INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2011 r. (data wpływu 16 listopada 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2012 r. (data wpływu 30 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania bonów jako rabatu oraz ewidencjonowania ich wartości na kasie rejestrującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania bonów jako rabatu oraz ewidencjonowania ich wartości na kasie rejestrującej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 stycznia 2012 r. (data wpływu 30 stycznia 2012 r.) o doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz przedstawienie własnego stanowiska.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest agentem działającym w branży turystycznej. Dokonuje sprzedaży z tytułu pośrednictwa w sprzedaży wycieczek, hoteli, biletów lotniczych, wynajmu samochodów. Sporadycznie Spółka dokonuje sprzedaży: usług reklamy na rzecz podmiotów niebędących osobami fizycznymi, oraz na rzecz własnych pracowników (refakturowanie usług telefonicznych rozmów prywatnych).

Działalność główna to pośrednictwo w sprzedaży wycieczek i biletów lotniczych. Działając na mocy umowy agencyjnej Wnioskodawca podejmuje działania zmierzające do zakupu wycieczki, ale umowa zawierana jest między klientem, a organizatorem wycieczki, nie z Zainteresowanym. Środki wpłacane przez klienta tytułem wycieczki przekazywane są do Organizatora wycieczki w terminach określonych umową agencyjną. Odpowiedzialność za wycieczkę ponosi Organizator. Reklamacje, nawet jeżeli wpłyną do Wnioskodawcy są przesyłane do Organizatora, zgodnie z umową agencyjną. Faktury dla klienta wystawia Organizator wycieczki i jest to faktura VAT marża. Za dokonane usługi pośrednictwa Zainteresowany wystawia Organizatorowi fakturę VAT opodatkowaną według podstawowej stawki VAT. Przychodem dla Wnioskodawcy jest prowizja uzyskiwana od Organizatora. Z uwagi na specyfikę produktu i dokonywanie rezerwacji wycieczek na długo przed wylotem zarówno Organizatorzy jak i klienci odwołują wycieczkę/rezygnują z wycieczki. W przypadku kiedy klient nie zdecyduje się na inną wycieczkę wpłaty są klientowi zwracane na konto bankowe lub w sporadycznych przypadkach gotówką. Wpłaty za rezerwacje dokonywane są jednorazowo lub w ratach. Klienci dokonują zapłaty gotówką w Punkcie Obsługi Klienta, kartą kredytową/płatniczą, przelewem na konto bankowe lub bonami.

Zainteresowany przyjmuje bony firmy (X) emitującej bony na podstawie zawartej umowy handlowej, oraz sporadycznie bony wystawione przez Organizatora, jeżeli obliguje go do tego umowa agencyjna. Bony firmy X są możliwe do zrealizowania wyłącznie u Wnioskodawcy i zachęcają klienta do zakupu wycieczek, ponieważ realnie klient płaci mniej o kwotę bonu. Realizacja bonów oznacza przyjęcie wpłaty klienta za rezerwację w kwocie mniejszej o wartość bonu oraz bon, co w sumie pokrywa cenę wycieczki jaką ustalił Organizator. Do Organizatora w ustalonym terminie Zainteresowany przelewa pełną kwotę wycieczki, czyli wpłaty klienta plus własne środki tytułem uzupełnienia zapłaty bonem. Na podstawie zrealizowanych bonów Wnioskodawca wystawia firmie X notę, na podstawie której X dokonuje wpłaty (środki które wcześniej zapłacił Zainteresowany celem uzupełnienia płatności do Organizatora). Za zrealizowane u Wnioskodawcy bony Spółka X obciąża go kosztami prowizji za realizację bonów i wystawia mu faktury VAT wg stawki podstawowej. Obecnie na kasie fiskalnej ewidencjonowana jest pełna wartość wpłat, zarówno wpłata klienta gotówką/przelewem jak i bonem.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że w zakresie sprzedaży wycieczek, biletów lotniczych, hoteli, ubezpieczeń jest wyłącznie agentem, czyli pośredniczy w sprzedaży usług w imieniu i na rzecz, nie prowadzi sprzedaży własnej. Wnioskodawca nie prowadzi sprzedaży towarów.

