizowanych z wykorzystaniem mechanizmu funkcjonowania kart paliwowych także w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 11 października 2013 r. (IPTPP4/443-525/13-4/BM), w której organ podniósł, że „(…) w sytuacji gdy nabyte towary i usługi, są/będą wykorzystywane – jak wskazał Wnioskodawca – wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a ponadto nie wystąpią przypadki wyłączenia tego prawa (np. w zakresie odliczenia VAT od paliwa do samochodów osobowych), to Zainteresowanemu przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych”.

Podobny pogląd został zaprezentowany również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 października 2013 r. (IBPP2/443-692/13/AMP), w której wskazano, że „(…) Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z faktur otrzymanych od Zarządzającego związanych z korzystaniem z kart paliwowych, w zakresie, w jakim nabywane przez niego towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych”.

Z kolei, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 3 września 2013 r. (IBPP2/443-467/13/AB) potwierdził, że „(…) Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z faktur wystawionych przez Dostawcę dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych, w zakresie, w jakim nabywane przez Wnioskodawcę towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych”.

Analogiczne wnioski płyną z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 28 sierpnia 2013 r. o sygn. ITPP2/443-506a/13/AK oraz z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 lipca 2013 r. o sygn. ITPP1/443-340/13/MN.

W świetle powyższego Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, że transakcje realizowane pomiędzy nią a Koncernem stanowią odpowiednio odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. W konsekwencji, Spółce z tytułu zakupu towarów i usług przy pomocy kart paliwowych przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez Koncern (z uwzględnieniem specyficznych regulacji dotyczących wydatków związanych z samochodami osobowymi) w zakresie, w jakim nabywane przez Wnioskodawcę towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z powyższego przepisu wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przepis art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zaznaczyć należy, że klasyfikacja określonych transakcji jako czynności dostawy towarów bądź świadczenia usług uzależniona jest od konkretnych stanów faktycznych. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można zatem w taki sam sposób traktować dla potrzeb podatku od towarów i usług transakcji, których jedynym elementem wspólnym jest fakt, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, którego przedmiotem działalności jest m.in. produkcja wyrobów izolacyjnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje flotę pojazdów (własnych lub leasingowanych), w skład której wchodzą m.in.:

1. samochody osobowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy o VAT:
   • użytkowane zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością, dla których to samochodów Spółka nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o VAT,
   • samochody wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki (w szczególności pojazdy, których konstrukcja wyklucza ich użytkowanie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne);
2. samochody ciężarowe.
   
   

W odniesieniu do wspomnianych samochodów Spółka korzysta z możliwości dokonywania bezgotówkowych zakupów (np. paliw, płynów samochodowych, artykułów eksploatacyjnych, usług myjni, serwisu i przejazdu płatnymi autostradami) na stacjach paliw oraz w punktach obsługi klienta przy wykorzystaniu tzw. kart paliwowych. W tym celu Spółka zawarła z koncernem paliwowym (Koncern) umowę dotyczącą zasad emitowania i wydawania kart paliwowych na rzecz Spółki, możliwości rejestrowania transakcji dokonywanych m.in. na stacjach paliw oraz następnie zbiorczego rozliczania tych transakcji (Umowa).

Zgodnie z Umową, karty paliwowe mogą być wydawane przez Koncern na podstawie dyspozycji Spółki na (i) numer rejestracyjny pojazdu (Karta przypisana do pojazdu), (ii) konkretnego użytkownika (Karta imienna), (iii) dowolnego użytkownika korzystającego z karty (Karta na okaziciela). Karty paliwowe uprawniają użytkowników do nabywania określonych świadczeń u operatorów (Operatorzy). Operatorami tymi mogą być (i) spółki zależne Koncernu (ii), spółki niebędące spółkami zależnymi Koncernu, lecz prowadzące stacje paliw na mocy odrębnej umowy franchisingowej, agencyjnej lub innej podobnej umowy zawartej z Koncernem oraz (iii) podmioty niezależne od Koncernu nieprowadzące stacji paliw, które uzyskały status Operatora w wyniku wyznaczenia dokonanego przez Koncern. Wydane Spółce karty paliwowe udostępniane są przez nią użytkownikom samochodów (pracownikom Spółki), którzy co do zasady zobowiązani są do tankowania samochodu przy wykorzystaniu przedmiotowych kart. Należy przy tym podkreślić, że wszelkie negocjacje oraz ustalenia dotyczące asortymentu nabywanego przy wykorzystaniu kart paliwowych (m.in. ustalenia dotyczące zasad wydawania i zasad korzystania z kart paliwowych, wskazanie pojazdów, dla których wydane będą karty, uzgodnienia co do terminów płatności należności związanych z nabywanymi świadczeniami, jak również ustalenia co do przysługujących rabatów, itp.) prowadzone są bezpośrednio pomiędzy Koncernem a Spółką. W szczególności, uzgodnienia pomiędzy Koncernem a Spółką obejmują określenie (Spółka nie podejmuje analogicznych uzgodnień bezpośrednio z Operatorami, gdyż nie łączy jej z Operatorami żaden stosunek prawny):

• konkretnych pojazdów, do których można dokonywać zakupów z wykorzystaniem kart paliwowych (w przypadku kart przypisanych do pojazdu) lub osób, które są upoważnione do użytkowania kart (w przypadku kart imiennych);
• rodzajów stacji paliw, na których możliwe jest dokonywanie zakupów z wykorzystaniem kart paliwowych (tj. w pierwszej kolejności Koncern negocjuje tą kwestię z Operatorami, którzy gotowi są przyjąć system rozliczeń z wykorzystaniem kart paliwowych Koncernu. Analogicznie, w momencie podjęcia współpracy między Spółką a Koncernem Spółka negocjuje i uzgadnia z Koncernem rodzaje stacji paliw, na jakich dopuszczalne będzie w jej przypadku dokonywanie rozliczeń kartami paliwowymi);
• zakresu asortymentu, jaki może być przedmiotem zakupów rozliczanych poprzez karty paliwowe (np. w ramach limitu miesięcznego);
• limitów dyspozycyjnych na kartach paliwowych udostępnianych użytkownikom (tj. Spółka określa według własnych potrzeb i uzgadnia z Koncernem limity wartościowe możliwych zakupów i tankowań);
• możliwości zmiany warunków handlowych umowy w określonych sytuacjach, w tym możliwości blokowania, zawieszania korzystania z kart paliwowych.
  
  

Po udostępnieniu kart paliwowych Spółce Koncern w sposób bieżący zarządza wydanymi kartami i zachowuje bieżącą kontrolę nad sposobem ich wykorzystania, w tym m.in. poprzez kontrolę wykorzystania kart, kontrolę asortymentu nabywanego przez Spółkę, zmianę limitów wartościowych na kartach paliwowych lub całkowite blokowanie kart, w przypadku zaistnienia przesłanek uzasadniających takie działanie. Przykładowo w sytuacji, dokonania przez Spółkę zakupów mniejszych niż określony próg Koncernowi przysługuje prawo do rozwiązania Umowy. Zakupy realizowane z wykorzystaniem kart paliwowych dokonywane są przez użytkowników bezgotówkowo. Zgodnie z Umową, sprzedaż świadczeń odbywa się po cenach obowiązujących u danego Operatora w momencie realizacji transakcji. Jednakże mogą się zdarzyć sytuacje, w których, Koncern przyzna Spółce określone rabaty i upusty dotyczące zrealizowanych zakupów. Faktury dokumentujące przedmiotowe transakcje wystawiane są w pierwszej kolejności przez Operatorów na rzecz Koncernu. Następnie, na koniec uzgodnionego okresu rozliczeniowego Koncern wystawia na rzecz Spółki fakturę dokumentującą transakcje dokonane w danym okresie przy użyciu kart paliwowych wydanych Spółce. Jednocześnie Koncern pobiera od Spółki stałą miesięczną opłatę administracyjną dotyczącą obsługi portalu internetowego umożliwiającego Spółce elektroniczne zarzadzanie kartami. Co więcej Koncern ponosi odpowiedzialność wobec Spółki za świadczenia nabywane przez nią przy użyciu kart paliwowych m.in. za wady fizyczne zakupionego w ten sposób towaru. Ponadto, Koncern przyjmuje ewentualne roszczenia reklamacyjne i podejmuje działania mające na celu rozpatrzenie reklamacji – w tym zakresie relacja cywilnoprawna funkcjonuje pomiędzy Spółką a Koncernem (nie zaś pomiędzy Spółką a Operatorem).

