2014.05.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-115/14-4/HW
z 9 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 12 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 30 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy sprzedaż działek stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy sprzedaż działek stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zakupił w dniu 3 czerwca 1998 r. od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa nieruchomość rolną w granicach działki o powierzchni 1 ha na własne cele budowlane oraz w celu darowania części tej nieruchomości bratankom.

Wymieniona wyżej działka, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta, zatwierdzonym przez Miejską Radę Narodową uchwałą z dnia 2 czerwca 1986 r. oraz zmianami wprowadzonymi do planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta, zatwierdzonych przez Radę Miejską uchwałą z dnia 1 czerwca 1993 r. leżała w jednostce planu oznaczonej symbolem L3RP/s określona jako teren upraw polowych, wyłącznie roślin przemysłowych, z uwagi na skażenie gleb. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca zrezygnował z budowy domu, a także żadna z osób z myślą o których Zainteresowany zakupił przedmiotową nieruchomość nie zamierza budować na przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca postanowił nieruchomość podzielić na mniejsze działki i sprzedać sukcesywnie.

Podział ten został dokonany w dniu 24 sierpnia 2007 r. na 9 działek z czego 8 to działki budowlane, a 1 stanowi drogę wewnętrzną. W maju 2008 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży pierwszej z wyodrębnionych działek o powierzchni 895 m² oraz udział wynoszący 1/8 część w działce o powierzchni 1.995 m² stanowiącej wewnętrzną drogę dojazdową (akt notarialny sporządzony w dniu 28 maja 2008 r. (…)).

W styczniu 2013 r. Wnioskodawca sprzedał działkę gruntu oznaczoną numerem 785/99 o powierzchni 1.037 m² oraz udział wynoszący 1/8 część w działce oznaczonej numerem 785/100 o powierzchni 1.995 m² stanowiącej wewnętrzną drogę dojazdową (akt notarialny sporządzony w dniu 1 października 2013 r. (…)).

Z pisma z dnia 29 kwietnia 2014 r. - stanowiącego uzupełnienie wniosku - wynika, że:

Wnioskodawca nie jest i nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług,
nieruchomości, które Zainteresowany sprzedał nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej (w tym rolniczej);
Wnioskodawca nie udostępniał ani nie udostępnia przedmiotowych gruntów innym osobom na podstawie umowy: najmu, dzierżawy, użyczenia itp.;
Zainteresowany wystąpił w roku 2004 o przekwalifikowanie nieruchomości na grunty budowlane i poniósł stosowne opłaty, jednakże uczynił to z myślą o osobistych celach budowlanych (decyzja z dnia 14 września 2004 r.) oraz jak wskazano we wniosku dokonał podziału nieruchomości na 8 działek ponosząc stosowne opłaty. Wnioskodawca nie dokonywał natomiast uzbrojenia terenu, ogrodzenia, nie występował o warunki zabudowy ani też nie podejmował działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia i żadnych takich działań nie zamierza podejmować;
względem przedmiotowych nieruchomości nie zostały wydane z inicjatywy Wnioskodawcy żadne decyzje administracyjne o warunkach zabudowy, ani też Zainteresowany nie zamierza występować o takie decyzje (Wnioskodawca nie posiada wiedzy na temat czy obecni właściciele sprzedanych działek występowali o takie decyzje).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązującego prawa, orzecznictwa krajowego oraz TSUE sprzedaż wymienionych działek stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT i czy w związku z powyższym Wnioskodawca powinien taki podatek uiścić?

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży przedmiotowych gruntów działał w ramach działalności gospodarczej i w związku z powyższym sprzedaż działek nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zainteresowany dokonał co prawda podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej i dokonał sprzedaży 4 działek, nie prowadzi jednak formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami i w związku z tym o charakterze sprzedaży działek budowlanych w tym przypadku świadczy zamiar w momencie nabywania nieruchomości, a zamiarem tym nie była sprzedaż działek na cele budowlane.

