Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-917/14-2/EN
z 20 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skorygowania uprzednio odliczonego podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skorygowania uprzednio odliczonego podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka „A” S.A. (dalej: A, Spółka) jest wielooddziałowym podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem CIT i VAT, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Spółka powstała w roku 1991, natomiast w styczniu roku 2014 połączyła się ze Spółką „C” S.A. (w trybie połączenia przez przejęcie – spółką przejmującą było A). Obecnie 100% akcji Spółki posiada „B” S.A.

Spółka jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu, uruchomionego w Porcie (…). Oprócz powyższego A prowadzi także działalność w tych obszarach, w których do stycznia 2014 r. prowadziła ją spółka C, a więc w zakresie produkcji związków renu (wykorzystywanych w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych oraz przetwarzania elektroodpadów.

Prowadzenie działalności w zakresie przeładunku kwasu siarkowego wiązało się z koniecznością poniesienia znacznych nakładów inwestycyjnych na wybudowanie bazy magazynowo przeładunkowej. Powyższe zrealizowano podpisując umowę z „D” S.A. (dalej: D, Wykonawca), z którym zawarto:

• umowę na zaprojektowanie i wybudowanie oraz uzyskanie pozwolenia na użytkowanie bazy magazynowo przeładunkowej kwasu siarkowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną,
• umowę na roboty dodatkowe.
  
  

Umowa przewidywała, że zapłata wynagrodzenia będzie następować częściami, co miesiąc, za zakończone elementy robót, natomiast ostateczne rozliczenie nastąpi w fakturze końcowej wystawionej po zakończeniu i odbiorze całości robót. Podstawą do wystawienia faktury końcowej będą: protokół odbioru końcowego oraz oświadczenie podwykonawców o otrzymaniu od Wykonawcy wynagrodzenia za wykonane przez niego roboty.

W związku z faktem, iż do faktury końcowej, wystawionej w dniu 08.08.2012 r. nie dołączono oświadczeń podwykonawców, a takie w związku z jej błędami formalnymi – zwrócono ją Wykonawcy. W jej miejsce wystawił on dwie faktury (sumarycznie dające taką samą kwotę), nie załączając jednak do nich oświadczeń wszystkich podwykonawców. Powyższe było podstawą do wstrzymania płatności, których termin upływał w dniu 05.09.2012 r. do czasu dostarczenia przez Wykonawcę wymaganych oświadczeń podwykonawców. Ponadto w wyniku powstałego sporu, Sąd w trybie nakazowym wydał wyrok, na podstawie którego Komornik dokonał w dniu 13.12.2013 r. zajęcia środków celem zabezpieczenia przedmiotu sporu. Kwota będąca równowartością nominalnej wartości faktury brutto, powiększonej o odsetki liczone do dnia zajęcia została umieszczona w depozycie sądowym przy Sądzie rejonowym. Z chwilą złożenia pieniędzy do depozytu Spółka utraciła nad nimi władztwo oraz możliwość dysponowania nimi.

Ostateczne rozstrzygnięcie zapadło w styczniu 2014 r. Sąd uznał w nim, że sam protokół odbioru prac jest w zaistniałym stanie faktycznym wystarczającą podstawą do wystawienia faktury i zapłaty za wykonane usługi, w konsekwencji czego – Spółka musiała ponieść:

1. stanowiącą równowartość faktury końcowej – należność główną,
2. odsetki,
3. koszty procesu,
4. koszty zastępstwa procesowego strony przeciwnej,
5. koszty komornicze.
   
   

Oprócz powyższego – na przestrzeni lat 2012-2014 A w związku z uczestnictwem w sporze – ponosiło także koszty obsługi prawnej.

Nadmienić ponadto należy, że na chwilę obecną wyjaśnienia wymaga to, czy odsetki winny być liczone od dnia upływu terminu płatności spornej faktury do dnia wpłacenia depozytu, czy też – do chwili obecnej (wyrok Sądu nie rozwiewa tych wątpliwości).

