2014.06.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-217/14/JP
z 9 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 lutego 2014 r. (data wpływu 20 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 29 kwietnia 2014 r.) oraz pismem z 26 maja 2014. (data wpływu 29 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania sprzedaży stacji paliw  jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2014 r. wpłynął ww. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania sprzedaży stacji paliw. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 29 kwietnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 17 kwietnia 2014 r. nr IBPP3/443-217/14/JP oraz pismem z 26 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 21 maja 2014 r. nr IBPP3/443-217/14/JP.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza sprzedać stację paliw wybudowaną i użytkowaną przez niego od 13 maja 2003 r. Wnioskodawca nadmienia, że od zakupionych materiałów budowlanych na budowę stacji paliw był odliczany podatek VAT.

Stacja paliw nie była nikomu dzierżawiona, działalność polega na sprzedaży paliwa do tankowania samochodów, gazu, świadczeniu usług gastronomicznych i hotelowych oraz prowadzeniu usług myjni samochodowej. Działka pod stację paliw została przez Wnioskodawcę zakupiona i przekazana na rzecz działalności gospodarczej.

Pismem z 23 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że przy zakupie działki pod stację paliw nie przysługiwało odliczenie podatku VAT, działka została zakupiona od osoby fizycznej na podstawie aktu notarialnego nr 1847/01 z dnia 13 czerwca 2001 r. Wskazana działka (tj. „działka pod stację paliw”) składa się z trzech geodezyjnie wyodrębnionych działek tj. nr 1720/2 o pow . 28 arów, nr 1721 o pow. 27 arów, nr 222/2 o pow. 2 ary. Nie wszystkie obiekty posadowione są na jednej wyodrębnionej działce.

Nie wszystkie budynki posadowione są na jednej geodezyjnie wyodrębnionej działce tj. na działce o nr 1720/2 posadowiony jest budynek stacji paliw ze sklepem spożywczo-przemysłowym, częścią restauracyjną i hotelową. Na działce o nr 1721 mieści się wiata, zbiorniki i dystrybutory stacji paliw, budynek myjni samochodowej, wiata i zbiorniki stacji LPG.

Przez niezabudowaną działkę o nr 222/2 pow. 2 ary przebiegają instalacje: paliwowa, elektryczna, kanalizacyjna, sanitarna, działka ta znajduje się pomiędzy działkami zabudowanymi.

Wszystkie geodezyjnie wyodrębnione działki mają być przedmiotem sprzedaży.

Działka o nr 222/2 pow. 2 ary nie będzie zabudowana gdyż przebiegają przez nią w/w instalacje.

Cały obiekt pod nazwą Stacja Paliw nie był przedmiotem umowy ¬ – dzierżawy.

Pod pojęciem „urządzeń niezbędnych do prowadzenia stacji paliw” są:

zbiorniki paliw i dystrybutory,
stacja LPG to jest zbiorniki wraz z instalacją do sprzedaży gazu.

Nie stanowią one budowli, zaliczane są do grupy środków trwałych 449 - Inne maszyny i urządzenia do przetłaczania i sprężania cieczy i gazów.

Wszystkie obiekty tj. budynek stacji paliw, wiata nad dystrybutorami paliw, wiata nad zbiornikami gazu oraz budynek myjni samochodowej są pod symbolem PKOB 1230 jako budynki handlowo- usługowe.

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie poszczególnych obiektów tj. budynku stacji paliw, wiaty nad dystrybutorami paliwa, budynku myjni samochodowej, wiaty nad zbiornikami gazu ani tez na ulepszenie dystrybutorów i zbiorników. Wykonywane były drobne remonty czy malowania pomieszczeń, których koszt był dużo niższy aniżeli 30% ich wartości początkowej.

Żaden z obiektów znajdujących się na działce tj. budynek stacji, wiata stacji paliw, budynek myjni samochodowej, wiata LPG, dystrybutory i zbiorniki st. paliw nie był ulepszony w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (nakłady przekraczające 30% wartości początkowej) .

We wszystkich ww. obiektach od rozpoczęcia działalności prowadzona jest działalność opodatkowana tj. ponad 10 lat.

Ponadto, pismem z 26 maja 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw” stanowi jedną ze struktur funkcjonujących w jego przedsiębiorstwie (jeden z pionów – z gałęzi działalności Wnioskodawcy).

Mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw” jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz 121) tj. zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmujący w szczególności:

posiada oznaczenie indywidualizującą część przedsiębiorstwa,
prawa z papierów wartościowych nie występują a kasa i r-k bieżący dotyczący „stacji paliw” jest oddzielny, natomiast wierzytelności są wspólne ale istnieje możliwość wyodrębnienia dotyczących „stacji paliw”,
koncesja dotycząca sprzedaży paliwa oraz gazu obowiązuje do 31 grudnia 2030 r., licencje nie występują zezwolenia na sprzedaż alkoholu są wyodrębnione na „stację paliw”,
patenty i inne prawa własności przemysłowej – nie występują,
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne – nie występują,
tajemnice przedsiębiorstwa – nie występują,
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej prowadzone są razem dla wszystkich gałęzi, jednak koszty i przychody rozdzielone są na poszczególne gałęzie przedsiębiorstwa.

Mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw” jest wyodrębniona w istniejącym przedsiębiorstwie, tj. w istniejącej strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa, jest przeznaczona do realizacji określonych zadań gospodarczych.

Mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw” jest w ramach prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa wyodrębniona organizacyjnie i finansowo (t.j. przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów „stacji paliw”, natomiast ewidencja należności i zobowiązań prowadzona jest wspólnie dla całego przedsiębiorstwa. Jednak przy odpowiedniej analizie możliwe jest wyspecjalizowanie należności i zobowiązań dotyczących „stacji paliw”).

Mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw” posiada zdolność do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy w ramach istniejącego gospodarstwa, a zespół składników materialnych i niematerialnych „stacji paliw” jest wystarczający do samodzielnego działania i nie wymaga udziału pozostałych struktur przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

W ramach transakcji podmiot nabywający „stację paliw” przejmie prawa i obowiązki z umów zawartych z dostawcami oraz odbiorcami.

W związku z tym, że Wnioskodawca przestanie być właścicielem, będzie zmuszony rozwiązać umowy o pracę z pracownikami i będą postawieni do dyspozycji nowego nabywcy. Wnioskodawca nie będzie przejmował pracowników do innych gałęzi swojego przedsiębiorstwa, gdyż posiada pełne zatrudnienie.

Na działkę o nr ewid. 222/2 nie został opracowany Miejscowy Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego Gminy I.. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy I. zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy w I. nr ... z dnia 30 grudnia 2002 r. działki: Nr ewid. 1721, 1720/2 i 222/2 to obszar przemysłowo-usługowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może sprzedać stację paliw, tj. budynek wraz z wiatą i urządzeniami niezbędnymi do prowadzenia stacji paliw oraz budynek myjni samochodowej w kwocie netto, tj. bez naliczania podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (sformułowane ostatecznie w piśmie z 26 maja 2014 r.):

Wnioskodawca uważa, że sprzedaż nie będzie podlegała podatkowi VAT zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważa, że w piśmie uzupełniającym wniosek (data wpływu 29 maja 2014 r.) Wnioskodawca wyraził własne stanowisko adekwatne do zadanego pytania. Ponieważ ww. pismo Wnioskodawcy było konsekwencją wezwania tut. organu z 21 maja 2014 r. nr IBPP3/443-217/14/JP przyjęto, że własne stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w tym właśnie piśmie jest ostateczne i w tej wersji zostało ono przywołane powyżej. Podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie odnosi się do tej właśnie wersji stanowiska własnego Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności została zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Pojęcie „transakcji zbycia”, należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

W niniejszej sprawie kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest uznanie części firmy, która ma być przedmiotem sprzedaży za przedsiębiorstwo w myśl definicji zawartej w art. 55¹ Kodeksu cywilnego lub za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27 e ustawy o VAT oraz ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 ust. 1 ustawy.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ww. ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa” posłużyć się należy w tym zakresie definicją sformułowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2013 r., poz. 121).

Według art. 55¹ Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W powyższym przepisie ustawodawca wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej.

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby zbywana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przepis ten odgrywa szczególnie istotną rolę, gdyż konstytuuje on zasadę, że przedsiębiorstwo może stanowić przedmiot obrotu prawnego jako jednolita całość.

Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Istotne znaczenie w powyższej definicji ma końcowy jej fragment. W celu ustalenia zatem, czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, zbadać należy, czy zbywany zespół składników majątkowych stanowić mógłby samodzielnie działające przedsiębiorstwo. Wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Ponadto wymogiem do uznania, aby zespół składników stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa, jest to by stanowił on zespół składników materialnych i niematerialnych – w tym zobowiązań. Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Tę ostatnią przesłankę rozumie się zazwyczaj jako potencjalną zdolność (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielnego podmiotu gospodarczego i to jeszcze w ramach istniejącego przedsiębiorstwa. Winno ono mieć również zdolność zaistnienia jako niezależne przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym, zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których w przyszłości będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz pewnym zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywały w funkcjonowaniu istniejącego przedsiębiorstwa.

Dlatego należy uznać, że nie jest wystarczające, aby zbywane składniki majątkowe utworzyły przedsiębiorstwo u nabywcy. Zbywane składniki majątkowe muszą stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa u zbywcy.

W ocenie tut. organu wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości WE w sprawie C-497/01 odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.)

W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Należy zauważyć, iż prawodawca unijny stanowiąc regulację ww. art. 19 Dyrektywy 112 nie zdefiniował jednak użytego w niej pojęcia prawnego „całości lub części majątku”.

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines (publ.: "Przegląd Podatkowy" 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393) Trybunał zwracając uwagę, iż niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń – innych niż te, o których mowa w Dyrektywie podkreślił, iż pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia „przekazania całości lub części majątku”, wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej, elementem tym nie mogą być obciążające zorganizowaną część przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie tut. organu, dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część przedsiębiorstwa jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca zamierza sprzedać stację paliw wybudowaną i użytkowaną przez niego od 13 maja 2003 r. Stacja paliw nie była nikomu dzierżawiona, działalność polega na sprzedaży paliwa do tankowania samochodów, gazu, świadczeniu usług gastronomicznych i hotelowych oraz prowadzeniu usług myjni samochodowej. Działka pod stację paliw została przez Wnioskodawcę zakupiona i przekazana na rzecz działalności gospodarczej.

Mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw” stanowi jedną ze struktur funkcjonujących w jego przedsiębiorstwie (jeden z pionów – z gałęzi działalności Wnioskodawcy).

posiada oznaczenie indywidualizujące część przedsiębiorstwa,
prawa z papierów wartościowych nie występują a kasa i r-k bieżący dotyczący „stacji paliw” jest oddzielny, natomiast wierzytelności są wspólne ale istnieje możliwość wyodrębnienia dotyczących „stacji paliw”,
koncesja dotycząca sprzedaży paliwa oraz gazu obowiązuje do 31 grudnia 2030 r., licencje nie występują, zezwolenia na sprzedaż alkoholu są wyodrębnione na „stację paliw”,
patenty i inne prawa własności przemysłowej – nie występują,
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne – nie występują,
tajemnice przedsiębiorstwa – nie występują,
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej prowadzone są razem dla wszystkich gałęzi, jednak koszty i przychody rozdzielone są na poszczególne gałęzie przedsiębiorstwa.

Mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw” jest wyodrębniona w istniejącym przedsiębiorstwie, tj. w istniejącej strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa jest przeznaczona do realizacji określonych zadań gospodarczych. Jest w ramach prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa wyodrębniona organizacyjnie i finansowo (tj. przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów „stacji paliw”, natomiast ewidencja należności i zobowiązań prowadzona jest wspólnie dla całego przedsiębiorstwa. Jednak przy odpowiedniej analizie możliwe jest wyspecjalizowanie należności i zobowiązań dotyczących „stacji paliw”). Posiada zdolność do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy, a zespół składników materialnych i niematerialnych „stacji paliw” jest wystarczający do samodzielnego działania i nie wymaga udziału pozostałych struktur przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W ramach transakcji podmiot nabywający „stację paliw” przejmie prawa i obowiązki z umów zawartych z dostawcami oraz odbiorcami. W związku z tym, że Wnioskodawca przestanie być właścicielem, będzie zmuszony rozwiązać umowy o pracę z pracownikami i będą postawieni do dyspozycji nowego nabywcy. Wnioskodawca nie będzie przejmował pracowników do innych gałęzi swojego przedsiębiorstwa, gdyż posiada pełne zatrudnienie.

Zatem rozstrzygnięciu podlega kwestia czy w przedmiotowej sprawie dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu uregulowania zawartego w Kodeksie cywilnym czy też do zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w myśl art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Kwestią zasadniczą na gruncie przedmiotowej sprawy jest ustalenie, czy przedsiębiorca może mieć tylko jedno przedsiębiorstwo, czy też w ramach przedsiębiorstwa może istnieć kilka mniejszych przedsiębiorstw. W ocenie tut. Organu w cywilistycznym ujęciu można twierdzić, że w ramach jednego przedsiębiorstwa może funkcjonować wiele przedsiębiorstw, a podkreślić należy, że w ustawie o podatku od towarów i usług brak jest definicji przedsiębiorstwa, zatem rozstrzygnięcie opiera się na definicji przedsiębiorstwa ujętej w Kodeksie cywilnym.

Analizując powyższe wskazać należy, że jak wynika z powołanego art. 55² Kodeksu cywilnego, strony – poza wyłączeniami wynikającymi z przepisów szczególnych – mają pozostawioną swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, z tym że swoboda w wyłączeniu poszczególnych składników nie może iść tak daleko, aby zakres wyłączeń przekreślił istotę przedsiębiorstwa określoną w art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Dlatego też zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwa.

W wyroku z dnia 8 kwietnia 2003r. sygn. akt IV CKN 51/2001 Sąd Najwyższy stwierdził, że dla oceny, że przedmiotem czynności było przedsiębiorstwo nie jest konieczne ani decydujące stwierdzenie w akcie, iż przedmiot aportu wyczerpuje wszystkie składniki przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ k.c. Określenie to może polegać na ogólnym stwierdzeniu, że przedmiotem aportu jest przedsiębiorstwo albo na wyliczeniu wnoszonych składników w sposób bezpośredni lub przez odwołanie się do innych dokumentów, takich jak bilans czy specyfikacja aportu.

Również w wyroku z dnia 18 marca 2011r. sygn. akt III SA/Wa 1764/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że nie jest prawidłowe stanowisko organu uznające, że wyłączenie z nabywanej masy majątkowej zobowiązań oraz praw i obowiązków wynikających z zawartej umowy przedwstępnej na nabycie nieruchomości powoduje pozbawienie wydzielonego kompleksu majątkowego cechy zorganizowanej części przedsiębiorstwa/przedsiębiorstwa. Zobowiązania nie stanowią bowiem istotnego elementu definicji przedsiębiorstwa, gdyż nie zostały wymienione w art. 55¹ kodeksu cywilnego. Z treści tego przepisu wynika, że wskazane w nim składniki majątkowe muszą pozostawać w związku funkcjonalnym, którego istotą jest możliwość prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej w oparciu o te składniki majątkowe. Wyłączenie ze składników majątkowych stanowiących dotychczasowe przedsiębiorstwo, zobowiązań związanych z tym przedsiębiorstwem, nie wyłącza możliwości traktowania tych składników w dalszym ciągu jako przedsiębiorstwa.

