INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 16 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wydania przez likwidowaną spółkę udziałowcowi nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przeniesienia przez likwidowaną spółkę prawa własności nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe

W roku 2001 Ośrodek został przekształcony w przedsiębiorstwo państwowe. Zarządzenie z 25.01.2001 r. Przewodniczącego Komitetu określiło przekształcenie O „T ” w przedsiębiorstwo państwowe pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcji i Usług Filmowych „T ”.

T Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) powstała w wyniku komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcji „T ”. „T ” jako przedsiębiorstwo państwowe działał rok, a następnie przedsiębiorstwo zostało skomercjalizowane na podstawie art. 3 ust. l Ustawy z 30.08.1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Akt komercjalizacji został podpisany 27.05.2002 r. (dalej jako: „Przedsiębiorstwo”).

Jedynym udziałowcem Wnioskodawcy jest Skarb Państwa (dalej również jako: „Udziałowiec”).

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT czynnym.

W dniu 30.1 2.2008 r. podjęta została uchwała Zgromadzenia Wspólników o rozwiązaniu Spółki i przeprowadzeniu jej likwidacji. W celu zakończenia procesu likwidacji Wnioskodawca planuje przekazać jedynemu Udziałowcowi mienie polikwidacyjne w formie rzeczowej, w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu działek o nr ew.

32/3 o powierzchni 8 509 m²,
32/4 o powierzchni 617 m²,
32/5 o powierzchni 7 854 m²,
32/6 o powierzchni 7 207 m²,

o łącznej powierzchni 24 187 m², wraz z prawem własności budynków posadowionych na tych działkach, dla których prowadzona jest księga wieczysta.

Decyzją z 31.03.1989 r., Urząd Dzielnicowy przekazał w zarząd Ośrodkowi grunt zabudowany o powierzchni 26 000 m², oznaczony jako działka nr 32.

Pismem Urząd Rejonowy wystąpił do Sądu Rejonowego o założenie księgi wieczystej dla gruntu zabudowanego o powierzchni 25 919 m², oznaczonego jako działka nr 32. W piśmie tym Urząd Rejonowy stwierdził: Grunt przedmiotowy stanowi własność Skarbu Państwa na mocy art. l dekretu z dnia 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta .

W dziale 1 nowo założonej księgi należy wpisać prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz własność budynków położonych na przedmiotowym gruncie na rzecz Ośrodka .

Nabycie praw następuje na podstawie art. 64 Ustawy z 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych oraz decyzji Urzędu Dzielnicowego z 31 marca 1989 r.

Działka nr 32, w piśmie Urzędu Rejonowego ma inną powierzchnię niż działka o tym samym numerze w decyzji Urzędu Dzielnicowego . Ta rozbieżność została sprostowana, na wniosek , w decyzji Urzędu Rejonowego, gdzie stwierdzono, że na skutek odnowienia ewidencji gruntów działka nr 32, została oznaczona jako grunt o powierzchni 25 919 m2.

Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego założył księgę wieczystą dla nieruchomości położonej o obszarze 25 919 m², stanowiącą grunt zabudowany oznaczony jako działka nr 32. Jako użytkownik wieczysty gruntu oraz właściciel budynków położonych na gruncie został wpisany Ośrodek. W dziale III i IV nie dokonano żadnych wpisów.

Nabycie prawa własności obiektów znajdujących się na wymienionej działce nastąpiło nieodpłatnie, gdyż wykazano, że obiekty znajdujące się na przedmiotowym gruncie zostały nabyte lub wybudowane ze środków własnych przedsiębiorstwa.

Następcą prawnym Ośrodka a zatem użytkownikiem wieczystym opisanego wyżej gruntu oraz właścicielem budynków położonych na gruncie zostało Przedsiębiorstwo Produkcji i Usług a następnie Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością .

W roku 2003 decyzją Prezydenta Miasta z 27.03.2003r działka nr 32 o powierzchni 25 919 m2 została podzielona na następujące działki:

• działka nr 32/1 o powierzchni: 1732 m2,
• działka nr 32/2 o powierzchni: 15061 m2,
• działka nr 32/3 o powierzchni : 8509 m2,
• działka nr 32/4 o powierzchni: 617 m2.
  
  

Wszystkie te działki zostały wpisane do KW . Przy podziale nie stwierdzono zmian w ewidencji tj. suma powierzchni działek 32/1, 32/2, 32/3, 32/4, jest równa powierzchni działki 32 przed podziałem.

W dniu 27 sierpnia 2004 roku T Sp. z o.o. sprzedała prawo wieczystego użytkowania działki nr 32/1. Umowę sprzedaży zawarto aktem notarialnym. Wcześniej na sprzedaż przedmiotowego prawa wieczystego użytkowania wyraził zgodę właściciel Spółki, tzn. Skarb Państwa — podczas Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników w dniu 15.05.2004 roku.

Strony umowy wniosły o odłączenie z księgi wieczystej KW , bez obciążeń, prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanej działki nr 32/1 o powierzchni 1732m2 i założenie nowej księgi wieczystej z wpisem w niej nabywcy jako użytkownika wieczystego gruntu i właściciela budynku.

W roku 2006 decyzją Prezydenta Miasta z 16.01.2006r. działka nr 32/2 o powierzchni 15.061 m2 została podzielona na następujące działki:

• działka nr 32/5 o powierzchni: 7.854 m2,
• działka nr 32/6 o powierzchni: 7.201m2,
  
  

Działki te zostały wpisane do KW . Przy podziale nie stwierdzono zmian w ewidencji, tj. suma powierzchni działek 32/5, 32/6 jest równa powierzchni działki 32/2 przed podziałem.

W tabelach amortyzacyjnych Spółka odrębnie amortyzuje budynki.

Wnioskodawca wynajmuje komercyjnie wszystkie budynki biurowe i magazynowe od wielu lat różnym podmiotom. W związku z czym wystawia faktury VAT.

Zgodnie z planami Ministerstwa Skarbu Państwa nieruchomości Spółki mają zostać przekazane do Skarbu Państwa jako mienie polikwidacyjne a następnie trwały zarząd nad nimi ma objąć Centralne Biuro Antykorupcyjne.

Spółka posiada operat szacunkowy dla wszystkich opisanych nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydanie nieruchomości (w tym prawa wieczystego użytkowania gruntów będących własnością Skarbu Państwa) na rzecz udziałowca Spółki - Skarbu Państwa w związku z likwidacją Spółki spowoduje po jej stronie powstanie przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy: wydanie majątku polikwidacyjnego nie wiąże się z wygenerowaniem przychodu w rozumieniu art. 12 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, iż zgodnie z art. 272 ustawy z dnia 15.09.2000r. kodeks spółek handlowych (dalej: KSH) rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru. Zakres postępowania likwidacyjnego określa art. 282 § 1 KSH, zgodnie z którym likwidatorzy powinni wykonać czynności likwidacyjne polegające na zakończeniu interesów bieżących spółki, ściągnięciu wierzytelności, wypełnieniu zobowiązań i upłynnieniu majątku spółki. Nowe interesy mogą wszczynać tylko wówczas, gdy to jest potrzebne do ukończenia spraw w toku.

Art. 286 § 1 KSH wskazuje, że podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli nie może nastąpić przed upływem sześciu miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli.

Przeprowadzenie likwidacji spółki zmierza do zakończenia jej bytu prawnego. Jednym z jego etapów jest spieniężenie majątku, którego dokonuje się w celu zaspokojenia lub zabezpieczenia z uzyskanych w ten sposób środków wszystkich zobowiązań ciążących na spółce. Majątek, który pozostaje po wykonaniu tych zobowiązań i zabezpieczeń zostaje dopiero wówczas rozdzielony między wspólników z uwzględnieniem wielkości ich udziałów w spółce. W doktrynie uznaje się za dopuszczalne wydanie wspólnikom majątku polikwidacyjnego w formie rzeczowej zamiast w formie pieniężnej, jeżeli przewiduje to odpowiednia uchwała zgromadzenia wspólników.

Wydanie majątku polikwidacyjnego jest zatem jednostronną czynnością prawną, dokonywaną w celu wykonania zobowiązania, którego źródło znajduje się w przepisach kodeksu spółek handlowych.

