Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/4511-217/15/ŁCz
z 8 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2015 r. (data otrzymania 12 lutego 2015 r.), uzupełnionym 1 i 13 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zwrotu osobom fizycznym niektórych wydatków poniesionych w związku z budową budynku mieszkalnego na podstawie ustawy z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zwrotu osobom fizycznym niektórych wydatków poniesionych w związku z budową budynku mieszkalnego na podstawie ustawy z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 23 marca 2015 r. Znak: IBPBII/2/4511-217/15/ŁCz, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 1 i 13 kwietnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2012 r. wydane zostało pozwolenie na budowę na rzecz rodziców Wnioskodawcy. W 2014 r. pozwolenie na budowę domu wraz z działką zostało przeniesione z rodziców na Wnioskodawcę. W 2014 r. Wnioskodawca poniósł wydatki na zakup materiałów (co potwierdzają faktury) i rozpoczął budowę. Wnioskodawca nadmienił, że spełnia wszystkie pozostałe warunki wymienione w ustawie.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych na przebudowę i rozbudowę własnego pierwszego mieszkania, jeżeli pozwolenie na budowę i rozbudowę zostało wydane w 2012 r. na rodziców Wnioskodawcy, a po 1 stycznia 2014 r. pozwolenie na budowę domu wraz z działką zostało przeniesione z rodziców na Wnioskodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych na budowę i rozbudowę pierwszego domu mieszkalnego, który zaspokoi potrzeby Wnioskodawcy. Poza tym Wnioskodawca spełnia wszystkie wymagania, które są zapisane w ustawie:

• posiada pozwolenie na budowę,
• powierzchnia budynku nie przekracza 100 m²,
• Wnioskodawca nie ukończył 36 roku życia.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 38 i art. 39 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi (Dz.U. z 2013 r. poz. 1304) – z dniem 1 stycznia 2014 r. – straciła moc ustawa z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz.U. Nr 177 poz. 1468 ze zm.) regulująca zasady zwrotu osobom fizycznym części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych przez te osoby w związku z budową i remontem budynku mieszkalnego lub jego części.

Od tego momentu zasady udzielania zwrotu wydatków zostały określone na nowo. Reguluje je Rozdział 4 „Zwrot osobom fizycznym niektórych wydatków poniesionych w związku z budową pierwszego własnego mieszkania” ustawy o pomocy państwa w nabywaniu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi – osoba fizyczna, która po dniu 1 stycznia 2014 r. poniosła wydatki na zakup materiałów budowlanych, ma prawo ubiegać się o zwrot części tych wydatków, zwany dalej „zwrotem wydatków”.

Ponadto – zgodnie z art. 20 ust. 3 pkt 1-5 ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi – o zwrot wydatków można się ubiegać, jeżeli:

1.wydatki zostały poniesione w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych w związku z:

1. budową domu jednorodzinnego albo
2. nadbudową lub rozbudową budynku na cele mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszczenia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku których powstał lokal mieszkalny;

2.przedsięwzięcie, o którym mowa w pkt 1, było realizowane na podstawie pozwolenia na budowę wydanego po dniu 1 stycznia 2014 r.;

3.powierzchnia użytkowa domu jednorodzinnego, o którym mowa w pkt 1, nie przekracza 100 m² lub 110 m² – w przypadku gdy osoba fizyczna w dniu wydania pozwolenia na budowę, o którym mowa w pkt 2, wychowywała przynajmniej troje dzieci spełniających warunki, o których mowa w art. 7 ust. 2;

4.osoba fizyczna do końca roku kalendarzowego, w którym wydano pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego, nie ukończyła 36 lat;

5.do dnia złożenia wniosku o zwrot wydatków osoba fizyczna nie była:

1. właścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego,
2. osobą, której przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, którego przedmiotem jest lokal mieszkalny lub dom jednorodzinny,
3. właścicielem lub współwłaścicielem budynku, jeżeli jego udział w przypadku zniesienia współwłasności obejmowałby co najmniej jeden lokal mieszkalny

−z wyłączeniem domu jednorodzinnego albo lokalu mieszkalnego, o którym mowa w pkt 1.

Zgodnie z art. 21 ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi – zwrot wydatków dotyczy wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych, które do dnia 30 kwietnia 2004 r. były opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%, a od dnia 1 maja 2004 r. są opodatkowane podatkiem VAT, udokumentowanych fakturami wystawionymi dla osoby fizycznej od dnia wydania pozwolenia na budowę, o którym mowa w art. 20 ust. 3 pkt 2, do dnia 30 września 2018 r.