Ponadto zbycie przez Wnioskodawcę działek budowlanych, powstałych z podziału gruntu rolnego nabytego na cele prywatne, nie stanowi samo z siebie działalności handlowej z uwagi na brak zawodowego, stałego i zorganizowanego charakteru.

Sprzedaż działek gruntu dokonana przez Wnioskodawcę nie miała charakteru działalności handlowej, gdyż sprzedał je jako osoba fizyczna wykonująca prawo własności w stosunku do gruntu, bez użycia środków wykorzystywanych przez handlowców. Wykonane przez Wnioskodawcę czynności nie przybrały formy zawodowej, gdyż nie podjął takich czynności jak uzbrojenie terenu oraz działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Stanowisko swoje Zainteresowany opiera na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

ETS w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego. Zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - według Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama w sobie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może odnosić się bowiem do zarządzania majątkiem prywatnym. Inaczej jest natomiast zdaniem Trybunału w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców, usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na uzbrojeniu terenu lub na działaniach marketingowych. W tym zakresie (zgodnie z uzasadnieniem wyroku NSA z dnia 6 marca 2012 r. sygn.. akt I FSK 1664/11 ) w pełni aktualne są tezy zawarte w wyroku NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 oraz następujących po tym wyroku orzeczeniach NSA (np. wyrok z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08) wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, że w takich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie zarządem majątkiem prywatnym.

Uwzględnić zatem w tym przedmiocie należy, że:

wykonanie danej czynności jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie jako osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu;
przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową, czyli stałą, a w konsekwencji zorganizowaną;
nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celach odsprzedaży, lecz spożytkowany na potrzeby prywatne;
liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą;
okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki, w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama w sobie nie jest decydująca, nie ma takiego charakteru również długość okresu w jakim transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów, jako że całość powyższych argumentów może się odnosić do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego;
fakt podjęcia np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, kora może wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową;
na taki rodzaj działalności wskazywać mogą również takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, deweloperskich, czy innych tego typu usług o zbliżonym charakterze.

Ponadto przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową, czego przejawem jest taka aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłą formę ogłoszenia, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru). Przy czym na tego rodzaju działalność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie pojedynczych z tych okoliczności.

Wydzielenie spośród dzielonych gruntów działki, która spełniać ma rolę drogi dojazdowej do pozostałych wydzielonych działek, nie może stanowić przesłanki do uznania, że sprzedaż działek nosi znamiona działalności gospodarczej. Zbycie nawet kilkunastu działek budowlanych, powstałych z podziału gruntu rolnego nabytego na cele prywatne i po zmianie przeznaczenia tego gruntu, nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdy brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, co wskazuje że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., natomiast od dnia 26 sierpnia 2011 r. t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. - są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie natomiast do treści art. 2 pkt 6 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast stosownie do zapisu art. 15 ust. 2 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180 i C-181, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (…) (Edward Gniewek „Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zakupił w dniu 3 czerwca 1998 r. od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa nieruchomość rolną w granicach działki numer 785/8 o powierzchni 1 ha na własne cele budowlane oraz w celu darowania części tej nieruchomości bratankom.

Wymieniona wyżej działka, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta, zatwierdzonym przez Miejską Radę Narodową uchwałą z dnia 2 czerwca 1986 r. oraz zmianami wprowadzonymi do planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta, zatwierdzonych przez Radę Miejską uchwałą z dnia 1 czerwca 1993 r., leżała w jednostce planu oznaczonej symbolem L3RP/s określona jako teren upraw polowych, wyłącznie roślin przemysłowych, z uwagi na skażenie gleb. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca zrezygnował z budowy domu, a także żadna z osób, z myślą o których Zainteresowany zakupił przedmiotową nieruchomość nie zamierza budować na przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca postanowił nieruchomość podzielić na mniejsze działki i sprzedać sukcesywnie.

Podział ten został dokonany w dniu 24 sierpnia 2007 r. na 9 działek z czego 8 to działki budowlane, a 1 stanowi drogę wewnętrzną. W maju 2008 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży pierwszej z wyodrębnionych działek oznaczonej numerem 785/101 o powierzchni 895 m² oraz udział wynoszący 1/8 część w działce oznaczonej numerem 785/100 o powierzchni 1.995 m² stanowiącej wewnętrzną drogę dojazdową (akt notarialny sporządzony w dnia 28 maja 2008 r.).

We wrześniu 2012 r. Wnioskodawca sprzedał działkę gruntu oznaczoną numerem 785/96 o powierzchni 895 m² oraz udział wynoszący 1/8 część w działce oznaczonej numerem 785/100 o powierzchni 1.995 m² stanowiącej wewnętrzną drogę dojazdową. W styczniu 2013 r. Wnioskodawca sprzedał działkę gruntu oznaczoną numerem 785/99 o powierzchni 1.037 m² oraz udział wynoszący 1/8 część w działce oznaczonej numerem 785/100 o powierzchni 1.995 m² stanowiącej wewnętrzną drogę dojazdową.

Zainteresowany nie jest i nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nieruchomości, które Wnioskodawca sprzedał nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej (w tym rolniczej). Wnioskodawca nie udostępniał ani nie udostępnia przedmiotowych gruntów innym osobom na podstawie umowy: najmu, dzierżawy użyczenia itp.

Zainteresowany wystąpił w roku 2004 o przekwalifikowanie nieruchomości na grunty budowlane i poniósł stosowne opłaty jednakże uczynił to z myślą o osobistych celach budowlanych (decyzja z dnia 14 września 2004 r.) oraz jak wskazano we wniosku dokonał podziału nieruchomości na 8 działek ponosząc stosowne opłaty. Wnioskodawca nie dokonywał natomiast uzbrojenia terenu, ogrodzenia, nie występował o warunki zabudowy ani też nie podejmował działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia i żadnych takich działań nie zamierza podejmować.

Względem przedmiotowych nieruchomości nie zostały wydane z inicjatywy Wnioskodawcy żadne decyzje administracyjne o warunkach zabudowy, ani też Zainteresowany nie zamierza występować o takie decyzje (Wnioskodawca nie posiada wiedzy na temat czy obecni właściciele sprzedanych działek występowali o takie decyzje).

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy sprzedaż działek w świetle obowiązującego prawa, orzecznictwa krajowego oraz TSUE stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podejmuje działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika jakiekolwiek aktywne działanie Wnioskodawcy, tj. uzbrojenie terenu, ogrodzenie, działania marketingowe wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia itd., które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Natomiast wniosek o zmianę przeznaczenia gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego - jak wskazał Wnioskodawca - został złożony z myślą o osobistych celach budowlanych Zainteresowanego. Ponadto opisane działki gruntu nie były wykorzystywane przez Zainteresowanego w działalności gospodarczej oraz nie były udostępniane osobom trzecim na podstawie odpłatnych umów cywilnoprawnych, co mogłoby wskazywać na ekonomiczne wykorzystanie gruntów.

W przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca nie działa zatem jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność sprzedaży ww. nieruchomości stanowi jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez Niego prywatnego majątku. Zainteresowany sprzedając wskazane działki korzysta z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie będzie oznaczała wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż towaru z majątku osobistego nie ma charakteru handlowego, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta oznacza bowiem działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Zatem Wnioskodawca dokonując sprzedaży wskazanych we wniosku działek korzysta z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy w zakresie sprzedaży ww. działek, a dostawę tych działek cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż ww. działek przez Wnioskodawcę - w świetle obowiązującego prawa, orzecznictwa krajowego oraz orzecznictwa TSUE - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie nosi znamion działalności gospodarczej. W związku z ww. dostawami gruntów Zainteresowany korzysta z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji Wnioskodawca w związku ze sprzedażą działek, o których mowa we wniosku nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin