Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-65/14-5/KSU
z 9 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 15 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe,

• określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 2 kwietnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-65/14-2/KSU na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 8 kwietnia 2014 r., następnie w dniu 15 kwietnia 2014 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 14 kwietnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

W lipcu 2013 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem nabyła do majątku wspólnego używane od 1964 r. mieszkanie. We wrześniu 2013 r. przeprowadzili w nim remont oraz zakupili do niego wyposażenie (meble, sprzęt AGD).

Od 1 października 2013 r. mieszkanie wynajęli w ramach najmu prywatnego. Mąż jest zatrudniony na umowę o pracę. Swoje przychody opodatkowuje na zasadach ogólnych. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Przychody z działalności opodatkowuje według zasad podatku liniowego. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 18 października 2013 r. małżonkowie złożyli w Urzędzie Skarbowym oświadczenie o opodatkowaniu całości wspólnych przychodów z najmu przez jednego z małżonków, tj. Wnioskodawczynię. Przychody z działalności gospodarczej uzyskane w 2013 r. Wnioskodawczyni opodatkowała podatkiem liniowym, natomiast wspólne przychody z najmu opodatkowała na zasadach ogólnych.

Małżonkowie podjęli decyzję, że mieszkanie uznają za środek trwały i będą je amortyzować stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Założyli ewidencję środków trwałych. Od 1 października 2013 r. lokal został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Odpisy amortyzacyjne były dokonywane od 1 listopada 2013 r. i zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Jako wartość początkową mieszkania przyjęto cenę nabycia powiększoną o koszty zakupu oraz udokumentowane fakturami koszty remontu.

Koszty poniesione na zakup mebli i sprzętu AGD (koszt jednostkowy każdej rzeczy do 3.500,00 zł) potraktowano jako koszty przygotowania przedmiotu najmu i zaliczono je w październiku 2013 r. bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 14 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni dodała, że:

• mieszkanie zostało nabyte na podstawie umowy kupna-sprzedaży, sporządzonej w formie aktu notarialnego;
  

• mieszkanie posiada status odrębnej własności;
  

• wraz z mężem nie zamierzają w przyszłości dokonywać odpłatnego zbycia mieszkania.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy Wnioskodawczyni opodatkowująca dochody z działalności gospodarczej podatkiem liniowym, może wspólne przychody małżonków z prywatnego najmu mieszkania opodatkować na zasadach ogólnych? Przychody z najmu będą jedynymi przychodami opodatkowanymi przez Wnioskodawczynię na zasadach ogólnych. Czy przy rocznym rozliczeniu podatku z najmu w zeznaniu podatkowym Wnioskodawczyni może od podatku odliczyć kwotę zmniejszającą podatek, tj. 556,02 zł (która wynika z kwoty dochodu zwolnionego z podatku)?
2. Czy ww. mieszkanie może być amortyzowane z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 7%? Czy odpisy amortyzacyjne mieszkania wynajętego od 1 października 2013 r. mają być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu od 1 listopada 2013 r.?
3. Czy koszty poniesione we wrześniu 2013 r. na zakup wyposażenia mieszkania (wartość jednostkowa każdego przedmiotu nie przekracza 3.500,00 zł) mogą zostać w październiku 2013 r. zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu z najmu?
4. Mieszkanie zostanie zamortyzowane całkowicie po 14 latach i 4 miesiącach. Czy sprzedaż po 15 latach zamortyzowanego w całości mieszkania spowoduje powstanie źródła przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym? Lokal stanowi odrębną własność.
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Natomiast wniosek w zakresie pytania nr 1, 3 i 4 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, mieszkanie ma status odrębnej własności i podlega amortyzacji (art. 22a ust. 1). Małżonkowie uznając mieszkanie za środek trwały od 1 października 2013 r. powinni wprowadzić je do ewidencji środków trwałych, a od 1 listopada 2013 r. mogą je amortyzować (art. 22h ust. 1 pkt 1). Mieszkanie mogą amortyzować stosując indywidualną stawkę amortyzacji, ponieważ jest to środek trwały używany i po raz pierwszy został wprowadzony do ewidencji danego podmiotu. Okres amortyzacji musi być minimum 10 letni (art. 22j ust. 1 pkt 3). Odpisy amortyzacyjne należy wliczać do kosztów uzyskania przychodu z najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest m.in. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem prowadzony w ramach działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
  

• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
  

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego (art. 22h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość przeznaczona na wynajem, zostanie przekazana do użytkowania jako kompletna i zdatna do użytku, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania.

Zatem warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia mieszkania do używania.

Z kolei możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią ww. przepisów, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż, darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w lipcu 2013 r. wspólnie z mężem nabyła do majątku wspólnego używane od 1964 r. mieszkanie. We wrześniu 2013 r. przeprowadzili w nim remont oraz zakupili do niego wyposażenie (meble, sprzęt AGD). Od 1 października 2013 r. mieszkanie wynajęli w ramach najmu prywatnego. Małżonkowie podjęli decyzję, że mieszkanie uznają za środek trwały i będą je amortyzować stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Założyli ewidencję środków trwałych. Od 1 października 2013 r. lokal został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że przedmiotowy środek trwały, tj. lokal mieszkalny może być amortyzowany przez Wnioskodawczynię na zasadach określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3 tj. przez okres nie krótszy niż 10 lat. Tym samym Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 7% rocznie od wartości początkowej przedmiotowego lokalu. Odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty uzyskania przychodów, Wnioskodawczyni powinna dokonywać począwszy do pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ww. środek trwały wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. począwszy od dnia 1 listopada 2013 r.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.