Zainteresowany dokonuje sprzedaży usług wytworzonych we własnym zakresie i są to usługi reklamy (w szczególności w Internecie), sprzedaży programów informatycznych i narzędzi do tych programów jak np. wyszukiwarki na stronie internetowej wytworzonych przez zatrudnionych Pracowników, jednak jest to sprzedaż dokonywana wyłącznie dla firm.

Osobom fizycznym, w tym Pracownikom, dokonuje się sprzedaży usług telefonicznych i jest to refakturowanie usług, w przypadku rozmów prywatnych.

Wnioskodawca przyjmuje niewielką ilość bonów Organizatora (ok. 20 szt. rocznie). W przypadku przedstawienia przez klienta bonu od Organizatora, pracownik przesyła skan bonu do Organizatora i potwierdza możliwość przyjęcia bonu na rezerwację. Samo rozliczenie w zależności od Organizatora przebiega w dwóch wariantach:

1. w systemie Organizatora zostaje obniżona wartość rezerwacji o wartość bonu. Ta nowa wartość jest ceną wycieczki, która stanowi dla Zainteresowanego wartość rezerwacji i taka też jest ewidencjonowana w jego systemie sprzedaży. Prowizja Wnioskodawcy do wystawienia faktury za pośrednictwo liczona jest od wartości obniżonej o wartość bonu,
2. w systemie Organizatora bon zostaje zaewidencjonowany przez Organizatora jako zapłata do rezerwacji, i zmniejsza się kwota do zapłaty. Prowizja Zainteresowanego liczona jest od wartości początkowej wycieczki (prowizja za pośrednictwo nie jest pomniejszona).

Oryginał bonu zostaje zawsze przesłany do Organizatora.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zrealizowane u Wnioskodawcy bony można traktować jako rabat i pomniejszać obrót ewidencjonowany na kasie fiskalnej... Zainteresowany doprecyzował, że zapytanie dotyczy bonów Spółki X.

Zdaniem Wnioskodawcy, bon nie jest rabatem, należy go traktować jako środek płatniczy. Tak też definiuje bon „Współczesny Słownik Języka Polskiego”, Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007, jako „dokument mający określoną wartość pieniężną, uprawniający do nabycia wskazanego towaru lub korzystania z usługi”.

W świetle powyższego, a także art. 2 pkt 6 Ustawy o podatku od towarów i usług, bon nie mieści się w definicji towaru w rozumieniu podatku towarów i usługa bowiem jest jedynie dokumentem uprawniającym do nabycia usług. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się określone świadczenie. Wydanie bonu następuje w zamian za dokonanie wpłaty określonej kwoty do emitenta bonu, a następnie emitent bonu pokrywa wartość zrealizowanych bonów dokonując wpłaty na konto Wnioskodawcy na podstawie noty za zrealizowane bony. Kwota rezerwacji którą Zainteresowany zobowiązany jest zapłacić do Organizatora wycieczki (wartość wycieczki) jest opłacona w całości, z tym że z innych źródeł i w innej formie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podstawę opodatkowania pomniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze. Zainteresowany uważa, że kwoty bonów powinny być ewidencjonowane na kasie fiskalnej, ponieważ podstawa opodatkowania powinna być równa wymiernej wartości pieniężnej uzyskanej za dostawę usługi. Należność za usługę ustala Organizator i w efekcie to do niego wpływają środki od ostatecznego nabywcy jakim jest uczestnik wycieczki. Wartość wycieczki nie jest dla agenta podstawą opodatkowania, agent jest pośrednikiem i podstawą opodatkowania jest dla agenta prowizja. Umowa o wycieczkę zawierana jest między Organizatorem, a klientem, te dwie strony łączy stosunek prawny regulujący wartość faktycznie otrzymanego świadczenia. Jest to zgodne z ETS potwierdzającym zasadę równości podstawy opodatkowania z wynagrodzeniem faktycznie otrzymanym bezpośrednio lub pośrednio.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się do dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, iż dostawa towaru lub świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Dostawę towarów lub świadczenie usług musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być wyrażone w pieniądzu, co jednak nie oznacza, że musi ono mieć postać pieniężną, gdyż wynagrodzenie (odpłatność) jako świadczenie może przybrać również postać rzeczową (np. zapłatą za usługę może być inny towar lub usługa). Innymi słowy musi istnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zidentyfikowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Z przytoczonych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy, wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Rabat polega na udzieleniu zniżki od ustalonej ceny towaru i może być stosowany na wszystkich szczeblach obrotu towarowego.

