Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-602/14-2/SJ
z 14 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika dotyczących:

• zwolnienia z podatku dochodowego wypłaconego ekwiwalentu za umundurowanie strażnika – jest prawidłowe,

• zwolnienia z podatku dochodowego wypłaconego ekwiwalentu za pranie tekstylnych przedmiotów umundurowania strażnika – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Strażnicy Państwowej Straży Rybackiej są pracownikami Wnioskodawcy, w związku z powyższym Dyrektor Generalny Wnioskodawcy wydał zarządzenie, w którym ustalił regulamin gospodarowania umundurowaniem oraz pieniężnego ekwiwalentu „praniowego i mundurowego” dla strażników. Prawo do otrzymania bezpłatnego umundurowania nabywa strażnik z chwilą nawiązania stosunku pracy.

Z zarządzenia wynika, że wzory i kolorystykę umundurowania określa § 13 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 9 maja 1997 r. w sprawie praw i obowiązków pracowniczych, zasad wynagradzania, wzoru oznak, legitymacji służbowej, odznaki służbowej i umundurowania strażników Państwowej Straży Rybackiej. Strażnik będący pracownikiem Wnioskodawcy w czasie wykonywania czynności służbowych ma obowiązek noszenia kompletu umundurowania w należytym stanie, zapewniającego przepisowy i estetyczny wygląd zewnętrzny oraz umożliwiający wykonywanie obowiązków stosownie do pory roku i w każdych warunkach. Prawo do nowego przydziału poszczególnych części umundurowania strażnik nabywa po upływie okresu ich używalności. Strażnikowi przysługuje pełny ekwiwalent pieniężny za umundurowanie, którego czas eksploatacji przekroczy określone normy, pod warunkiem, że poszczególne sorty mundurowe zachowają wymagane walory użytkowe.

Wartość ekwiwalentu za umundurowanie Wnioskodawca ustala wyliczając miesięczne stawki amortyzacji poszczególnych sortów mundurowych według aktualnie obowiązujących cen rynkowych. Ekwiwalent, o którym mowa, naliczany jest za pełne przepracowane okresy miesięczne i wypłacany w IV kwartale każdego roku kalendarzowego, za który przysługuje. strażnikowi przysługuje, zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Generalnego Wnioskodawcy, ekwiwalent pieniężny za pranie (czyszczenie chemiczne) tekstylnych przedmiotów umundurowania na podstawie art. 237⁷, 237⁸, 237⁹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502).

Ekwiwalent pieniężny naliczany jest za pełne okresy miesięczne, z wyłączeniem nieobecności strażnika w pracy trwającej dłużej niż jeden miesiąc.

Roczna wysokość ekwiwalentu pieniężnego za pranie (czyszczenie) umundurowania wyliczana jest na początku roku kalendarzowego według najniższych cen usług ustalonych w trzech punktach pralniczych.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania:

1. Czy ekwiwalent pieniężny za umundurowanie strażnika, którego okres eksploatacji przekroczył określone normy, wypłacony zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Generalnego Wnioskodawcy w myśl § 13 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 9 maja 1997 r. w sprawie praw i obowiązków pracowniczych, zasad wynagradzania, wzoru oznak, legitymacji służbowej, odznaki służbowej i umundurowania strażników Państwowej Straży Rybackiej stanowić będzie przychód pracownika, od którego Wnioskodawca ma obowiązek obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też będzie podlegać zwolnieniu w myśl art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wypłacony zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Generalnego Wnioskodawcy na podstawie art. 237⁷, 237,sup>8, 237⁹ Kodeksu pracy ekwiwalent za pranie tekstylnych przedmiotów umundurowania strażnika będzie stanowił przychód pracownika, od którego Wnioskodawca ma obowiązek, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, czy też będzie podlegać zwolnieniu stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 11a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ekwiwalent pieniężny za umundurowanie strażnika, którego okres eksploatacji przekroczył określone normy, wypłacony zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Generalnego Wnioskodawcy w myśl § 13 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 9 maja 1997 r. w sprawie praw i obowiązków pracowniczych, zasad wynagradzania, wzoru oznak, legitymacji służbowej, odznaki służbowej i umundurowania strażników Państwowej Straży Rybackiej stanowić będzie przychód pracownika, który na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie podlegał zwolnieniu z podatku, ponieważ z treści powołanego przepisu wynika, że wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego lub ekwiwalentu za ten ubiór w sytuacji, gdy pracownik obowiązany jest do używania takiego ubioru. Wypłata ekwiwalentu nastąpi bowiem w oparciu o zarządzenie Dyrektora Generalnego Wnioskodawcy w myśl § 13 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 9 maja 1997 r. w sprawie praw i obowiązków pracowniczych, zasad wynagradzania, wzoru oznak, legitymacji służbowej, odznaki służbowej i umundurowania strażników Państwowej Straży Rybackiej.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata ekwiwalentu za pranie tekstylnych przedmiotów umundurowania dla strażnika stanowić będzie przychód pracownika podlegający zwolnieniu z podatku w myśl art. 21 ust. 1 pkt 11a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wolne od podatku są między innymi ekwiwalenty za świadczenia rzeczowe przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych na podstawie tych ustaw. Wypłata ekwiwalentu nastąpi na podstawie zarządzenia Dyrektora Generalnego Wnioskodawcy w oparciu o zapis art. 237⁷, 237⁸, 237⁹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502). Z art. 237⁹ ustawy Kodeks pracy wynika, że pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy. Ponadto, pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Strażnicy Państwowej Straży Rybackiej mają obowiązek świadczyć swoją pracę w mundurach w ściśle określonej kolorystyce i składających się z określonych elementów, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki Żywnościowej z dnia 9 maja 1997 r. w sprawie praw i obowiązków pracowniczych, zasad wynagradzania, wzoru oznak, legitymacji służbowej, odznaki służbowej i umundurowania strażników, w związku z powyższym umundurowanie należy uznać za odzież roboczą, bowiem jest to strój niezbędny do wykonywania pracy na tym stanowisku, zatem ekwiwalent za jego pranie (jako odzieży roboczej) należy uznać za świadczenie BHP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika dotyczących:

• zwolnienia z podatku dochodowego wypłaconego ekwiwalentu za umundurowanie strażnika – jest prawidłowe,

• zwolnienia z podatku dochodowego wypłaconego ekwiwalentu za pranie tekstylnych przedmiotów umundurowania strażnika – jest nieprawidłowe.
  
  

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Natomiast zasady poboru przez płatników w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują m.in. przepisy art. 31, 32, 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 1 tej ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Z kolei art. 38 ust. 1 cyt. ustawy wskazuje, że płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (…).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Dyrektor Generalny Wnioskodawcy wydał zarządzenie, w którym ustalił regulamin gospodarowania umundurowaniem oraz pieniężnego ekwiwalentu „praniowego i mundurowego” dla strażników Państwowej Straży Rybackiej będących pracownikami Wnioskodawcy. Prawo do otrzymania bezpłatnego umundurowania nabywa strażnik z chwilą nawiązania stosunku pracy.

Strażnikowi przysługuje pełny ekwiwalent pieniężny za umundurowanie, którego czas eksploatacji przekroczy określone normy, pod warunkiem, że poszczególne sorty mundurowe zachowają wymagane walory użytkowe.

Wartość ekwiwalentu za umundurowanie Wnioskodawca ustala wyliczając miesięczne stawki amortyzacji poszczególnych sortów mundurowych, według aktualnie obowiązujących cen rynkowych. Ekwiwalent, o którym mowa naliczany jest za pełne przepracowane okresy miesięczne i wypłacany w IV kwartale każdego roku kalendarzowego, za który przysługuje. Ponadto strażnikowi przysługuje, zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Generalnego, ekwiwalent pieniężny za pranie (czyszczenie chemiczne) tekstylnych przedmiotów umundurowania, na podstawie art. 2377, 2378, 2379 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502).

Wnioskodawca roczną wysokość ekwiwalentu pieniężnego za pranie (czyszczenie) umundurowania wylicza na początku roku kalendarzowego według najniższych cen usług ustalonych w trzech punktach pralniczych.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502).

Stosownie do postanowień art. 237⁷ Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

Ponadto na podstawie art. 237⁹ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, stosownie do treści art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy.

Skoro zatem z przepisów Kodeksu pracy wynika, że to pracodawca jest zobowiązany do prania, konserwacji, naprawy, odpylania i odkażania stosowanych środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego, a w przypadku braku możliwości prania – wypłaty ekwiwalentu w wysokości kosztów poniesionych przez pracowników, to wysokość ekwiwalentu pieniężnego wypłacanego pracownikom, zwolniona jest z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że wysokość ekwiwalentu może być ustalona także w sposób inny, niż tylko na podstawie dokumentów przedłożonych przez pracowników. Jako ekwiwalent, wypłacane pracownikom kwoty mają stanowić rekompensatę kosztów przez nich poniesionych.

W przypadku określenia „ubiór służbowy” ustawodawca ani w przepisach prawa podatkowego, ani w innych aktach prawnych nie sprecyzował jego zakresu znaczeniowego. Tym samym, wykładni omawianego przepisu należy dokonywać w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”.

Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych, np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp.

W świetle powyższego, aby uznać dany strój za ubiór służbowy muszą zostać spełnione dwa warunki:

• jego noszenie jest obowiązkiem pracownika (wynikającym z regulaminu, czy umowy o pracę),
  

• musi posiadać charakterystyczne cechy (np. naszyte logo firmy, charakterystyczny krój i kolor, itp.) – tj. tak zindywidualizowane elementy, przez które odzież ta traci przymiot odzieży o charakterze osobistym.
  
  

Opisana we wniosku odzież, która przysługuje pracownikom Wnioskodawcy, posiada cechy charakterystyczne dla ubioru służbowego noszonego w trakcie wykonywania pracy, ponieważ jej wzór i kolorystyka, wskazują, że osoby w nie ubrane należą do konkretnej grupy zawodowej pracowników i są wyłącznie z nimi kojarzone. W związku z tym odzież ta nie stanowi odzieży roboczej, której przyznawanie wynika z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, ponieważ należy uznać ją za ubiór służbowy.

Jednocześnie zauważyć należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Mając na uwadze powyższe, w przedmiotowej sprawie stwierdzić zatem należy, że ekwiwalent pieniężny za umundurowanie służbowe, wypłacany pracownikowi (strażnikowi Państwowej Straży Rybackiej) przez Wnioskodawcę, korzystał będzie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika w związku wypłatą ekwiwalentu za umundurowanie strażnika.

Natomiast prawo do ekwiwalentu za pranie tekstylnych przedmiotów umundurowania pracownika (strażnik Państwowej Straży Rybackiej), jak również zasady jego przyznawania nie wynikają z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, zatem nie korzysta on ze zwolnienia od podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, przyznanie tego ekwiwalentu stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy będą ciążyć obowiązki płatnika, wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać w części za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.