Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1025/14/AP
z 19 listopada 2014 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 22 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku przekwalifikowania wartości niematerialnych i prawnych w przypadku ich zbycia przed upływem roku od momentu oddania ich do użytkowania (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 22 sierpnia 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku przekwalifikowania wartości niematerialnych i prawnych w przypadku ich zbycia przed upływem roku od momentu oddania ich do użytkowania.
We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca jest spółką kapitałową, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (dalej również jako: Wnioskodawca).
W przyszłości Wnioskodawca założy spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w zakresie PDOP; (dalej: „Przyszła spółka kapitałowa”). Składając niniejszy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dla Przyszłej spółki kapitałowej, Wnioskodawca działa jako osoba planująca utworzenie tej spółki - zgodnie z art. 14n Ordynacji podatkowej.
Przyszła spółka kapitałowa w przyszłości otrzyma aport/aporty od innej spółki kapitałowej/spółek kapitałowych (dalej Spółka kapitałowa) będącej/będących podatnikiem, o którym/których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o PDOP. Przedmiotem wkładu będą prawo/prawa ochronne do znaków towarowych (dalej: „znaki towarów”) posiadane dotychczas przez Spółkę kapitałową. Otrzymane znaki towarowe Przyszła spółka kapitałowa zakwalifikuje jako wartość niematerialną i prawną/wartości niematerialne i prawne (dalej: „WNiP”) oraz ujmie je w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Przedmiotowe znaki towarowe będą wykorzystywane w prowadzonej przez Przyszłą spółkę kapitałową działalności gospodarczej. Planowane jest wykorzystywanie znaków towarowych w ramach realizowanej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Mając na uwadze, że Przyszła spółka kapitałowa przewiduje wykorzystywanie nabytych znaków towarowych przez okres dłuższy niż rok, zostaną one przez Przyszłą spółkę kapitałową zakwalifikowane jako wartości niematerialne i prawne i poddane amortyzacji podatkowej.
Jednocześnie, Przyszła spółka kapitałowa nie może wykluczyć sytuacji, w której wartości niematerialne i prawne mogą zostać w przyszłości zbyte przed upływem jednego roku od ich nabycia przez Przyszłą spółkę kapitałową.
W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:
Czy w związku ze zbyciem WNiP, których Przyszła spółka kapitałowa nie używała dłużej niż rok, pomimo, że na moment wprowadzenia tej/tych WNiP do ewidencji planowano używać ich przez okres dłuższy niż rok, należy dokonać przekwalifikowania przedmiotowych WNiP na towar (bądź składnik majątku innego rodzaju, niebędący wartością niematerialną i prawną)?
Zdaniem Wnioskodawcy, zmiana zamiaru używania danej/danych WNiP przez okres dłuższy niż rok, nie wywołuje konieczności jego przekwalifikowania na towar (bądź składnik majątkowy innego rodzaju niebędący wartością niematerialną i prawną), zarówno na moment zbycia jak i wstecznie - od momentu nabycia wartości niematerialnych i prawnych
W świetle z art. 16b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”), amortyzacji podlegają nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:
- spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
- spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
- prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
- autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
- licencje,
- prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410),
- wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Z powyższego przepisu wynika, że aby wymienione enumeratywnie w tym przepisie elementy mogły stanowić wartość niematerialną i prawną, przewidywany okres ich użytkowania powinien przekraczać rok. W tym kontekście istotne jest prawidłowe zdefiniowanie zwrotu „przewidywany”. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, przez „przewidywanie” należy rozumieć „to, co ktoś przewiduje, przypuszcza, czego się spodziewa, domyśla”, natomiast „przewidywać” oznacza „przeczuć, domyślić się co będzie, co może nastąpić” lub „określić, oznaczyć coś z góry”. Powyższe przesądza o tym, że o uznaniu danego składnika za wartość niematerialną i prawną, decyduje zamiar (intencja) używania/wynajmowania go przez okres przekraczający rok. Posługując się zwrotem „przewidywanym” ustawodawca uwzględnił zatem uwarunkowania rzeczywistości gospodarczej, w której podatnik częstokroć nie jest w stanie z całą pewnością określić, jaki będzie przyszły, faktyczny okres używania danej wartości niematerialnej i prawnej. Zarazem, odwołanie się przez ustawodawcę do przewidywanego okresu używania składnika świadczy o tym, że indyferentny, dla uznania ww. składnika za wartość niematerialna i prawna, jest okres jego faktycznego używania nawet, jeżeli odbiega on od okresu pierwotnie przewidywanego i jest krótszy niż rok.
Ponadto, przepisy ustawy o PDOP nie zawierają regulacji, która nakazywałaby podatnikowi dokonanie przekwalifikowania składnika majątku, z wartości niematerialnej i prawnej na towar (ew. inny składnik majątkowy, niebędący WNiP), w przypadku, gdy pomimo wcześniejszych założeń składnik używany będzie krócej niż rok. Takie ukształtowanie obowiązującego stanu prawnego również należy uznać za celowe działanie ustawodawcy, w szczególności, mając na uwadze, że w przepisach ustawy o PDOP (art. 16e ust. 1 ustawy o PDOP) przewidziano procedurę stosowana w przypadku sytuacji przeciwnej - tzn. gdy faktyczny okres używania składnika majątku przekroczy rok, pomimo, że przewidywany okres używania był krótszy. Jak wynika z art. 16e ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, w takiej sytuacji podatnik jest zobowiązany zaliczyć składnik majątku do wartości niematerialnych i prawnych/środków trwałych. Gdyby zatem ustawodawca chciał uregulować hipotetyczną sytuację opisaną w opisie zdarzenia przyszłego (zaprzestanie używania wartości niematerialnej i prawnej /środka trwałego przed upływem roku, pomimo wcześniejszych planów), to dokonałby tego analogicznie - jak dla sytuacji odwrotnej - w ramach art. 16e ust. 1 ustawy o PDOP. Brak stosownego przepisu przesądza, że ustawa o PDOP nie przewiduje konieczności przeklasyfikowania wartości niematerialnej i prawnej/środka trwałego, którego zbycie nastąpiło przed upływem roku, pomimo, że pierwotnie nie było zakładane.
Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 29 sierpnia 2011 r. (IPPB1/415-501/11-4/ES) uznał, że Przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala uznać dany składnik majątku za środek trwały. Decyzja o tym, jak długo składnik majątku będzie wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy do podatnika. Z przepisów nie wynika, jakie kryteria Wnioskodawca powinien brać pod uwagę, przewidując długość okresu użytkowania. Ocena ta może opierać się na subiektywnych przewidywaniach. Jeżeli przyjmie, że okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, wówczas ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami stosownej ustawy o podatku dochodowym. Wnioskodawca miał wiec prawo zakładać, że składnik majątku będzie przez niego użytkowany dłużej niż rok, rozpocząć jego amortyzacje, a następnie przed upływem roku postanowić go sprzedać. Pomimo faktu, że powyższa interpretacja odnosi się do kwestii związanej z przekwalifikowaniem środka trwałego, wszelkie konsekwencje dotyczące przekwalifikowania wartości niematerialnej i prawnej wydają się być tożsame.
Reasumując, zamiar używania danego składnika przez okres dłuższy niż rok przesądza o zakwalifikowaniu tego składnika majątku jako WNiP. Zbycie tej/tych WNiP, przed upływem roku od jej nabycia, nie spowoduje konieczności jej/ich przekwalifikowania na towar, zarówno na moment zbycia jak i wstecznie - od chwili jej nabycia. Zatem w sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym Przyszła spółka kapitałowa nie będzie zobowiązana do przekwalifikowania WNiP, na moment zbycia bądź wstecz - od momentu jego nabycia.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Nadmienia się, że w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.