Posiadane przez nią pojazdy aktualnie są wykorzystywane zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, tj. czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, jak również do czynności niezwiązanych z działalnością gospodarczą (tj. pracownicy Spółki mogą wykorzystywać niektóre pojazdy do celów prywatnych). Spółka przyjmuje więc „mieszany” sposób wykorzystania pojazdów i w związku z tym stosuje ograniczenia przewidziane w przepisach o VAT związane z prawem do odliczenia VAT od wydatków związanych z tymi pojazdami.

Spółka informuje zatem, że:

• posiada samochody osobowe wykorzystywane do celów związanych z działalnością gospodarczą Spółki, które jednocześnie mogą być wykorzystywane przez pracowników do celów prywatnych, wykorzystanie na cele „mieszane”,
• w przyszłości Spółka zamierza wykorzystywać jeden z posiadanych samochodów osobowych wyłącznie do czynności związanych z działalnością gospodarczą. W związku z tym Spółka będzie prowadziła stosowną ewidencję, złoży do urzędu skarbowego informacje VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej oraz Spółka zapewni, aby sposób wykorzystania tego samochodu uniemożliwiał jego wykorzystywanie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług),
• posiada samochody ciężarowe z homologacją N1 o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi pięć a dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg,
• posiada pojazd samochodowy, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdza, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań dla tego pojazdu adnotacja [VAT 1a].
  
  

Samochody ciężarowe, o których mowa we wniosku, to pojazdy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. W zakresie samochodów ciężarowych Spółki o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, Spółka informuje, że:

1. aktualnie Spółka posiada jeden samochód, którego konstrukcja wyklucza jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Przy czym nie jest wykluczone, że Spółka nabędzie również podobne samochody w przyszłości. Pozostałe samochody ciężarowe Spółki nie spełniają wymagań konstrukcyjnych, o których mowa powyżej;
2. do pojazdu, którego konstrukcja wyklucza użycie do celów prywatnych, wskazanego powyżej, odnoszą się przepisy w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, czyli jest to pojazd klasyfikowany na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
3. w odniesieniu do pojazdu wskazanego w pkt b powyżej, spełnienie wymagań, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, zostało potwierdzone dodatkowym badaniem technicznym przeprowadzonym przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonym zaświadczeniem, wydanym przez tę stację oraz adnotacją o spełnieniu tych wymagań w dowodzie rejestracyjnym pojazdu – adnotacja [VAT 1a]. Spółka nie posiada pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 3 ustawy o VAT;
4. Spółka nie posiada pojazdów konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą;
5. aktualnie samochody ciężarowe są wykorzystywane wyłącznie do celów „mieszanych”, tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak również do innych celów np. prywatnych pracowników. W związku z powyższym, Spółka nie nadzoruje używania tych pojazdów. Pojazdy mogą być parkowane/garażowane po godzinach pracy zarówno w siedzibie Spółki, jak, w domu pracownika, jak i w innym miejscu. W stosunku do tego typu pojazdów Spółka nie przewiduje obowiązku zostawiania pojazdów na parkingu przedsiębiorstwa, bez możliwości ich pobrania. W celu zapewnienia pełnej dyspozycyjności pracowników, istnieje możliwość wykorzystywania przez pracowników tego typu pojazdów do dojazdów z pracy i do pracy. Nie będą natomiast zawierane umowy najmu pojazdów z pracownikami w takim przypadku, z uwagi na wykorzystywanie pojazdów do celów „mieszanych”, Spółka nie będzie nadzorować ich wykorzystania, w celu wykluczenia możliwości użycia samochodów służbowych do celów prywatnych. Spółka nie określiła dotychczas regulaminu wykorzystania przedmiotowych samochodów służbowych. Spółka nie prowadzi aktualnie ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT. Spółka nie składała naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej. Odnośnie pojazdu samochodowego, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, które potwierdza, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, w przypadku którego również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań (adnotacja [VAT 1a]), Spółka uznaje, iż ten samochód jest wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą z uwagi na jego konstrukcyjne przeznaczenie (tj. van);
6. samochody ciężarowe będące przedmiotem wniosku są to pojazdy samochodowe inne niż samochody osobowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej, a ich dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg.
   
   

Karty paliwowe uprawniają do nabywania paliwa, innych materiałów eksploatacyjnych oraz usług (np. myjnia) związanych wyłącznie z pojazdami samochodowymi. Biorąc pod uwagę fakt, że aktualnie Spółka wykorzystuje pojazdy do celów „mieszanych”, nabywane towary i usługi do pojazdów Spółki mogą być wykorzystywane w pewnym stopniu przez pracowników do celów niezwiązanych z działalnością gospodarcza, tj. do celów prywatnych pracowników. Spółka nie określiła tytułu prawnego, na podstawie którego pracownicy mogą wykorzystywać samochody służbowe na cele prywatne. Natomiast wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych odbywa się nieodpłatnie. Spółka wyjaśnia, że ponosi ona wszelkie koszty związane z tymi samochodami, w szczególności koszty ubezpieczenia, napraw, przeglądów, wydatków eksploatacyjnych. Spółka ponosi także koszty paliwa, przy czym Spółka podkreśla, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodów służbowych do celów prywatnych – podczas wyjazdu na urlop pracownik sam ponosi koszt paliwa (zakup paliwa odbywa się wtedy bez użycia karty paliwowej). Spółka nie wynajmuje pojazdów samochodowych pracownikom.

Ad. 1

W związku z powyższym Wnioskodawca ma m.in. wątpliwości, czy przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego oraz stanu faktycznego transakcje pomiędzy Koncernem a Spółką stanowią odpowiednio odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT realizowane przez Koncern na rzecz Spółki i w konsekwencji powinny być udokumentowane fakturami wystawionymi przez Koncern.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy, należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że pośrednik będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Podkreślenia w tym aspekcie wymaga również, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania przyznawane jest im – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast jeżeli pośrednik przykładowo pobiera od nabywcy opłaty za wydanie oraz obsługę karty, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towaru oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim stanie faktycznym przyjąć, że nie jest podmiotem którego można by określić jako dostawcę (paliwo przekazywane jest bezpośrednio pomiędzy pierwszym a ostatnim podmiotem), zaś transakcja pomiędzy pośrednikiem i nabywcą nie nosi znamion dostawy (pośrednik z przyczyn o których mowa wyżej, nie dysponuje paliwem jak właściciel, zatem nie może przekazać tego prawa, tj. odsprzedać paliwa na rzecz kolejnego podmiotu).

Z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Koncern ponosi odpowiedzialność wobec Spółki za świadczenia nabywane przez nią przy użyciu kart paliwowych, m.in. za wady fizyczne zakupionego w ten sposób towaru. Koncern przyjmuje również ewentualne roszczenia reklamacyjne i podejmuje działania mające na celu rozpatrzenie reklamacji. Wszelkie uzgodnienia odbywają się pomiędzy Koncernem a Spółką (Spółka nie podejmuje analogicznych uzgodnień bezpośrednio z Operatorami, gdyż nie łączy jej z Operatorami żaden stosunek prawny). Zgodnie z Umową, sprzedaż świadczeń odbywa się po cenach obowiązujących u danego Operatora w momencie realizacji transakcji. Jednakże mogą się zdarzyć sytuacje, w których, Koncern przyzna Spółce określone rabaty i upusty dotyczące zrealizowanych zakupów. Zatem Koncern dysponuje pełną swobodą w ustalaniu rabatów stosowanych wobec Spółki, przez co ma realny wpływ na cenę towarów i usług oferowanych Spółce. Ponadto, jak wskazał Zainteresowany we własnym stanowisku: Koncern kształtuje ceny realizowanych transakcji w drodze negocjacji/ustaleń z Operatorami w odniesieniu do dokonywanych zakupów (ustalenia umowne z Operatorami), Koncern ustala ze Spółką i na bieżąco kontroluje parametry dotyczące realizowanych transakcji, w tym w szczególności asortyment, który użytkownicy nabywają przy użyciu kart paliwowych, limity kwotowe tych transakcji oraz zmiany tych limitów. Ponadto, Koncern w sposób bieżący zarządza wydanymi kartami i zachowuje bieżącą kontrolę nad sposobem ich wykorzystania, w tym m.in. poprzez kontrolę wykorzystania kart do pojazdów im przypisanych, ograniczanie możliwości dokonywania zakupów z wykorzystaniem kart paliwowych lub całkowite blokowanie kart, w przypadku zaistnienia przesłanek uzasadniających takie działanie.

W rezultacie należy stwierdzić, że do transakcji dostawy towarów i świadczenia usług dochodzi pomiędzy Koncernem paliwowym (sprzedawcą) a użytkownikiem kart paliwowych (Wnioskodawcą). Operator nie świadczy tu usług na rzecz Wnioskodawcy, tylko Koncern.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie czynności dokonywane pomiędzy Koncernem a Spółką będą stanowiły odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na mocy art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do zapisu art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Tym samym Koncern jest zobligowany do opodatkowania dokonanych dostaw towarów i świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy ze stawką podatku właściwą dla danego towaru i udokumentowania sprzedaży na rzecz Zainteresowanego za pomocą faktury.

Podsumowując, przedstawione w opisie sprawy transakcje pomiędzy Koncernem a Spółką stanowią odpowiednio odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy, realizowane przez Koncern na rzecz Spółki i w konsekwencji powinny być udokumentowane fakturami wystawionymi przez Koncern.

Ad. 2

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak w art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy wskazano, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności.

Z przywołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych (tj. zwolnionych od podatku VAT bądź niepodlegających temu podatkowi). Prawo do odliczenia nie przysługuje również z faktur, o których mowa w art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
   4. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
3. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

W myśl art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem, zgodnie z ww. regulacjami, podatnikowi przysługiwać będzie ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

I tak stosownie do art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W art. 86a ust. 5 ustawy wskazano, że warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:
   1. odprzedaży,
   2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
   3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
      – jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
2. w odniesieniu do których:
   1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
   2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   

Ponadto należy wskazać, że art. 2 pkt 34 ustawy stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności – art. 86a ust. 6 ustawy.

Elementy, jakie powinna zawierać ewidencja, zostały wskazane w art. 86a ust. 7 ustawy, zgodnie z którym ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

1. numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
2. dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
3. stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
4. wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
   1. kolejny numer wpisu,
   2. datę i cel wyjazdu,
   3. opis trasy (skąd – dokąd),
   4. liczbę przejechanych kilometrów,
   5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
      – potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
5. liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.
   
   

Natomiast w sytuacji, gdy pojazd samochodowy jest udostępniany osobie niebędącej pracownikiem podatnika – w myśl art. 86a ust. 8 ustawy – wpis, o którym mowa w ust. 7 pkt 4:

1. jest dokonywany przez osobę, która udostępnia pojazd;
2. obejmuje:
   1. kolejny numer wpisu,
   2. datę i cel udostępnienia pojazdu,
   3. stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu,
   4. liczbę przejechanych kilometrów,
   5. stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
   6. imię i nazwisko osoby, której udostępniony został pojazd.
   
   

W świetle ust. 9 przywołanego artykułu, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
      
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
3. pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
   2. do prac wiertniczych,
   3. koparka, koparko-spycharka,
   4. ładowarka,
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   6. żuraw samochodowy
   – jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.
   
   

Zgodnie z ust. 10 ww. artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

1. pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
   
   

Na podstawie ust. 12 ww. artykułu, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

W myśl ust. 13 tegoż artykułu, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   1. 1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   2. 2 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
   
   

Jak stanowi ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

W myśl ust. 3 tegoż artykułu, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że w przypadku samochodów osobowych wykorzystywanych do działalności przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu wydatków dotyczących usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów (za wyjątkiem wydatków dotyczących nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, od których to wydatków do dnia 30 czerwca 2015 r. odliczenie nie przysługuje). Ograniczenie to (za wyjątkiem wydatków dotyczących nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów) nie będzie miało zastosowania w przypadku pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych przy pomocy kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodami osobowymi użytkowanymi zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością, dla których to samochodów Spółka nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy (z dalszym ograniczeniem prawa do odliczenia podatku od nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do dnia 30 czerwca 2015 r.).

Należy wskazać, że z uwagi na fakt, że ww. samochody osobowe są wykorzystywane przez Wnioskodawcę zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, jak i do celów użytku prywatnego – służą do działalności „mieszanej”, Zainteresowanemu – zgodnie z art. 86a ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy – przysługuje ograniczone do wysokości 50% prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków na materiały eksploatacyjne i usługi dokonywanych przy pomocy kart paliwowych przez jego pracowników.

Odnosząc się natomiast do kwestii prawa do odliczenia podatku dotyczącego nabycia paliwa do tych samochodów osobowych, należy zauważyć, że w świetle powołanych powyżej przepisów art. 12 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, w okresie do dnia 30 czerwca 2015 r. Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej ani w ograniczonej do 50% wysokości w przypadku nabycia paliwa przeznaczonego do napędu samochodów osobowych wykorzystywanych do celów „mieszanych”, tj. do działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych przy pomocy kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodami osobowymi użytkowanymi zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością, dla których to samochodów Spółka nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy (z dalszym ograniczeniem prawa do odliczenia podatku od nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do dnia 30 czerwca 2015 r.). Prawo to przysługuje z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Ad. 3

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodami ciężarowymi z homologacją N1, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej a dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg, które to pojazdy są użytkowane zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością.

Należy wskazać, że z uwagi na fakt, iż ww. samochody są wykorzystywane przez Wnioskodawcę zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, jak i do celów użytku prywatnego – służą do działalności „mieszanej”, Zainteresowanemu – zgodnie z art. 86a ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy – przysługuje ograniczone do wysokości 50% prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków na materiały eksploatacyjne i usługi dokonywanych przy pomocy kart paliwowych przez jego pracowników.

Odnosząc się natomiast do kwestii prawa do odliczenia podatku dotyczącego nabycia paliwa do tych samochodów ciężarowych z homologacją N1, należy zauważyć, że w świetle powołanych powyżej przepisów art. 12 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, w okresie do dnia 30 czerwca 2015 r. Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w ograniczonej do 50% wysokości w przypadku nabycia paliwa przeznaczonego do napędu samochodów ciężarowych z homologacją N1, bowiem liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy w tych pojazdach – jak wskazał Zainteresowany – wynosi pięć, a dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg. Zatem do ww. pojazdów nie ma zastosowania ograniczenie zawarte w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy nowelizującej.