Z treści art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop) wynika, że przychód podatkowy stanowią wszelkie przysporzenia majątkowe, które powodują trwały wzrost aktywów po stronie podatnika. Wśród wskazanych źródeł przychodu nie zostało wprost wymienione przekazanie majątku likwidowanej spółki na rzecz jej wspólnika w związku z likwidacją spółki. Zatem w kwestii powstania przychodu po stronie Spółki w przedstawionym przyszłym stanie faktycznym decydujące znaczenie ma ustalenie, czy dojdzie do przysporzenia w majątku Spółki wskutek wydania wspólnikowi - Skarb Państwa - majątku likwidacyjnego w naturze. Spółka nie uważa z następujących powodów, że przekazanie udziałowcowi likwidowanej spółki z ograniczona odpowiedzialnością składników majątkowych stanowi jej przychód podatkowy.

Przekazanie majątku w wyniku zakończenia procesu likwidacji następuje na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników i nie generuje żadnych korzyści majątkowych po stronie likwidowanej spółki, które miałyby definitywny charakter. Wydanie określonych aktywów następuje kosztem własnego majątku spółki. Podmiotem, u którego wydanie majątku skutkuje przyrostem aktywów, jest wyłącznie wspólnik spółki. (podobnie: wyrok WSA w Warszawie z dnia 01.02.2013 r., sygn. III SA/Wa 2078/12, postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 11.12.2006 r., sygn. 1471/DPD2/423-135/06/MB).

Przekazanie majątku w wyniku likwidacji jest formą dystrybucji majątku pozostałego po spłacie zobowiązań i zakończeniu działalności spółki, jego celem nie jest generowanie przychodów spółki. Przedmiotowej czynności nie można uznać również za odpłatne zbycie prawa, o którym mowa w art. 14 ust. 1 updop, bowiem czynność odpłatnego zbycia polega na dokonaniu dwustronnej czynności odpłatnej. W ramach takiej czynności beneficjent przysporzenia zobowiązany jest do świadczenia wzajemnego na rzecz dokonującego przysporzenia. Wydanie majątku w ramach zakończenia procesu likwidacji oznacza dokonanie przez spółkę jednostronnej czynności prawnej. Likwidowana spółka nie otrzymuje w zamian od wspólnika żadnego ekwiwalentu. Ekwiwalentem takim nie jest również zaistnienie stanu prawnego polegającego na wygaśnięciu zobowiązania spółki względem wspólnika do wypłaty majątku likwidacyjnego, pozostałego po zaspokojeniu wszystkich wierzycieli likwidowanej spółki. Przedmiotowe przekazanie majątku należy uznać za spełnienie świadczenia na rzecz wspólnika, prowadzące do wykonanie zobowiązania ciążącego na spółce na podstawie art. 286 KSH.

Podstawą do analizowanej czynności nie jest istnienie stosunku zobowiązaniowego o charakterze cywilnoprawnym. Wydanie majątku likwidacyjnego nie jest umową, na podstawie której wspólnik zrzeka się roszczenia przysługującego mu względem likwidowanej spółki a świadczeniem, zatem komentowana czynność nie stanowi zwolnienia z długu uregulowanego w art. 508 Kodeksu cywilnego.

Na różnicę między spełnieniem świadczenia na podstawie przepisów KSH a zrzeczeniem się roszczenia w kontekście art. 508 Kodeksu cywilnego skutkującego redukcją pasywów wskazał np. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 7.07.2011 r., sygn. I SA/Wr 707/11. W wyroku tym sąd zauważył, iż wypłata dywidendy rzeczowej lub pieniężnej, dokonana w oparciu o przepisy KSH przyznające wspólnikom prawo do udziału w zysku spółki, nie może być rozpoznana jako zwolnienie z długu. Należy bowiem rozróżnić wygaśnięcie zobowiązania wskutek zwolnienia z długu od wygaśnięcia zobowiązania wskutek spełnienia świadczenia, będącego przedmiotem tego zobowiązania. To pierwsze należy do nieefektywnego zaspokojenia zobowiązania, to drugie zaś jest efektywnym zaspokojeniem. Biorąc powyższe pod uwagę, przekazanie majątku polikwidacyjnego należy uznać za spełnienie świadczenia na rzecz Udziałowca, prowadzące do wykonania zobowiązania ciążącego na Spółce na podstawie art. 286 KSH, a nie za zwolnienie z długu uregulowane w art. 508 Kodeksu cywilnego i powodujące zmniejszenie pasywów po stronie Spółki. Stwierdzić należy również, iż ze zwolnieniem z długu miałoby się do czynienia, jeżeli wierzyciel (tu: Udziałowiec) złożyłby oświadczenie o zwolnieniu Spółki z długu, a Spółka jako dłużnik zaakceptowałaby to oświadczenie. Doszłoby wówczas do nieefektywnego zaspokojenia wierzytelności Udziałowca. W analizowanym przypadku wystąpi odwrotna sytuacja, tj. Spółka dokona świadczenia na rzecz Udziałowca i tym samym doprowadzi do efektywnego zaspokojenia zobowiązania.

Uznanie, iż przekazanie majątku spółki z o.o. w toku likwidacji stanowi przysporzenie po jej stronie, godzi ponadto w istotę postępowania likwidacyjnego, określoną w przepisach prawa handlowego i uniemożliwia ostateczne zakończenie procesu. Przyjęcie tego typu argumentacji za obowiązującą w świetle art. 288 KSH prowadziłoby do sytuacji, w której likwidacja nie mogłaby zostać ukończona, gdyż przed dokończeniem likwidacji przysporzenie spółki należałoby ponownie rozdzielić pomiędzy wspólników. Wydanie majątku wspólnikom w ramach likwidacji zasadniczo jest ostatnią czynnością poprzedzającą wykreślenie spółki z rejestru, która to czynność powoduje, że ustaje byt spółki jako osoby prawnej. W związku z tym uznanie, że wydanie powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym może powstać obowiązek zadeklarowania i uiszczenia podatku, prowadziłoby do sytuacji, w której podatnik zobowiązany do jego zapłaty mógłby nie istnieć (podobnie wyrok WSA w Warszawie z dnia 19.03.2013 r., sygn. III SA/Wa 2075/12).

Ponadto nie każde przeniesienie własności można uznać za przychód z odpłatnego zbycia rzeczy. Przykładowo art. 66 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja Podatkowa przewiduje przeniesienie własności rzeczy jako szczególny przypadek wygaśnięcia zobowiązania podatkowego.

Stwierdzenie powstania po stronie spółki z o.o. przychodu z tytułu przekazania majątku w związku z likwidacją prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tej samej czynności prawnej. Obowiązek podatkowy spoczywałby wówczas na spółce jako wydającej majątek w naturze oraz na wspólniku jako podmiocie uzyskującym korzyść majątkową w konkretnym wymiarze.

W kwestii niedopuszczalności opodatkowania dwóch stron tej samej czynności wypowiedział się m.in. NSA w wyroku z dnia 14.03.2012 r., sygn. akt II FSK 1673/10. NSA stwierdził wówczas, że wypłata dywidendy rzeczowej nie rodzi przychodu podatkowego po stronie spółki wydającej wspólnikowi dywidendę rzeczową.

Rozstrzygnięcia NSA zapadłe na tle zagadnienia wypłaty dywidendy rzeczowej (np. wyrok NSA z dnia 22.02.2013r. sygn. II FSK 1771/11) można odnieść do sytuacji, w której spółka z o.o. przekazuje majątek polikwidacyjny wspólnikowi. Powyższe wynika ze zbliżonego charakteru obu tych czynności. Każda z nich stanowi jednostronną czynność prawną, dokonywaną w celu wykonania zobowiązania, którego źródło znajduje się w przepisach kodeksu spółek handlowych. Przedmiotem obu czynności są rzeczy lub prawa majątkowe. Biorąc pod uwagę ugruntowaną linię orzeczniczą względem wypłaty dywidendy rzeczowej należy uznać, że przekazanie majątku polikwidacyjnego spółki z o. o. również nie generuje obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych po stronie likwidowanej spółki.

W związku z powyższym - w opinii Spółki wydanie w ramach podziału majątku, będącego zakończeniem procesu likwidacji, opisanych nieruchomości, nie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego, a zatem nie powstaje w tym przypadku obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych. W przedstawionym przyszłym stanie faktycznym przekazanie Udziałowcowi Skarbowi Państwa składników majątkowych Spółki będzie efektem przeprowadzenia likwidacji zmierzającej do zakończenia jej bytu prawnego. Wydanie określonych aktywów nastąpi kosztem własnego majątku Spółki, z tego powodu czynność ta nie będzie generować rzeczywistego i definitywnego przyrostu aktywów w jej majątku.

Na powyższe nie ma wpływu fakt, iż na podstawie art. 6 pkt 1 updop Skarb Państwa zwolniony jest od podatku dochodowego od osób prawnych i w związku z tym Spółka nie będzie pełniła roli płatnika. Zwolnienie podmiotowe nie oznacza bowiem, że obowiązek podatkowy w rozumieniu ustawy Ordynacja Podatkowa nie powstaje. W takim przypadku nie następuje wyłącznie przekształcenie tego obowiązku w zobowiązanie podatkowe. Spółka pragnie wskazać, iż właściwy dla Spółki sąd administracyjny, tj. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w m.in. wskazanych powyżej wyrokach, dokonując sądowej weryfikacji interpretacji indywidualnych w analogicznych stanach faktycznych zaprezentował inny niż wyrażony w tych interpretacjach pogląd. Natomiast zgodnie z przepisami ustawy - Ordynacja Podatkowa - Minister Finansów przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego powinien uwzględniać m.in. orzecznictwo sądów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia jest nieprawidłowe.

Zagadnienie przedstawione przez Wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku dotyczy rozstrzygnięcia kwestii, czy czynność polegająca na wydaniu składników majątku Spółki na rzecz udziałowca – jako mienie polikwidacyjne – spowoduje powstanie po stronie Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

O możliwości dokonania tego rodzaju czynności przesądza przepis art. 286 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. nr 94, poz. 1037, z późn. zm.; dalej „KSH”), zgodnie z którym możliwy jest podział między wspólników majątku likwidowanej spółki pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli. Majątek ten dzieli się między wspólników proporcjonalnie do posiadanych udziałów, chyba że umowa spółki przewiduje inne zasady podziału (art. 286 § 2 i § 3 KSH). W związku z powyższym bezspornym jest fakt, że możliwe jest przeniesienie składników majątku spółki będącej w likwidacji na udziałowca, przy uwzględnieniu jednak wskazanych przepisów.

W sprawie niniejszej rozważenia wymaga jednak fakt, czy dokonanie opisanej czynności będzie neutralne podatkowo dla likwidowanej spółki, czyli Wnioskodawcy. Przepisy prawa podatkowego nie regulują w sposób szczególny czynności polegającej na przeniesieniu na dotychczasowego wspólnika własności składników majątku spółki kapitałowej, która podlega likwidacji. Nie oznacza to jednak, że obowiązek podatkowy po stronie Spółki nie powstanie. Ustawy podatkowe, w tym ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej ustawa o PDOP), określają zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustalają, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe, czyli zobowiązanie do zapłacenia podatku. Z powyższego wynika, że podstawową przesłanką, której zaistnienie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego a następnie zobowiązania podatkowego jest zaistnienie określonego w przepisach zdarzenia.

W niniejszej sprawie kluczowe znaczenie ma fakt, że w celu zakończenia procesu likwidacji Spółki dojdzie do przekazania jedynemu Udziałowcowi mienie polikwidacyjne w formie rzeczowej tj. w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności budynków posadowionych na tych gruntach.

Zdaniem Organu podatkowego opisaną we wniosku czynność należy rozpatrywać na gruncie prawa podatkowego w oparciu o interpretację przepisu art. 12 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o PDOP. Ustawodawca w wykazie zdarzeń uznanych przez niego za przychody u podatników podatku dochodowego od osób prawnych zawartych w art. 12 ust. 1 ustawy o PDOP nie wymienia przeniesienia własności składników majątku po przeprowadzeniu likwidacji spółki jako zdarzenia rodzącego taki przychód. Należy jednak zauważyć, że katalog wymienionych w tym przepisie zdarzeń rodzących przychód nie ma charakteru wyczerpującego, lecz jedynie przykładowy. Świadczy o tym użycie przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 sformułowania, że przychodami są „w szczególności” zdarzenia gospodarcze w przepisie tym wymienione. Jednocześnie sposób ustalania wielkości przychodu będącego następstwem zbywania rzeczy lub praw majątkowych, a więc przenoszenia własności takich rzeczy lub praw majątkowych, wskazuje art. 14 przedmiotowej ustawy. Stanowi on, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, a jeżeli cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, to przychód ten określa organ podatkowy w wysokości ich wartości rynkowej. W tym miejscu wskazać należy, iż pojęcie „zbycie” nie oznacza tylko umowy sprzedaży w rozumieniu Kodeksu cywilnego, w której z jednej strony następuje wydanie rzeczy, a z drugiej zapłata ceny tj. określonej kwoty pieniężnej. Cena nie zawsze musi być wyrażona w pieniądzu. Może również przybrać postać zwolnienia danego podmiotu (dłużnika) z ciążących na nim zobowiązań wobec innego podmiotu.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy w planowanym zdarzeniu przyszłym dojdzie do skutecznego przeniesienia własności składników majątkowych (nieruchomości) posiadanych przez Spółkę na jej udziałowca. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że tak. W tym zakresie musi bowiem dojść do przeniesienia własności poprzez sporządzenie wymaganego dla przeniesienia własności nieruchomości aktu notarialnego. Zbycie nieruchomości w przedmiotowej sprawie nie będzie jednak umową sprzedaży w rozumieniu art. 535 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Tak rozumiejąc umowę sprzedaży należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie przeniesienie własności nieruchomości nie ma charakteru umowy sprzedaży. Spółka tytułem dokonanego zbycia nie otrzyma od wspólnika zapłaty w formie przekazania mu bezpośrednio czy w drodze przelewu konkretnej kwoty środków pieniężnych. Przeniesienie własności składników majątkowych nastąpi w celu wykonania obowiązku Spółki polegającego na zaspokojeniu roszczenia wspólnika opartego na podstawie przepisu zawartego w art. 286 KSH. Nieruchomość stanowi składnik aktywów Spółki. Biorąc powyższe pod uwagę w ocenie organu w pełni uprawnione jest stanowisko, że przeniesienie własności nieruchomości jako „wypłata” pokrywająca roszczenie wspólnika wypełnia hipotezę art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdzie mowa o „odpłatnym zbyciu rzeczy lub praw majątkowych”. Czynność prawna jest odpłatna, jeżeli podmiot, który dokonał przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową stanowiącą ekwiwalent tego przysporzenia. W ocenie organu Spółka osiąga korzyść majątkową o konkretnym wymiarze. Poprzez zbycie składnika majątkowego Spółka „otrzymuje” ekwiwalent w postaci zmniejszenia się jej zobowiązań i nie chodzi tu w żadnym razie o zwolnienie z długu, o którym mowa w art. 508 kodeksu cywilnego.

Przesunięcie składnika majątkowego z aktywów Spółki do aktywów udziałowca rodzi skutek rozporządzający powodując przejście własności tych składników. Powoduje to uzyskanie przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, w ocenie organu podatkowego w Spółce powstanie przychód podatkowy z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych w wysokości wartości rynkowej nieruchomości.

Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń sądowych i użytej w nich argumentacji należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie są wiążące dla organu wydającego kolejną interpretację. Rozpatrując każdy kolejny wniosek Organ podatkowy ma przede wszystkim za zadanie dokonać oceny argumentacji podatnika zawartej we wniosku. W przypadku odmiennego zdania Organ wskazuje na jakiej podstawie i w świetle jakich przepisów stanowisko wnioskodawcy nie jest prawidłowe, co dokonane zostało powyżej. Stanowisko Organu podatkowego w tej kwestii znajduje swoje uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2012 r. (sygn. III SA/Wa 2640/11) zawarte jest następujące stwierdzenie: „Nie ulega wątpliwości, że orzecznictwo sądów administracyjnych ma istotne znaczenie, jako że zawiera wskazówki co do interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz ich zastosowania Nie kwestionując i w żaden sposób nie podważając tego znaczenia Sąd podkreśla, że istnienie orzecznictwa sądów administracyjnych nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia. Nie jest natomiast zobowiązany przepisami prawa do zastosowania w konkretnej sprawie tez wyroków sądów administracyjnych podjętych w innych sprawach.” Stanowisko to potwierdzone zostało w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2013r. (sygn. akt III SA/Wa 585/13).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.