INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 11.01.2012 r. (data wpływu 16.01.2012 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 27.02.2012 r. (data nadania 27.02.2012 r., data wpływu 28.02.2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-32/12-2/ES z dnia 15.02.2012 r. (data nadania 16.02.2012 r., data doręczenia 22.02.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni posiada mieszkanie i garaż w Spółdzielni Mieszkaniowej, które odziedziczyła jako jedyna spadkobierczyni po swoich rodzicach na podstawie:

1. Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 8.01.2007 r. oraz
2. Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 30.12.2008 r.

Jasno z nich wynika, że spadek po rodzicach Wnioskodawczyni nabyła w całości.

Wnioskodawczyni posiada:

• zaświadczenia z Urzędu Skarbowego, obydwa z dnia 02.07.2010 r. (po mamie i po tacie) gdzie wszystkie składniki spadku, który Wnioskodawczyni odziedziczyła są wymienione (ale na zaświadczeniach nie ma podanej wartości w pieniądzach) i jest napisane, że należny podatek Wnioskodawczyni zapłaciła.,

• zaświadczenia ze Spółdzielni Mieszkaniowej z 16.10.2009 (o mieszkaniu) i z 9.10.2009 (o garażu), że nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do mieszkania i prawo do garażu na podstawie obydwu Postanowień Sądu.,

• akty notarialne dotyczące przekształceń we własność hipoteczną - jeden dotyczący mieszkania z 23.11.2009 r. i drugi dotyczący garażu z dnia 10.10.2010 r..

• zaświadczenia ze Spółdzielni, że rodzice przydział tego lokalu dostali 02.11.1963 roku, a przekwalifikowanie uprawnień do zajmowanego lokalu z lokatorskich na własnościowe nastąpiło w dniu 15.03.1978 roku. Pismo to poświadcza też fakt, ze rodzice zamieszkiwali w tym mieszkaniu nieprzerwanie od 1963 roku, aż do ich śmierci, kiedy Wnioskodawczyni to mieszkanie z garażem odziedziczyła.
  
  

Mieszkanie o pow. 64 m2 jest usytuowane na parterze dwupiętrowego bloku, garaż jest dokładnie pod mieszkaniem - jest to indywidualny (na jeden samochód garaż podziemny, wjazd z podwórka w dół (poziom piwnic). W 2010 roku Wnioskodawczyni poczyniła w mieszkaniu niezbędne remonty: wymieniła przeciekający zlew z szafką zlewozmywakową, stare WC na kompakt 30-letnią kuchnię gazową na nową, odmalowała całe mieszkanie i garaż.

Od grudnia 2010 r. Wnioskodawczyni zaczęła je wynajmować. Na początku wynajmowania, założyła Ewidencję Środków Trwałych i wpisała do niej mieszkanie i garaż.

Od 8.12.2010 r. do końca maja 2011 r. mieszkanie i garaż było wynajęte osobie prywatnej w ramach najmu okazjonalnego (ze spełnieniem wszystkich wymogów takiego najmu).

Od 1 lipca 2011r. Wnioskodawczyni wynajęła je oficjalnie Przedsiębiorstwu Napraw Infrastruktury na mieszkanie dla pracowników. Za rok 2010 rozliczyła się w PIT-36, ponieważ głównym źródłem dochodów jest umowa o pracę na czas nieokreślony, a wybrała co do rozliczenia, zasady ogólne, nie ryczałt. Ze względu na poniesione koszty remontu mieszkania, Wnioskodawczyni wykazała stratę z tego źródła w kwocie 2.848,41 zł (żaden składnik nie przekraczał 3.500 zł).

Wnioskodawczyni posiada też wykonane 13.01.2011 r. przez biuro nieruchomości „Przybliżenie ceny rynkowej” zarówno mieszkania jak i (osobno) garażu.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 15.02.2012 r. Nr IPPB1/415-32/12-2/ES Wnioskodawczyni doprecyzowała, iż przedmiotowy środek trwały, czyli mieszkanie, będzie wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawczyni nigdy nie miała żadnego mieszkania ani innego lokalu do wynajmowania. Jest to niespełna 50-letnie mieszkanie odziedziczone po rodzicach i w ogóle pierwsze mieszkanie (lokal), który w swoim życiu wynajmuje. W grudniu 2010 r. Wnioskodawczyni wpisała mieszkanie do ewidencji środków trwałych, ale nie dokonywała do tej pory żadnej amortyzacji. Żadnej stawki amortyzacji Wnioskodawczyni nie przyjęła, bo do tej pory nie amortyzowała ani mieszkania ani garażu. Ponadto Wnioskodawczyni doprecyzowała, iż aktualne pozostaje tylko pytanie Nr 1.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawczyni będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacji dla lokalu, opisaną w art. 22j ust.1 pkt 3 ustawy (okres amortyzacji nie krótszy niż 10 lat)...

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że budynek w którym posiada lokal, był wybudowany i oddany do użytku w 1963 roku, oraz że jej rodzice mieszkali w nim nieprzerwanie aż do 2006 (mama) i 2008 (tata), czyli 45 lat - zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji jest dopuszczalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Jak stanowi art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne (grupa 01, podgrupa 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Zgodnie natomiast z art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, amortyzacji nie podlegają wynajmowane lokale mieszkalne, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzacji. Jeśli natomiast zamierza skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to aby stanowiły one koszty uzyskania przychodów, w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe muszą być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

W podanej w art. 23j ust. 3 definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Z kolei ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji wynosi 10%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni odziedziczyła po rodzicach spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, które 23.11.2009 r. zostało przekształcone w odrębną własność. Przydział tego lokalu rodzice otrzymali 02.01.1963 r. i zamieszkiwali tam do śmierci. Od grudnia 2010 r. Wnioskodawczyni zaczęła wynajmować przedmiotowy lokal.

Na początku wynajmowania założyła Ewidencję Środków Trwałych, do której wpisała przedmiotowy lokal. Nie dokonywała jednak żadnych odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż przedmiotowy lokal mieszkalny jako środek trwały używany, który nie był nigdy amortyzowany (a zatem nie została dla niego wybrana żadna metoda amortyzacji) może być amortyzowany na zasadzie określonej w art. 22j ust. 1 pkt 3 tj. przez okres nie krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.