Stosownie do art. 22 pkt 1 ww. ustawy – prawo do zwrotu wydatków przysługuje pod warunkiem, że osoba fizyczna lub jej małżonek nie dokonywali czynności, o których mowa w art. 20 ust. 1, jako podatnicy podatku od towarów i usług, w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. W przypadku osoby fizycznej pozostającej w związku małżeńskim w roku kalendarzowym, w którym wydano pozwolenie na budowę lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego, warunek, o którym mowa w art. 20 ust. 3 pkt 4, dotyczy młodszego z małżonków, a warunek, o którym mowa w art. 20 ust. 3 pkt 5, dotyczy obojga małżonków (art. 22 pkt 2 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika zatem, że jeżeli osoba fizyczna od 1 stycznia 2014 r. poniesie w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych wydatki na zakup materiałów budowlanych w związku z budową własnego domu jednorodzinnego, to tylko po spełnieniu wszystkich warunków przewidzianych ustawą o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi, może ubiegać się o zwrot części poniesionych wydatków.

W rozpatrywanej sprawie należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 20 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy. Z regulacji tego przepisu jednoznacznie wynika, że przedsięwzięcie, o którym mowa w pkt 1, a więc m.in. budowa domu jednorodzinnego, ma by realizowane na podstawie pozwolenia na budowę wydanego po dniu 1 stycznia 2014 r. Odnosząc się do powyższego wyjaśnienia i nawiązując do sytuacji Wnioskodawcy należy wskazać, że przepisy ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi zabraniają skorzystania ze zwrotu poniesionych wydatków w przypadku, gdy nie zostanie spełniony – mimo spełnienia innych warunków – warunek zawarty w art. 20 ust. 3 pkt 2 tej ustawy. Z taką zaś sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. O zwrot wydatków na nowych zasadach mogą ubiegać się jedynie te osoby, które realizowały budowę domu jednorodzinnego na podstawie pozwolenia na budowę wydanego po 1 stycznia 2014 r. Tymczasem Wnioskodawca warunku takiego nie spełnia.

Kwestie związane z budową obiektów budowlanych reguluje ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.). Zgodnie z art. 3 pkt 12 ww. ustawy – pozwolenie na budowę jest decyzją administracyjną zezwalająca na rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu budowlanego. Natomiast zgodnie z art. 28 ust. 1 ww. ustawy – roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31.

W myśl art. 16 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) – decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w Kodeksie lub ustawach szczególnych.

Stosownie do treści art. 40 ust. 1 Prawa budowlanego − organ, który wydał decyzję określoną w art. 28, jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innego podmiotu, jeżeli przyjmuje on wszystkie warunki zawarte w tej decyzji oraz złoży oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2.

Przywołany powyżej przepis prawa budowlanego reguluje instytucję przeniesienia pozwolenia na budowę na inny podmiot. Podkreślenia wymaga fakt, że cesja pozwolenia na budowę odnosi się wyłącznie do decyzji ostatecznych. Pogląd ten potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 grudnia 2003 r. sygn. akt II SA/KA 2901/01 twierdząc, że wprawdzie ustawodawca w treści art. 40 Prawa budowlanego nie użył słowa „ostateczna”, to jednak skoro z przepisu tego wynika, że nowy inwestor przejmuje wszystkie warunki zawarte w decyzji, o której mowa w art. 28 Prawa Budowlanego, zaś z tego ostatnio powołanego przepisu wynika, że rozpoczęcie robót budowlanych może nastąpić jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, to oczywiste jest, że decyzja przenosząca pozwolenie na budowę musi nosić cechy ostateczności. Również NSA – Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu, w wyroku z 13 maja 1986 r. sygn. akt SA/Wr 166/86 wyraził pogląd, że − strona nabywa uprawnienie z chwilą, gdy określona decyzja stanie się ostateczna. Decyzja o pozwoleniu na budowę może zostać przeniesiona w każdym momencie i na każdym etapie robót budowlanych. Można zatem przenieść taką decyzję zarówno wtedy, gdy budowa budynku w ogóle nie została jeszcze rozpoczęta jak również taką, która dotyczy budynku już zakończonego, ale nie oddanego jeszcze do użytkowania zgodnie z przepisami. Norma prawna z art. 40 Prawa budowlanego stanowi materialnoprawną podstawę do wydania decyzji administracyjnej o przeniesieniu albo odmowie przeniesienia decyzji o pozwoleniu na budowę. Jak podkreśla się w doktrynie istotą decyzji wydanej na podstawie art. 40 Prawa budowlanego jest jedynie zmiana adresata decyzji o pozwoleniu na budowę lub decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych. Decyzja o przeniesieniu decyzji o pozwoleniu na budowę stanowi decyzję związaną, co oznacza, że gdy osoba uprawniona z decyzji będącej przedmiotem przeniesienia wyrazi wolę przeniesienia uprawnień wynikających z tej decyzji na inny podmiot, a ten przyjmuje wszystkie warunki zawarte w tej decyzji i złoży oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, to organ zobligowany jest wydać pozytywną decyzję o przeniesieniu pozwolenia na budowę (Prawo budowlane. Komentarz. pod red. Zygmunta Niewiadomskiego, 2015, C.H. Beck, Wydanie 6). Podczas postępowania administracyjnego mającego na celu przeniesienie pozwolenia na budowę organ nie dokonuje ponownej oceny projektu budowlanego. Nie ma zatem możliwości, żeby to postępowanie zakończyło się wzruszeniem decyzji udzielającej pozwolenia na budowę. Rozpoznanie sprawy ogranicza się tu do zmiany adresata decyzji. Dlatego też stronami w tym postępowaniu są tylko wnioskodawca i podmiot, na rzecz którego decyzja ma zostać przeniesiona.

Należy jednak wyraźnie podkreślić, że przeniesienie decyzji o pozwoleniu na budowę jest instrumentem dokonywania zmian podmiotowych po stronie adresata określonej istniejącej (a więc wydanej wcześniej) decyzji. Zatem w przypadku przeniesienia pozwolenia na budowę na inny podmiot − na podstawie art. 40 Prawa budowlanego − nie ma miejsca wydanie nowej decyzji, ale zmiana osoby, do której kierowana jest decyzja o pozwoleniu na budowę z zachowaniem wszystkich pozostałych warunków pozwolenia na budowę. Rozpoznanie sprawy ogranicza się tu zatem do zmiany adresata decyzji. Mając na względzie powyższe wyjaśnienia podkreślić należy, że zmiana adresata (cesja) pozwolenia na budowę nie może być traktowana jako nowe pozwolenie na budowę, gdyż pozwolenie nie straciło mocy wiążącej, wiąże nadal tyle, że inny podmiot. Pozwolenie na budowę po przeniesieniu na inną osobę nie zostaje przez zmianę podmiotową cofnięte. Jako że pierwotne pozwolenie na budowę jest decyzją ostateczną, to do niego należy się zawsze odwoływać ustalając datę wydania pozwolenia na budowę. W niniejszej sprawie cesja pozwolenia na budowę spowodowała jedynie zmianę podmiotową w pozwoleniu już wydanym. Należy zatem uznać, że wydana w 2012 r. decyzja o pozwoleniu na budowę była decyzją ostateczną, której zmiana nie spowodowała konsekwencji w postaci utraty przez nią mocy obowiązującej, a jedynie doprowadziła do jej cesji z rodziców na Wnioskodawcę.

Zatem do otrzymania zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych nie wystarczy – jak sądzi Wnioskodawca – przeniesienie pozwolenia na budowę z rodziców na Wnioskodawcę. Skoro bowiem rodzice Wnioskodawcy pozwolenie na budowę uzyskali w 2012 r., a nie po 1 stycznia 2014 r., a w 2014 r. pozwolenie zostało jedynie przeniesione na Wnioskodawcę w trybie art. 40 Prawa budowlanego, to nie został spełniony tym samym jeden z podstawowych warunków do ubiegania się o zwrot niektórych wydatków poniesionych w związku z budową pierwszego własnego mieszkania tj. warunku zawartego w art. 20 ust. 3 pkt 2 ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi. Oznacza to, że Wnioskodawca nie jest uprawiony do skutecznego ubiegania się o zwrot części wydatków w przypadku ich poniesienia po 1 stycznia 2014 r.

Podsumowując, Wnioskodawca nie spełnia wszystkich warunków przewidzianych ustawą o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi, zatem nie jest uprawiony do skutecznego ubiegania się o zwrot części wydatków poniesionych po 1 stycznia 2014 r.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.