Tut. Organ zauważa jednakże, iż kwestia dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów nie została uregulowana przepisami prawa podatkowego, a więc również przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z definicją zawartą w słowniku języka polskiego (Słownik Języka Polskiego PWN pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1992):

• rabat – to zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie;
• skonto – to zniżka ceny towaru objętego sprzedażą kredytową albo ratalną, udzielona nabywcy płacącemu gotówką;
• opust – to zniżka ceny kupna, przyznawana nabywcy przez sprzedawcę (zwykle przy zakupach hurtowych);
• bonifikata – to zniżka od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę.
  
  

W sytuacji udzielenia przez sprzedawcę rabatu na nabywany przez klienta towar lub usługę, podstawą opodatkowania podatkiem VAT będzie kwota, którą nabywca jest zobowiązany zapłacić, pomniejszona o wartość należnego podatku VAT, z uwzględnieniem udzielonego rabatu.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest agentem działającym w branży turystycznej. Dokonuje sprzedaży z tytułu pośrednictwa w sprzedaży wycieczek, hoteli, biletów lotniczych, wynajmu samochodów. Sporadycznie Spółka dokonuje sprzedaży: usług reklamy na rzecz podmiotów niebędących osobami fizycznymi, oraz na rzecz własnych pracowników (refakturowanie usług telefonicznych rozmów prywatnych).

Działalność główna to pośrednictwo w sprzedaży wycieczek i biletów lotniczych. Działając na mocy umowy agencyjnej Wnioskodawca podejmuje działania zmierzające do zakupu wycieczki, ale umowa zawierana jest między klientem, a organizatorem wycieczki, nie z Zainteresowanym. Środki wpłacane przez klienta tytułem wycieczki przekazywane są do Organizatora wycieczki w terminach określonych umową agencyjną. Odpowiedzialność za wycieczkę ponosi Organizator. Reklamacje, nawet jeżeli wpłyną do Wnioskodawcy są przesyłane do Organizatora, zgodnie z umową agencyjną. Faktury dla klienta wystawia Organizator wycieczki i jest to faktura VAT marża. Za dokonane usługi pośrednictwa Zainteresowany wystawia Organizatorowi fakturę VAT opodatkowaną według podstawowej stawki VAT. Przychodem dla Wnioskodawcy jest prowizja uzyskiwana od Organizatora. Klienci dokonują zapłaty gotówką w Punkcie Obsługi Klienta, kartą kredytową/płatniczą, przelewem na konto bankowe lub bonami.

Zainteresowany przyjmuje bony firmy (X) emitującej bony na podstawie zawartej umowy handlowej. Bony firmy X są możliwe do zrealizowania wyłącznie u Wnioskodawcy i zachęcają klienta do zakupu wycieczek, ponieważ realnie klient płaci mniej o kwotę bonu. Realizacja bonów oznacza przyjęcie wpłaty klienta za rezerwację w kwocie mniejszej o wartość bonu oraz bon, co w sumie pokrywa cenę wycieczki jaką ustalił Organizator. Do Organizatora w ustalonym terminie Zainteresowany przelewa pełną kwotę wycieczki, czyli wpłaty klienta plus własne środki tytułem uzupełnienia zapłaty bonem. Na podstawie zrealizowanych bonów Wnioskodawca wystawia firmie X notę, na podstawie której X dokonuje wpłaty (środki które wcześniej zapłacił Zainteresowany celem uzupełnienia płatności do Organizatora). Za zrealizowane u Wnioskodawcy bony Spółka X obciąża go kosztami prowizji za realizację bonów i wystawia mu faktury VAT wg stawki podstawowej. Obecnie na kasie fiskalnej ewidencjonowana jest pełna wartość wpłat, zarówno wpłata klienta gotówką/przelewem jaki bonem.

Należy zauważyć, że przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia bonu towarowego. Natomiast Słownik Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl) ) definiuje „bon” jako dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sumy pieniędzy lub usług.

Z powyższego wynika zatem, iż bon towarowy, czy też czek stanowi jedynie rodzaj środka pieniężnego, upoważniającego do odbioru w określonym terminie pewnych towarów, sum pieniędzy lub korzystania z usług. Zastępują one środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary lub usługi. Bon, czek nie jest zatem towarem, a jedynie dokumentem uprawniającym jego okaziciela do otrzymania towaru lub usługi o wartości określonej w bonie. Nie jest też środkiem pieniężnym. Wynikające z otrzymanego bonu, czeku ww. uprawnienie niekoniecznie musi zostać przez nabywcę w przyszłości zrealizowane.

Jak wynika z opisu sprawy w przypadku zakupu rezerwacji przez klientów nie dochodzi do obniżenia ceny towaru (nie zostaje udzielony rabat), lecz mają oni jedynie możliwość zapłaty częściowo gotówką a częściowo bonami pełnej ceny za wycieczkę ustalonej przez Organizatora.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie bony towarowe nie stanowią rabatu, o którym mowa w art. 29 ust. 4 ustawy, bowiem nie doszło do obniżenia ceny usługi sprzedanej na rzecz klientów, a jedynie do przyjęcia za sprzedaną usługę zapłaty w formie bonów.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Jak stanowi § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1338 ze zm.), paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3. numer kolejny wydruku,
4. datę i czas (godzinę i minutę) sprzedaży,
5. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
7. ilość i wartość sprzedaży,
8. wartość sprzedaży i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku,
9. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
10. łączną kwotę podatku,
11. łączną kwotę należności,
12. kolejny numer paragonu fiskalnego,
13. kolejny numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
14. logo fiskalne, zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozporządzenia, oraz numer unikatowy kasy,
15. oznaczenie waluty przynajmniej przy łącznej kwocie należności, o której mowa w lit. k, w której dokonywana jest rejestracja sprzedaży.
    
    

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, z którego wynika, iż bony, którymi płacą osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej za usługi turystyczne (rezerwację) nie stanowią rabatu, a są jedynie formą zapłaty, Wnioskodawca nie może z tego tytułu pomniejszać obrotu ewidencjonowanego na kasie rejestrującej (o ile występuje u niego obowiązek ewidencjonowania). Natomiast niewątpliwie do kasy wpływa kwota pomniejszona o kwotę przyjętych bonów, co może znaleźć odzwierciedlenie na paragonie w sposobie zapłaty (częściowo gotówką i częściowo bonami).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie podniesione w opisie stanu faktycznego, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w niniejszej interpretacji rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii bonów emitowanych przez Organizatora.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie uznania bonów jako rabatu oraz ewidencjonowania ich wartości na kasie rejestrującej. W pozostałych zakresach dotyczących podatku od towarów i usług w dniu 17 lutego 2012 r. wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia: Nr ILPP2/443-1559/11-5/AD, Nr ILPP2/443-1559/11-6/AD.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.