W konsekwencji, Spółce przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodami ciężarowymi z homologacją N1, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej a dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg, które to pojazdy są użytkowane zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i niezwiązanych z taką działalnością. Prawo to przysługuje z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Ad. 4

W sprawie będącej przedmiotem wniosku, wątpliwości Spółki dotyczą również kwestii, czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodem, którego sposób wykorzystania potwierdzony stosowną ewidencją przebiegu pojazdu (o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy), będzie wykluczał jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Kluczową rolę w rozwiązaniu ww. problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości innego niż działalność gospodarcza użytku tych pojazdów. Przy czym użytek inny niż działalność gospodarcza należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Z treści przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w przyszłości Spółka zamierza wykorzystywać jeden z posiadanych samochodów osobowych wyłącznie do czynności związanych z działalnością gospodarczą. W związku z tym Spółka będzie prowadziła stosowną ewidencję, złoży do urzędu skarbowego informacje VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej oraz Spółka zapewni, aby sposób wykorzystania tego samochodu uniemożliwiał jego wykorzystywanie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług).

Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie prowadził ewidencję przebiegu pojazdu, poinformuje właściwego naczelnika urzędu skarbowego na odpowiednim formularzu o wykorzystywaniu tego samochodu do celów działalności gospodarczej oraz wprowadzi procedury, które wykluczą użycie tego samochodu do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Zainteresowanego, wówczas Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego od wydatków na materiały eksploatacyjne i usługi dokonywanych przy pomocy kart paliwowych przez jego pracowników.

W kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia paliwa od ww. samochodu należy wskazać, że Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia paliwa w sytuacji, gdy pojazd ten będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, tj. sposób wykorzystania, zwłaszcza określony w ustalonych zasadach jego używania, wykluczy użycie go do celów prywatnych.

Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z samochodem, którego sposób wykorzystania potwierdzony stosowną ewidencją przebiegu pojazdu (o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy), będzie wykluczał jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Prawo to będzie przysługiwało z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Ad. 5

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii, czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z pojazdem samochodowym, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdza, że pojazd ten odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy, w przypadku którego również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań.

Z powołanych powyżej przepisów ustawy wynika, że przy określaniu zakresu prawa do odliczenia od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, co do zasady, znaczenie ma sposób wykorzystania przez podatnika danego pojazdu. Jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, podatnicy wykorzystujący zarówno samochody osobowe oraz pojazdy samochodowe inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków oraz pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu, mają prawo do 100% odliczenia podatku VAT od wszystkich wydatków związanych z tymi pojazdami.

Pojazdy ustawowo uznane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, muszą spełniać warunki techniczne uprawniające do pełnego odliczenia podatku od towarów i usług, a spełnienie tych wymagań stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca posiada pojazd samochodowy, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdza, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy. Również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań dla tego pojazdu adnotacja [VAT 1a]. Do pojazdu, którego konstrukcja wyklucza użycie do celów prywatnych, odnoszą się przepisy w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy, czyli jest to pojazd klasyfikowany na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van. Spółka uznaje, że ten samochód jest wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą z uwagi na jego konstrukcyjne przeznaczenie (tj. van).

Jak wynika z opisu sprawy, spełnienie wyżej wymienionych wymagań zostało stwierdzone na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację diagnostyczną i potwierdzone zaświadczeniem VAT-1a wydanym przez tę stację.

W konsekwencji, Spółce przysługuje prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jej rzecz przez Koncern w stosunku do wydatków dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez jej pracowników związanych z pojazdem samochodowym, dla którego uzyskano zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów, które potwierdza, że pojazd ten odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a) ustawy, w przypadku którego również dowód rejestracyjny zawiera adnotację o spełnieniu ww. wymagań. Prawo to będzie przysługiwało z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.