Ponadto Sąd uznał, że skoro Skarżąca wskazała, że:

nabyte przez nią aktywa i zobowiązania Spółki Zależnej (Spółek Zależnych) stanowić będą samodzielną organizacyjnie i funkcjonalnie całość, przeznaczoną do prowadzenia działalności gospodarczej,
Spółka nabędzie wszystkie składniki majątkowe potrzebne do prowadzenia działalności gospodarczej Spółki Zależnej (Spółek Zależnych),
elementy wyłączone z przedmiotu transakcji nie są niezbędne do kontynuowania działalności gospodarczej Spółki Zależnej (Spółek Zależnych),
przy pomocy nabytych składników majątku Skarżąca będzie mogła prowadzić działalność gospodarczą w takim samym zakresie i charakterze co Spółka Zależna (Spółki Zależne),

to przedmiot nabycia będzie stanowił przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 4a pkt 3 u.p.d.o.p.

Natomiast zgodnie z art. 4a pkt 4 u.p.d.o.p. ilekroć w ustawie jest mowa o zorganizowanej części przedsiębiorstwa – oznacza to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania,

W ocenie Sądu z przedstawionego we wniosku o interpretację stanu faktycznego wynika, iż nabywane przez Spółkę składniki majątkowe nie są w powyższy sposób wyodrębnione w przedsiębiorstwie Spółki Zależnej (Spółek Zależnych). Tym samym zdaniem Sądu nie stanowią one zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 u.p.d.o.p.

W wyroku z dnia 27 marca 2013r. Najwyższy Sąd Administracyjny sygn. akt II FSK 1489/11 stwierdził, że kryterium oceny, czy przedmiot czynności prawnej stanowi przedsiębiorstwo będzie pewien poziom zorganizowania i wyodrębnienie funkcjonalne, a przede wszystkim zdolność do tego, aby przy pomocy składników majątkowych objętych umową prowadzić dotychczasową działalność gospodarczą.

Powyższe orzeczenia wydane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na zbieżność definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych i ustawy o podatku od towarów i usług mają także zastosowanie na gruncie podatku od towarów i usług.

Zauważyć należy, że Wnioskodawca w treści wniosku wskazał, że mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw” stanowi jedną ze struktur funkcjonujących w jego przedsiębiorstwie, jest wyodrębniona w istniejącym przedsiębiorstwie, tj. w istniejącej strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa jest przeznaczona do realizacji określonych zadań gospodarczych, posiada zdolność do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy, a zespół składników materialnych i niematerialnych „stacji paliw” jest wystarczający do samodzielnego działania i nie wymaga udziału pozostałych struktur przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Odnosząc wyżej przedstawiony opis sprawy do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że zespół składników materialnych i niematerialnych mający być przedmiotem sprzedaży („stacja paliw”), który będzie realizował określone zadania gospodarcze jest zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, gdyż jak przedstawił Wnioskodawca stanowi ona organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych, który może stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Tym samym część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy (tj. mająca być przedmiotem sprzedaży „stacja paliw”) spełnia wymogi zorganizowanej części przedsiębiorstwa, które zostały zawarte w art. 2 pkt 27e ustawy.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy, sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa będzie wyłączona spod działania ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym przedstawione w piśmie z 26 maja 2014 r. stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż nie będzie podlegała podatkowi VAT zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ zauważa również, że nie dokonuje analizy załączonych do wniosku dokumentów, a interpretację wydaje w oparciu o przedstawiony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) Wnioskodawcy, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej .

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin