Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-433/14/MZ
z 20 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 maja 2014 r. (data wpływu do Biura – 21 maja 2014 r.), uzupełnionym 28 lipca 2014 r. i 12 sierpnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej:

• w części dotyczącej dojazdów na zabiegi rehabilitacyjne – jest prawidłowe,
• w pozostałej części – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w pismach z 24 lipca 2014 r. i 4 sierpnia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-433/14/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 28 lipca 2014 r. i 12 sierpnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku, po jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego i samochodem tym dojeżdża na wszystkie badania laboratoryjne, wizyty lekarskie, zabiegi szpitalne i rehabilitacyjne.

Od 2001 r., zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej, Wnioskodawca jest zaliczony do II grupy inwalidów. Równocześnie Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności – orzeczeniem z 12 lutego 2001 r. – przyznał Wnioskodawcy na stałe umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Do 2013 r. Wnioskodawca w sumie 22 razy korzystał z leczenia szpitalnego. W listopadzie 2010 r. przeszedł operację usunięcia raka prostaty. Ta ratująca (przynajmniej na razie) życie operacja pociągnęła za sobą konieczność wykonywania bardzo częstych profilaktycznych badań diagnostycznych, mających na celu m.in. wcześniejsze wykrycie ewentualnych przerzutów i komplikacji chorobowych.

Dodatkowy problem Wnioskodawcy to starcze, zwyrodnieniowe schorzenie stawów skokowych, które ma określony (zwykle bolesny) wpływ na jego sprawność – zdolność poruszania się.

Z powodu swoich dolegliwości zdrowotnych Wnioskodawca jest stałym pacjentem Specjalistycznych Przychodni Lekarskich m.in.:

• Poradni Kardiologicznej, Nefrologicznej, Urologicznej i Chirurgiczno-Ortopedycznej Szpitala w B.,
• Poradni Hepatologicznej Centrum Onkologii w B.,
• Specjalistycznej Poradni Okulistycznej dr J. S. w B.,
• Przychodni Rehabilitacyjnej „D.” w B.
  
  

Szczegóły dotyczące wykonywanych czynności lekarskich znajdują się w dokumentacji medycznej ww. Poradni.

W posiadaniu Wnioskodawcy znajdują się kserokopie szpitalnych kart wypisowych, skierowań na badania i wyników przeprowadzonych badań laboratoryjnych.

Jako załącznik do wniosku, Wnioskodawca podał wykaz niezbędnych wizyt lekarskich, zabiegów rehabilitacyjnych i badań laboratoryjnych w 2013 roku (50 pozycji), do dojazdu na które używał prywatnego samochodu osobowego.

W czerwcu 2013 r. Wnioskodawca wyjechał na zorganizowany przez Związek Emerytów i Rencistów turnus wypoczynkowo-rehabilitacyjny do M. W trzecim dniu pobytu (29 czerwca 2013 r.), w wyniku dolegliwości urologicznych, Wnioskodawca został przewieziony przez pogotowie ratunkowe do Kliniki Urologii i Onkologii w Sz., gdzie operacyjnie wykonano mu cystostomię i zwolniono z odpowiednimi zaleceniami.

Z uwagi na umieszczone w karcie ww. leczenia szpitalnego zalecenia lekarskie, wymagana była obecność Wnioskodawcy w miejscu zamieszkania. 30 czerwca 2013 r., poinformowana przez Wnioskodawcę jego rodzina, zabrała go z ww. turnusu.

Wyjazd na ww. turnus był wyjazdem autobusowym, zorganizowanym przez organizatora, każdy uczestnik za ww. przewóz (tam i z powrotem) płacił 100 zł; Wnioskodawca nie zamierza występować o jakiekolwiek odliczenie tych kosztów.

W dniu 1 lipca 2013 r. Wnioskodawca po badaniach w Poradni Urologicznej został skierowany do Szpitala w B. na Oddział Urologii, gdzie w dniu następnym przeszedł zabieg uretrotomii. Następne niezbędne zabiegi lekarskie wykonano na ww. Oddziale w dniach 5, 10 i 15 lipca 2013 r. (Wnioskodawca dojeżdżał tam własnym samochodem).

Wyłącznie i osobiście Wnioskodawca ponosi wszystkie wydatki związane z przejazdami jego samochodem i nie posiada żadnych rachunków za paliwo za 2013 r.

Wszystkie szczegóły dotyczące przebiegu jego leczenia oraz wystawianych zleceń na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, znajdują się w kartotekach Wnioskodawcy w następujących Przychodniach:

• Specjalistycznych Poradniach: Kardiologicznej, Nefrologicznej, Urologicznej i Chirurgiczno-Ortopedycznej Szpitala w B.,
• Poradni Hepatologicznej ... Centrum Onkologii w B.,
• Specjalistycznej Poradni Okulistycznej dr J. S. w B.,
• Przychodni Rehabilitacyjnej „D.” w B.,
• Przychodni Lekarza Rodzinnego M. dr J. Z. w B.
  
  

Przychodnie te obsługiwane są przez lekarzy specjalistów danej branży i oni (w razie potrzeby) wystawiają stosowne zlecenia na zabiegi i badania diagnostyczne.

W posiadaniu Wnioskodawcy znajduje się część kserokopii skierowań:

• skierowanie z 06 lutego 2013 r. na badania diagnostyczne i prześwietlenia, wystawione przez Przychodnię Rehabilitacyjną „D.” w B. – lek. med. J. Z.,
• zlecone zabiegi rehabilitacyjne z 14 lutego 2014 r. (+ rachunek nr… z 18 lutego 2013 r.), które zostały wykonane w Przychodni Rehabilitacyjnej „D.” w B. w dniach 18, 19, 20, 21, 25, 26, 27 i 28 lutego 2013 r. oraz 01 i 04 marca 2013 r.,
• zalecenie szpitalne, zawarte w karcie informacyjnej Szpitala Klinicznego w Sz. z 29 czerwca 2013 r.,
• zalecenie szpitalne, zawarte w karcie wypisowej Oddziału Urologicznego Szpitala w B.,
• skierowanie z 20 lutego 2013 r. na badanie EKG, wystawione przez Specjalistyczną Przychodnię Kardiologiczną Szpitala w B. – dr n. med. J. S. specjalista chorób wewn.-kardiolog,
• skierowanie z 20 lutego 2013 r. na echo serca, wystawione przez Specjalistyczną Przychodnię Kardiologiczną Szpitala w B. – dr n. med. J. S. specjalista chorób wewn.-kardiolog,
• skierowanie z 17 kwietnia 2013 r. na badanie RTG/USG, wystawione przez Poradnię Hepatologiczną Centrum Onkologii w B. – lek. J. W. specjalista chorób wewn. i zakaźnych,
• skierowanie z 17 kwietnia 2013 r. na badania diagnostyczne do laboratorium, wystawione przez Poradnię Hepatologiczną Centrum Onkologii w B. – lek. J. W. specjalista chorób wewn. i zakaźnych,
• skierowanie z 15 maja 2013 r. na badanie EKG, wystawione przez Specjalistyczną Przychodnię Kardiologiczną Szpitala w B. – dr n. med. J. S. specjalista chorób wewn.-kardiolog,
• skierowanie z 17 maja 2013 r. na badania diagnostyczne, wystawione przez Specjalistyczną Przychodnię Nefrologiczną Szpitala w B. – lek. specj. K.,
• skierowanie z 30 sierpnia 2013 r. na badanie EKG, wystawione przez Specjalistyczną Przychodnię Kardiologiczną Szpitala w B. – dr n. med. J. S. specjalista chorób wewn.-kardiolog,
• skierowanie z 28 listopada 2013 r. na badania diagnostyczne, wystawione przez Specjalistyczną Przychodnię Nefrologiczną Szpitala w B. – lek. R. L. specjalista chorób wewn.,
• skierowanie z 28 listopada 2013 r. na badanie USG jamy brzusznej, wystawione przez Specjalistyczną Przychodnię Nefrologiczną Szpitala w B. – lek. R. L. specjalista chorób wewn.,
• skierowanie z 29 listopada 2013 r. na badania diagnostyczne, wystawione przez Poradnię Hepatologiczną Szpitala Onkologicznego w B. – lek. J. W. specjalista chorób wewn. i zakaźnych.
  
  

Ponadto, w posiadaniu Wnioskodawcy znajdują się kserokopie kilkunastu wyników badań diagnostycznych wykonywanych na przestrzeni 2013 r., a dokonywanych w oparciu o ustne zlecenia lekarzy z ww. przychodni. Badania te Wnioskodawca przeprowadził w różnych laboratoriach medycznych, za odpłatnością i posiada paragony dokonywanych opłat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może w swoim zeznaniu podatkowym za 2013 r. złożyć wniosek o odliczenie wydatków na używanie samochodu osobowego, stanowiącego jego własność (Wnioskodawca jest zaliczony do II grupy inwalidztwa) dla potrzeb związanych z leczeniem (2.280 zł)?

Jaki jest sposób postępowania w przypadku korzystnej dla niego decyzji?

Zdaniem Wnioskodawcy, ten odpis mu się należy ponieważ:

• samochód stanowi jego własność,
• zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej w K. oraz Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w B. z 12 lutego 2001 r. zaliczono Wnioskodawcę na stałe do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (II grupa inwalidzka),
• przebyte choroby, zabiegi, wizyty lekarskie i badania są udokumentowane i znajdują się w aktach poszczególnych placówek zdrowia.
  
  

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a- 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;

2.II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Zgodnie natomiast z pkt 3 ust. 7c tegoż artykułu w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną i od 12 lutego 2001 r. posiada orzeczenie o zaliczeniu go do II grupy inwalidów. Wnioskodawca cierpi na dolegliwości urologiczne oraz na starcze, zwyrodnieniowe schorzenie stawów skokowych, które ma określony (zwykle bolesny) wpływ na jego sprawność – zdolność poruszania się. Z powodu swych dolegliwości zdrowotnych Wnioskodawca jest stałym pacjentem Specjalistycznych Przychodni Lekarskich. W 2013 r. Wnioskodawca korzystał z usług Przychodni Kardiologicznej, Nefrologicznej, Urologicznej, Chirurgiczno-Ortopedycznej, Hepatologicznej, Okulistycznej, Lekarza Rodzinnego oraz Rehabilitacyjnej. W dniu 2 lipca 2013 r. Wnioskodawca na Oddziale Urologii Szpitala w B. przeszedł zabieg uretrotomii. Następne niezbędne zabiegi lekarskie wykonano na ww. Oddziale w dniach 5, 10 i 15 lipca 2013 r. Wnioskodawca posiadał – wystawione przez lekarzy specjalistów – zlecenia na zabiegi rehabilitacyjne oraz skierowania na zabiegi lekarskie i badania diagnostyczne (RTG, EKG, USG, laboratorium). Informacje o wystawionych ww. zleceniach i skierowaniach znajdują się w kartotekach Wnioskodawcy w ww. przychodniach. Wnioskodawca dojeżdżał własnym samochodem na ww. zabiegi lekarskie do szpitala a także dojeżdżał tym samochodem do poszczególnych przychodni na wizyty lekarskie oraz – zgodnie z wystawionym zleceniem lub skierowaniem – na zabiegi rehabilitacyjne lub badania diagnostyczne (RTG, EKG, echo serca, USG, laboratorium), ponosząc wydatki z tytułu tych dojazdów.

Na tle zaprezentowanych przepisów prawa podatkowego oraz opisanych okoliczności faktycznych wniosku należy wskazać, że możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, wydatków poniesionych w związku z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne należy ustalić poprzez analizę postanowień art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Z analizy cytowanego powyżej przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy:

1. być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
2. być właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego,
3. używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
4. ponieść z tego tytułu wydatki.
   
   

Stosowanie odliczenia wskazanego w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy dotyczy wyłącznie właścicieli lub współwłaścicieli samochodów. Przepis ten nie wymaga natomiast, aby osoba niepełnosprawna posiadała prawo jazdy i użytkowała samochód jako kierowca.

Zaznaczyć ponadto należy, że określona w ww. ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł”) wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu do przejazdu na niezbędne (konieczne) zabiegi leczniczo -rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza).

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest kwotą odliczenia z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu. Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki dotyczące używania samochodu, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2.280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wymienionej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu. W świetle analizowanego przepisu, mogą podlegać odliczeniu tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

W celu analizy i uznania zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie zabiegu leczniczo-rehabilitacyjnego.

Ww. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, W-wa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Jak wynika z analizowanego przepisu – nie uprawnia do odliczenia wydatków ponoszonych na używanie samochodu przez osobę niepełnosprawną z tytułu jakichkolwiek wyjazdów związanych z leczeniem, badaniami, wizytami u lekarzy, konsultacjami, diagnostyką. Na podstawie jego dyspozycji z odliczenia mogą korzystać tylko takie wydatki, które zostały poniesione przez osobę uprawnioną wyłącznie na dojazdy na niezbędne (konieczne) zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Analizowany przepis nie pozostawia w tym zakresie żadnych wątpliwości. Odliczyć od podstawy opodatkowania można tylko te wydatki, które zostały poniesione w związku z używaniem samochodu na cel ściśle określony w tym przepisie. Tym samym odliczeniu nie podlegają te wydatki, które zostały poniesione na dojazdy z tytułu innego rodzaju czynności niż zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu używania samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zlecone przez lekarza specjalistę zabiegi rehabilitacyjne, wykonane w Przychodni Rehabilitacyjnej „D.” w B. w dniach 18-21 i 25-28 lutego 2013 r. oraz 01 i 04 marca 2013 r. można zakwalifikować jako wydatki na przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wydatki te Wnioskodawca ma prawo odliczyć od dochodu za 2013 r. jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, w wysokości faktycznie poniesionej. Przy czym maksymalne odliczenie nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.

W tym celu Wnioskodawca powinien złożyć do Urzędu Skarbowego korektę zeznania za 2013 rok i wraz z korektą złożyć pismo uzasadniające przyczyny korekty.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Natomiast wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z pozostałymi dojazdami, tj. na wizyty lekarskie, operacje, na zabiegi medyczne oraz na badania diagnostyczne (RTG, EKG, echo serca, USG, laboratorium), nie mogą zostać odliczone od dochodu Wnioskodawcy w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 14 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie są to wyjazdy związane z zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi lecz wyjazdy związane z leczeniem, diagnostyką czy też utrzymaniem aktualnego stanu zdrowia.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.