Niezależnie od powyższego – z powodów ostrożnościowych – Spółka:

• na podstawie art. 15b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.: dalej; ustawa o CIT) nie zaliczała w ciężar kosztów podatkowych tej części odpisów amortyzacyjnych, która odpowiadała (proporcjonalnie) wartości niezapłaconej faktury,
• na podstawie art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej; ustawa o VAT) skorygowała w deklaracji VAT za 03/2013 r. (czyli już po dacie wpłacenia środków do depozytu) uprzednio odliczony podatek naliczony, wynikający ze spornych faktur,
• nie uznała w ciężar kosztów podatkowych pobranych w dniu 13.12.2013 r. przez Komornika odsetek od należności głównej.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe było skorygowanie uprzednio odliczonego podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT, czy też – w związku z przekazaniem środków na depozyt sądowy – należność wynikającą ze spornej faktury należało traktować jako zapłaconą (w związku z czym art. 89b ustawy o VAT – nie powinien mieć zastosowania)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie podatku od towarów i usług zastosowanie znajduje przede wszystkim art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Natomiast w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności (…) o czym stanowi art. 89b ust. 2 ustawy o VAT. Istotny dla sprawy może być również art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Wskazać należy, że oba powołane przepisy (a więc art. 15b ustawy o CIT oraz art. 89b ustawy o VAT) mówiąc o negatywnych konsekwencjach podatkowych związanych z nieuiszczeniem zapłaty za fakturę – posługują się terminem uregulowania należności, nie precyzując jednak w ramach jakich czynności prawnych może to nastąpić.

Brak definicji legalnej pojęcia „uregulowanie należności” na gruncie obu analizowanych ustaw podatkowych zdaniem Spółki uprawnia do analizy definicji słownikowych. Zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl), uregulować oznacza „uiścić jakąś należność”.

Zatem, biorąc pod uwagę literalną wykładnię ww. przepisów wskazać należy, iż uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności, przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela. Zaspokojenie to może nastąpić na wiele sposobów, a nie tylko poprzez spełnienie świadczenia zgodnie z treścią stosunku prawnego wynikającego z zawartej pomiędzy stronami umowy.

Jednym z nich jest złożenie przedmiotu zobowiązania do depozytu sądowego, które jako instytucja prawa cywilnego zostało uregulowane w przepisach proceduralnych ustawy z dnia 23.04.1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 470 tej ustawy – ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.

W związku z powyższym nożna uznać, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku nastąpiło uregulowanie należności, bowiem w przedmiotowej sytuacji dłużnik (tj. Wnioskodawca) wpłacił kwotę należności do depozytu sądowego, a ponadto Wierzyciel (tj. D) posiada pełną wiedzę o skutecznym złożeniu należności do depozytu sądowego, skoro uczestniczył w sporze sądowym. Zatem złożenie do depozytu sądowego zabezpieczenia przedmiotu świadczenia wywołuje takie same skutki jak spełnienie świadczenia i stanowi uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy uznać, iż:

• wpłacenie środków pieniężnych do depozytu sądowego – zważywszy na brzmienie art. 470 Kodeksy cywilnego – jest równoznaczne z uregulowaniem należności,
• powyższe powoduje, iż Spółka miała prawo do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych w całości odpisów amortyzacyjnych związanych z realizowaną inwestycją „Terminal (…)”,
• Spółka nie miała też obowiązku dokonywania korekty uprzednio odliczonego podatku naliczonego, wynikającego ze spornej faktury, gdyż 150 dzień od dnia upływu terminu jej płatności przypadał na datę po wpłacie środków do depozytu sądowego.
  
  

Potwierdzeniem powyższego stanowiska (w zakresie uznania kwoty wpłaconej do depozytu sądowego za należność uregulowaną w rozumieniu przepisów podatkowych) jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPP2/443-643/12/ICz z dnia 25.09.2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skorygowania uprzednio odliczonego podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT. Natomiast w pozostałej części wniosku zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.